دانلود رایگان ترجمه مقاله احیای اکولوژیکی در دریای عمیق: دسیدراتا (نشریه الزویر ۲۰۱۴) (ترجمه رایگان – برنزی ⭐️)

احیای اکولوژیکی در دریای عمیق: دسیدراتا

Ecological restoration in the deep sea: Desiderat

چکیده
۱-مقدمه
۲- فرصتی برای احیاء در دریای عمیق
۳- احیای اکولوژیکی به کار برده شده به دریای عمیق
۳-۱ خدمات اکوسیستم دریای عمیق و ذی نفعان
۳-۲ اصول و ویژگی های احیای اکولوژیکی
۴- آیا ما بایستی اکوسیستم های دریای عمیق را احیا کنیم؟
۴-۱ کارگاه احیا: مطالعات موردی و پارامتر های تصمیم
۴-۲ کارگاه سته: هزینه احیای دریای عمیق
۵- نتیجه گیری

چکیده
 عصرحاضر، عصر صنعتی شدن اقیانوسهای عمیق است و سیاست گذاران در حال تدوین چارچوب های نظارتی و حاکمیتی برای مدیریت پایدار منابع دریای عمیق می باشند، در حالی که دانشمندان اطلاعات زیادی را در خصوص ساختار و عملکرد اکولوژیکی بزرگ ترین بیوم بر روی کره زمین هستند. یک موضوعی که در بحث نظارت اقیانوسهای عمیق مغفول مانده است، احیای اکولوژیکی است. در صورتی که فعالیت های موجود در دریای عمیق تداوم یافته و صنایع اقیانوس های عمیق جدید توسعه یابد، نیاز مبرمی به در نظر گرفتن روش های کاهش و ترمیم آسیب های موجود در محیط دریاهای عمیق وجود دارد. به علاوه، میزان آسیب ها نیز باید براورد شود. این مقاله گفتمانی را در خصوص احیای دریای عمیق توسعه داده و دستور العملی در خصوص برنامه ریزی و پیاده سازی پروژه های احیای اکولوژیکی برای اکوسیستم های دریای عمیق ارایه می کند. دو مطالعه موردی احیای دریای عمیق توصیف شد( مرجان های سنگی دریای عمیق در ساحل شرقی اسکاتلند، چاه های هیدروترمال عمیق دریا در حوزه مانوس) و با احیای شوره زار ها در سان فرانسیسکو مقایسه می شوند. برای این مطالعات موردی، مجموعه ای از پارامتر های اقتصادی، اکولوژیکی و فناوری بررسی می شوند. هزینه ها برای سناریو های احیای فرضی در دریای عمیق براورد شده و اولین شواهد نشان می دهد که آن ها دو یا چند برابر در هر هکتار بزرگ تر از هزینه ها برای تلاش های احیا در سیستم های دریایی کم عمق وجود دارد..
۱- مقدمه
دریای عمیق در این جا به صورت اقیانوس فراتر از شیب قاره و عمق بیشتر از ۲۰۰ متر تعریف می شود که یک منطقه حاصلخیز برای صنعتی سازی است. فعالیت های فعلی یا آینده شامل ماهیگیری، دفع زباله، کابل های مربوط به ارتباطات مخابراتی، تحقیقات علمی، توسعه نفت و گاز، زیست شناسی، استخراج مواد معدنی و گردشگری است. از آغاز این قرن گذشته، در حال وقوع و پیش بینی فعالیت ها و تأثیرات انسانی در دریای عمیق بوده است [۱-۱۲]. در پاسخ به این تاثیرات تقویتی و بالقوه هم افزایی، خواستار رویکرد پیشگیرانه برای ادامه فعالیت و فعالیت های جدید در دریای عمیق [۶]، استفاده از ابزارهای مکان یابی و تطبیقی [۷،۱۳،۱۴]، توسعه برنامه های تحقیقاتی برای محاسبه کالاها و خدمات ارائه شده توسط دریای عمیق اکوسیستم [۷،۱۵] و ادامه مطالعه اداره اقیانوس ها و حفاظت از محیط زیست دریایی فراتر از صلاحیت های ملی لازم است [۱۶]. علاوه بر این، در مورد نیاز به ایجاد خطوط زیست محیطی، اجماع وجود دارد [۸،۱۷] و برای بهبود ابزارها برای پیش بینی، مدیریت و کاهش اثرات انسان شناسی [۶،۷،۱۸] وجود دارد. مدیریت فضایی دریای عمیق، از جمله ایجاد شبکه های حفاظت از ساحات دریایی، مورد توجه قرار گرفته است [۳،۱۱]. تعطیلات منطقه و قوانین حرکت برای شیلات دریایی پایین دریایی توسط سازمان های مدیریت منطقه ای شیلات اجرا شده اند [۱۳،۱۹،۲۰]. سایر ابزارهای حفاظت و مدیریت و اقدامات انجام شده از طریق معاهدات، کنوانسیون ها و توافقنامه های بین المللی عبارتند از شناسایی و حفاظت از سیستم های سازگار با محیط زیست آسیب پذیر و اکولوژیکی یا مناطق زیست شناختی مهم و همچنین یک تماس برای شبکه های مخازن مخلوط [۲۳] برای دریای عمیق سیلاب هیدروترمال و اکوسیستم های عمیق. با این حال، چه چیزی تا به امروز از دست رفته است؟ از دریای عمیق حفاظت، مدیریت و توسعه پایدار، موضوع احیاء است. اکولوژیکی احیاء فرآیند کمک به بازیابی یک اکوسیستم است که تخریب شده، آسیب دیده یا نابود شده است؛ این یک فعالیت عمدی است که مجدد اکولوژیکی فرایندهایی که فعالیت های انسانی را قطع می کنند، را باز می کند [۳۵]. احیاء با هدف بهبود عملکرد زیستی و عملکرد زیست محیطی، سلامتی و سلامت هر دو برای انسان و دیگر موجودات زنده است. اکولوژیکی احیاء به عنوان یک اولویت جهانی در اکوسیستم های زمین و کم عمق شناخته می شود [۲۵-۲۷]. در مقابل، احیاء در دریای عمیق تا به حال توجه زیادی دریافت نکرده است. در کنفرانس ۱۱ (COP11) در اکتبر ۲۰۱۲، کنوانسیون تنوع زیستی (CBD) از ۱۷۳ کشور عضو کنونی خواسته است تا به شناسایی و احیای حداقل ۱۵ درصد از اکوسیستم های تخریب شده برای هر نوع اکوسیستم در این سیاره کمک کند. ۲۰۲۰، از جمله حفاظت از حداقل ۱۰٪ از مناطق ساحلی و دریایی، به خصوص مناطق دارای اهمیت خاص برای تنوع زیستی و خدمات اکوسیستم می باشد. یک مسئله کلیدی در رابطه با دریای عمیق احیاء به تعهد احزاب مسئول جهت انجام اقداماتی برای تعمیر آسیب های ناشی از فعالیت های تجاری یا دیگری که بر محیط زیست تاثیر می گذارد، تمرکز دارد. صنایع هایی که سیستم های زمینی و ساحلی را تحت تاثیر قرار می دهند مسئولیت آسیب رساندن به منابع طبیعی را بر عهده دارند، باید آسیب هایی را که ایجاد می کنند، اعلام کنند و برای بازیافت زیستگاه پرداخت کنند؛ به همین ترتیب، صنعت باید شامل ارزیابی هزینه های احیا در طرح های خود باشد [۲۸]. دستورالعمل های بین المللی برای مدیریت دریای عمیق ماهیگیری نشان می دهد که این صنعت هنوز مسئولیت احیای اکوسیستم های دریایی را بعد از تأثیر فعالیت های ترال نیست [۲۹]. در مقابل، شواهدی وجود دارد که صنعت استخراج مواد معدنی در دریاها تاثیرات زیست محیطی و نیاز به جبران خسارت را در نظر می گیرد. کد داوطلبانه IMMS برای مدیریت زیست محیطی معدن دریایی که توسط انجمن بین المللی مواد معدنی دریایی [۳۰] تهیه شده است، توصیه می کند که برنامه های استخراج معادن شامل روال های اولیه است که “کمک به بازگشایی استخدام و مهاجرت حیوانات و کمک به مطالعه زیستگاه های قابل مقایسه، پیش از آن، در طی و بعد از عملیات معدن “، از جمله” نظارت بلند مدت در مقیاس های فضایی و زمانی مناسب و تعریف دوره لازم برای اطمینان از اینکه برنامه های تصفیه موثر هستند “. چنین برنامه هایی در بیانیه محیط زیست تاثیر می گذارد که اولین پروژه برای استخراج معادن در یک دریای عمیق سایت است [۳۱]. در این مورد، شرکت درگیر در توسعه، مفهوم سرمایه گذاری در احیاء دریای عمیق را به عنوان مسئولیت شرکتی و جزء مهم فرهنگی نظارت بر محیط زیست شناخته و پذیرفته است.

Abstract

An era of expanding deep-ocean industrialization is before us, with policy makers establishing governance frameworks for sustainable management of deep-sea resources while scientists learn more about the ecological structure and functioning of the largest biome on the planet. Missing from discussion of the stewardship of the deep ocean is ecological restoration. If existing activities in the deep sea continue or are expanded and new deep-ocean industries are developed, there is need to consider what is required to minimize or repair resulting damages to the deep-sea environment. In addition, thought should be given as to how any past damage can be rectified. This paper develops the discourse on deep-sea restoration and offers guidance on planning and implementing ecological restoration projects for deep-sea ecosystems that are already, or are at threat of becoming, degraded, damaged or destroyed. Two deep-sea restoration case studies or scenarios are described (deep-sea stony corals on the Darwin Mounds off the west coast of Scotland, deep-sea hydrothermal vents in Manus Basin, Papua New Guinea) and are contrasted with on-going saltmarsh restoration in San Francisco Bay. For these case studies, a set of socio-economic, ecological, and technological decision parameters that might favor (or not) their restoration are examined. Costs for hypothetical restoration scenarios in the deep sea are estimated and first indications suggest they may be two to three orders of magnitude greater per hectare than costs for restoration efforts in shallow-water marine systems..

۱- Introduction

The deep-sea—defined here as ocean beyond the shelf break and depths greater than 200 m—is increasingly recognized as a fertile area for offshore industrialization. Current or future activities include fishing, waste disposal, cable lays associated with telecommunications, scientific research, oil and gas development, bioprospecting, mineral extraction, and tourism. Past, on-going, and anticipated human activities and impacts in the deep sea have been increasingly documented since the start of this century [1–۱۲]. In response to these mounting and potentially synergistic impacts, there have been calls for a precautionary approach to continuing and new activities in the deep sea [6], application of spatial and adaptive management tools [7,13,14], development of research programs to quantify goods and services provided by deep-sea ecosystems [7,15] and continuing study of ocean governance and protection of the marine environment beyond national jurisdiction [16]. In addition, there is a consensus on the need to establish environmental baselines [8,17] and to improve tools to predict, manage and mitigate anthropogenic impacts [6,7,18].

Spatial management of the deep sea—including establishment of networks of marine sanctuaries and protected areas—has received considerable attention [3,11]. Area closures and ‘moveon’ rules for High Seas bottom fisheries have been implemented by Regional Fisheries Management Organizations [13,19,20]. Other conservation and management tools and actions implemented through international treaties, conventions, and agreements include identification and protection of Vulnerable Marine Ecosystems (VMEs; UNGA61/105) [13,20] and Ecologically or Biologically Significant Areas (EBSAs) [21,22], as well as a call for networks of Chemosynthetic Ecosystem Reserves [23] for deepsea hydrothermal vent and seep ecosystems.

What has been missing to date, however, from the deep-sea conservation, management, and sustainable development discourse is the topic of restoration. Ecological restoration is the process of assisting the recovery of an ecosystem that has been degraded, damaged, or destroyed; it is an intentional activity that reinitiates ecological processes that were interrupted by human activities [35]. Restoration aims to recover biodiversity and ecosystem functioning, health, and integrity, both for humans and for other living organisms [24]. Ecological restoration is increasingly recognized as a global priority in terrestrial and shallow-water ecosystems [25–۲۷]. In contrast, restoration in the deep sea has yet to receive much attention. At its 11th Conference of the Parties (COP11) in October 2012, the Convention on Biological Diversity (CBD) called on its 173 Contracting Parties to commit to helping identify and restore at least 15% of degraded ecosystems for every ecosystem type on the planet by 2020, including the conservation of at least 10% of coastal and marine areas, especially areas of particular importance for biodiversity and ecosystem services (CBD COP11 Decision XI/16).

A key issue regarding deep-sea restoration focuses on the obligation of responsible parties to undertake steps to repair damage that result from commercial or other activities that affect the environment. Industries that impact terrestrial and coastal systems are liable for injuries to natural resources, must declare the damage they cause, and pay for habitat recovery; as such, industry needs to include an assessment of restoration costs in their project plans [28]. International guidelines for management of deep-sea fisheries indicate that this industry does not yet take responsibility for restoring seabed ecosystems after impacts of trawling activities [29]. In contrast, there is evidence that the seafloor minerals extraction industry does consider environmental impacts and the need for offsets. The voluntary IMMS Code for Environmental Management of Marine Mining developed by the International Marine Minerals Society [30] recommends that plans for mining include at the outset procedures that “aid in the recruitment, re-establishment and migration of biota and to assist in the study of undisturbed, comparable habitats before, during, and after mining operation”, including “long-term monitoring at suitable spatial and temporal scales and definition of the period necessary to ensure remediation plans are effective”. Such plans are incorporated into the Environmental Impact Statement of the first project to propose mineral extraction at a deep-sea site [31]. In this case, the company involved with the development recognized and embraced the concept of investing in restoration of the deep sea as a corporate responsibility and an important component of a culture of environmental stewardship..

احیای اکولوژیکی در دریای عمیق: دسیدراتا

Ecological restoration in the deep sea: Desiderat