متن کوتاه انگلیسی موقعیت تاریخی و جغرافیایی ایران با ترجمه فارسی
جمهوری اسلامی ایران: موقعیت تاریخی و جغرافیایی
Islamic Republic of Iran: Historical & Geographical Status
ایران، کشوری کوهستانی، خشک و دارای تنوع قومیتی در جنوب غربی آسیا است. بخش اعظم ایران از یک فلات کویری مرکزی تشکیل شده است که از هر طرف با رشته کوه های مرتفع احاطه شده است که امکان دسترسی به داخل کشور را از طریق گردنه های مرتفع فراهم می کند. پایتخت این کشور تهران، یک کلان شهر شلوغ در دامنه جنوبی کوه های البرز است. این شهر که به خاطر معماری زیبا و باغ‌های سرسبزش شهرت دارد، در دهه های پس از انقلاب ۱۹۷۸-۱۹۷۹ ایران تا حدودی رو به ویرانی رفت، اگرچه بعداً تلاش‌هایی برای حفظ ساختمان های تاریخی و گسترش شبکه پارک های شهر انجام شد. تهران و شهرهایی مانند اصفهان و شیراز ساختمان های مدرن را با بناهای مهم گذشته ترکیب می‌کنند و به عنوان مراکز اصلی آموزش، فرهنگ و تجارت عمل می‌کنند.
Iran, a mountainous, arid, and ethnically diverse country of southwestern Asia. Much of Iran consists of a central desert plateau, which is ringed on all sides by lofty mountain ranges that afford access to the interior through high passes. The capital is Tehrān, a sprawling, jumbled metropolis at the southern foot of the Elburz Mountains. Famed for its handsome architecture and verdant gardens, the city fell somewhat into disrepair in the decades following the Iranian Revolution of 1978–۷۹, though efforts were later mounted to preserve historic buildings and expand the city’s network of parks. As with Tehrān, cities such as Eṣfahān and Shīrāz combine modern buildings with important landmarks from the past and serve as major centres of education, culture, and commerce.
قلب امپراتوری حکایت ایران در دوران باستان، از دیرباز به عنوان یک قدرت پادشاهی و بعدها به دلیل موقعیت استراتژیک و منابع طبیعی فراوان، به ویژه نفت، به‌عنوان عاملی در رقابت های استعماری و ابرقدرت‌ها، نقش مهمی را ایفا کرده است. ریشه این کشور به عنوان یک فرهنگ و جامعه متمایز به دوره هخامنشیان می رسد که در سال ۵۵۰ قبل از میلاد آغاز شد. از آن زمان منطقه ای که ایران کنونی نامیده می شود – و به طور سنتی پرشیا نامیده می شود – تحت تأثیر امواج فاتحان و مهاجران بومی و خارجی از جمله امپراتوری سلوکیان و اشکانیان و ساسانیان بومی بوده است. با این حال، فتح ایران توسط اعراب مسلمان در قرن هفتم پس از میلاد، ماندگارترین تأثیر را از خود برجای گذاشت، زیرا فرهنگ ایرانی کاملاً تحت تأثیر فرهنگ فاتحان آن بود.
The heart of the storied Persian empire of antiquity, Iran has long played an important role in the region as an imperial power and later—because of its strategic position and abundant natural resources, especially petroleum—as a factor in colonial and superpower rivalries. The country’s roots as a distinctive culture and society date to the Achaemenian period, which began in 550 BCE. From that time the region that is now Iran—traditionally known as Persia—has been influenced by waves of indigenous and foreign conquerors and immigrants, including the Hellenistic Seleucids and native Parthians and Sasanids. Persia’s conquest by the Muslim Arabs in the 7th century CE was to leave the most lasting influence, however, as Iranian culture was all but completely subsumed under that of its conquerors.
