دانلود رایگان ترجمه مقاله رهبری در سازمان های پیچیده – الزویر ۲۰۰۱

مقاله انگلیسی رایگان

ترجمه فارسی رایگان 

بخشی از ترجمه فارسی مقاله:

چکیده

سوال این مقاله این است که نظریه پیچیدگی چگونه بر نقش رهبری در سازمان ها تأثیر می گذارد. نظریه پیچیدگی علم سیستم های دارای تعامل پیچیده است؛ این نظریه ماهیت تعامل و انطباق در این سیستم ها و نحوه تأثیرگذاری آن ها بر اموری نظیر ظهور، نوآوری و تناسب را بررسی می کند. به اعتقاد ما نظریه پیچیدگی اقدامات رهبر را بر رفتارهایی متمرکز می سازد که به جای تعیین یا هدایت اثربخشی، امکان اثربخشی سازمانی را فراهم می کنند. علم پیچیدگی تعاریف رهبری را از دیدگاه هایی که وابستگی زیادی به روان شناسی و روان شناسی اجتماعی دارند (مثل مدل های روابط انسانی) به فرایندهای مربوط به مدیریت سیستم های پویا و به هم پیوستگی گسترش می دهد. تعریفی از پیچیدگی سازمانی ارائه می کنیم و آن را در علم رهبری به کار می گیریم، درباره استراتژی های فراهم کردن پیچیدگی و اثربخشی بحث می کنیم و رابطه بین نظریه پیچیدگی و سایر نظریات مهم کنونی درباره رهبری را بررسی می کنیم. این مقاله با بحث درباره دستاوردهای احتمالی برای استراتژی های پژوهشی در علوم اجتماعی به پایان می رسد.
«علم جدید» نظریه پیچیدگی در علوم فیزیکی به وجود آمده است و به تازگی وارد علوم اجتماعی شده است (باک، ۱۹۹۶؛ کارت رایت، ۱۹۹۱؛ کرونباخ، ۱۹۸۸؛ دال، ۱۹۸۹؛ گلدستین، ۱۹۹۵الف، ۱۹۹۵ب، ۱۹۹۶؛ گواستلو، ۱۹۸۷، ۱۹۹۲؛ ماریون، ۱۹۹۹؛ ماریون و باکون، ۱۹۹۹؛ نواک، می و زیگموند، ۱۹۹۵؛ رجین و لوین، ۲۰۰۰؛ ریچاردسون و سیلیرز، ۲۰۰۱؛ استرمن، ۱۹۹۴؛ ویتلی، ۱۹۹۲). هرچند علم پیچیدگی علمی نوپا است اما پژوهشگران نشان داده اند که این علم نمایانگر نوعی «انتقال کوهنی» برای علوم فیزیکی است (رجین و لوین، ۲۰۰۰) و برخی از پژوهشگران معتقدند که تأثیر آن بر علوم اجتماعی می تواند به همین اندازه شدید باشد (ماریون، ۱۹۹۹). به بیان ساده، نظریه پیچیدگی از جهان بین خطی، مکانیکی (که در آن راهکارهای علت و معلولی ساده به دنبال توضیح پدیده های فیزیکی و اجتماعی هستند) به سمت یک جهان بینی غیر خطی و ارگانیک تغییر جهت می دهد که ویژگی آن عدم قطعیت و پیش بینی ناپذیری است (رجین و لوین، ۲۰۰۰). علم کلاسیک به دنبال نظم و ثبات است اما نظریه پردازان پیچیدگی معتقدند که طبیعت آن قدر پویا، بی ثبات، غیر قابل پیش بینی و دارای ثبات پیچیدهاست که نمی توان آن را با چنین مدل های ساده ای توصیف کرد (پریگوگین، ۱۹۹۷).
این انتقال پارادایم می تواند مشکلات پیش رو در پژوهش های رهبری را حل کند. علم پیچیدگی ما را از دیدگاه های تقلیل گرا که سیستم های کل نگر را به مشاهدات مجزا تقلیل می دهند جدا می کند (استراتژی ای که می تواند تحلیل را ساده کند و امکان تجویز فرمولی را فراهم می کند اما تأثیر قابل توجه دینامیک تعاملی را نادیده می گیرد). در مقابل، نظریه پیچیدگی ما را تشویق می کند تا سازمان ها را به شکل سیستم های انطباقی پیچیده ای در نظر بگیریم که از عوامل متنوعی تشکیل شده اند که با یکدیگر تعامل دارند، به صورت متقابل بر یکدیگر تأثیر می گذارندو با این کار رفتار جدیدی برای کل سیستم ایجاد می کنند (ماریون، ۱۹۹۹؛ رجین و لوین، ۲۰۰۰). بنابراین، علم پیچیدگی تعاریف رهبری را از دیدگاه هایی که وابستگی زیادی به روان شناسی و روان شناسی اجتماعی دارند (مثل مدل های روابط انسانی) به فرایندهای مربوط به مدیریت سیستم های پویا و به هم پیوستگی گسترش می دهد. این علم ما را وادار می کند درباره رویکردهای خود نسبت به مطالعه رهبری بازاندیشی کنیم به طوری که هانت و روپو (در حال چاپ) بر اساس مطالعه ایلگن و هولین (۲۰۰۰) نظریه پیچیدگی و تمرکز آن را بر سیستم های پویا به عنوان بخشی از «زمینه سوم» برای پژوهش های سازمانی در نظر می گیرند.
هدف این مقاله ارائه مروری بر روی نظریه پیچیدگی و نحوه به کارگیری آن در مطالعه رهبری و فعالیت رهبری است.در ابتدا به طور خلاصه مسائل مرتبط با مطالعه رهبری را به صورت کلی بررسی می کنیم و سپس درباره نقش نظریه پیچیدگی در رفع برخی از مشکلات قبلی بحث می کنیم. پس از آن به طور خاص درباره نظریه پیچیدگی و دستاوردهای آن برای رهبری صحبت می کنیم. در پایان ساختاری را برای هدایت پژوهش های مربوط به نقش رهبری در سیستم های پیچیده پیشنهاد می کنیم.

بخشی از مقاله انگلیسی:

Abstract

This paper asks how complexity theory informs the role of leadership in organizations. Complexity theory is a science of complexly interacting systems; it explores the nature of interaction and adaptation in such systems and how they influence such things as emergence, innovation, and fitness. We argue that complexity theory focuses leadership efforts on behaviors that enable organizational effectiveness, as opposed to determining or guiding effectiveness. Complexity science broadens conceptualizations of leadership from perspectives that are heavily invested in psychology and social psychology (e.g., human relations models) to include processes for managing dynamic systems and interconnectivity. We develop a definition of organizational complexity and apply it to leadership science, discuss strategies for enabling complexity and effectiveness, and delve into the relationship between complexity theory and other currently important leadership theories. The paper concludes with a discussion of possible implications for research strategies in the social sciences.

A “new science” of complexity theory has emerged in the physical sciences and recently made its way into the social sciences (Bak, 1996; Cartwright, 1991; Cronbach, 1988; Doll. 1989; Goldstein. 1995a, 1995b, 1996; Guastello, 1987, 1992; Marion, 1999; Marion & Bacon, 1999; Nowak, May, & Sigmund, 1995; Regine & Lewin, 2000; Richardson & Cilliers, 2001; Sterman, 1994; Wheatley, 1992). Though complexity science is nascent, researchers have suggested that it represents a “Kuhnian shift” for the physical sciences (Regine & Lewin, 2000) and some have argued that the effect on the social sciences can be equally as dramatic (Marion, 1999). In the simplest terms, complexity theory moves away from linear, mechanistic views of the world, where simple cause-and-effect solutions are sought to explain physical and social phenomena, to a perspective of the world as nonlinear and organic, characterized by uncertainty and unpredictability (Regine & Lewin, 2000). Classical science seeks order and stability, but complexity theorists see nature as too dynamic, unstable, unpredictable, and complexly stable to be described with such simple models (Prigogine, 1997). This paradigm shift has potential for addressing problems faced in leadership research. Complexity science moves us away from reductionist perspectives that reduce holistic systems to isolated observations—a strategy which may simplify analysis and enable formulaic prescription but which ignores the significant influence of interactive dynamics. Instead, complexity theory encourages us to see organizations as complex adaptive systems composed of a diversity of agents who interact with one another, mutually affect one another, and in so doing generate novel behavior for the system as a whole (Marion, 1999; Regine & Lewin, 2000). In this way, complexity science broadens conceptualizations of leadership from perspectives that are heavily invested in psychology and social psychology (e.g., human relations models) to include processes for managing dynamic systems and interconnectivity. It calls for us to rethink our approaches to leadership study, so much so that Hunt and Ropo (in press), building on Ilgen and Hulin (2000), consider complexity theory and its focus on dynamic systems as part of a “third discipline” for organizational research. The purpose of this article is to provide an overview of complexity theory and how it applies to the study and the practice of leadership. We begin by briefly reviewing issues related to the study of leadership in general, and then discuss how complexity theory can help address some of the problems of the past. From there, we talk more specifically about complexity theory and its implications for leadership. We conclude by suggesting a structure for conducting research on the function of leadership in complex systems.