دانلود رایگان ترجمه مقاله قنات Tohickon (نشریه وایلی ۲۰۰۸)
این مقاله انگلیسی ISI در نشریه وایلی در ۹ صفحه در سال ۲۰۰۸ منتشر شده و ترجمه آن ۱۰ صفحه میباشد. کیفیت ترجمه این مقاله ارزان – نقره ای ⭐️⭐️ بوده و به صورت کامل ترجمه شده است.
دانلود رایگان مقاله انگلیسی + خرید ترجمه فارسی | |
عنوان فارسی مقاله: |
قنات Tohickon |
عنوان انگلیسی مقاله: |
The Tohickon Aqueduct |
|
مشخصات مقاله انگلیسی (PDF) | |
سال انتشار | ۲۰۰۸ |
تعداد صفحات مقاله انگلیسی | ۹ صفحه با فرمت pdf |
رشته های مرتبط با این مقاله | مهندسی عمران |
گرایش های مرتبط با این مقاله | آب و سازه هیدرولیکی، سازه |
رفرنس | دارد ✓ |
کد محصول | F1355 |
نشریه | وایلی – Wiley |
مشخصات و وضعیت ترجمه فارسی این مقاله (Word) | |
وضعیت ترجمه | انجام شده و آماده دانلود |
تعداد صفحات ترجمه تایپ شده با فرمت ورد با قابلیت ویرایش | ۱۰ صفحه با فونت ۱۴ B Nazanin |
ترجمه عناوین تصاویر و جداول | ترجمه شده است ✓ |
درج تصاویر در فایل ترجمه | درج شده است ✓ |
کیفیت ترجمه | کیفیت ترجمه این مقاله متوسط میباشد |
بخشی از ترجمه |
نخستین بار زمانی که من با ویلیام جی کولینز تماس گرفتم، که او یک معمار منظره و تولید کننده ی چوب در Point Pleasant در روستا های Bucks در پنسیلوانیا بود، در مورد قنات های توهیکن آگاه شدم. ما توافق کردیم که در مورد پروژه ی پیشنهاد شده در جلسه ی سالانه ی تولید کننده های چوب در شمال آمریکا در گوئلف، اونتاریو در سال ۱۹۹۲ با هم ملاقات کرده و در این مورد بحث کنیم. بیل کولیزن، یکی از ساکنین این منطقه و مدیری در شرکت معماری منظره ی Simon Jaffe Collins Incorporated در Berwyn و Doylestown پنسیلوانیا، چندین سال به عنوان مدیر پروژه، معمار منظره و طراح برای اسپانسر های محلی، و انجمن اجتماعی Point Pleasant کار کرده است. مفهوم طراحی که او به من در گوئلف ارائه کرد ، یک قنات بود که با توری های شبکه ای تاون محدود شده بود و مطابق با ساختار اصلی آن مرتبط با سال ۱۸۳۴ بود.
کانال Delaware در اوایل دهه ی ۱۸۳۰ ساخته شد و هدف اصلی آن انتقال دادن زغال انتراسیت از قسمت شمال شرقی پنسیلوانیا به شهر هایی در قسمت شرقی نزدیک به دریا بود. قنات توهیکن یک راه ارتباط بسیار مهم در کانال ۶۰ مایلی Delaware میباشد که این کانال را از رودخانه ی Tohickon در Poin Pleasant پنسیلوانیا، منتقل میکند. این کانال بین بریستول و ایستون ، از طریق ۲۳ بلوک و ۹ قنات، ارتفاع ۱۶۴ فوت را بالا میرود. این قنات، که در اصل به عنوان یک سازه ی شبکه بندی توری برای شهر با قاب چوبی بود که در سال ۱۸۹۰ با یک سازه ی آهنی که شامل مسیر اصلی با قاب چوبی بود، تعویض شد. این قنات در سال ۱۹۳۱ سقوط کرد. بعد از جنگ جهانی دوم، این کانال به پارک محلی پنسیلوانیا تبدیل شد و این قنات با استفاده از شبکه های فولادی که از مسیر بتنی قالب گیری شده در محل قنات پشتیبانی میکردند، بازسازی شد. تا سال ۱۹۹۰، بتن ها و فولاد هایی که به شدت تخریب شده بودند نیازمند تعویض بودند. انگار که یک علامت تعجب بر روی این اعلامیه گذاشته باشند که این قنات نیازمند تعویض است، یک طوفان در ۱۶ سپتامبر ۱۹۹۹ در این منطقه، موجب شد که بخش دیوار جانبی این قنات سقوط کند. بیل کولینز یکی از چندین رهبر اجتماعی بود که به شدت علاقه مند به تعویض این سازه ی قنات به عنوان یک سازه ی چوبی بود. برنامه های این ایده در یک جلسه اجتماعی ارائه شده و مسئولین منتخب و مسئولین دپارتمان حفظ و نگهداری از منابع طبیعی پنسیلوانیا ، مجمع طراحی و ساخت نیز آن را بررسی کردند. یک توافق خاص به دست آمد که به مردم این امکان را میداد تا با دپارتمان پارک های محلی همکاری کرده و برنامه های مهندسی برای ابر سازه های چوبی خارج از روند های نرمال تدارکات را فراهم کنند. ظاهرا، این یک قرار داد ساده برای پیمان کار بود، زیرا دولت نمیخواست برای مهندسی این سازه پولی بدهد. خوشبختانه، یک سازمان بود که مشتاق بود تا این قنات با استفاده از چوب ساخته شود. برنامه ی چوب های حمل و نقل در دپارتمان خدمات کشاورزی جنگل های آمریکا به داد این پروژه رسید و برای فاز های مختلف این پروژه، امتیاز هایی را در نظر گرفت. در این قسمت این سازمان دولتی مسئولیت مدیریت این پروژه و طراحی زیر ساختار ها و سطح مشترک مسیر اصلی کانال را بر عهده گرفت. بودجه های اولیه برای طراحی این ابر سازه ها توسط امتیاز های ارائه شده توسط خدمات جنگی ایالات متحده ، از طریق برنامه ی چوب های مورد استفاده از حمل نقل، تامین شد. بودجه های اولیه مقدار کمی داشتند بنابراین این طراحی در بین سال های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۹ به کندی پیش رفت. این مار برای اعضای انجمن اجتماعی Point Pleasant نا امید کننده بود، زیرا آن ها این پروژه را با پروژه ی دیگری در کارولینای شمالی که بر روی یک پل پوشش یافته در Old Salem که مشابه همین پروژه بود مقایسه میکردند و پیشرفت سریع این پروژه، موجب نا امیدی آن ها شده بود. در مقابل، این پروژه ی قنات هنوز به جایی نرسیده بود. |
بخشی از مقاله انگلیسی |
I first became aware of the Tohickon Aqueduct project when contacted by William J. Collins, a landscape architect and timber framer from Point Pleasant, in Bucks County, Pennsylvania. We agreed to meet and discuss the proposed project at the annual meeting of the Timber Framers Guild of North America in Guelph, Ontario, in 1992. Bill Collins, a resident of Point Pleasant and a principal in the firm Simon Jaffe Collins Incorporated Landscape Architecture of Berwyn and Doylestown, Pennsylvania, had worked several years as project manager, landscape architect, and designer for the local sponsor, the Point Pleasant Community Association. The design concept he presented to me in Guelph was an aqueduct framed with Town lattice trusses, in keeping with the original 1834 construction. The Delaware Canal was constructed in the early 1830s with the primary goal of transporting anthracite coal from northeastern Pennsylvania to cities on the eastern seaboard. The Tohickon Aqueduct is a vital link in the 60-mile-long Delaware Canal carrying the canal over Tohickon Creek in Point Pleasant, Pennsylvania. The canal climbs 164 feet between Bristol and Easton through a series of 23 locks, over nine aqueducts. The Tohickon Aqueduct, originally built as a timber-framed Town lattice truss structure was replaced in the 1890s with an iron riveted structure containing a wood- framed trunkway. This aqueduct collapsed in 1931. After World War II, the canal was transformed into a Pennsylvania state park and the aqueduct reconstructed with steel girders supporting a cast-inplace concrete trunkway. By 1990, the badly deteriorated concrete and steel structure needed to be replaced. As if to place an exclamation mark on the statement that the aqueduct needed to be replaced, a September 16, 1999, storm in Point Pleasant, caused a portion of the sidewall of the aqueduct to collapse. Bill Collins was one of several community leaders who were very interested in replacing the aqueduct as a timber structure. The concept plans were presented at a meeting of community and elected officials and officials of the Pennsylvania Department of Conservation and Natural Resources, Bureau of Facilities Design and Construction. A unique agreement was reached, allowing the community to collaborate with the State Parks Department by providing engineering plans for the timber superstructure outside the normal procurement process. Apparently, it was an easy agreement to broker, as the state would not have to pay for the engineering. Fortunately, there was an organization interested in having the Tohickon Aqueduct constructed of wood. The Wood in Transportation Program of the U.S. Department of Agriculture Forest Service came to the rescue, providing five small grants to successive phases of the project. The state would be responsible for administration of the project and design of the substructure and the interface of the trunkway with the canal. Initial funding for design of the superstructure was provided by U.S. Forest Service grants through the Wood in Transportation Program. Initial funding was minimal, so design proceeded slowly between 1992 and 1999. This was especially frustrating for the members of the Point Pleasant Community Association when I presented them with construction photographs of the New Covered Bridge in Old Salem, North Carolina, a similar project well underway, which had started at the same time. By contrast, the aqueduct project had gone nowhere. |