دانلود رایگان ترجمه مقاله توسعه گروهی در تیم های مجازی (ساینس دایرکت – الزویر ۲۰۱۴)

مبتدی (مناسب برای درک مفهوم کلی مطلب) 

مرحله کار، زمان بهره وری و کارایی شدید می باشد (تاکمن و جنسن، ۱۹۷۷؛ ویلان، ۱۹۹۴). کار موثر بستگی به توانایی گروه برای استفاده از منابع در دسترس همانند اطلاعات، تخصص و مواد دارد. گروههایی که آن طور که دوست دارند کار نمی کنند، احتمالا مسائل مربوط به یکی از مراحل قبلی را برطرف نکرده اند. برای مثال، کار در پنج تیم از ۱۲ تیم در یک مطالعه، ضعیف ارزیابی شده بود و این تیم ها به عنوان تیمهای آشفته ۰بدون سازمان یافتگی) و مستاصل مشخص گردیدند از آنجایی که ضرب الاجل آنها به دلیل توسعه ناکامل فرا رسیده است (سارکر و ساهای، ۲۰۰۳). وقتی که گروهها دارای نقاط پایانی مجزا می باشند، آنها ممکن است مرحله پنجم، خاتمه، را داشته باشند که در آن اعضاء عملکرد گروه را ارزیابی می کنند.

۲٫۲٫ توسعه گروه در تیم های مجازی
این پیشنهاد شده است که تیمهای مجازی باید همچنین یک فرآیند توسعه را به منظور کار موثر با یکدیگر دنبال کنند (هرتل، گیستر و کوندرات، ۲۰۰۹؛ سارکر و ساهای، ۲۰۰۳). به هر حال، این مطالعات بیان می کنند که همپوشانی ICT در تیمهای مجازی معایبی را به دلیل تکنولوژیهای ارتباطی جدید ایجاد می کنند که مانع توسعه آنها می شود. چنین مسائلی ممکن است شامل: ۱- یک عدم توانایی برای اعضای گروه برای شناسایی دیگران که دارای توانایی مشابه می باشند که بدین معنی است که آنها ممکن است دارای عدم قطعیت بیشتر و توانایی کمتر برای حفظ یا ارتقاء اعتماد به نفس خود باشند (گرینبرگ و همکاران، ۲۰۰۷)، ۲- یک احتمال افزایش یافته برای ارتباط با هنجارهای درک شده گروه به دلیل فقدان هویت فردی و ۳- یک احتمال افزایش یافته از رفتار اجتماعی غیرقابل قبول. علیرغم این، این پیشنهاد شده است که تیمهای مجازی دارای تجربه مشابه با تیمهای رو در رو با توجه به زمان کافی و تبادل پیام کافی می باشند (والتر، ۱۹۹۲). بنابراین، توانایی تیمهای مجازی برای توسعه صحیح به عنوان یک سوال باقی می ماند.
برای اهداف این مطالعه، من فرض کردم که تیمهای مجازی ممکن است در طول یک دوره زمانی به حد کافی کوتاه برای بررسی تجربی به طور نرمال توسعه یابند اگر که یک مسئولیت به حد کافی ساده برای آنها ارائه شود که نیازمند حجم عظیمی از اطلاعات برای مقایسه با دیگران نباشد (مچینوف و پریمویس، ۲۰۰۵). اگر و وقتی که من مسائل بالقوه را به دلیل استفاده از ICT در این تیمهای مجازی مشاهده کنم، یک دیگاه بهتر و جامع تر در ارتباط با اینکه چگونه این مسائل کل فرآیند توسعه گروه را تحت تاثیر قرار می دهند، می تواند به دست آید. جزئیات مسئلیت تجربی بعدا ارائه شده اند.
در تیمهای رود در، مسائل از هر مرحله از توسعه گروه حداقل باید با آنها مقابله شود قبل از اینکه تیم بتواند به مسائل مرحله بعدی بپردازد. مسائل مراحل بعدی تنها تا میزانی می توانند برطرف شوند که مسائل مراحل قبلی برطرف شده باشند (ویلان، ۱۹۹۴). در تحقیق تیمهای مجازی، یک جریان مشابه از طریق مراحل توسعه برای عملکرد صحیح یک تیم مجازی ضروری فرض شده است (گروس، ۲۰۰۷؛ سارکر و ساهای، ۲۰۰۳). به هر حال، تاخیرهایی ممکن است رخ دهد زیرا که تیمهای مجازی اغلب بسیار مسئولیت متمرکز می باشند و در غلبه بر تنازع و مشاجره دارای دردسر می باشند (دوب و روبی، ۲۰۰۹). به خصوص، به نظر می رسد که مسائل به دلیل اینکه اعضای تیم فاقد آگاهی کافی از حضور (جارونپا و همکاران، ۱۹۹۸) و هویت (کوپر و هاینز، ۲۰۰۸) خود در فضای کاری مجازی می باشند، رخ می دهند. به هر حال، من پیشنهاد می کنم که می توان بر این غلبه کرد اگر تیمهای مجازی دارای اهداف مشخص بوده و برای ارتباط آزادانه با یکدیگر مجاز باشند (ارز و سامیک، ۱۹۹۶؛ لوپز و آلپاسلان، ۲۰۱۲). بنابراین، اگرچه فرایند کلی ممکن است دچار تاخیر شود، من انتظار دارم که نتایج مرحله بعدی توسعه گروه مرتبط با مسائل مرحله قبلی حتی در تیم های مجازی باشد.
دستیابی به پذیرش به عنوان یک عضو تیم، یا حس تعلق، یک نتیجه ای از اولین مرحله توسعه گروه می باشد وقتی که اعضاء در شرایط پذیرش و حساس خود قرار دارند که بسیار مهم است. تعهد به هدف، در طرف دیگر در مرحله دوم توسعه می یابد، بعد از اینکه اعضاء بیشتر درباره میزان تاثیر و مسئولیت پذیری یاد گرفتند که آنها و اعضای دیگر در گروه خواهند داشت. به عبارات ساده تر، حس تعلق قبل از تعهد به هدف توسعه می یابد زیرا که اعضای تیم در ابتدا نیاز دارند تا مطمئن شوند که تیم برای آنها ایمن می باشد. زمانی که اعضای احساس می کنند که ایمن می باشند، آنها آماده تعهد به اهداف تیم می باشند. من فرض می کنم که اعضای تیم با یک حس تعلق پایین از احتمال کمتری برای تعهد به اهداف تیم برخوردار می باشند و درباره اینکه تیم به این اهداف می رسد یا خیر، بی توجه باشند. اعضاء با حس تعلق بالا از احتمال زیادی برای تعهد در کمک به رسیدن به اهداف تیم برخوردار می باشند.
H1: در تیمهای مجازی، میزان حس تعلق در یک دوره زمانی دارای ارتباط مثبت با تعهد به هدف در یک دوره زمانی دیرتر می باشد.
احساس اینکه دیگران نقش خود را انجام خواهند داد یا اعتماد به همتایان (همکاران)، یک نتیجه از مرحله سوم توسعه گروه می باشد. این حس بعد از اینکه اعضاء درباره اصولی که تیم برای برآورده کردن اهداف خود گفت و گو کردند، بروز خواهند کرد. تعهد به هدف و اعتماد به همتایان شدیدا مرتبط با این حس می باشد که اعضاء تیم، کسانی که به اهداف تیم متعهد نمی باشند، دارای نیاز کمتر برای وابستگی بر اعضاء دیگر تیم می باشند، کسانی که به برآورده کردن اهداف تیم کمک خواهند کرد (مایر و شورمن، ۱۹۹۵). متعاقبا، آنها از احتمال کمتری برای اعتماد به اعضای دیگر برخوردار می باشند. به عبارت دیگر، متعهد بودن به اهداف تیم یک پیش نیاز مهم برای توجه به این می باشد که آیا بقیه برای دستیابی به اهداف تیم کمک خواهند کرد یا خیر (ویلان، ۱۹۹۴).
H2: در تیمهای مجازی، میزان تعهد به هدف در یک دوره زمانی دارای ارتباط مثبت با اعتماد بر همتایان در یک دوره زمانی بعدی می باشد.
میزانهای اعتماد تجربی در تیم های مجازی مرتبط با عملکرد تیم، برای محققان تیمهای مجازی مسئله ساز بوده است، با برخی نتیجه گیریها که رابطه غیرمستقیم بوده (دیرک، ۱۹۹۹) و یا اغلب بستگی به زمینه دارد (جارونپا، ۲۰۰۴). به هر حال، رابطه ضمنی در تحقیق توسعه گروه صریح می باشد: دستیابی به اعتماد در تواناییها و قابلیت اعتماد به دیگر اعضای تیم یک سنت مهم برای کار موثر می باشد (تاکمن و جنسن، ۱۹۹۷؛ ویلان، ۱۹۹۴). بنابراین من فرض می کنم که عملکرد تیم بستگی به میزان اعتماد به دیگر اعضای یک تیم مجازی خواهد داشت.
H3: در تیمهای مجازی، اعتماد به همتایان در یک دوره زمانی دارای تاثیر مثبت بر عملکرد تیم در طول یک دوره زمانی بعدی می باشد.
همان طور که در مطالعات تیم مجازی معمول می باشد، تیمهای شرکت کننده در این مسئولیت (بعدا به طور دقیق بحث خواهند شد) دارای یک نقطه پایان متمایز می باشند. وقتی که یک تیم دارای نقطه پایان متمایز باشد، اعضای تیم عملکرد کلی گروه خود را از نظر مسئولیت تخصیص یافته آنها و چگونگی اینکه آنها سازماندهی شده اند یا رضایتمندی طرح تصمیم، ارزیابی می کنند (گرین و تابر، ۱۹۸۰). دوباره، به دلیل اینکه مسائل مراحل قبلی باید قبل از پرداختن به مسائل مراحل بعدی برطرف شوند، من انتظار دارم که ارزیابی چگونگی توسعه عملکرد تیم آنها در ارتباط با مسئولیت (یعنی رضایتمندی طرح تصمیم) متکی به این خواهد بود که آنها (اعضا) چگونه در کنار یکدیگر کار می کنند.
H4: در تیمهای مجازی، عملکرد تیم در طول یک دوره زمانی دارای تاثیر مثبت بر رضایتمندی طرح تصمیم در یک دوره زمانی بعدی خواهد بود.

۲٫۳٫ مسائل منحر به فرد برای تیمهای مجازی
مدل پردازش اطلاعات اجتماعی (SIP) پیشنهاد می کند که اعضاء تیمهای مجازی پیامهای ارتباطی خود را برای سازگاری با رسانه ای که آنها استفاده می کنند (یعنی چت مبتنی بر متن) منطبق خواهند کرد. این بدین معنی است که سیستمهای مجازی باید در یک شیوه بیشتر مشابه با سیستم های رو در رو (حقیقی یا فیزیکی) با تبادل پیام و زمان کافی، توسعه یابند (والتر، ۱۹۹۲). بنابراین فریم بندی کلی این مقاله اعمال مدل توسعه گروه به تیمهای مجازی می باشد. به هر حال، برخی تحقیقات IS پیشنهاد می کنند که فرآیندهای توسعه در تیمهای مجازی ممکن است نسبت به این فرآیندها در تیمهای رو در رو متفاوت باشند. برای مثال، نظریه غنای رسانه ای پیشنهاد می کند که اعضای تیم مجازی احساس خواهند کرد که CMC (به خصوص متنی) یک ابزار کمتر مناسب برای ارتباطات نسبت به ارتباط رو در رو برای تقریبا اغلب وظایف ارتباطی می باشد (رایس، ۱۹۹۳). مسئله بسیار وابسته به فرآیند توسعه گروه، یافته مرتبط می باشد که انطباق با هنجارهای گروه افزایش می یابد وقتی که گروههای جدیدا شکل گرفته از طریق CMC ارتباط برقرار کنند (هاینز و مان، ۲۰۱۱) فرایند توسعه گروه بستگی به میزان انطباقی یا عدم انطباق اعضای گروه با هنجارهای گروه دارد: ۱- در طول مرحله وابستگی و شمولیت، انطباق عضو با هنجارهای گروه به ایجاد انسجام کمک می کند در حالی که، ۲- در طول دوره ضدوابستگی و نزاع، اعضاء باید در برابر هنجارهایی که با آنها مخالف هستند مبارزه کنند به این منظور که یک جو اعتماد ایجاد کنند جایی که مخالفت تحمل گردیده باشد.
در طول زمان، توسعه گروه یک فرآیند تکراری می باشد از آنجایی که اعضای گروه با مسائل هر مرحله به نوبه خود، با تبدیل گروه آنها به یک گروه بالغ، در نهایت مسائل را برطرف می سازند. به هر حال، در تیمهای مجازی، انطباق فزآینده به دلیل استفاده از CMC می تواند سبب تاخیر فرآیند شود. همان طور که ویلان عنوان می کند، انطباق افزایش یافته در مرحله وابستگی و شمولیت کمک کننده می باشد بنابراین اعضای تیمهای مجازی در وهله اول باید دارای حس تعلق بالاتری باشند. به هر حال، انطباق تشدید یافته از توسعه کلی گروه به وسیله به تاخیر انداختن پیشروی آن به مرحله ضد وابستگی و نزاع و از طریق آن مانع خواهد شد (ویلان، ۱۹۹۴).
در هنگام تکمیل این فعالیت (بعدا با جزئیات دقیق توصیف خواهد شد)، چهار عضو از پنج عضو تیمهای مجازی باید نشان دهند که تیم آنها آماده می باشد قبل از اینکه تیم آنها بتواند کار بر روی مسئولیت دوم را شروع کنند. اگر یک مسئله انطباق در ارتباط با CMC وجود داشته باشد، اعضای تیمهای مجازی جدیدا شکل گرفته باید تمایل به نشان دادن این داشته باشند که تیم آنها آماده می باشد علیرغم این احساس که تیم آنها حقیقتا آماده نمی باشد (یعنی انطباق با هنجار نشان دادن آمادگی تیمها، هاینز و مان، ۲۰۱۱) با ادامه همکاری تیم، آنها انتظار دارند تا با مسئولیت و محیط CMC منطبق شوند. زمانی که آنها احساس آسایش و راحتی با تکنولوژی و تیم خود کردند، اعضاء احساس آزادی بیشتری برای بیان مخالفت در درون تیم برخوردار خواهند بود و به سادگی منطبق نخواهند شد (یعنی آنها منتظر خواهند بود تا زمانی که تیم آنها حقیقتا آماده باشد قبل از اینکه آمادگی را نشان دهند). بنابراین، من انتظار دارم که در ابتدا، تیمهای مجازی میزان اعتماد خود را در وهله اول براساس میزانی که آنها احساس می کنند که تیم آنها در یک شیوه مناسب مسئولیت خود را تکمیل می کند، تعیین خواهند کرد (فرانسن و همکاران، ۲۰۱۱). با تکامل تیم، اعتماد آنها بیشتر بر روی متغیرهای توسعه گروه متکی خواهد بود (یعنی تعهد آنها به گروه).
H5: در تیمهای مجازی در مراحل اولیه فرآیند توسعه گروه می باشند، احساس اینکه گروه مسئولیت خود را در یک شیوه مناسب به انجام می رساند، دارای یک تاثیر قویتر بر روی اعتماد به همتایان نسبت به تعهد به هدف خواهد بود.