دانلود رایگان ترجمه مقاله تئوری بازیگر شبکه و معضل مفهوم منابع در مدیریت استراتژیک (نشریه الزویر ۲۰۱۰) (ترجمه رایگان – برنزی ⭐️)

تئوری بازیگر شبکه و معضل مفهوم منابع در مدیریت استراتژیک

Actor-network theory and the dilemma of the resource concept in strategic management

خلاصه
مقدمه
پس منابع واقعا چه چیزی هستند… ؟
منابع در عمل: گسترش تبدیل عمل به استراتژی
مروری بر نظریه شبکه بازیگر
تصور منابع به عنوان بازیگر شبکه
منابع، انتخاب راهبردی و بازیگرشبکه های
نظریه شبکه بازیگر و مهندسی
چالش های روش شناختی از منابع به عنوان شبکه های بازیگر
نتیجه گیری

چکیده
با وجود همه گیر شدن بحث در مورد منابع و استراتژی در نوشته های مدیریت، ابهام قابل توجهی در اطراف ساختار اصلی منابع سازمانی وجود دارد. به رویکردهای مطلع شده توسط توسعه های نظری در اجتمع شناسی فن آوری، به طور گسترده شناخته شده به عنوان نظریه بازیگر شبکه، می تواند روش های مختلف مفهومی برای شکل گیری منابع به عنوان روابط پایدار بین مردم، اسناد و فن آوری را فراهم نماید. این پژوهش پیوند پویا بین منابع و استراتژی نظریه پردازی را بیان می کند و نتیجه گیری با جهت گیری های آینده برای تحقیقات تجربی صورت می گیرد.
۱٫ مقدمه
مفهوم منابع سازمانی، گامی از تئوری معاصر در مدیریت استراتژیک است. در اوایل دهه ۱۹۸۰، نویسندگان استراتژی دوباره پایان نامه Penrose (1959) را در نظریه رشد شرکت و مفهوم مرکزی از منابع کشف نمودند (Foss، ۱۹۹۹؛ Teece، ۱۹۸۲؛ Wernerfelt، ۱۹۸۴). با این حال، در حالی که منابع ساخت بلوک هایی مقرر می شوند که رشد و مزیت رقابتی را توضیح می دهند، توافق کمی در نوشته ها و با آنچه آنها واقعا هستند و یا چگونه آنها باید مورد مطالعه قرار گیرند وجود دارد (Foss، ۱۹۹۷؛ Priem و باتلر، ۲۰۰۱، Steen، Coopmans، و Whyte. 2006؛ Wernerfelt.1995).
در نظر این ابهام نظری، هدف اولیه این تحقیق نشان می دهد که چگونه یک شاخه ای از جامعه شناسی به نام تئوری بازیگر شبکه می تواند راه های مختلفی برای تفکر در مورد روابط در سازمان ها که منابع را پیکربندی می نمایند تولید نماید. روند مرکزی بازیگر شبکه برای مهندسی اجتماعی فنی تا حدی سازگار با ایده های اصلی Penrose (1959) در مورد رشد شرکت به عنوان یک فرایند یادگیری و پیدا کردن راه های جدید ترکیب شده و استفاده از منابع برای ایجاد قابلیت های متفاوت است (و یا خدمات در متن اصلی Penrose ) (Foss، ۱۹۹۹ Steen و Liesch، ۲۰۰۷). با این حال، با وجود این شباهت اولیه با تفکر سنتی در منابع، نظریه شبکه بازیگر چالش های مفهومی قابل توجهی را برای نوشته های استراتژی معمولی ارائه می دهد.
یکی از این منابع که نمی تواند فرض می شود مقوله های ثابت. تغییرات ممکن است در ساختار اتصالات بین مردم، فن آوری و اسناد در نتیجه منابع مختلف رخ دهد. پس از این مفهوم، نظریه شبکه بازیگر فرض روش را تضعیف می کند که منابع را می توان به عنوان متغیرهای گسسته مفهوم سازی نمود، از اینرو همیشه وابستگی با عناصر دیگری از سازمان وجود دارد.
علاوه بر این، توسعه تئوری انتخاب استراتژیک مدیریتی نمی تواند از منابع جدا شود که این مدیران ظاهرا آن را کنترل می کنند. خطاب به وابستگی بین توانایی استراتژیست برای انتخاب و پیاده سازی استراتژی، و منابعی که زیر بنای رشد و مزیت رقابتی هستند، یک گام مهم به جلو برای یک نظریه پویا از منابع و استراتژی خواهد بود.
این مقاله با مروری بر نوشته های منابع در مدیریت استراتژیک شروع می شود. در حالی که بسیاری مطالب در مورد این موضوع نوشته شده است، هنوز هم مشکلات نظری مداوم در اطراف تعریف منابع وجود دارد. برخی از این سردرگمی ها ناشی از خواندن انتخابی بینش های اصلی Penrose (1959) در مورد منابع و رشد شرکت است.
همچنین، به دلیل ترجمه Penrose (1959) در مورد دیدگاه مبتنی بر منابع (مثال Barney، ۱۹۹۱٫ Wernerfelt، ۱۹۸۴) یک تصویر ثابت از سازمان را ارائه می دهد، نیاز به توضیح این مورد وجود دارد که چگونه منابع در طول زمان تغییر می کنند. کارهای بیشتری باید در این زمینه برای درک بی ثباتی ذاتی منابع در داخل این شرکت بدون توسل به مکانیسم های بیرونی از جمله قابلیت های پویا انجام شود (Feldman، ۲۰۰۴٫ Steen و همکاران، ۲۰۰۶).
در طول چند سال گذشته، حرکت برخی از محققان در جامعه استراتژی در مورد تفکر برای استراتژی به عنوان یک شکل عمل وجود داشته است (Whittington، ۲۰۰۴). به بیانی دیگر، به جای استراتژی بودن تابع تولید یا مجموعه ای از فرآیندهای مکانیکی، یک فعالیت وجود دارد که توسط مردم انجام می شود (Whittington، ۲۰۰۳). این چشم انداز است است که بسیار شبیه به کار اولیه Penrose است و راهی برای درگیری مجدد با برخی از بینش های اصلی در مورد رشد از طریق توسعه و مدیریت منابع را ارائه می دهد. با این حال، در حالی که عمل به نوبه خود در استراتژی ارائه دهنده پیشرفت است، هنوز هم نیاز به توسعه به منظور در بر گرفتن توضیحات از تغییر منابع و ثبات وجود دارد. به عبارت دیگر، چرا برخی از شیوه ها به ایجاد منابع دوام منتج می شود؟ همچنین، چگونه این منابع تبدیل به قابل اعتماد به اندازه کافی، اساسی برای اعمال برنامه های استراتژیک و برنامه ها را تشکیل می دهند؟
برای پرداختن به این پرسش ها، مقاله به نوشته های شناخته شده به عنوان نظریه بازیگر شبکه روی آورده است، که از عمل به نوبه خود در مطالعات علم و فن آوری، با دو جهت جدید برای یک تئوری منابع سازمانی برآمده است. اولین اینها، مفهوم منابع به عنوان شبکه های ناهمگن فن آوری و مردم است (Law. 1992). به طور خاص، بخشی از کار استراتژیست آوردن این شبکه ها با یکدیگر و نگه داشتن آنها در جای خود در داخل شرکت است که می توانند به عنوان منابع شمارش شوند. علاوه بر به سؤال از مفروضات در مورد ثبات، نظریه شبکه بازیگر همچنین با مرز شرکت به عنوان سوال تجربی آزاد برخورد دارد (Tryggestad، ۲۰۰۵). جهت دوم از این نظر گسترش می یابد که خود استراتژیست ها وابسته به منابعی هستند که استراتژی های توسعه داده شده و اجرا شده را فراهم می سازند (Best، ET Garnsey، ۱۹۹۹، Steen و همکاران Liesch، ۲۰۰۷).
در حالی که برخی از مطالعات بازیگر شبکه ای از سازمان در حال حاضر نشان داده شده است که چگونه منابع را می توان به صورت اقدامات تثبیت شده وابسته توصیف نمود، بیشتر می تواند برای اعمال این حوزه از تئوری برای بازگشت به بینش های اصلی در شیوه ها و فعل و انفعالات درون سازمان که منابع و استراتژی را شکل می دهد، انجام شود.

Abstract

Despite the pervasiveness of discussion on resources and strategy within the management literature, there is considerable ambiguity surrounding the core construct of organisational resources. Approaches informed by theoretical developments within the sociology of technology, broadly known as actor-network theory, can provide different ways of conceptualising the formation of resources as contingently stabilised relationships of people, documents and technologies. This research note theorizes the dynamic link between resources and strategy and concludes with future directions for empirical research.

۱٫ Introduction

The notion of organisational resources is a keystone of contemporary theory in strategic management. In the early 1980s, strategy authors rediscovered Penrose’s (1959) thesis on the theory of the growth of the firm and the central concept of resources (Foss, 1999; Teece, 1982; Wernerfelt, 1984). However, while resources are held to be building blocks that explain growth and competitive advantage, there is little agreement in the literature as to what they really are or how they should be studied (Foss, 1997; Priem & Butler, 2001; Steen, Coopmans, & Whyte, 2006; Wernerfelt, 1995). In view of this theoretical ambiguity, the primary objective of this research note is to show how a branch of sociology called actor-network theory can generate a different way of thinking about the relationships within organisations that configure resources. The central actor-network process of sociotechnical engineering is partly consistent with Penrose’s (1959) original ideas of firm growth as a process of learning and finding new ways to recombine and use resources to create different capabilities (or ‘services’ in Penrose’s original text) (Foss, 1999; Steen & Liesch, 2007). However, despite this initial similarity with traditional thinking on resources, actor-network theory presents significant conceptual challenges to the conventional strategy literature.

One of these is that resources cannot be assumed to be fixed entities. Changes may occur in the structuring of connections between people, technologies and documents that result in different resources. Following from this notion, actor-network theory undermines the methodological assumption that resources can be conceptualised as discrete variables, since there are always interdependencies with other elements of organisation.

Furthermore, the theorisation of managerial strategic choice cannot be separated from the resources that these managers supposedly control. Addressing the interdependency between the ability of strategists to choose and implement strategy, and the resources that underpin growth and competitive advantage would be an important step forward for a dynamic theory of resources and strategy.

This essay starts with an overview of the literature on resources within strategic management. While much has been written on this topic, there are still persistent theoretical problems surrounding the definition of resources. Some of this confusion is a result of a selective reading of Penrose’s (1959) original insights into resources and the growth of firms.

Also, because the translation of Penrose (1959) into the resource-based view (e.g. Barney, 1991; Wernerfelt, 1984) gives a static picture of organisation, there has been a need to explain how resources change over time. Much more needs to be done to understand the inherent instability of resources within the firm without appealing to extrinsic mechanisms such as ‘dynamic capabilities’ (Feldman, 2004; Steen et al., 2006).

During the past several years, there has been a move by some scholars within the strategy community to think about strategy as a form of practice (Whittington, 2004). In other words, rather than strategy being a ‘production function’ or set of mechanistic processes, it is an activity that is performed by people (Whittington, 2003). This is a perspective that is very similar to Penrose’s original work and offers a way to reengage with some of the original insights on growth through the development and administration of resources. However, while the practice turn in strategy offers an advance, it still needs development to encompass explanations of resource change and stability. In other words, why do some practices result in the creation of durable resources? Also, how do these resources become dependable enough to form the basis for strategic actions and plans?

To address these questions, the paper turns to a literature known as actor-network theory, which emerged from the practice turn in science and technology studies, with two new directions for a theory of organisational resources. The first of these is the conceptualisation of resources as heterogeneous networks of people and technologies (Law, 1992). Specifically, part of the work of strategists is to bring these networks together and hold them in place within the firm so that they may be counted as resources. In addition to questioning assumptions about stability, actor-network theory also treats the boundary of the firm as an open empirical question (Tryggestad, 2005). The second direction extends from this to consider that the strategists themselves are dependent on resources that allow strategies to be developed and implemented (Best & Garnsey, 1999; Steen & Liesch, 2007).

While some actor-network studies of organization have already shown how resources can be described as contingently stabilised actions, much more can be done to apply this area of theory to return to Penrose’s original insights into the practices and interactions within organisation that shape resources and strategy.

تئوری بازیگر شبکه و معضل مفهوم منابع در مدیریت استراتژیک

Actor-network theory and the dilemma of the resource concept in strategic management