دانلود رایگان ترجمه مقاله بهبود عملکرد جنسی، در زنان درمان شده سرطان – الزویر 2012

مقاله انگلیسی رایگان (PDF)

ترجمه فارسی رایگان (PDF)

خرید ترجمه با فرمت ورد

بخشی از ترجمه فارسی مقاله:

مقدمه
سرطان و درمان آن صرفنظر از نوع سرطان ، مرحله سرطان ، جنسیت بیمار و سن بیمار سرطانی اثرات زیانباری بر عملکرد جنسی دارد. ، سرطان های ژینکولوژیکی به علت تجربه شرایط ناخوشایند زندگی توسط 100-40درصد از بیمار ان ، از بین زیر نمونه های سرطان مورد بررسی ، اثر منفی بر عملکرد جنسی دارد . داده های جدید کشور کانادا نشان می دهد که 4700 نمونه جدید از سرطان اندو متریال و 1300 نمونه جدید از سرطان گردن رحم در کشور کانادا وجود خواهد داشت . آمارهای ایالت متحده آمریکا 46،470 نوع جدید سرطان اندومتریال و 12،70 نوع جدید از سرطان گردن رحم نشان می دهند. بهبود روشهای درمان میدانی این سرطان ها بعلاوه افزایش امید به زندگی توجه به مسائل کیفیت زندگی را مثل سلامت جنسی درطی بازماندگی تغییر داده است . متاسفانه ، درمان های معتبر و قابل اطمینانی برای مسائل درماندگی جنسی وجود ندارد ، و بدین ترتیب مشکلات درازمدتی برای زنان و شریک های زندگی ( همسران ) آنها به وجود می یابد که همین مشکلات با بسیاری از ابعاد رفاه و بهزیستی بین فردی و شخصی آنها تداخل می کند.
از زمان تایید و تصویب سیلد نافیل سیترات برای بدکارکردی جنسی مردان در سال 1998، تحفیق تهاجمی و پرخاشگرنه ای با هدف تهیه و آزمایش داروی های جنسی برای زنان انجام شده است ، زیرا شیوع مشکلات جنسی در زنان به طور معناداری بیش از مردان است . اگر چه تسترون تمایل پایین درماندگی جنسی قبل و بعد از یائسگی را افزایش می دهد ، اما آزمایش تصادفی و کنترل شده ترانس درمال تستورن در بازما نده های سرطان سینه فاقد استروژن لیبیدو یا میل اندک جنسی را افزایش نمی دهد . بررسی درمان روانشناختی مشکلات جنسی پس از سرطان نتیجه می گیرد که این درمان ها رضایمندی روابط ، از سر گیری فعالیت های جنسی پس از درمان سرطان ، اتساع واژنیال را افزایش معناداری می دهد. البته ، معمول ترین شرایط ناخوشایند جنسی ، تمایل پایین جنسی ، و انگیختگی پذیری ناقص مورد توجه آزمایشات کنترل شده ازمایشی بوده است.
آزمایش منتشر شده قبلی مبتنی بر مداخله روانی آموزشی بوده که مهارت های هوشیارانه میانجی گری را یکپارچه ساخته است . هوشیاری در سنت بودا دارای تاریخچه 3500 ساله است و در سه دهه گذشته د رحوزه سلامت غربی مورد استفاده و پذیرفته شده است . هوشیاری نوعی آگاهی غیر پشیداروی ، حال – لحظه تعریف شده است و از دو مولفه تشکیل شده است : ( 1) خود گردانی توجه به طوری که به تجارب جاری توجه شود ( 2) استفاده از موقعیت های و جهت گیری های آزاد ، قابل توجیه و قول برای حال . بررسی تنش هوشیارانه ، برنامه های کاهش انواع عوارض بیماری ( مثل درد ، سرطان، بیماری های بهداشت و سلامت ، و اضطراب ) دارای اندازه اثر 0.5 هستند. استراتژی های هوشیارانه به علت اثبات این مسئله که استراتژی های هوشیارانه میتواند برای بررسی مشکلات جنسی در زنان مناسب باشند ، این نو ع استراتژی اساس و پایه مداخله قدیمی و جدید آزمایش شده را تشکیل میدهد.
روان درمانی ساختارمند سه جلسه ای هوشیارانه تمایل خود سنجی جنسی ، انگیختی ، اوج لذت جنسی و رضایت از تحقیق آزمایشی زنان مبتلا به سرطان گردن رحم و اندو میترال را افزایش می دهد. روال افزایش توانایی ادراک انگیختگی جنسی اندام تناسلی در پاسخ به محرک شهوانی آزمایشگاهی مشاهده شد . همچنین کاهش معنادار درماندگی جنسی و نشانه های افسردگی مشهود بود. حیطه های انگیختگی جنسی هیجان جنسی روانی و سوزش اندام تناسلی / ضربان ژینتال نیز پس از درمان افزایش معناداری می یابد. به طور کلی ، زنان بسیار از تمرینان خانگی توصیه شده شکایت می کنند ( میزان موافقت با تکالیف خانگی بین سه جلسه آموزش 90 تا 82درصد است ) . اگر چه این داده ها مداخله نوید دهنده ای را توضیح می دهد که تمایل و انگیختگی پایین جنسی را مورد آماج قرار می دهد ، اما فقدان گروه کنترل احتمال این پیشرفت ها و افزایش ها را به واسطه وجود عوامل غیر خاص درمانی ، زمان درمان سرطان یا برخی دیگر از متغیرها را به تعویق می اندازد . بعلاوه، در مورد بهبود و پیشرفت درمان در طی زمان پس از قطع مداخله به درستی اطلاعاتی در دست نیست.
هدف تحقیق حاضر بررسی اثر بخشی مداخله مشابه ساختار مند آگانه نسبت به گروه کنترل و بررسی حفظ یا عدم حفظ پیشرفت ها پس از پروسه پیگری بین زنانی بود که سرطان گردن رحم و آندومیترال آنها قبلاٌ درمان شده بوده است.
فرض می کنیم که ( 1) فهرست انتظار اثر معناداری بر پیامد درمان ندارد ( 2) مداخله اثر معناداری بر پاسخ جنسی، درماندگی جنسی، درمان و حوزه های روابط اندازه سرطان –خاص عملکرد جنسی و نشانه های افسردگی دارد ، ( 2) کاهش معنادار پیشرفت از مرحله پس از درمان تا شش ماه پیگیری

بخشی از مقاله انگلیسی:

Introduction

Cancer and its treatment have detrimental effects on sexual functioning regardless of cancer type, stage, gender, and age of the cancer patient [1]. Among the subtypes of cancer that have been most studied in regards to sexual functioning, gynecologic cancers have a particularly negative effect, with 40-100% of patients experiencing some type of distressing sexual sequelae [2]. Recent Canadian data indicate that in 2011 there will be 4,700 new cases of endometrial cancer and 1,300 new cases of cervical cancer in this country alone [3]. Figures for the United States suggest 46,470 new cases of endometrial cancer and 12,710 new cases of cervical cancer [4]. Improvements in the field’s treatment of these cancers plus increasing life expectancy has shifted the focus on quality of life issues, including sexual health during survivorship. Unfortunately, there are no established treatments for these distressing sexual problems, often leaving women and their partners with long-term difficulties that interfere significantly with many aspects of their personal and interpersonal well-being [5]. Since the approval of sildenafil citrate (Viagra) for men’s sexual dysfunction in 1998, there has been an aggressive research effort aimed at developing and testing sexual pharmaceuticals for women—particularly since the prevalence of sexual concerns in women is significantly higher than in men [6,7]. Indeed, although testosterone significantly improves sexual desire in pre- and postmenopausal women with distressing low desire [8], a randomized controlled trial of transdermal testosterone in estrogen-deplete breast cancer survivors did not significantly increase low libido [9]. A review of psychological treatments for sexual difficulties after cancer concluded that such treatments significantly improve relationship satisfaction, resumption of sexual activity following cancer treatment, and compliance with vaginal dilation [10]. However, the most common sexual sequelae, low sexual desire and impaired arousability [11], have been the focus in only one noncontrolled experimental trial to date [12]. This previous published trial was based on a psychoeducational intervention that incorporated mindfulness meditation skills. Mindfulness has a 3,500 year history within Buddhist tradition, and has been widely embraced within Western healthcare over the past three decades. Mindfulness has been defined as non-judgmental, present-moment awareness and is comprised of two components: (1) self-regulation of attention so that there is focus on the current experience, and (2) adoption of a curious, open, and accepting orientation to the present [13]. A review of mindfulness-based stress reduction programs for a variety of health conditions (e.g., pain, cancer, heart disease, depression, and anxiety) found a very good effect size of 0.5 [14]. Because of evidence that mindfulness-based strategies may be especially suitable for addressing sexual difficulties in women [15,16], it formed the basis for the intervention previously and currently tested. Previously, a structured 3-session mindfulness-based psychoeducation significantly improved self-reported sexual desire, arousal, orgasm, and satisfaction in a pilot study of women with cervical or endometrial cancer and sexual difficulties [12]. In response to laboratory-evoked erotic stimuli, there was a trend towards increased ability to perceive genital sexual arousal. There was also a significant reduction in sex-related distress and symptoms of depression. Sexual arousal domains of mental sexual excitement and genital tingling/ throbbing also significantly improved after treatment. Overall, women were extremely compliant with the suggested homework exercises (homework compliance ranged from 82% to 90% across the three sessions). Although these data depict a promising intervention targeting low sexual desire and arousal, the lack of a control group leaves open the possibility that non-specific therapeutic factors, the passage of time since cancer treatment, or some other variables may have accounted for these improvements. Moreover, whether gains were maintained over time after the intervention was discontinued is unknown. The goal of the present study was to examine the efficacy of this same brief structured mindfulness-based intervention compared to a control group, and to test whether improvements were retained after follow-up among women who had been previously treated for cervical or endometrial cancer. We hypothesized (1) no significant effect of wait-list on any outcome; (2) a significant effect of the intervention on sexual response, sexual distress, treatment impact and relationship domains of a cancer-specific measure of sexual functioning, and depressive symptoms; and (3) no significant loss of gains from post-treatment to a 6-month follow-up point.