دانلود رایگان ترجمه مقاله بررسی تاثیر فساد بر اثر سرمایه گذاری مستقیم خارجی بر رشد اقتصادی – تیلور و فرانسیس 2014

مقالات انگلیسی و ترجمه های فارسی رایگان با فرمت PDF آماده دانلود رایگان میباشند

همچنین ترجمه مقاله با فرمت ورد نیز قابل خریداری و دانلود میباشد

مقاله انگلیسی رایگان (PDF)

ترجمه فارسی رایگان (PDF)

خرید ترجمه با فرمت ورد

فهرست مقاله:

چکیده
1- مقدمه
2- روش و داده های براورد
3-نتایج تجربی
نتیجه گیری

بخشی از ترجمه فارسی مقاله:

1- مقدمه
این مقاله به طور تجربی به بررسی اثر سرمایه گذاری مستقیم خارجی بر روی رشد اقتصادی با در نظر گرفتن سطح فساد در هر سطح از 130 کشور می پردازد. از اواخر 1990 میلادی، FDI در میان کشور ها همراه با جهانی سازی اقتصادی به طور قابل توجهی افزایش یافته است. چون FDI می تواند یک منبع بالقوه رشد اقتصادی برای کشور های در حال توسعه باشد، دولت های آن ها، سیاست هایی را برای جذب فعال FDI شروع می کنند. به عنوان یک تاثیر مستقیم جریان سرمایه مبتنی بر FDI موجب بهبود تجمع سرمایه در کشور میزبان می شود و به عنوان اثر غیر مستقیم، جریان FDI به رشد اقتصادی در یک کشور میزبان با افزایش رشد از طریق انتقال فناوری کمک می کند. به علاوه، FDI یک منبع جذاب سرمایه است زیرا یک سرمایه قرضی نیست طوری که کشور های میزبان نباید در مورد افزایش بدهی نگران نباشند/.
انتظارات برای کسب سود از طریق توسعه بازاری و سود بردن از قیمت های فاکتور پایین در کشور های میزبان به عنوان محرک هایی برای شرکت های چند ملیتی برای اجرای FDI محسوب می شوند. این مسئله برای جریان FDI از کشور های توسعه یافته به در حال توسعه صدق می کند. تئوری رشد برون زا نشان می دهد که دانش و فناوری از لازمه های بهبود بازدهی می باشند (Grossman & Helpman,1991; Barro & Sala-i-Martin, 2004). انتشار فناوری از طریق FDI موجب بهبود بازدهی شده و در نتیجه رشد اقتصادی را در کشور های میزبان بهبود می بخشد.
با این حال، مطالعات قبلی با استفاده از داده های کشوری نشان می دهد که FDI لزوما اثر معنی داری بر روی رشد اقتصادی ندارد(Borenszteinet al., 1998; Alfaro et al., 2004). به علاوه بیشتر تحقیقاتق بلی در مقیاس شرکتی نشان داده اند که FDI دارای اثر غیر معنی داری بر روی بازدهی و کارایی می باشند. این نتایج در آثار هداد و هاریسون در مراکش، کاکو در مکزیک و ایکتان و هاریسون 1999 در ونزوئلا گزارش شده است.
دیگر منابع نشان می دهد که FDI دارای اثر مثبتی بر روی رشد اقتصادی دارد به خصوص اگر کشور میزبان دارای ظرفیت جذاب مناسب باشد. برای مثال، برنشیتین و همکاران 1998 نشان داده اند که FDI موجب بهبود رشد اقتصادی در کشوری می شود که در آن سرمایه انسانی بالاتر از سطح خاص است. بمنگا و همکاران 1996 خاطر نشان کردند که FDI موجب بهبود رشد اقتصادی در کشور هایی با سیاست های تجارت صادرات محور می شود. افرو و همکاران 2004 نشان دادند که توسعه مالی نقش مهمی به عنوان عامل جذب در کشور های میزبان ایفا می کند که مکمل نقش FDI بر روی رشد اقتصادی است.
این مقاله از مقالات فوق از این نظرفرق دارد که بر سازمان ها به عنوان عامل جذب در کشور های میزبان تاکید دارد. عوامل سازمانی شامل ابعاد مختلف توسعه اجتماعی کشور نظیر فساد، دموکراسی و تنوع نژادی و مذهبی می باشند. در این میان،ما بر نقش فساد به دلایل مختلف تاکید داریم. ابتدا، سازمان های بین المللی نظیر بانک جهانی و صندوق بین المللی پول نیازمند حذف یا کاهش فساد در کشور میزبان به عنوان شرط پشتیبانی مالی یا کمک خارجی می باشند و این برای کشور هایی صدق می کند که FDI می تواند در این کشور ها تحت سرمایه گذاری قرار گیرد. دوما، برخی کشور ها با سطح بالای فساد و جریان FDI به سطوح بالایی از رشد اقتصادی دست پیدا می کنند. برای مثال، جریان خالص FDI در کامبوج در 2007 برابر با 10.38 درصد سهم ناخالص تولید داخلی است که بالاتر از متوسط جهان است. اگرچه FDI کامبوج بسیار بالاست، کشور به صورت یکی از فاسد ترین کشور ها در دنیا طبقه بندی می شود. با شاخص فساد 2 از 10 در 2007، کامبوج برابر با 162 در میان 179 کشور می باشد. با این حال، علی رغم سطح فساد بالای آن، کامبوج به سطح بالای رشد اقتصادی در طی سال های اخیر رسیده است. سرعت رشد تولید ناخالص داخلی آن در 2007 برابر با 8.3 درصد است. دست یابی به این سطح بالای رشد را می توان به عوامل متعددی می توان نسبت داد که در این میان FDI بدون شک معنی دار است.
از این روی با توجه به بحث بالا، ما این فرض را تست می کنیم که فساد به عنوان یک کانال مهم است که از طریق آن FDI بر رشد اقتصادی اثر می گذارد. برای بررسی این فرضیه، ما از داد های سالانه 130 کشور بین 1995 و 2008 برای براورد استفاده می کنیم. مطابق با کفته برنشیتن و همکاران 1998 و افرو و همکاران 2004، نتایج براورد نشان میدهد که FDI لزوما موجب بهبود رشد اقتصادی نمی شود. با این حال واقعی که اثر متقابل در نظر گرفته شود می توان گفت که FDI مانع از رشد اقتصادی در کشور هایی با فساد پایین می شود و این موجب بهبود اقتصادی در کشور هایی با فساد بالا می شود. از این روی فساد یک عامل جذب مثبت محسوب می شود. سطح آستانه فساد، اثرات منفی و مثبت FDI بر روی رشد اقتصادی می شود و از این روی تقریبا 10 همین صدک از کم ترین کشور های فاسد است. توجیه احتمالی برای این نتیجه این است که فساد یک عامل محرک برای FDI است. در کشور های میزبانف فساد موجب تضعیف اچرای قانون محیط زیست و کار می شود و در نتیجه MNE در FDI می تواند در یک محیط سود اور تر کار کند که موجب بهبود رشد تا حد زیادی می شود.
ما در این جا رگرسیون متغیر های ابزاری را برای حل مسائل درون زایی انجام می دهیم و هیمن رگرسیون را با شاخص فساد دیگر انجام می دهیم. نتایج نشان می دهند که یافته های ما قوی می باشند زیرا کاهش سطح فساد موجب کاهش اثر FDI بر روی رشد اقتصادی می شود. با این حال چون فساد می تواند اثر معنی دار منفی بر جامعه کشور میزابن داشته باشد، یافته های ما به این معنی نیست که فساد باید موجب بهبود توسعه رشد اقتصادی شود.
ادامه مقاله به صورت زیر سازمان دهی شده است. ما روش و داده ها را در بخش 2 بررسی کرده و نتایج تجربی در بخش 3 بررسی شده و نتیچه گیری در بخش 4 ارایه می شود.

بخشی از مقاله انگلیسی:

1. Introduction

This paper empirically examines the effect of foreign direct investment (FDI) on economic growth, taking into account the corruption level in each of the 130 countries surveyed. Since the late 1990s, FDI flows among countries have risen dramatically alongside economic globalization (see Figure 1). As FDI is thought to be a potential source of economic growth, especially for developing countries, their governments initiate policies to actively attract FDI. As a direct effect, FDI-based capital flows enhance the accumulation of capital in a host country, and as an indirect effect, FDI flows contribute to economic growth in a host country by promoting productivity growth through technology transfer. In addition, FDI is an attractive source of capital because it is not a borrowing fund, so that host countries need not be concerned about debt accumulation. Expectations to earn profits through market expansion, and to take advantage of relatively low factor prices in host countries, serve as incentives for multinational enterprises (MNEs) to implement FDI. This is particularly the case for FDI flows from developed to developing countries. Endogenous growth theory suggests that knowledge and technology are necessities for improving productivity (e.g. Grossman & Helpman, 1991; Barro & Sala-i-Martin, 2004). Technology diffusion by FDI improves productivity and, as a result, enhances economic growth in host countries. However, previous studies, using country-level data, show that FDI alone does not necessarily have a significant impact on economic growth (e.g. Borensztein et al., 1998; Alfaro et al., 2004). Furthermore, most previous research at the firm level has found that FDI has an insignificant or a small effect on productivity and efficiency. These results are confirmed in the works of Haddad and Harrison (1993) for Morocco, Kokko (1994) for Mexico and Aitken and Harrison (1999) for Venezuela. Another strand of literature points out that FDI flows have a positive impact on economic growth if a host country possesses an appropriate absorptive capacity. For example, Borensztein et al. (1998) show that FDI promotes economic growth in a country in which human capital is above a certain level. Bengoa and Sanchez-Robles (2003) analyze the case of Latin American countries and indicate that FDI induces economic growth, depending on human capital, economic stability and liberalized markets. Balasubramanyam et al. (1996) confirm that FDI enhances economic growth more strongly in countries with export-oriented trade policies. Alfaro et al. (2004) show that financial development plays an important role as an absorptive factor in host countries, complementing the FDI impact on economic growth. This paper differs from those aforementioned in that it focuses on institutions as an absorptive factor in host countries.1 Institutional factors include various aspects of a country’s social development, such as corruption, democracy and racial and religious diversity. Among these, we focus especially on the role of corruption for several reasons. First, while international organizations such as the World Bank and the International Monetary Fund (IMF) require an elimination of, or at least a reduction in, corruption in a host country as a condition for financial support or foreign aid, profit-seeking firms engaging in FDI may invest in those countries where regulations are loose or poorly enforced. Second, some countries with high levels of both corruption and FDI inflows also achieve high levels of economic growth. For example, the FDI net inflow into Cambodia in 2007 was 10.38% as a share of gross domestic product (GDP), which is higher than the world average. While Cambodian FDI net inflows were very high, the country is also ranked as one of the most corrupt in the world. With a corruption perception index of 2.0 out of 10 in 2007, Cambodia is ranked 162 among 179 countries by Transparency International, a non-governmental organization that monitors political corruption in international development. However, despite its high corruption level, Cambodia has achieved a remarkable rate of economic growth over the last few years. Its per capita GDP growth rate in 2007 was 8.3%. The achievement of these high growth rates can be attributed to several factors, among which FDI is undoubtedly significant.2 Therefore, from the above discussion, we test the hypothesis that corruption serves as an important channel through which FDI affects economic growth. To investigate this hypothesis, we use annual data of 130 countries between 1995 and 2008 for estimation. Consistent with Borensztein et al. (1998) and Alfaro et al. (2004), the estimation results show that FDI alone does not necessarily promote economic growth. However, when its interaction term with corruption is added, we find that FDI inhibits economic growth in countries with low corruption, and promotes economic growth in those with high corruption levels. Therefore, corruption works as a “positive” absorptive factor. The threshold level of corruption, separating the negative and positive impacts of FDI on economic growth, is low – approximately in the 10th percentile from the least corrupt countries. A possible explanation for this result is that corruption works as an incentive for FDI. In host countries, corruption can weaken the enforcement of, for instance, labour and environmental regulations, and as a result, MNEs engaging in FDI can operate in a more advantageous environment, thereby promoting growth. As a robustness check, we conduct the instrumental variables (IV) regression to address endogeneity problems, and we perform the same regression with another corruption index. The results show that our main findings are robust, implying that reducing corruption levels may lessen the effect of FDI on economic growth. However, it is important to recognize that because corruption can have various negative impacts on the society of the host country, our findings do not imply that corruption should be encouraged to promote economic development. The rest of this paper is organized as follows. We explain the estimation methodology and data in Section 2, provide the empirical results in Section 3 and make concluding remarks in Section 4.