دانلود رایگان ترجمه مقاله سیاست گذاری برای شرکت های هلدینگ بانک های ایالات متحده (ساینس دایرکت – الزویر ۲۰۱۷)

مبتدی (مناسب برای درک مفهوم کلی مطلب) 

۲ .داده ها و روش تجربی
ما داده های سالیانه در شرکت های نگهداری بانک های ایالات متحده را از وبسایت بانک اندوخته فدرال شیکاگو بدست آورده ایم. داده ها سال ۱۹۸۶ تا ۲۰۱۳ بدست آمده است. اقدامات کلیدی درآمدها و بی ثباتی درآمدها براساس بازده بانک در دارایی ها و بازده صاحبان سهام، با بی ثباتی تعیین شده توسط انحراف معیار در هر یک انجام می شود. ما انحراف معیار را به عنوان یک میانگین چرخشی سه ساله (متوسط متحرک ۵ ساله نیز برای تقویت در نظر گرفته شده است اما بیان نشده است) براساس داده های فصلی در دسترس در نظر گرفته ایم. به همین دلیل، انحراف معیار سالیانه با استفاده از مشاهدات از سه ماه سال گذشته به دست آمده است.
برای بررسی عوامل موثر بر بی ثباتی درآمدهای بانک و ارتباط با درآمد ها در تجزیه و تحلیل بازده-ریسک، ما طیف وسیعی از عوامل بانک ها، بازارها و اقتصاد را در نظر گرفتیم. قابل ذکر است، ما علاقمند به اثرات اندازه بانک، ساختار بازار و رشد اقتصادی هستیم. برای ارزیابی اثر اندازه ببی ثباتی درآمدها، ما از کل دارایی ها ( لگاریتم طبیعی) استفاده کردیم. ساختار بازار به دو روش بدست می آید. یک، تمرکز بازار توسط شاخص هرفیندال-هیرشمن (HHI) بدست می آید. اندازه گیری HHI با HHI=∑_(i=1)^N▒S_i^2 محاسبه شده است، که S_i سهم بازار از بانک i است و N تعداد کل بانک های در صنعت است. دو، توان بازار از طریق شاخص لرنر بدست آمده است که توسط محاسبه شده است Lerner_it=(P_TAit-MC_Tait)/P_TAit ، که P_TAit قیمت کل دارایی ها است، که توسط نرخ کل درآمد ها (بهره و درآمد بدون بهره) به کل دارایی ها برای بانک i در زمان t جایگزین شده است؛ و MC_Tait هزینه نهایی کل دارایی ها برای بانک i در زمان t می باشد. تغییر سالیانه در GDP برای بدست آوردن اثرات شرایط اقتصادی استفاده شده است. به عنوان مجموعه ای از مشخصه های خاص بانکی، ما چند نرخ در نظر گرفته ایم: نرخ سهم بازار؛ نرخ حقوق صاحبان سهام به دارایی ها به عنوان مقدار اهرم؛ نرخ وام به دارایی ها به عنوان مقدار نقدینگی؛ نرخ درآمد بدون بهره به درآمد کل به عنوان مقدار تنوع، نرخ مخارج بدون بهره به درآمد کل به عنوان مقدار هزینه ها؛ نرخ وام های بدون عملکرد به کل وام ها به عنوان مقدار ریسک پرتفوی(موجودی اوراق بهادار). جدول ۱ خلاصه آمارها را نشان می دهد.

علاوه براین، ما نیز دسته های شرکت های نگهداری بانک را باتوجه به شاخص پیچیدگی شان توسط اندوخته فدرال مشخص کرده ایم. این شاخص پیچیدگی شرکت های نگهداری بانک را شناسایی می کند که به عنوان شاخص غیر پیچیده در برابر آنهایی که به عنوان شاخص پیچیده براساس عوامل مختلف هستند قرار دارد. این عوامل شامل ماهیت فعالیت های توسعه اعتباری، عوامل غیر مالی، فعالیت های ریسک بالا، عوامل مدیریتی و ترکیبی از عوامل مختلف است. بحث ما این است که پیچیدگی و غیر پیچیدگی در بی ثباتی و ریسک بین بانک متفاوت است. درحالی که ما ممکن است فکر کنیم بانک های پیچیده تر در معرض ریسک بیشتر باتوجه به پیچیدگی شان هستند، آنها همچنین به احتمال زیاد بزرگتر و متنوع تر هستند و در معرض شوک های کمتری هستند. در نتیجه، ممکن است که چنین بانک هایی در معرض ریسک کمتری باشند. بنابراین، ما بازگشت در رابطه های (۳) و (۴) را با یک متغییر ساختگی که مقدار آن یک است اگر شرکت نگهداری بانک به عنوان پیچیده در نظر گرفته شوند و در غیر اینصورت صفر تعیین می شوند. متغییر ساختگی به عنوان دو ترم میزان و ترم ارتباط معرفی می شود در نتیجه نه تنها به بررسی غیر پیچیدگی بر سطح متوسط بی ثباتی بلکه به عامل های متفاوت ارتباط با بی ثباتی نیز تاثیر می گذارد.

۳٫ نتایج تجربی
۳٫۱٫ مدل سازی بی ثباتی درآمدها
جدول ۲ نتایج حاصل از مدل بی ثباتی درآمدها را در رابطه (۱) برای هر دو مورد بازده و دارایی ها (ROA) و بازده به حقوق صاحبان سهام (ROE) را به عنوان درآمدها و برای هردو مدل که شامل متغییر ساختگی (به نام مدل ۱) نیست و مدل شامل متغییر ساختگی برای پیچیدگی (به نام مدل ۲) است نشان می دهد. با بررسی نتایج کلی هر دو مورد ROA و ROE می توان مشاهده کرد که رابطه ای منفی بین اندازه بانک و بی ثباتی درآمدها وجود دارد. به همین دلیل بانک های بزرگتر میزان کمتری بی ثباتی و از این رو ریسک دارند. به همین دلیل معیارهای هر دو مورد ROA و ROE و دو مدل در نظر گرفته شده دارای ثبات می باشد. علاوه براین، قدرت این رابطه منفی با پیچیدگی شرکت های نگهدارنده بانک (بطور قابل توجه ای مقدار اندازه گیری ROA) افزایش می یابد. به همان اندازه، رابطه بین بی ثباتی درآمدها و رشد منفی می باشد. با این حال، قدرت رابطه منفی با پیچیدگی بانک (با وجود این، رابطه منفی باقی مانده) کاهش می یابد. سهم بازار بانک، درحالی که عمدتا رابطه ای منفی با بی ثباتی درآمدها نشان می دهد، با این حال، معیارهای مختلف بی ثباتی و دو مدل، بطور آماری معنادار است.
با توجه به متغییرهای ساختار بازار، HHI ، که اقدامات تمرکز بازار را بصورت بزرگ نشان می دهد، اما نه منحصرا، رابطه ای مثبت؛ با این حال، این مقدار ناچیز در سراسر روش های مدل سازی متفاوت است. در مقابل، شاخص لرنر، که نشانه سطح بنگاه های توان بازار است، بطور آماری معنادار است. بطور خاص، شاخص لرنر، به پشتیبانی از رابطه مثبت با بی ثباتی درآمدها می پردازد. در نتیجه، بانک ها توان بازار بیشتری بدست می آورند (و قادر به افزایش قیمت فروش در هزینه های نهایی هستند) بنابراین بی ثباتی درآمدها افزایش می یابد. با این حال، این اثر به دو روش ایجاد شده است: روش اول، از طریق شرایط تعامل با اندازه بانک ( اگرچه بطور معناداری فقط برای ROA)، و روش دوم، از طریق پیچیدگی ساختگی می باشد. در نتیجه، بانک پیچیده تر و بزرگتر، که احتمالا توان بازار بیشتری دارند، تنها رابطه مثبت ضعیفی با بی ثباتی از خود نشان می دهند. در نهایت، تعداد بانک ها رابطه ای منفی با بی ثباتی درآمدها دارد، اگرچه مقدار ضریب آن کوچک است و بطور آماری معنادار می باشد.
باتوجه به متغییرهای دیگر، ما می توانیم بطور فراگیر رابطه ای باثبات بین دو معیار بی ثباتی درآمدها و رشد GDP مشاهده کنیم. رشد GDP بطور قابل توجه ای تاثیری منفی بر بی ثباتی درآمدها را نشان می دهد. به عبارت دیگر، بی ثباتی در مدت دوره رکود اقتصادی افزایش می یابد و در مدت دوره انبساطی کاهش می یابد. در نتیجه، ریسک اقتصاد کلان افزایش یافته بطور مثبتی با افزایش ریسک درآمدهای بانک در ارتباط است. این رابطه بدون تغییر توسط پیچیدگی و با ترم تعامل بی معنی باقی می ماند. در جای دیگر، ما می توانیم ببینیم که نرخ بالای حقوق صاحبان سهام به دارایی ها با بی ثباتی بالاتری همراه است، اگرچه وجود آن به نسبت با بانک های پیچیده بطور بی معنی پایین تر است. این نشان می دهد که مقررات نرخ های بدهی بالاتر ممکن است بطور مثبتی ریسک را تحت تاثیر قرار دهد. نقدینگی پایین تر(نرخ وام های بالاتر به دارایی ها) بی ثباتی درآمدها را افزایش می دهد، اگرچه اثر معناداری ندارد. افزایش تنوع بانک (نرخ سود بدون بهره بالاتر به سود کل) منجر به کاهش بی ثباتی می شود، که به عنوان تنوع برای انجام این کار در نظر گرفته شده است، اگرچه این معیار برای بی ثباتی ROE معنادار نیست. هزینه های بالاتر (نرخ مخارج بدون بهره بالاتر به سود کل) اثری منفی بر بی ثباتی دارد، اگرچه دارای ضریبی کوچک و اهمیتی محدود در سراسر معیارهای مختلف است. در نهایت، ریسک پرتفوی وام بالاتر (نرخ ذخیره زیان های وام بالاتر به وام های کل ) بی ثباتی درآمدها افزایش می یابد.
نتایج ارائه شده در اینجا نشان می دهد که بانک های بزرگتر بی ثباتی کمتری دارند؛ مسلما چنین بانک هایی در برابر شوک ها بهتر مقاوت می کنند و سازگار با مقاله دی هان و پاگ اوساین(b2012) هستند. در مقابل، توان بازاری بانک بی ثباتی را افزایش می دهد، و این مشابه نتایج در مقاله دی هان و پاگ اوساین(a2012) برای بانک های تجاری (اگرچه آنها بطور انحصاری HHI استفاده می کنند.) می باشد. این نتایج نشان می دهد که بانک ها باتوجه به توان بازار ممکن است ریسک های بزرگتری در اعطای وام و عمل سرمایه گذاری انجام دهند. برای مثال، این نتایج می تواند همراه با اثر مثبت بر بی ثباتی ناشی از ریسک پرتفوی وام باشد. با این حال، قابل توجه است که هر دو مورد بانک های بزرگ و پیچیده تر رابطه ای ضعیف بین توان بازار و بی ثباتی نشان می دهند. چنین بانک هایی ممکن است مشخصه پیچیدگی شان شناسایی شود و از معیارهای برای کاهش ریسک استفاده کنند. در واقع، این می تواند به عنوان تطبیقی برای نتایجی که در آنها تنوع افزایش یافته است دیده شود که منجر به بی ثباتی کمتر می شود. بطور کلی، این نتایج به پشتیبانی از دیدگاهی که بانک های متنوع تر و بزرگتر با ریسک وام پایین تر می توانند بی ثباتی را کاهش دهند می پردازد؛ این با توجه به تنوع بیشتر منابع درآمد و توانایی بیشتر برای جذب شوک ها خواهد بود. علاوه براین، این تاثیرات در بانک های پیچیده تر قدرتمندتر می شوند، که شاید ماهیت خود را تشخیص دهند و می توانند منجر به ریسک اضافی شوند و مراحلی برای کاهش آن در نظر بگیرند. علاوه براین، رشد خروجی مثبت منجر به بی ثباتی کمتر می شود و نقش شرایط اقتصادی نمی تواند نادیده گرفت شود. از نظر بحث سیاست گذاری، بانک های بزرگتر بخودی خود بی ثباتی را افزایش نمی دهد، اگرچه توان بازار بیشتر می شود اما این روند برای بانک های بزرگتر و پیچیده تر بدست آمده است.

۳٫۲٫ مدلسازی درآمدها و بی ثباتی درآمدها
پس از بررسی عوامل موثر بر بی ثباتی درآمدها، ما در حال حاضر به بررسی رابطه بین درآمدها و بی ثباتی درآمدها می پردازیم. بطور خاص، نظریه مالی استاندارد براساس ریسک گریزی نشان می دهد که رابطه مثبتی بین این متغییرها (برای مثال، بین بازده و ریسک) وجود دارد. با این حال، مدیران ممکن است رفتار ریسک پذیری یا پیچیدگی را در پاسخ به عوامل معین نشان دهند، برای مثال، در زمینه ضرر باتوجه به نظریه، رابطه مثبت ممکن است تغییر کند. جدول ۳ برآورد نتایج از معادله (۳)، برای بدون پیچیدگی ساختگی (مدل ۱) و با پیچیدگی ساختگی (مدل ۲) و برای درآمدهای ROA و ROE و بی ثباتی را نشان می دهد.

شواهد در جدول ۳ نشان می دهد که رابطه ساده بین بازده و ریسک مثبت است، صرف نظر از اینکه ما از ROE یا ROA استفاده کنیم؛ با این حال، قدرت رابطه با معیار ROE ضعیف تر است. این نیز قابل توجه است که، برای بانک های پیچیده رابطه مثبت ضعیف تر است، این نشان می دهد که سطح ریسک گریزی در چنین بانک هایی کمتر است. برای بررسی چگونگی تعامل عوامل بانک، بازار و اقتصاد با تعادل ریسک-بازده ما اثرات تعامل را در نظر گرفتیم. قابل توجه است که چندین مورد وجود دارد که وجود برخی از تفاوت ها در نتایج بین بانک های پیچیده و غیر پیچیده را بیان می کند. اندازه بانک اثر منفی بر رابطه بازده و ریسک دارد؛ با این حال، این اثر برای بانک های پیچیده از بین می رود. بطور مشابه، نرخ حقوق صاحبان سهام به دارایی ها اثری منفی بر تعادل دارد اما برای بانک های پیچیده مقدار این رابطه کاهش یافته است. در مقابل، شاخص لرنر به رابطه مثبت بین بازده و ریسک کمک می کند، با این حال، برای بانک های پیچیده این رابطه از بین می رود(تنها برای معیار ROA). در جایی دیگر، ما می توانیم ببینیم که رشد GDP، سهم بازار و نرخ وام های بدون عملکرد تاثیری منفی بر رابطه ریسک-بازده دارند، در حالی که HHI اثری مثبت دارد، صرف نظر از اینکه بانک ها پیچیده یا غیر پیچیده تشخیص داده شوند.
این نتایج نشان می دهد که، بطورکلی، بانک ها به احتمال زیاد در رفتار ریسک پذیری زمانی که شرایط اقتصادی خوب است، زمانی که آنها بزرگتر هستند و سهم بازار بزرگتری دارند، زمانی که آنها اهرم کمتری هستند، زمانی که ریسک بالاتری در پرتفوی وام شان وجود دارد و زمانی که سطح پایین تری از نقدینگی دارند، شرکت می کنند. چنین بانک هایی ممکن است در معرض ریسک بیشتری باشند زیرا آنها احساس ایمن بودن (برای مثال، رشد اقتصادی مثبت) می کنند یا آنها احساس نیاز به افزایش ریسک (برای مثال، به دلیل ریسک پرتفوی وام بالاتر و نقدیندگی پایین تر) می کنند. این علت اساسی آخر، اگر چه بطور مستقیم آزمایش نشده است، ولی نشان می دهد که پتانسیل لازم برای پویایی نظریه چشم انداز، با بانک های در معرض ریسک بالاتر باتوجه به زیان های بالقوه وجود دارد. بانک های پیچیده بزرگ به احتمال کم از نرخ سرمایه بالاتری به منظور درک بیشتر شاخص های ریسک استفاده می کنند تا ذخیره سرمایه مورد نیاز خود را حفظ کنند. با این حال، توان بازار بیشتر ممکن است منجر به افزایش ریسک پذیری در بانک هایی که تهدید کمتری از رقابت احساس می کنند شود.