دانلود ترجمه مقاله تئاتر غربی و شرقی

• بخشی از ترجمه:

چکیده
نمایش شرقی، نمایشی روایتی است. برای بازیگر شرقی طبیعی است که دارد دیگری را بازی می کند و یا از چیزی غیر خود خبر می دهد، بنابراین به راحتی و به کمک کنایه ها و مبالغه های بازیگری، اشاره به ورای خود را، با ایجاد فاصله بین خود و نقش، قابل لمس می سازد. درک و تحلیل همین جنبه ها در اروپای معاصر از یک طرف به تکوین فکر « فاصله گذاری» کمک کرد، و از طرف دیگر زیربنای «نمایش آیینی» شد. به هر حال، دذ هر دو تئاتر غربی و شرقی «آیینی بودن» و «فاصله داشتن» هیچ کدام هدف نیست، بلکه منطق ذاتی و طبیعی نمایش است. دیگر طبیعی است که حس ها گرچه واقعی ست ولی بازی ها واقعی نباشد، و طبیعی است که بازیگران خود را با نقش یکی نکنند، زیرا نمی گویند «ما آن شخصیت» هستیم، بلکه فقط از «او» خبر می دهند، یا « شخصیت نقش را برای ما » روایت می کنند. پس دیگر طبیعی است که بازیگر ناظر بر نقش هم باشد و با تأکید بر زشتی عمل یا نیکی رفتار شخص بازی، قضاوت های موافق و مخالف تماشاگر را برانگیزد و طبیعی است که بازیگر (که همه ی مهارتش را در تجسم بخشیدن به اشیا و ابعاد غایب و ایجاد فضاهای گوناگون به کار می برد) در فاصله ها و وقفه های قرار گرفتن در آن شخصیت مثلا آب بخواهد تا نفسی تازه کند، یا گریم را ترمیم کند، یا در سراسر بازی نقشش را از روی نوشته بخواند، زیرا او نمی گوید که واقعه در حال رخ دادن است، بلکه واقعه ای رخ داده را با منظور معین تعریف می کند.
«فاصله گذاری» در تعزیه و در کار برتولت برشت هر چند به نتایج مشابهی می رسد ولی مطلقا از یک جنس نیست. برشت می کوشد با فاصله گذاری تماشاگر را از حل و جذب شدن، یا مثلا تسخیر شدن توسط جادوی صحنه دور نگاه دارد تا قضاوتش بیدار بماند. در تعزیه، بازیگر و نقش اصلا و اساسا نمی توانند یکی بشوند، زیرا آنچه بازیگر انجام می دهد در واقع نوعی تذکار مذهبی و عبادتی است. او خود را کمترین ذره در مقابل امامان و دشمن در مقابل دشمنان ایشان می داند.

• بخشی از مقاله انگلیسی:

Abstract

In the East, a play is a narrative performance. For an Eastern performer, it is natural for him to play the role of someone else or demonstrate something other than the self. With the help of the allusion and exaggeration inherent in the art of acting, and by distancing oneself from the role, the actor thereby easily makes the character palpable. Contemporary European theater, by understanding and analyzing these very aspects of acting, on the one hand has helped originate the idea of “role distancing,” and on the other, it has become the foundation of “ritual theater.” However in both Western and Eastern theater, neither “role distancing” nor “ritual” are the sought after goals, but rather the inherent and natural dialect of theater. It therefore follows that although the feelings portrayed are real, the roles are not so, and it is normal for the actors not to become the characters they portray. They do not pronounce, “We are them!” but only give us, the audience, and news concerning the “role” or narrate the role‟s character to us. Hence it is also natural for the actor to observe the role he is portraying and, by emphasizing both the good and bad traits of the role‟s character, incite the audience‟s approval or disapproval. So it is natural for the actor, whose whole craft rests in being able to create different imaginative objects and mental images in the minds of the viewer, in the intervals and intermissions of being in character, to be able to ask for “a glass of water to regain his breath”; redo his make-up, or indeed openly read his entire role from a written script. The actor does not mean to imply that what is actually occurring on stage is reality; he is only relating a reality that has already occurred. Although “role distancing” achieves the same end in both ta„zieh (religious possion-plays) and in the works of Bertolt Brecht, they are definitely not of the same cloth. By the use of “role distancing,” Brecht attempts to keep the viewer from becoming totally immersed in or captivated by the magic of the scene in order for him to retain his objectivity.

دانلود رایگان مقاله انگلیسی

خرید ترجمه فارسی مقاله