دانلود ترجمه مقاله موسیقی گوشهای آوانگارد بعد از جنگ

• بخشی از ترجمه:

چکیده
آهنگ‌ساز مشهور “جان کیج” در سال ١٩٩٢ در گذشت و بزرگداشت او نمایانگر تاثیرگذاری و تاثیرپذیری او در مقابل بزرگان هنر قرن بیستم آمریکا است. نظر جان کیج در باره اهمیت هنرهای تجسمی در زندگی هنریش همیشه روشن بود. او سالها ایده مشهورترین اثرش را به نام (۴’٣٣” – ١٩۵٢) – یعنی چهار دقیقه و سی و سه ثانیه سکوت، که آغاز و پایان آن به وسیله یک اجرا کننده موسیقی شکل می‌گیرد – پیش از جرات یافتن ابا مشاهده حرکتی افراطی از جانب دوست و همکارش “روبرت روشنبرگ” ، در سر می‌پروراند. “نقاشی‌های سفید او… زمانی که آنها را دیدم با خود گفتم، آری! مجبورم! وگرنه عقب می‌مانم، موسیقی عقب می‌ماند.”
اگر کیج مدیون هنرهای تجسمی برای نقش آنها در خلق یکی از تاثیرگذارترین شاهکارهای پیشرو است، در عوض دین خود را به شایستگی بازپرداخته است. همان طور که او می‌گفت، این تشنه بودن برای “دیدن و خلق کردن چیزهایی که تاکنون دیده نشده‌اند”، از جمله ابعادی از زندگی و کار او است که نشان از تاثیر فرهنگی عظیم او دارند. با اینکه یکصدمین سالگرد تولد او روز ۵ سپتامبر سال پیش (٢٠١٢) بود، ولی شعله او هنوز و روشن‌تر از همیشه در دنیای هنرهای زیبا می‌درخشد. بسیاری از گرایش‌های هنر معاصر، از تاکید آنها بر زمان به عنوان یک موضوع و ماده خام گرفته تا نقش برجسته بخت وشانس، جست و خیزی بی هدف بین رسانه‌ها و رشته‌‌ها و اعمال قدرت بر تماشاچیان، به گونه‌‌ای به وسیله کیج بنیان‌گذاری شده‌اند.
او در زمان حیاطش، سرچشمه الهام بسیاری از روشنبرگ و “جسپر جانز گرفته تا مینیمالیست آمریکایی “السورت کلی” ، گروه “فلوکسوس” وهنرمندانی که در پشت پرده رویدادها، اجراها و هنرهای مفهومی قرار داشتند، بود. و از زمان مرگش تاکنون این روند همچنان ادامه پیدا کرده است. تنوع آثاری که تاکنون تاثیر مستقیمی به تنهایی از ۴’٣٣” گرفته‌اند، قابل توجه است. “فیلیپ پارنو” ، “تاسیتا دین” و”کیتی پترسون” از جمله هنرمندانی اند که از تاثیر این اثر بر آثارشان سخن گفته‌اند.

• بخشی از مقاله انگلیسی:

Abstract

John Cage, the well-known musician, who died in 1992, and the celebrations of his life show how much he influenced—and was influenced by—some of the greats of American 20th-century art.John Cage was always clear about visual art‟s central importance to his career. For many years, he nurtured the idea of his most famous work, 4‟۳۳”, ۱۹۵۲—four minutes and 33 seconds of silence, the beginning and end of which is marked by a musical performer—before taking courage from seeing a radical gesture by his friend and collaborator, Robert Rauschenberg. “His white paintings… when I saw those, I said: „Oh yes, I must. Otherwise I‟m lagging, otherwise music is lagging. If Cage owes a debt to the visual arts for their role in the creation of one of the great game-changing Modernist masterpieces, it has been repaid on an enormous scale. That thirst for “seeing and making things not seen before”, as he once described it, is among the many aspects of Cage‟s life and career that have prompted his phenomenal cultural influence. And as the centenary of his birth is celebrated on 5 September, his flame continues to burn as brightly as ever in the visual arts. So many tendencies in contemporary art, from its emphasis on time as a theme and material to the pronounced role of chance, a promiscuous leaping between media and disciplines and the bestowal of power on the viewer, were at least in part pioneered by Cage. In his lifetime (he died in 1992), he inspired everyone from Rauschenberg and Jasper Johns to Ellsworth Kelly, the American Minimalists, the Fluxus group and the artists behind happenings and performance and conceptual art. And since his death, the momentum has continued. The variety of recent works directly inspired by 4‟۳۳” alone is remarkable, with Philippe Parreno, Tacita Dean and Katie Paterson among those to have made reference to the work. In the introduction to “Notations: the Cage Effect Today”, the exhibition he co-organised earlier this year at Hunter College in New York, Joachim Pissarro, the director of the galleries and a professor of art history, recalls that Rauschenberg said that he felt Cage had “authorised” him to do things he had thought impossible.

دانلود رایگان مقاله انگلیسی

خرید ترجمه فارسی مقاله