دانلود رایگان ترجمه مقاله بازگشت درس روابط عمومی به برنامه درسی مدیریت دولتی – Jstor 2009

مقالات انگلیسی و ترجمه های فارسی رایگان با فرمت PDF آماده دانلود رایگان میباشند

همچنین ترجمه مقاله با فرمت ورد نیز قابل خریداری و دانلود میباشد

مقاله انگلیسی رایگان (PDF)

ترجمه فارسی رایگان (PDF)

خرید ترجمه با فرمت ورد

فهرست مقاله:

چکیده
مقدمه
نشان ‌های بروز وقایع در آینده : کارهای اخیر، توجه زیادی به روابط عمومی در مدیریت دولتی را نشان می‌دهند
چک کردن واقعیت: مثال‌هایی از فعالیت نوآورانه‌ی اخیر در روابط عمومی دولت
مورد هنجاری برای وجود روابط عمومی در ادبیات مدیریت سنتی و مدیریت دولتی
فهرست اصطلاحات قرن ۲۱
چشم‌اندازهای معاصر در حوزه‌ موضوع مذکور و مثال های ارائه شده راجع به آن
خلاصه
ضمیمه‌ الف
ضمیمه ب
رئوس مطالب درس‌های پیشنهادی
بخش ۱: مقدمه
بخش ۲: اهداف روابط عمومی دولت
بخش ۳: با احتیاط قدم گذاردن در میدان مین سیاسی
بخش چهارم: خلاصه و نتیجه‌گیری

بخشی از ترجمه فارسی مقاله:

مقدمه
ما در عصرِ رسانه زندگی می‌کنیم. رسانه‌های خبری (و مشتقات آن مانند وبلاگ‌نویسی ) بر فضای مجازی حکمرانی کرده و گفتارها و بحث‌های دولتی را به گوش ما می‌رسانند. زمانی که رسانه‌های خبری، موضوعی را بیان می‌کنند (بدین معنا که خبر به گردش افتاده و درستی آن توسط مطبوعات تایید می‌شود)، تغییر در مناظره‌های دولتی بسیار سخت می‌گردد. اگر رسانه‌ها، چیزی را به عنوان بحران نشان دهند، پس یقینا همین‌طور می‌باشد. و هر خادم دولتی که با گفتار رسانه‌های اخیر مخالفت نماید به عنوان دموکرات سختگیری که از واقعیات به دور است، شناخته می‌شود. از طرف دیگر، اگر رسانه‌ها تصمیم بگیرند که موضوعی مهم نمی‌باشد، پس برای مدیرانِ دولتی خیلی سخت می‌شود که آن موضوع را موردتوجه عموم قرار دهند (کلانتری، ۲۰۰۱).
این مقاله بیان می‌دارد که برپایه‌ی نتایج تحقیقات، روابط عمومی به برنامه‌ی آموزشی مدریت دولتی، بازگشته است. زمینه‌ی این تغییر در نقش، قدرت و تاثیر روبه‌رشد رسانه‌های خبری و روش‌های ارتباط جمعی در حکمرانی دموکراتیک قرن ۲۱ نهفته است. بنابراین، با توجه به دلایل متنوعی که شامل تکنولوژی‌ها و تغییراتِ اجتماعی جدید می‌شود، نسل جدید خادمان دولتی نیاز به آموزشی دارند که نه تنها شامل لیست کوتاه قدیمی از مهارت‌های مدیریت و تئوری‌های دموکراتیک می‌باشد بلکه آموزش باید در حوزه‌ی روابط رسانه‌ای، روابط عمومی و دیگر شکل‌های روابط خارجی نیز باشد.
فرضیه‌ی اصلی مدیریت دولتی این است که مدیریت در حوزه‌ی دولتی، از لحاظ کیفیت با نقش مشابه آن در بخش خصوصی متفاوت است که این تفاوت به دلیل وجود تفاوت ذاتی بین این دو بخش می‌باشد. یکی از خصیصه‌هایی که بخش دولتی و خصوصی را متفاوت می‌گرداند، نقش و قدرت رسانه‌های خبری و به طور عمومی، اهمیت ارتباطات خارجی به عنوان عنصری در مدیریت، می‌باشد. برای مدیران تجاری، همکاری با رسانه‌های خبری و مشارکت در ارتباطات خارجی، یک انتخاب است. برای مدیران دولتی، یک نیاز می‌باشد. قوانین آزادی مطبوعات و آزادی اطلاعات، خادمان مدنی را وادار می‌کند تا به رسانه‌های خبری و بالاخص عموم مردم، جوابگو باشند. مدیران دولتی برخلاف همتاهای تجاری و غیرانتفاعیشان، باید شفاف سخن بگویند (فیربنکس، پلومن، و رالینز، ۲۰۰۷؛ لیو و هارسلی، ۲۰۰۷، صفحات ۳۷۸ تا ۳۸۱؛ رابرتز، ۲۰۰۶؛ گرابر، ۲۰۰۳، صفحات ۶ تا ۱۳).
نشانه‌های بروز وقایع در آینده : کارهای اخیر، توجه زیادی به روابط عمومی در مدیریت دولتی را نشان می‌دهند
افزایش و کاهش کاربرد روابط عمومی در کتاب‌های مدیریت دولتی، توسط لی (۱۹۹۸) بیان شده است. در سال ۱۹۹۲، والدو (۱۹۹۲) مشاهده کرد که استفاده از ارتباطات خارجی (و داخلی) در مدیریت دولتی، موضوعی مهم لیکن نادیده گرفته شده ، می‌باشد (صفحه ذ). اما، یک دهه بعد از بررسی موضوعی لی در این رابطه، این نیاز نشان می‌داد که روابطِ خارجی در امور آموزشی دولتی، دوباره ظهور پیدا خواهد کرد. سه شناسه برای ظهور این رویکرد در ادبیات آکادمیک وجود داشت: الف) انتشارات اخیر در JPAE ، ب) دیگر ادبیات تحقیقاتی اخیر، و پ) در دسترس قرار گرفتن مواد آموزشی نوین.
یک شناسه که اهمیت روابط عمومی در مدیریت دولتی را نشان می‌دهد سهم چندین JPAE می‌باشد که شامل موضوع روابط عمومی به هنگام استفاده در موارد آموزشی مورد بحث مدیریت دولتی است؛ که هرچند آن به طور واضح در فهرست اصطلاحات وجود نداشته باشد. طبق گفته‌ی پیترز (۲۰۰۹، صفحه ۱۵)، وقتی تغییرات بالقوه‌ی برنامه‌ی تحصیلی مطرح گشت، دانشجویان مدیریت دولتی بیش‌تر خواستار آموزش روابط عمومی در بین دروس اصلی خود شدند. رافائل و نسبری (۲۰۰۵) نیز بر روابط استراتژیک تاکید داشته‌اند که این مورد موضوع گسترده‌ای است که روابط خارجی را در بین سرفصل‌های درسی خود می‌گنجاند. کرلین (۲۰۰۵)، ارتباطات را یکی از مهارت‌های مدنی می‌داند که مدیران دولتی بدان نیاز دارند. کلینر و واشینگتون (۲۰۰۰)، نیاز به پیدا کردن راه‌هایی برای تاثیر بر تصمیماتِ سیاسی دولت (صفحه ۴۱) را به عنوان رویکردی جهانی برای آموزش مدیریت دولتی، شناخته‌اند. اریستیگوتا (۱۹۹۷)، بر اهمیت مهارهای ارتباطی فردی که روابط خارجی را نیز دربرمی‌گیرد، تاکید کرده است. دیگر موضوعات آموزشی مطرح شده در JPAE که روابطِ عمومی را دربرمی‌گیرد شامل بحث کیم و لین (۲۰۰۱)، در رابطه با دولت الکترونیک، داز (۲۰۰۴)، در رابطه با تکنولوژی اطلاعاتی، ردی (۲۰۰۰)، در رابطه با مدیریت بحران، و فانتن (۱۹۹۸)، در رابطه با ارزش رسانه‌های جمعی مرتبط با درس پروژه به عنوان یک ابزار آموزشی دردسترس، می‌باشند.
دومین شناسه‌ی توجه مجدد به موضوع روابط عمومی، افزایش تحقیقات منتشر شده در ادبیات آکادمیک می‌باشد. اما بیش‌تر این تحقیقات توسط محققان ارتباطات و روابط عمومی است تا این که توسط متخصصین مدیریت دولتی و رشته‌های مرتبط با آن انجام شده باشد. لیو و هورسلی (۲۰۰۷)، در میان پروژه‌های طولانی‌مدتشان، یک مدل تئوری و عملی ار روابط خارجی دولت ایجاد کردند و مدل تئوری آزمایش‌شده‌ی خود را منتشر ساختند. دیانا نات مارتینلی (دیانا ناتِ پیشین) به همراه دیوید مارتینلی (دی. نات و دی مارتینلی، ۲۰۰۵؛ دی. کی. مارتینلی، ۲۰۰۶) در رابطه با فعالیت‌های اطلاعات عمومی بنگاه‌های دولتی به خصوص در حوزه‌ی حمل و نقل، تحقیقاتی را انجام داده‌اند. فیربنکس ، پلومن ، و رالینز (۲۰۰۷) مدلی برای ایجاد شفافیت در روابط دولتی ایجاد کردند و ماتسال و کاوو (۲۰۰۲)، نقش اطلاعات عمومی بر دپارتمان پلیس را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. وایز (۰۳-۲۰۰۲، ۲۰۰۱)، با تاکید بر روابط عمومی در رشته‌ی سلامت عمومی، رابطه‌ی بین روابط عمومی و اثربخشی سازمانی را مورد آزمایش قرار داده و برنامه‌ی تحقیقاتی وسیعی برای آزمایش روابط عمومی در سلامت عمومی، پیشنهاد کرد.
همچنین بیش‌تر منابع آکادمیک اروپایی، در بخش‌های ارتباطات، تمایل به یادگیری روابط عمومی خارجی در دهه‌ی اول قرن ۲۱ داشته‌اند. اویویند ایهلن که در دانشگاه اسلو (نروژ) عضو کمیته‌ی بررسی مقالات در بررسی روابط عمومی، به عنوان مشاور دولت ملی در سیاست‌های روابط عمومی بود، اخیرا در ایجاد یک سیاست جدید در روابط خارجی دولت، کمک شایانی کرد. دیو گلدرز (۲۰۰۵، ۲۰۰۶)، از دانشگاه کاتولیکی لون (بلگوم ) و برخی از همکارانش (گلدرز، بوکارت و ون‌رولر، ۲۰۰۷)، در رابطه با ارتباطات عمومی به خصوص جهت رساندن مقصود دولت در روند توسعه‌ی سیاست‌های دولتی، نشریاتِ زیادی را به چاپ رساندند. همچنین دو عضو هیئت علمی دانشگاه اسرائیلی، کتاب راهنمایی برای شهرها و کشورها در رابطه با استراتژی‌های رسانه‌ای مدیریت بحران به چاپ رساندند (اوراهام و کتر، ۲۰۰۸).
اما همچنین، ما اخیرا افزایشی در تحقیقات منتشر شده راجع به روابط عمومی دولت توسط اعضای هیئت علمی مدیریت دولتی و رشته‌های مرتبط می‌بینیم، گرچه این موارد نسبت به اعضای هیئت علمی ارتباطات، بسیار کم‌تر می‌باشد. مطالعه‌ای در رابطه با مدیران ارشد دولتی در سطح دولت ایالتی بیان می‌دارد که در حدود نیمی از وقت مدیران دولتی به مسائل داخلی اختصاص یافته و حدود نیمی از آن، صرف روابط خارجی می‌شود (بیولینگ و رایت، ۱۹۹۸، صفحه ۴۳۵). مروری بر خلاصه‌ی فعالیت‌های کافمن در رابطه با اهمیت رسانه‌های خبری در مدیریت دولتی مدرن است که چنین بیان می‌دارد:
بسیاری از آنان (گزارشگران امروزی) وانمود می‌کنند که مسئولیت به خصوصی برای روشن کردن تمام مسائل دولت و سیاست دارند و هرچه در این زمینه‌ها انجام می‌شود، منصفانه می‌باشد …. آن‌چه آنان منتشر می‌کنند عمیقا بر زندگی کسانی که راجع به آنان مطلب نوشته شده، تاثیرگذار است. هرکس از قدرت خود آگاه است، بنگاه‌های اداری نیز از این امر مستثنی نیستند. اگرچه بنگاه‌ها بسیار تلاش می‌کنند تا روابط خوبی با اعضای ایالت چهارم داشته باشند.
سوبودا (۱۹۹۵) نتایج تحقیقاتش بر پوشش رسانه‌ای بودجه‌بندی دولتی محلی را منتشر کرد. لاپورت و متلی (۱۹۹۶، صفحه‌ی ۳۴۴)، اهمیت روابط خارجی در تلاش بنگاه‌های دولتی در رسیدن به اصل امانت‌داری را مورد بحث قرار دادند. فصل‌های زیادی در کتاب راهنمای گارنت و کوزمین (۱۹۹۷) بر موضوع روابط اداری به خصوص روابط عمومی، تاکید زیادی داشته است. نه تنها دانشگاه‌ها بدین فعالیت‌ها دست زدند، بلکه محقق انجمن کتابخانه‌ای، آقای کوین کوثر (۲۰۰۵)، نیز تلاش‌های کنگره را که برای کنترل فعالیت‌های روابط خارجی بنگاه‌های فدرال انجام شده بود را پیگیری می‌کرد. همچنین، ویس (۲۰۰۲)، کسی که کار آکادمیک خود را در مدیریت تجاری شروع کرده بود، در رابطه با اطلاعات عمومی به عنوان ابزاری برای حکومت مدرن، مطالبی نوشته است.
بسیاری از محققان آکادمیک رشته‌ی مدیریت دولتی، کارهایی را در رابطه با موضوعات مرتبط با روابط خارجی مانند آزادی اطلاعات و شفافیت کارهای دولتی، منتشر کردند. شاید برجسته‌ترین آنان کار رابرتز (۲۰۰۶) باشد، کسی که جوایز زیادی به خاطر کتاب خود به نام “حذف پنهانکاری دولت در عصر اطلاعات”را دریافت کرد که این کتاب چشم‌اندازهای بین‌المللی را راجع به این موضوع، پیشنهاد می‌نمود. همچنین وی مقاله‌ای در رابطه با پوشش رسانه‌ای دولت، ارتباط بین مدیریت دولتی جدید و اطلاعات و محدودیت‌های روبه‌رشد دسترسی به اطلاعات را منتشر ساخت (رابرتز، ۱۹۹۷، ۲۰۰۰، ۲۰۰۵). پیوتروسکی (۲۰۰۷؛ پیوتروسکی و ون رایزین، ۲۰۰۵؛ پیوتروسکی و روزنبلوم، ۲۰۰۲) با تاکید به خصوصی که بر ایالت متحده داشت، در رابطه با لایحه‌ی آزادی اطلاعات فدرال (FOIA) و شفافیت دولت‌های آمریکایی، تحقیق نمود. سرانجام، هولدن (۱۹۹۶)، ارتباط بالقوه‌ی بین آرائ عمومی و موفقیت مدیریت دولتی را یکی از واقعیت‌های اصلی که علم سیاست، به طور مستقیم بدان توجه داشته است، دانست (صفحه ی ۳۵). یک نشریه‌ی غیرمرجع به نام پی ای تایمز که به موضوع مدیریت دولتی جوامع آمریکایی (ASPA) می‌پردازد، دومقاله در رابطه با روابط عمومی دولت در اواسط سال ۲۰۰۸، منتشر ساخت (کوهن، ۲۰۰۸؛ مطالعاتی بر ارتباطات دولتی، ۲۰۰۸). اعضای ASPA که شامل متخصصان آکادمیک و شاغلان می باشند، مقالات اخیر را که شناسه ی دیگری از پیدایش دوباره ی موضوع روابط عمومی در برنامه‌ی کاری مدیریت دولتی می‌باشد را به چاپ رسانده اند.
سومین نشانه ای که باعث شد تا روابط عمومی به برنامه ی آموزشی مدیریت دولتی بازگردد، ظهور آن در ادبیات آموزشی بود. وا و منز (۱۹۹۱؛ منز و وا، ۱۹۸۹)، موردی را برای نشان دادن اهمیت روابط (خارجی و داخلی) در برنامه ی آموزشی مدیریت دولتی، در اواخر قرن ۱۹۸۰ و اوایل قرن ۱۹۹۰، به وجود آوردند. به طور مشابه، گارنت (۱۹۹۲، صفحه س؛ ۱۹۹۷، صفحات ۷۶۴ تا ۴۶۵) دوبار در قرن ۱۹۹۰ در رابطه با ورود اطلاعات به برنامه‌ی آموزشی مدیریت دولتی، بحث نمود.
تغییر تمرکز کلی آموزشی بر موضوع ارتباطات به موضوعی محدود در روابط خارجی، یکی از کارهای مشترکی بود که در سال ۱۹۹۸ بر پایه ی پیشنهادات MASPAA و انجمن علوم سیاسی آمریکا (APSA) در مدیریت دولتی انجام گرفت که بیان می داشت کسانی که درگیر شکل‌گیری برنامه ی آموزشی مدیریت دولتی هستند باید تلاش کنند تا مطمئن گردند که مدیران به طور کامل دریابند که چگونه پیام خود را به وسیله‌ی رسانه‌ها بیان می دارند.
همچنین در کنار ادبیات آموزشی، افزایشی در میزان دسترسی مواد آموزشی مرتبط با استفاده روابط عمومی در مدیریت دولتی، به چشم می خورد. بیش تر آن ها توسط مرور شاغلان یا کارآموزان با متد “چگونه کاری انجام گردد”، انجام شده بود که مثال‌های اخیر از این موارد می باشند مانند نشریات شبکه ی ارتباطی فدرال (۲۰۰۱)، انجمن بین‌المللی مدیریت شهر/کشور (۲۰۰۳)، و انجمن کالیفرنیایی مدیران اطلاعات بخش دولتی (کری، ۲۰۰۰). اخیرا انجمن بین‌المللی مدیریت شهر/کشور (۲۰۰۲)، نشریه‌ای که بیش تر بر روابط بحرانی تمرکز داشت را به چاپ رساند. برانز (۲۰۰۲)، شمایل عمومی متد “چگونه کار انجام شود” را به عنوان مثالی که در آن ادبیات کاربردی مرتبط با آموزش مدیریت دولتی بود، نمایان ساخت که البته هدف آن، خود دولت نبود. سرانجام، دو کتاب اخیر در رابطه با روابط عمومی دولت توسط ناشران تجاری به چاپ رسید که آن نشان‌دهنده‌ی افزایش افزایش تمایل به موضوع مذکور در تحقیقات مبتنی بر بازار بود (فیچ، ۲۰۰۴؛ لی، ۲۰۰۸).

بخشی از مقاله انگلیسی:

INTRODUCTION

We live in a media-drenched era. The news media (and subsequent offshoots such as the blogosphere) dominate the metaphorical town square and drown out other voices and venues for public discussion. Once the news media has framed an issue (i.e., given it a spin that the press pack accepts as conventional wisdom), it is very hard to change any public debate. If the media portrays something as a crisis, then it is. And any public servant who openly disagrees with the latest media narrative gets pigeonholed as a rigid bureaucrat who is out of touch with reality. Conversely, if the media decides a topic is unimportant, then it can be very hard for a government manager to get that issue on an agenda of public attention (Kalantari, 2001). This article contends that, based on research results, public relations appears to be returning to the curriculum of public administration. The context for this shift is the greatly increasing role, power, and influence of the news media, plus alternate mass communication methods, on 21st-century democratic governance. Therefore, due to a variety of causes that include new technologies and societal changes, the next generation of public servants will need training, not only in the traditional short list of management skills and democratic theory, but also in media relations, public relations, and other forms of external communications. The underlying premise of public administration is that management in the public sphere is qualitatively different from a similar role in the private sector, because of the inherent differences between the two sectors. One of the characteristics that differentiates the public and private sectors is the role and power of the news media and, more generally, the importance of external communication as an element of management. For business managers, cooperating with the news media and engaging in external communications is a choice. For public administrators it is a requirement. Freedom of the press and freedom of information laws compel civil servants to be accountable to the news media and the public-at-large. Unlike their business and nonprofit cousins, they must be transparent (Fairbanks, Plowman, & Rawlins, 2007; Liu & Horsley, 2007, pp.378-381; Roberts, 2006; Graber, 2003, pp.6-13).

STRAWS IN THE WIND: RECENT DEVELOPMENTS INDICATE INCREASED ATTENTION TO PUBLIC RELATIONS IN PUBLIC ADMINISTRATION

The rise and fall of public relations in public administration textbooks was documented by Lee (1998). By 1992, Waldo (1992) observed that interest in external (as well as internal) communications in public administration was “a significant but neglected topic” (p.xi). However, a decade after Lee’s state-of-thefield review, this inquiry indicates that external communications is beginning to reappear in public affairs pedagogy. There are three indicators of this apparent trend in academic literature: (a) recent publications in JPAE, (b) other recent research-based literature, and (c) availability of new pedagogic materials. One indicator for reconsidering the importance of public relations in public administration education is that several JPAE contributions have included the topic of public relations when discussing public administration pedagogy, even if it lacks that nomenclature. According to Peters (2009, p.15), when presented with potential curricular changes, MPA students in a capstone course wanted public relations training the most. Raphael and Nesbary (2005) focused on strategic communications, a broader topic that includes external communications within its rubric. Kirlin (2005) viewed communication as one of three civic skills that public managers needed. Klingner and Washington (2000) identified “the need to find ways to influence public policy decisions” (p.41) as part of a global approach to public administration training. Aristigueta (1997) emphasized the importance of interpersonal communication skills, which encompasses, of course, external communications. Other pedagogic topics discussed in JPAE that overlap with external communications include Kim and Layne’s (2001) discussion of egovernment, Dawes (2004) regarding information technology, Reddy (2000) on crisis management, and Fontaine (1998) suggesting the value of a mass-mediarelated course project as an effective hands-on instructional tool. A second indicator of renewed attention to the subject of public relations is an increase in research published as academic literature. However, much of it emanates from communications- and public-relations-based academic researchers, rather than those specifically in public administration or its related disciplines. Liu and Horsley (2007) are in the midst of a longer-term project to develop a theoretical and operational model of the external communications of government, and already have published the theoretical model they are examining and testing. Diana Knott Martinelli (formerly Diana Knott), with David Martinelli (D. Knott & D. Martinelli, 2005; D.K. Martinelli, 2006) researched public information activities of government agencies, especially in the area of transportation. Fairbanks, Plowman, and Rawlins (2007) developed a model for transparency in government communication, and Motschall and Cao (2002) analyzed the public information role of police departments. Focusing on public relations in the subfield of public health, Wise (2002-03, 2001) has examined links between public relations and organizational effectiveness, and proposed a larger research agenda for examining public relations in public health. Several European-based academic sources, also in communications departments, have been interested in external government communications during the first decade of the 21st century. Øyvind Ihlen at the University of Oslo (Norway), a member of the Editorial Review Committee of Public Relations Review, has been an adviser to the national government on public relations policies, and recently has assisted in developing a new policy on governmental external communications (Ø. Ihlen, personal communications, November 14, 2007 – December 13, 2007). Dave Gelders (2005, 2006) at the Catholic University of Leuven (Belgium) and several of his colleagues (Gelders, Bouckaert, & van Ruler, 2007) have published extensively on government communications, especially about conveying governmental intentions during the public policy development process. Also, two Israeli faculty members issued a guidebook for cities and countries on crisis management media strategies (Avraham & Ketter, 2008). However, there also has been a recent increase in published scholarship regarding government public relations by faculty in public administration and related fields, although it is more modest than that from communications faculty. A study of senior public administrators at the state government level noted that “About half the administrators’ time is devoted to internal matters; about half is spent on external relations” (Bowling & Wright, 1998, p.435). Kaufman’s career-summarizing overview of the role of public administration in modern society included observations about the importance of the news media to modern public administration: Many of them [modern day reporters] assume they have a special responsibility for illuminating everything in government and politics, and that everything in these fields is therefore fair game. … What they publish can profoundly affect the fortunes of those they write about. Everybody is aware of their power, administrative agencies no less than the others. Agencies therefore work hard to keep on good terms with the members of the fourth estate (Kaufman, 2001, p.29). Swoboda (1995) published the results of his research on media coverage of local government budgeting. LaPorte and Metlay (1996, p.344) discussed the importance of external relations in a government agency’s effort at accomplishing trustworthiness. Several chapters in the Garnett and Kouzmin (1997) handbook on the larger topic of administrative communication specifically discussed public relations. While not based in academia, Library of Congress researcher Kevin Kosar (2005) has tracked Congressional efforts to control the external communications activities of Federal agencies. Weiss (2002), who started her academic career in business administration, also wrote about public information as a tool of modern governance. Several academic researchers from public administration have published work on subjects closely related to external communications, such as freedom of information and government transparency. Probably the most prominent is Roberts (2006), who won several awards for his book, Blacked Out: Government Secrecy in the Information Age, which offers an international perspective. He also published articles on media coverage of government, the relationship between New Public Management and information, and the increasing limitations on access to information (Roberts, 1997, 2000, 2005). Focusing more specifically on the U.S., Piotrowski (2007; Piotrowski & Van Ryzin, 2005; Piotrowski & Rosenbloom, 2002) researched the federal Freedom of Information Act (FOIA) and transparency in American governments. Finally, Holden (1996) observed that “The potential interconnection between public opinion and the success of public administration is one of the most profound realities to which political science may yet direct new attention” (p.35). The non-refereed monthly publication PA Times, put out by the American Society for Public Administration (ASPA), featured two articles in mid-2008 on government public relations (Cohen, 2008; Survey on Government Communicators, 2008). Given ASPA’s membership base of both academics and practitioners, these recent articles are another indicator of the reemergence of this subject on the public administration agenda. The third sign that public relations apparently is returning to the public administration curriculum is found in pedagogic literature. Waugh and Manns (1991; Manns & Waugh, 1989) made the case in the late 1980s and early 1990s for the importance of including communications (both external and internal) in MPA curricula. Similarly, Garnett (1992, p.xv; 1997, pp.764-765) argued twice in the 1990s to incorporate communications into the MPA curriculum. Shifting from a general, pedagogic focus on communication to the narrower topic of external communications, one of the 1998 joint committee recommendations by NASPAA and the American Political Science Association (APSA) Section on Public Administration was that “Those involved in shaping public administration curricula should work to ensure that managers more fully understand how to get their message out to the media” (Thompson, 1998, p.4). Alongside pedagogic literature, there also has been an increase in the availability of pedagogic materials that relate to using public relations in public administration. Most of them come from practitioners or “pracademics.” Overviews with a “how-to” bent offer some relatively recent examples, such as publications by the Federal Communicators Network (2001), the International City/County Management Association (2003), and the California Association of Public Information Officers (Krey, 2000). The International City/County Management Association (2002) recently issued a publication that focuses more narrowly on crisis communications. While not specifically targeted to government, Brown’s (2002) “how-to” on public appearances is an example of current applied literature that also is relevant to public administrators in training. Finally, two recent textbooks on (or including) government public relations were issued by commercial publishers, which is a significant marketbased signal of increased interest in the subject (Fitch, 2004; Lee, 2008a).