دانلود رایگان ترجمه مقاله پیش بینی سازگاری های ارتباطی ارجاعی بواسطه تجربه اولیه اجتماعی – PLOS 2013

مقاله انگلیسی رایگان

ترجمه فارسی رایگان 

بخشی از ترجمه فارسی مقاله:

خلاصه  
بخش بزرگی از کار روی توانایی بچه ها برای نسبت دادن اظهارات ذهنی به افراد دیگر متمرکز شده اند چه این توانایی ها توسط حد چه توسط نوع اثرات متقابل اجتماعی بچه ها تحت تأثیر قرار گرفته باشند. همچنین، آن به طور چشمگیر نامعلوم باقی می ماند که عوامل پیشرفتی روی توانایی بچه ها برای تأثیر گذاشتن اظهارات ذهنی دیگران تأثیر می گذارد. ایجاد پیشنهاد که تجربیات گروهی در وهله ی اول در زندگی ممکن بود برای استخراج توانایی های هماهنگی ذهنی، حیاتی بود، اینجا ما همکاری نسبی از نمایش اجتماعی را برای عوامل فامیلی و غیر فامیلی روی سازگاری های ارتباطی بچه ها برای طرح ذهنی مخاطب آنها، تعیین می کنیم. در طول بازی تعاملی کامپیوتری، ۵ ساله ها به طور خودبه خود، رفتارهای ارتباطی غیر زبانی شان را بر طبق عقایدشان درباره جواب دهنده، سازمان داده اند. اهمیت این سازگاری های ارتباطی توسط گذراندن زمان در مراقبت روزانه از تولد تا ۴ سالگی بارها و اثرات محیط اجتماعی خانوادگی، پیش بینی شده بود. این نتایج پیشنهاد کرده اند که درجه ی ارتباط اجتماعی غیر فامیلی در وهله ی اول در زندگی تاثیری که اعتقاد بچه ها روی رفتار ارتباطی ارجاعی شان دارد را تنظیم می کند.
مقدمه:
انسان ها اغلب از متغیر های غیر قابل دید مثل اعتقادات، خواسته ها و خیالات برای عوامل معلوم رفتاری، نسبت دادن اظهارات ذهنی به افراد دیگر و به خودش، استفاده می کنند. این خاصیت های ذهنی، در طول دوران اولیه ی بچگی استخراج می شوند و تغییراتی که در مهارت های ذهنی ظاهر می شوند با عوامل محیطی اجتماعی مرتبط بوده اند. در میان این عوامل، تجربیات همکاری کودک با اعضای گروه بزرگسال ممکن است نقش حیاتی را داشته باشد. این اثرات متقابل ممکن است به بچه ها اجازه بدهند که بتدریج دانش جهانی را همانند دانش اظهارات ذهنی افراد دیگر توسط تصرف تنظیمات شناختاری که عوامل همکاری سعی به ایجاد شفافیت برای کودک دارد، ایجاد کند. سرانجام، بچه ها شروع به استفاده ی این دانش برای دستکاری اظهارات فکری عوامل دیگر در طول اثرات متقابل ارتباطی ارجاعی می کنند. برای مثال، بچه های ۴ ساله دانش فرضشده ی جواب دهنده برای انتخاب رفتار های زبان شناسی طراحی شده برای تغییر اظهارات ذهنی آنها، ایجاد توصیفات واضح تر اسباب بازی هنگام صحبت با نابینا در مقایسه با مخاطب بینا، و بیانات ساده تر برای کودک نوپاست به بزرگسال، استفاده می کند. بچه های ۵ ساله می توانند تقاضای زبانی که دانش پیش فرض جواب دهنده ی آنها را به حساب می آورد، ایجاد کنند. همچنین آن به طور چشمگیر نامشخص باقی می ماند که چگونه بچه ها یادبگیرند که رفتار های ارتباطی ارجاعی شان را به طرح ذهنی شان از مخاطب سازگار کنند.
اینجا ما به دقت پیشنهادی که نوع و میزان اثر اجتماعی تجربه ی کودک که پیشرفت درک اجتماعی کودک را تحت تأثیر قرار می دهد را شرح می دهیم. انسانها در میان وجود انسانهایی برای تجربه ی ارائه پیشرفتی اولیه برای nonkin همکاری، استثنایی هستند؛ برای مثال همنوعانی که فاقد دلیل ژنتیکی برای همکاری هستند و آن پیشنهاد کرده که این خصوصیت پیشرفتی ممکن بود تمایلات انگیزه ای را برای تقسیم اظهارات فکری با دیگران افزایش دهد. مایک جنبه از این استعداد فکری را از طریق حضار، معلوم کرده ایم، برای مثال: سازگاری های ارتباطی برای توانایی های فرض شده و دانش مخاطب، عمل می کند. اثبات شده که طرح حضار متضمن کنترل توانایی برای تقسیم کردن اظهارات ذهنی با دیگران است، با روی بچه های ۵ ساله تمرکز کرده ایم، برای مثال بچه هایی با نظریه ی کامل از ظرفیت های ذهنی. ما ارائه ی پیشرفت ۲ منبع اصلی اثرات متقابل اجتماعی آزمایش شده توسط بچه ها بین نوزاد و ۴ ساله، به عبارت دیگر آزمایش های فامیلی و غیر فامیلی، تعیین می کنیم در قبل در شرایط سال های آزمایش با برادر یا خواهر و سطح تحصیل خانواده مشخص شده بودند. در پایان ما در شرایط روز ها در هر هفته از حضور برای مراقبت روزانه، مشخص کرده بودیم، اثرات طرح حضار در محیط تجربی کنترل شده ی درگیر در ایجاد رفتارهای غیر زبانی ارجاعی با هدف ارتباطی، مشخص شده بودند. در مقایسه با ارتباط زبانی ، رفتار های ارتباطی تحریک شده تحت شرایط تجربی نمی توانست به طور مستقیم بر اساس آزمایش های عینی قبلی بوده است. بر طبق آن ، موقعیت جدید ارتباطی تجربه شده توسط بچه ها در این تحقیق به ما اجازه داده که به طور مستقیم توانایی یشان را برای تأثیر اظهارات ذهنی دیگران از طریق رفتار های ایجاد شده ی ex-novo استفاده کنیم. شرکت کنندگان ۵ ساله گفته اند که آنها در حال بازی کامپیوتری با کودک نو پای ۲ ساله و با همتای ۲ ساله یک در میان بوده اند. در حقیقت، به طور متحد نقش هر دو مخاطب اجرا شده است، در حالیکه باقی ماندن مانعی از ۲ نقش در هر آزمایش داده شده، اجرا شده بود. بر طبق این، زمان های عملکرد و واکنش ۲ مخاطب فرض شده، تطبیق شده بودند. این خصوصیت پروتکل به ما اجازه ی آزمایش اعتقادی که بچه در حال ارتباط با مخاطب از توانایی متفاوت که از لحاظ باطنی، سازگاری های ایجاد شده در رفتار بچه را بارها با سازگاری های دو طرفهی با عملکرد بالا ی مرتبط تحریک می کند را می دهد. به علاوه، تعریف دقیق رفتار بچه ها توسط این پروتکل تشخیص داده شده بین سازگاری های اعتقادی استخراج شده ی محدود شده از اجزای ارتباطی عمل ها و اثرات اولیه ی کلی ؛ ایجاد شده است. این روش ها به ما اجازه ی آزمایش محیط اجتماعی آزمایش شده توسط بچه در اول در طول پیشرفتش که توانایی اش را برای سازگار کردن رفتار ارتباطی ایجاد شده برای طرح فکری اش از مخاطب تحت تأثیر می گذارد، می دهد.

بخشی از مقاله انگلیسی:

Abstract

A large body of work has focused on children’s ability to attribute mental states to other people, and whether these abilities are influenced by the extent and nature of children’s social interactions. However, it remains largely unknown which developmental factors shape children’s ability to influence the mental states of others. Building on the suggestion that collaborative experiences early in life might be crucial for the emergence of mental coordination abilities, here we assess the relative contribution of social exposure to familial and non-familial agents on children’s communicative adjustments to their mental model of an addressee (‘audience design’). During an online interactive game, five-year-olds spontaneously organized their non-verbal communicative behaviors according to their beliefs about an interlocutor. The magnitude of these communicative adjustments was predicted by the time spent at daycare, from birth until four years of age, over and above effects of familial social environment. These results suggest that the degree of non-familial social interaction early in life modulates the influence that children’s beliefs have on their referential communicative behavior.

Introduction

Humans often use un-observable variables like beliefs, desires, and intentions to disambiguate agents’ behavior, attributing mental states to other people and to oneself [1,2]. These mentalizing abilities emerge during early childhood [3] and variations in mentalizing skills appear to be related to social environmental factors [4]. Among these factors, collaborative experiences of a child with adult group members might play a crucial role [5,6]. These interactions might allow children to gradually construct knowledge of the world, as well as knowledge of other people’s mental states, by capturing cognitive regularities that cooperative agents try to make transparent to the child [7]. Eventually, children start using this knowledge to manipulate the mental states of other agents during referential communicative interactions. For instance, 4-year-old children use presumed knowledge of an interlocutor to select linguistic behaviors designed to change those mental states, producing more explicit descriptions of a toy when speaking to a blind as compared to a non-blind addressee [8], and simpler utterances towards a toddler than an adult [9]. Five-year-old children can produce verbal requests that take into account the presumed knowledge of their interlocutor [10]. However, it remains largely unknown how children learn to adjust their referential communicative behaviors to their mental model of an addressee. Here we elaborate on the suggestion that the extent and nature of the social interaction children experience will influence the development of children’s social understanding [5,7,11,12,13]. Humans are exceptional among existing hominids for experiencing early developmental exposure to cooperative nonkin [14], i.e. conspecifics that lack a genetic reason for collaborating, and it has been suggested that this developmental feature might boost motivational predispositions to share mental states with others [6]. We quantify one aspect of this faculty through audience design, i.e. adjustments of communicative acts to the presumed abilities and knowledge of an interlocutor [15]. Given that audience design presupposes control of the ability to share mental states with others, we focus on five-year-old children, i.e. children with fully-fledged theory of mind capacities [16]. We quantify developmental exposure to two main sources of social interactions experienced by children between zero and four years of age, namely familial and non-familial experiences. The former were quantified in terms of years of experience with siblings, and parents’ level of education. The latter were quantified in terms of days per week of attendance to daycare [11,13,17,18,19]. Audience design effects were quantified in a controlled experimental setting involving the production of referential nonverbal behaviors with a communicative goal [20], exploiting a protocol previously validated in adults [21]. In contrast to linguistic communication, the communicative behaviors evoked under these experimental conditions could not be directly based on previous concrete experiences. Accordingly, the novel communicative situation experienced by the children in this study allowed us to directly tap into their ability to influence the mental states of others through behaviors generated ex-novo. Five-yearold participants were told they were playing an online interactive game with a 2-year-old toddler and with a same-age peer, in alternation. In fact, a confederate performed the role of both addressees, while remaining blind to which one of the two roles he was performing in any given trial. Accordingly, both performance and response times of the two presumed addressees were matched.This feature of the protocol allowed us to test whether the mere belief that the child is communicating with addressees of different ability induces internally generated adjustments in the child behavior, over and above performance-related mutual adjustments [22,23]. Furthermore, the precise quantification of children behavior afforded by this protocol distinguished between beliefdriven adjustments restricted to the communicative components of the actions, and generic priming effects [24,25]. These procedures allowed us to test whether the social environment experienced by a child early during his development influences his ability to adjust a self-generated communicative behavior to his mental model of the addressee.