دانلود ترجمه مقاله تماشاچیان از قید آزاد شده

• بخشی از ترجمه:

چکیده
نام این بحث را تماشاگر رهایی‌یافته گذاشته‌ام. بنا به درک من، یک عنوان همیشه یک چالش است. این پیش فرض را در خود دارد که اصطلاح دارای مفهوم می باشد، که میان اصطلاحات جداگانه پیوندی وجود دارد، و در ضمن به این معناست که این پیوند، میان مفاهیم، پرسش‌ها و نظریه‌هایی وجود دارد که در نگاه اول به نظر می‌رسد هیچ رابطه ی مستقیمی با هم ندارند. از نظری هم این عنوان بیانگر سردرگمی من در زمانی است که مارتن اسپانگبرگ از من دعوت کرد که سخنرانی‌‌ای را ایراد کنم که باید “نطق کلیدی” این فرهنگستان می بود. او به من گفت که به دلیل تاثیری که کتاب من ” آموزگار نادان مدرسه (Le Maitre ignorant) (١٩٨٧) روی او گذاشته بود می‌خواهد که من مجموعه ی تفکرات خود را در باره ی “تماشا‌گر” (Spectatorsphip) در آنجا مطرح کنم. از خود می‌پرسیدم چه پیوندی می‌تواند میان علت و معلول باشد. این فرهنگستانی است که کسانی را که در دنیای هنر، نمایش و اجرا فعال هستند دور هم جمع می‌کند تا موضوع تماشاگر امروزی را بررسی کنند. کتاب “آموزگار نادان مدرسه” تفکری در باره ی نظریه ی عجیب و غریب و سرنوشت غریب ژوزف ژاکوتو ،‌ استاد فرانسوی اوایل سده ی‌ نوزدهم بود که دنیای فرهنگستانی را با این گفته به ناآرامی کشاند که شخصی نادان می‌تواند آنچه را که خودش نمی‌داند به شخص نادان دیگری بیاموزد، و از این راه، منادی برابری عقل وهوش شد و فراخوانی در مورد رهایی روشنفکرانه در برابر دریافت خردمندی از راه آموزش و پرورش طبقات پائین می دهد. نظریه ی ‌او در اواسط سده ی نوزدهم به باد فراموشی سپرده شد. احیای آن در سال های ١٩٨٠ به نظرم لازم آمد تا بحث در باره ی آموزش و پرورش و مخاطرات سیاسی آن را بار دیگر به جریان اندازد. اما مردی که دنیای هنری‌اش را می‌توان با دموستن، راسین و پوسن متجلی کرد چه فایده‌ای می‌توانست برای گفت‌وگوی معاصر هنری داشته باشد؟
با تفکر بیشتر به نظرم رسید که نفس فاصله، فقدان رابطه ی روشن میان نظریه ی ژاکوتو و موضوع امروز تماشاگری می‌تواند اتفاق خوبی باشد.

• بخشی از مقاله انگلیسی:

abstract

I have called this talk “The Emancipated pectator. ,,,. As I understand it, a title is always a challenge. It sets forth the pre-supposition that an expression makes sense, that there is a link between sepa- rate terms, which also means between concepts, problems, and theories that seem at first sight to bear no direct relation to one another. In a sense, this title expresses the perplexity that was mine when Marten Spangberg invited me to deliver what is supposed to be the “keynote” lecture of this academy. He told me he wanted me to introduce this collective reflection on “spectatorship” because he had been impressed by my book The Ignorant Schoolmaster [Le Maftre ignorant ( 1987)]. I began to wonder what connection there could be between the cause and the effect. This is an academy that brings people involved in the worlds of art, theater, and performance together to consider the issue of spectatorship today. The Ignorant Schoolmaster was a meditation on the eccentric theory and the strange destiny of Joseph Jacotot, a French professor who, at the beginning of the nineteenth century, unsettled the academic world by asserting that an ignorant person could teach another ignorant person what he did not know himself, proclaiming the equality of intelligences, and calling for intellectual emancipation against the received wisdom concerning the instruction of the lower classes. His theory sank into oblivion in the middle of the nineteenth century. I thought it necessary to revive it in the 1980s in order to stir up the debate about education and its political stakes. But what use can be made, in the contemporary artistic dialogue. of a man whose artistic universe could be epito-mized by names such as Demosthenes, Racine, and Poussin? On second thought, it occurred to me that the very distance, the lack of any obvious relationsh.ip between Jacotot’s theory and the issue of spectatorship today might be fortunate.

دانلود رایگان مقاله انگلیسی

خرید ترجمه فارسی مقاله