دانلود ترجمه مقاله معرفی موسیقی حرفه ای زهیریگ بلوچی

• بخشی از ترجمه:

چکیده
در زمان های دور، بلوچ ها در شمال و مرکز ایران می زیستند. گویی از سده دهم میلادی، آنها کم کم به سوی جنوب ایران روانه شده و تا مرز هندوستان پیش رفتند. امروزه بیشتر بلوچ ها در سرزمینی زندگی می کنند که بخش غربی پاکستان و جنوب ایران را در بر می گیرد. امروزه بلوچ ها در کرانه ی عربی خلیج فارس پخش شدند. در دوران این مهاجرت دراز مدت بلوچ ها با سایر دسته های نژادی مانند براهویی، سیندی، لاسی، جت و دیگر گروه ها برخورد کردند. در میان آنان، ایلاتی بودند که به انجام کارهای دستی (زرگری، آهنگری) و ساخت موسیقی می پرداختند. این گروه متعلق به طبقه اجتماعی اوستای ٢ و بیشتر به ایلات رند و زنگشاهی وابسته اند. شاید این گروه ها شاخه ای از نژاد ایلات کولی و کولیانی باشند که گذشته تاریخی آنها به زمان های دوردست به اندازه ٢٠٠٠ سال پیش می رسد.
با توجه به نقش میراث داری موسیقیدانان بلوچ در فرهنگ زندگی بلوچی این پرسش پیش می آید که موسیقی بلوچ ها تا چه اندازه نسبت به ریشه های خود به ویژه در وادی جنوب در مکران اصیل مانده است. با بررسی این موسیقی درمی یابیم که لایه قدیم ایرانی در برخی مقام ها مانند قبله و صلو و وزن های شش هشتم و هفت هشتم، با لایه ی دیگری از سمت خاور پوشیده شده و از آن موسیقی بلوچی به دست آمده که رنگ و بویی بین ایرانی و هندی پیدا کرده است، بدین معنا که بین مقام و راگا جای گرفته است. رنگ هندی این موسیقی بر پایه ی مرکزی بودن نت شاهد (سا در هند) در همه آهنگ ها و یا ساختارهای مقامی و همچنین درجه بندی اساسی نیم پردگی در مقام هایی است که درسنت های موسیقی ایرانی و عربی یافت نمیشود. هم چنین کاربرد سیم ها و احزان و همنوازی و احزان ضربی یعنی ساز تنبورگ به آن چهره ی هندی می بخشد. در این موسیقی پرده و گام و … مانند اجزای موسیقی هندی اند.
درباره ی ویژگیهای وزنی این موسیقی باید بگوییم که دارای وقفه های لهجه دار، ظرافت حالت ریتمیک، آزادی در اجرا و ریتم های بینابین ضربه های ٧ و ٨ ، ٣ و ٥ و ٥ و٧ تایی است. همچنین در این موسیقی گام های شش نتی در یک اکتاو یافت می شود که شاید رد پایی از سنت محلی بوده است که به دست استاها وارد این موسیقی شده است. در هر حال، این لایه ها خیلی از هم جدا نبوده و پایه ی موسیقی سنتی مکران را می سازند.

• بخشی از مقاله انگلیسی:

Abstract

In ancient times, the Baluchis dwelt in the north and center of Iran. From the 10th century onwards, they slowly moved towards the south until they reached the border of India. They now occupy a vast territory covering the western part of Pakistan, southeastern Iran.. More recently, they spread along the Arabian coast of the Persian Gulf. During this long process of migration, they met other ethnic groups such as the Brahu‟is, the Sindis, and the Lasis. Among them were some tribal groups who distinguished themselves by their skill in handicrafts (jewelry and ironwork) and music making. These groups belong to the social category of the osta2 (masters) and mainly to the Rend and Zangeshahi tribes. They may be the descendants of the Luli or Gypsy nomads whose existence is attested to as far back as 2000 years ago. The outstanding role of these hereditary professional musicians in Baluchi cultural life, brings forth the question of the “purity” concerning the origin of Baluchi music, mainly that of the South (Makran province). It seems at first glance that the old Iranian strata which is attested to by some modes (Qeble, Salat) and rhythms (6/8, 7/8) have been dominated by the Eastern strata which provides the Baluchi music with a specific flavor whose provenance is between Iran„s maqam and India‟s raga. This impression relies on the centrality of the fundamental degree (sa in India) in all the tunes or modal structures, on the chromatic basic scale system and on some modes unknown in the Iranian-Arabic traditions, not to mention the use of sympathetic strings, the rhythmic drone of the tanburag lute, etc.

دانلود رایگان مقاله انگلیسی

خرید ترجمه فارسی مقاله