دانلود رایگان ترجمه مقاله ردیابی غذاهای دریایی در ایالات متحده آمریکا – وایلی ۲۰۰۵

مقالات انگلیسی و ترجمه های فارسی رایگان با فرمت PDF آماده دانلود رایگان میباشند

همچنین ترجمه مقاله با فرمت ورد نیز قابل خریداری و دانلود میباشد

مقاله انگلیسی رایگان (PDF)

ترجمه فارسی رایگان (PDF)

خرید ترجمه با فرمت ورد

فهرست مقاله:

چکیده
مقدمه
مسائل رو به رشد امنیت غذایی
قانون
قانون عمومی مواد غذایی ۱۷۸/۲۰۰۲ ماده ۱۸
قانون بیوتروریسم و پاسخ ۲۰۰۲ امریکا
قابلیت ردیابی
مفاهیم قابلیت ردیابی
جمع بندی

بخشی از ترجمه فارسی مقاله:

 مقدمه
” ردیابی” به صورت توانایی پایش و رد یابی تاریخ، کاربرد و یا موقعیت آن چه که مورد نظر است تعریف می شود( ایزو ۹۰۰۰، ۲۰۰۰، بند ۳-۵-۴). مفهوم رد یابی محصولات از مبدا تا مصرف کننده، یک ایده معاصر نیست.
بسیاری از صنایع رد یابی منابع را در عملیات داخلی خود به مدت چندین دهه در نظر گرفته اند. بسیاری از ما ها کالا هایی را متغیر از ماشین ها تا لوازم الکترونیکی می بینیم که با شماره سریال های منحصر به فرد هستند و این امکان شناسایی و مکان یابی تک تک محصولات را به تولید کننده ها و دولت می دهد. با این حال، معرفی قابلیت رد یابی در بخش عرضه غذا یک مفهوم نسبتا جدید است که امروزه به ویژه در اروپا اهمیت زیادی پیدا کرده است.
صنعت غذای دریایی یک بخش تجاری می باشد که در آن قابلیت ردیابی در حال تبدیل شدن به یک لازمه حقوقی و تجاری است( برسن ۲۰۰۰). جهانی شدن تچارت و کمبود استاندارد های داخلی موجب شده است تا شناسایی مبدا و تاریخچه محصولات غذایی سخت باشد و این منچر به افزایش نگرانی های مصرف کننده ها، خدمات غذایی و خرده فروشی در مورد ایمنی عرضه های غذایی شده است. این نگرانی ها با مسائل ایمنی غذایی تجربه شده در اروپا افزایش یافته است زیرا در اروپا قابلیت رد یابی به یک موضوع اصل در صنایع غذایی تبدیل شده است. با افزایش مسائل مربوط به ایمنی غذایی، از جمله بیو تروریسم( بلدوز و راسکو۲۰۰۲)، و تقاضای مصرف کننده ها برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص ماهیت، مبدا و کیفیت غذای خریداری شده، رد یابی اثر زیادی بر روی صنعت غذایی خواهد گذاشت. چه این اثر به صورت مثبت و چه به صورت منفی باشد در صنعت غذایی وابسته به مزایای بازاری بالقوه و طراحی، مدیریت و بازاریابی مفاهیم قابلیت ردیابی است( تامسون و سایر ۲۰۰۳).
در صنعت غذا، قابلیت ردیابی اشاره به رد یابی و پایش غذا و خوراک و حیوانات تولید کننده غذا ار طریق همه مراحل تولید ، فراوری و توزیع دارد. مبنای اساسی برای سیستم قابلیت ردیابیف توانایی ردیابی محصولات و خدمات است( مو ۱۹۹۸). این مستلزم قابلیت سیستم برای ۱- ردیابی محصولات از طریق زنجیره توزیع ۲- ارایه اطلاعات در خصوص ترکیبات غذایی و ۳- درک و انعکاس اثرات عمللیات توزیع بر کیفیت و ایمنی محصول می باشد. یک سیستم قابلیت ردیابی موثر می تواند جریان اطلاعات را در طول کل کانال بازاری ارایه کند.
قابلیت ردیابی محدود برای صنایع غذایی آمریکا به ویژه با توجه به ایمنی غذایی امری جدید نیست. روش های اجباری برای رد یاقبول محصولاتی که مسئله ایمنی غذایی را در پی دارند تثبیت شده اند. عملایت تولید خوب، مدیریت کیفیت ایزو ۹۰۰۰ و تحلیل خطر و روش های نقطه کنترل اساسی روز به روز در خال افزایش بوده و به این ترتیب دامنه قابلیت رد یابی در استفاده از این اطلاعات در حال گسترده تر شدن است. سیستم های بازرسی و داده ها نظیر HACCP که برای همه غذا های دریایی اجباری است، برای کنترل خطرات زیستی، شیمیایی و فیزیکی در طی فراوری طراحی می شود. با این حال HACCP نیازمند یک سیستم قابلیت ردیابی نیست زیرا بیشتر این داده های جمع آوری شده با سایر اعضای کانال بازاری دیگر در زنجیره عرضه منعکس نمی شود( هرناندز ۲۰۰۱).
امروزه روش های پذیرش و پایش محصول و اسناد تنها ایجاد یک رد یابی محصول را در ایالات متحده کرده اند. علی رغم موفقیت مشهود این سیستم در پیش گیری از بیماری های غذایی، هنوز این مسئله سالانه ۷ میلیارد دلار برای آمریکا هزینه دارد. هزینه رد یابی محصولات مربوط به الودگی روز به روز در حال افزایش است به طوری که در محصولات کلاس ۱ با موارد ریسک زیاد از ۲۴ مورد در هر سال و ۱٫۵ میلیون پوند غذای از بین رفته درطی ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۶ تا ۴۱ مورد در هر سال و ۲۴ میلیون پوند بین ۱۹۹۷ و ۲۰۰۰ گواه این مسئله است. این روند ها نشان می دهند که قوانین موجود در خصوص ایمنی غذایی ناکافی بوده و این که قابلیت ردیابی یک راهبرد مهم برای کاهش هزینه های مصرف کننده در خصوص کیفیت ، محیط زیست و پایداری منابع است. برخی از شرکت ها به طور داوطلبانه محصولات قابل رد یابی را به مصرف کنندگان خود داده اند/
این اقدامات اگرجه تا حد زیادی محدود به بازار های محلی می باشند با این جال نشان دهنده افزایش تقاضا می باشند و این تقاضا از طرف مصرف کننده ها،خرده فروشان و خدمات غذایی است.
استفاده از برچسب های اطلاعاتی بر روی محصولات غذایی در حال تبدیل شدن به یک ابزار قانونی برای اطلاع رسانی به مشتریان و تاثیر گذاری بازار برای کیفیت غذا می باشد( کیسول ۱۹۹۸).امروزه، مصرف کننده ها از نظر اطلاعات در مورد مبدا و تاریخچه غذای خریداری شده محدود می باشند.کمیسیون اتحادیه اروپا بر این باورند که مصرف کننده ها حق دریافت اطلاعات در خصوص کیفیت و ترکیبات غذایی دارند به طوری که آن ها می توانند تصمیمات آگاهانه اتخاذ کنند. نظر ستجی ها نشان داده است که طیف وسیعی از مصرف کننده ها در اتحادیه اروپا و آمریکا تمایل به پرداخت حق بیمه برای محصولاتی دارند که شامل بر چسب کشور مبدا و برجسب جغرافیایی و گواهی نامه های محصوص هستند( وسل و سایر ۱۹۹۹، لوریزو و مک کلوسی ۲۰۰۰، کلمنز و بابوک ۲۰۰۲، رازون و سایرین ۲۰۰۳). ملزومات برچسب زنی اطلاعاتی اثر قابل توجه بر روی بازار غذا دارند که به پیش گیری از تقلب با ارایع اطلاعات به مصرف کننده ارایه می کند. بر جسب زنی به خودی خود قابلیت ردیابی ارایه نمی کند با این حال این یک بعد مهم از قابلیت ردیابی است که امکان رد یابی فیزیکی محصول را داده و به عنوان ابزار موثر تمایز محصولات و تشخی برند استفاده می شود.
مسائل رو به رشد امنیت غذایی
مسائل امنیت غذایی در اروپا از جمله انسفالوپاتی اسفنجی گاوی، بیماری سم و دهان، مسمومیت دی اکسین در غذای مرغ و افزایش هیجانات و نگرانی ها در خصوص تکثیر ارگانیسم های اصلاخ شده ژنتیکی موجب افزایش توجه در اروپا، اسیا و امریکا و شرکای تجاری آن ها در خصوص قابلیت رد یابی غذا شده است.
به علاوه، رویداد های ۱۱ سپتامبر در ۲۰۰۱، در امریکا نیز لزوم حفاظت از عرضه غذای ملی را در برابر بیو تروریسم تاکید می کند.
علی رغم کنترل های سفت و سخت در خصوص ایمنی غذایی، اعتماد به عرضه غذای جهانی رو به کاهش است. اعتماد مصرف کننده به ایمنی غذایی در امریکا از ۸۳ درصد در ۱۹۹۶ تا سطخ ۷۴ درصد کاهش یافته است. این منجر به افزایش توجه به قابلیت رد یابی توسط سیاست گذاران در امریکا و سایر مناطق شده است. سیاست گذاران در بریتانیا پاسخ های سریعی به شیوع بیماری BSE با اجباری کردن طرح برچسب اجباری گوشت گاو در سپتامبر ۲۰۰۰ داده است. این قانون مستلزم آن است که همه تولید کننده های گوشت کاو و فراورده های آن از مجموعه ای از دستور العمل های برجسب زنی و قابلیت ردیابی تبعیت کنند. در ژانویه ۲۰۰۳، ژاپن قانون وزارت کشاورزی، جنگل داری و شیلات را تصویب کرد که تولید کننده های داخلی را ملزم به ثبت همه گله های گاو در دیتابیس مرکزی می کند. سایر کشور ها نظیر استرالیا، نیوزیلند و کانادا نیز قانون قابلیت رد یابی جدید را برای محصولات گوشتی خود تصویب کرده اند/
قوانین اجباری امروزه موجب شده اند تا قابلیت رد یابی به یک مسئله تجاری بین المللی تبدیل شود که به خودی خود موجب ایجاد تنش در روابط و موانع تجاری شده است. قابلیت رد یابی نیز در انجمن های بین المللی به چالش کشیده شده است. برای نثال در طی نشست کمیته کودکس در دسامبر ۲۰۰۲، ایالات متحده با اجرای . قابلیت رد یابی اجباری مخالف بود. ایالات متحده خاطر نشان کرد که دولت تباید در عملیات روز انه صنعت خصوصی دخالت کند و باید نقش خود را به مسائل ایمنی قضایی محدود کند. این موجب شد تا دولت
۱- تلاش برای افزایش اعتماد مصرف کننده ها به ایمنی غذایی کند
۲- تهدید های بیو تروریسم را خنثی کند
۳- با افزایش تاثیر پذیری اقتصاد جهانی از تقاضای مصرف کننده برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص مبدا و تاریخ غذای آن ها مواجه شود
صنعت غذا های دریایی که با مسائل ایمنی همراه بوده است از جمله مسمومیت اسکوم بروید،سیگواترا،مسمومیتسختپوستان،وآلودگیجیوه، بایستی به قوانین جدید و اثر ان بر تجارت بپردازد. علاوه بر ایمنی غذایی، نگرانی ها در خصوص کاهش جمعیت ماهی و افزایش فشار مصرف کننده ها برای کاهش غذای پایدار بر نقش قابلیت رد یابی غذا در بازار های داخلی و بین المللی اثر خواهد داشت.

بخشی از مقاله انگلیسی:

Introduction

“Traceability” is defined as the ability to trace the history, application, or location of that which is under consideration (ISO 9000 2000 clause 3.5.4). The concept of tracing products from their origin to the consumer is not a contemporary idea. Many industries have incorporated product tracing into their internal operations for decades. Most of us have purchased items, from cars to electronics, that are labeled with unique serial numbers, allowing manufacturers and government authorities to identify and locate individual products. However, the introduction of traceability into the food supply sector is a relatively new concept that continues to gain momentum, particularly in the European community. The seafood industry is a commercial food sector in which traceability is becoming a legal and commercial necessity (Borresen 2003). Globalization of trade and the lack of international standards have made identifying the origin and history of seafood products difficult, raising concerns from retail, food service, and consumers about the safety of their seafood supplies. These concerns have recently been heightened by the food safety problems experienced in Europe that have made traceability a prominent topic in the food industry. Driven largely by growing food safety issues, including bio-terrorism (Bledsoe and Rasco 2002), and demands by the consumer for detailed information on the nature, origin, and quality of the food they are purchasing, traceability will make an impact on the seafood industry. Whether this impact is perceived as positive or negative within the seafood industry will depend on the potential market benefits and the design, management, and marketing of traceability concepts (Thompson and others 2003). Within the food industry, traceability implies the ability to trace and follow feed, food, and food-producing animals through all stages of production, processing, and distribution (FSA 2002). The fundamental basis for a traceability system is its ability to trace both products and activities (Moe 1998). This requires a system capable of (1) tracing products through the distribution chain, (2) providing information on product ingredients, and (3) understanding and communicating the effects of production practices and distribution on product quality and safety. While traceability by itself does not provide quality assurance, it has important aspects that relate to food safety, quality, and product labeling (Kim and others 1995). An effective traceability system also provides for an efficient flow of information through the entire market channel. Limited traceability is not new to the U.S. food industry, particu larly with respect to food safety. Mandatory procedures have been established to reject or recall products that present a food safety issue. Good manufacturing practices (GMP), ISO 9000 quality management, and hazard analysis and critical control point (HACCP) procedures are growing in use and broadening the scope of traceability in accommodating this information (Moe 1998). Inspection and data systems such as HACCP, which is mandatory for all seafood, are designed to control biological, chemical, and physical hazards during processing. HACCP, however, does not require a traceability system because most of the collected data are not communicated to other market channel members in the supply chain (Hernandez 2001). Currently, product recall procedures and mandated documentation are the only form of product traceability in the United States. Despite the apparent success of this system in preventing foodborne illness, it still cost the U.S. food industry approximately 7 billion dollars in 2000 for foodborne disease (ERS 2003). The costs of product recalls associated with contamination are also increasing in the U.S. Class I product recalls, which are considered high health risk cases, have grown from 24 cases per year and 1.5 million pounds of affected food during 1993 to 1996, to 41 cases per year and 24 million pounds between 1997 and 2000 (Ollinger and Ballenger 2003). These trends may indicate that current regulations concerning food safety may be inadequate and that traceability could be an important strategy for reducing costs of foodborne disease and product recalls, while also addressing consumer concerns over quality, the environment, and resource sustainability. Some firms have voluntarily begun to offer traceable products to their customers. Although largely limited to niche markets, these actions highlight the growing demand, by food service, retailers, and consumers, for more information on food products. The use of informational labeling on food products is becoming a regulatory tool used to inform customers and influence markets for food quality (Caswell 1998). Currently, consumers are limited in the information about the origin and history of the food they purchase. The Commission of the European Communities believes that consumers have the right to receive information on the quality and constituents of their food so they can make informed decisions (FSA 2002). Surveys have shown that a large majority of consumers both in the European Union (E.U.) and the United States were willing to pay a premium price for products, which include Country-of-Origin-Labeling (COOL) and geographical labeling and certifications (Wessels and others 1999; Loureiro and McCluskey 2000; Clemens and Babcock 2002; Roosen and others 2003; Umberger and others 2003). Informational labeling requirements are likely to have a significant impact on the food market, helping to prevent fraud by providing more information to the consumer. Labeling, by itself, does not provide traceability; however, it is an important aspect of traceability that allows the physical tracking of the product and can be used as an effective means of differentiating products and creating brand recognition.

Growing Food Safety Problems Recent food safety concerns in Europe including Bovine Spongiform Encephalopathy (BSE), hoof-and-mouth disease, dioxin poisoning in chicken feed, and the growing anxiety over the proliferation of Genetically Modified Organism (GMO) foods, have increased attention in Europe, Japan, the United States, and their trade partners on food traceability (Borresen 2003). In addition, the events of September 11, 2001, in the United States have highlighted the need to protect the national food supply from bioterrorism. Simply claiming that a product has been tampered with is sufficient enough to precipitate a full product recall, which may cost a firm, not only monetarily, but also its reputation (Bledsoe and Rasco 2002). Despite more stringent controls on food safety, confidence in the global food supply has continued to decline. Consumer confidence of food safety in the United States fell from 83% in 1996 to its current level of 74% (ERS 2002). This has resulted in increasing attention on traceability by policymakers in the United States and other nations as a means to reduce uncertainty about food safety and to regain consumer confidence. Policy makers in the United Kingdom responded rapidly to the recent outbreak of BSE by enacting the Compulsory Beef Labeling Scheme (CBLS) in September 2000. This law required that all producers of beef and beef products conform to a strict set of traceability and labeling guidelines. In January 2003, Japan passed legislation developed by the Ministry for Agriculture, Forestry and Fishery requiring domestic producers of beef to register all cattle into a centralized database. Other countries including Australia, New Zealand, and Canada are considering or have implemented new traceability requirements for their meat products. Emerging mandatory requirements have made traceability an international trade issue, which may strain relations and result in establishment of trade barriers. Traceability is also being debated within international forums. For example, during the most recent Codex Alimentarius committee meeting in December 2002, the United States strongly opposed the implementation of mandatory traceability. The United States argued that the government should not be involved in the day-to-day operations of private industry and should confine their role to issues of food safety. This debate is likely to continue as governments (1) attempt to increase consumer confidence in food safety, (2) counteract a heightened threat of bio-terrorism, and (3) confront a global economy increasingly influenced by consumer demands for more information on the origin and history of their food. The seafood industry, already confronted by inherent safety liabilities including scrombroid poisoning, ciguatera, shellfish poisoning, and mercury contamination, must address existing and emerging legislation and its effect on trade. In addition to food safety, concerns over declining fish populations and growing pressure from consumers to produce sustainable food will impact the role of food traceability in domestic and international markets.