دانلود ترجمه مقاله اقتصاد سیاسی هنر

• بخشی از ترجمه:

چکیده
از نخستین روزهای نوگرایی، همیشه هنرمندان با مشکل اقتصادی در حول و حوش کارشان روبرو بوده‌اند. با بریدن از تشکل‌های هنری گذشته چون اصناف هنرمندان دوران قرون وسطی، هنرمندان بوهمی قرن نوزدهم، خود را از دایره مبتذل هنر تجارت روزمره خارج کرده و به نوعی درک ایده‌ال از هنر و تالیف دست یافتند. با وجود این که آنها بدین طریق، جوانبی از زندگی شهرنشینی (بورژوا) را مطرود می‌شمردند، ولی برای گذران زندگی نیازمند به حمایت طبقه متوسط، اشخاص یا سازمان‌های دولتی بودند. و به این دلیل بود که بعضی بزرگترین هنرمندان نوگرا،از گوگن گرفته تا مندریان و رودچنکو در فقر و تنگدستی شدید از دنیا رفتند. نه برای این که آثارشان مورد علاقه همگان نبود، بلکه به این خاطر که چه در جوامع کاپیتالیستی یا کمونیستی، اقتصادی که از چرخش و دست به دست گشتن آثارشان به وجود می‌آمد، به وسیله دیگران اداره می‌شد. با وجود این که تلاش هایی در ارتباط با حقوق منصفانه و کار در هنر، توسط نوآوری های جدید گروه W.A.G.E ، یا تلاشهای دیگری که قبلا در این زمینه انجام شده است، از مهم‌ترین مباحث هنری به شمار می‌روند، با این حال کانون توجه این فعالیتها بیشتر بر روی انتقاد عمومی برای شرمنده کردن و اصلاح نمودن نهادها جهت ایجاد نظمی عادلانه در دریافت پاداش بوسیله “مولفان” است. به نظر من برای بهبود بخشیدن به رابطه بین هنرمند و اقتصاد کارش، ‌باید هدفی فراتر از انتقاد نهادها انتخاب کرد.
نقطه مورد نظر من در این مقاله، روابط قدرت میان هنرمند و بازار هنر نیست، مبحثی تکراری که بیشتر آنچه را که درباره هنر نوشته می‌شود را تحت تاثیر خود قرار داده است. در طول تاریخ، هنرمند و هنر چه با اقتصاد و چه بدون آن وجود داشته‌اند.

• بخشی از مقاله انگلیسی:

Abstract

Since the early days of modernism, artists have faced a peculiar dilemma with regard to the economy surrounding their work. By breaking from older artistic formations such as medieval artisan guilds, bohemian artists of the nineteenth century distanced themselves from the vulgar sphere of day-to-day commerce in favor of an idealized conception of art and authorship. While on the one hand this allowed for a certain rejection of normative bourgeois life, it also required that artists entrust their livelihoods to middlemen—to private agents or state organizations. One result was that some of the most influential modernist artists, from Paul Gauguin to Mondrian and Rodchenko, died in abject poverty, not because their work was unpopular but because the economy produced by the circulation and distribution of their work was entirely controlled by others, whether under capitalist or communist regimes. While a concern with labor and fair compensation in the arts, exemplified by such recent initiatives as W.A.G.E. or earlier efforts such as the Art Workers Coalition, has been an important part of artistic discourse, so far it has focused primarily on public critique as a means to shame and reform institutions into developing a more fair system of compensation for “content providers.” It seems to me that we need to move beyond the critique of art institutions if we want to improve the relationship between artists and the economy surrounding their work.

دانلود رایگان مقاله انگلیسی

خرید ترجمه فارسی مقاله