دانلود رایگان ترجمه مقاله تحلیل داده های پانل در هتل های کوچک و متوسط (ساینس دایرکت – الزویر ۲۰۱۸)

مبتدی (مناسب برای درک مفهوم کلی مطلب) 

۲٫ مرور ادبیات و توسعه فرضیه ها
۲٫۱٫ سرمایه فکری و صنعت گردشگری
صنعت گردشگری به عنوان یکی از بزرگ ترین و پویاترین صنایع جهان در نظر گرفته می شود (وانگ، ۲۰۱۵) که در این صنعت، بخش تامین گردشگری باید به طور مداوم با تقاضاهای گردشگران سازگار شود (وایرمر، ۲۰۰۶) و این صنعت باید به یک مولد قدرتمند نوآوری تبدیل شود (امرزل و جوردانا، ۲۰۱۶).
مطالعات قبلی اهمیت IC را در صنعت هتلداری نشان داده اند (انگستروم و همکاران، ۲۰۰۳). IC مفهومی است که سریعا در حال تحول است (ایلین، ۲۰۱۴؛ مهرالیان و همکاران، ۲۰۱۲) و توجه محققان و متخصصان را در طول دو دهه گذشته جلب کرده است. این یک مفهوم چند رشته ای و میان رشته ای است (بونتیس، ۱۹۹۹؛ مر و چتزل، ۲۰۰۴؛ موراریو، ۲۰۱۴). در نتیجه، به دلیل پیشینه و دیدگاه های مختلف در میان پژوهشگران، هیچ تعریف پذیرفته شده ای از IC وجود ندارد (چونگ، ۲۰۰۸ مهرالین و همکاران، ۲۰۱۲؛ موندال و گلوش، ۲۰۱۲؛ موراریو، ۲۰۱۴؛ اسکافارتو و همکاران، ۲۰۱۶). با در نظر گرفتن هدف مطالعه فعلی، IC به صورت فعالیت ها و فرایندهای مبتنی بر دانش تعریف می شود که با افزودن ارزش برای سهامداران شرکت، به نوآوری شرکت ها، ایجاد ارزش، مزایای رقابتی و مزایای آینده کمک می کند.
ارزش هم افزایی IC در تعامل بین اجزای مختلف آن ریشه دارد (بونتیس و همکاران، ۲۰۱۵ ؛ سیدلر و همکاران، ۲۰۱۴)، یعنی سرمایه انسانی (استعداد ، مهارت و خبرگی کارکنان)، سرمایه ساختاری (قابلیت های سازمانی، فرهنگ، فرایندها، ثبت اختراعات، حق چاپ، علامت های تجاری، بانک اطلاعاتی) و سرمایه رابطه ای (ایجاد و نگهداری روابط با ذینفعان). طبقه بندی سه بعدی IC، روشن ترین و کم ابهام ترین طبقه بندی IC را ارائه می دهد (سیدلر و همکاران، ۲۰۱۴). به گفته زگلات و زیگان (۲۰۱۴)، مشخص نیست که بخش های مختلف IC چگونه به عملکرد مالی هتل کمک می کنند. بنابراین، در بخش های زیر درمورد هر یک از اجزای IC و همچنین نقش آن در صنعت گردشگری (به خصوص در بخش هتل ها)، توضیح مختصری بر اساس مطالعات قبلی ارائه می دهیم.
سرمایه انسانی یکی از ابعاد مهم IC و مهم‌ترین دارایی شرکت محسوب می شود، چون منبع تجدید استراتژی شرکت، خلاقیت و ظرفیت نوآوری است و در نتیجه یک مزیت رقابتی بزرگ را حفظ می کند (چی و همکاران، ۲۰۱۶؛ اوسالیوان و شولت، ۲۰۰۷؛ بونتیس و همکاران، ۲۰۰۷؛ بونتیس، ۱۹۹۸؛ بروکینگ، ۱۹۹۷؛ ادوینسون و مالون، ۱۹۹۷؛ نوناکا و تاوچی، ۱۹۹۵). براساس استعداد و مهارت کارکنان (قوش و موندال، ۲۰۰۹؛ کاتر و كاتر، ۲۰۰۹، سیدلر و همكاران، ۲۰۱۴؛ تسکالرو، ۲۰۱۵؛ ایلین، ۲۰۱۴)، سرمایه انسانی منجر به منحصر به فرد بودن شرکت ها (اوسالیوان و شولت، ۲۰۰۷) در توسعه ارزش افزوده كالا و برای رسیدن به وفاداری ذینفعان اصلی (بونتیس و همكاران، ۲۰۰۷؛ قوش و موندال، ۲۰۰۹ ؛ كبریتا و بونتیس، ۲۰۰۸) می شود.
پس از رفتن کارمندان، سرمایه ساختاری در شرکت باقی می ماند (کابریتا و بونتیس، ۲۰۰۸ ؛ سنت پیر و آئود، ۲۰۱۱ ؛ نظری و هرمنز، ۲۰۰۷ ؛ تی بائولن و کورادو، ۲۰۰۸ ؛ استوارت، ۱۹۹۷). این سرمایه شامل قابلیت های سازمانی، فرهنگ، فرآیندها، حق امتیاز، حق انحصاری، علائم تجاری، پایگاه های داده و غیره است (آهنگار، ۲۰۱۱؛ دنيكولاي و همکاران، ۲۰۱۵، ژانوسویچ و دی زنوپولجاک، ۲۰۱۲ ، جانسون، ۱۹۹۹). سرمایه ساختاری، سرمایه انسانی را پشتیبانی و توانمند می کند (لی و محمد، ۲۰۱۴؛ کورادو و همکاران، ۲۰۱۱؛ ادوینسون، ۱۹۹۷؛ تساکالرو، ۲۰۱۵ ؛ ایلیین، ۲۰۱۴؛ بونتیس، ۱۹۹۸؛ دیز و همکاران، ۲۰۱۰) که یک عامل حیاتی برای توسعه سرمایه ساختاری (نظری و هرمنز، ۲۰۰۷) و رسیدن به پتانسیل کامل در عملکرد و ایجاد ارزش شرکت است (لی و محمد، ۲۰۱۴ ؛ سنت پیر و آئود، ۲۰۱۱؛ سویبی، ۱۹۹۷؛ بونتیس، ۱۹۹۸). سرمایه ساختاری و سرمایه انسانی در ایجاد IC به هم وابسته هستند و با هم تعامل دارند (کابریتا و بونتیس، ۲۰۰۸). سرمایه ساختاری نیز به عنوان زیرساخت پشتیبانی برای ایجاد روابط خارجی اشاره شده است (مولودچیک و همکاران، ۲۰۱۴؛ اسچیوما و لاین، ۲۰۰۸).
سرمایه رابطه ای عبارت است از توانایی شرکت ها برای خلق ارزش ازطریق روابط پیچیده با سهامداران خارجی (تسکالرو، ۲۰۱۵؛ کابریتا و بونتیس، ۲۰۰۸؛ ملسو همکاران، ۲۰۱۶؛ جوشی و همکاران، ۲۰۱۳؛ سیدلر و همکاران، ۲۰۱۴). سرمایه رابطه ای مهمترین بُعد IC است که در برخی موارد تا حدودی خارج از مرکز شرکت می باشد. سرمایه رابطه ای تعامل سرمایه انسانی و ساختاری با سهامداران را افزایش می دهد و ادراکات سهامداران از شرکت را تحت تاثیر قرار می دهد (کابریتا و بونتیس، ۲۰۰۸؛ تینگ و لین، ۲۰۰۹؛ ملس و همکاران، ۲۰۱۶؛ بونتیس و همکاران، ۲۰۱۵). مثال های این سرمایه، وفاداری به برند، تصویر بازار، قدرت تجاری و شهرت است (ژانوسویچ و دی زنوپولجاک، ۲۰۱۲؛ تینگ و لین، ۲۰۰۹؛ جوشی و همکاران، ۲۰۱۳). سرمایه رابطه ای دانش تعبیه شده در شناسایی، توسعه و حفظ روابط خارجی است (جوشی و همکاران، ۲۰۱۳؛ اوردونز دی پابلوس، ۲۰۰۴؛ بونتیس ، ۱۹۹۹). علاوه بر این، این سرمایه به شرکت ها اجازه می دهد تا به دانش و منابع موجود در شبکه روابط، دسترسی داشته باشند (چانگ و همکاران، ۲۰۰۸؛ بونتیس، ۱۹۹۸؛ ادوینسون و مالون، ۱۹۹۷؛ استوارت، ۱۹۹۷؛ ملس و همکاران، ۲۰۱۶ ). سرمایه رابطه ای به شرکت ها اجازه می دهد تا پایگاه داده های خود را با اطلاعات سهامداران خارجی توسعه دهند و استراتژی های آینده شرکت را پیش بینی کرده و توسعه دهند (سعید و همکاران، ۲۰۱۶). درک بهتر از ذینفعان خارجی، در توسعه و تولید محصولات به شرکت ها کمک می کند (اوردونز دی پابلوس، ۲۰۰۴)، در نتیجه منجر به راضی کردن و ایجاد روابط محکم و پایدار با ذینفعان خارجی می شود (ایلین، ۲۰۱۴؛ ملس و همکاران، ۲۰۱۶). طبق نظر سن اونج (۱۹۹۶)، فرآیند IC از طریق جریانات رشد می کند، یعنی افزایش در سرمایه رابطه ای، نتیجه افزایش سرمایه انسانی و ساختاری است و به نوبه خود، رشد سرمایه رابطه ای منجر به رشد سرمایه مالی خواهد شد.

۲٫۲٫ عملکرد سرمایه هتل و سرمایه فکری
مطالعات در صنعت گردشگری، فاقد ادبیات IC می باشد، زیرا اکثر مطالعات در صنعت خدمات به طور عمده بر بخش های مالی و بیمه متمرکز شده اند (الحسن و آساره، ۲۰۱۶؛ کورادو، ۲۰۰۸؛ ایزانزو، ۲۰۱۶؛ جوشی و همکاران، ۲۰۱۳؛ کامات، ۲۰۰۷؛ ملس و همکاران، ۲۰۱۶؛ موندال و قوش، ۲۰۱۲؛ اووساما و فاطیما، ۲۰۱۵؛ سوریا و ناروال، ۲۰۱۵؛ تینگ و لین، ۲۰۰۹؛ یالاما و کاسکن، ۲۰۰۷؛ كوئه و همکاران، ۲۰۱۴؛ شریف و السید، ۲۰۱۶). به گفته انگستروم و همکاران (۲۰۰۳)، کارکنان و دانش سازمانی عوامل کلیدی در موفقیت مدیریت هتل ها هستند، این نویسندگان به این نتیجه رسیدند که اجزای سرمایه انسانی و سرمایه ساختاری IC، کیفیت خدمات در صنعت هتلداری را تضمین می کنند و از طریق روابطی که با سهامداران اصلی ایجاد می شود، سرمایه ایجاد می نمایند (رودز و میهالی ، ۲۰۰۷).
بونتیس و همکاران (۲۰۱۵) رابطه بین IC و عملکرد مالی هتل های صربستان را برای سال های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۲ تحلیل کردند. نویسندگان نتیجه گرفتند که سرمایه فیزیکی، مالی، انسانی و ساختاری بر عملکرد مالی هتل تاثیر مثبتی دارد. با این وجود، این نویسندگان متوجه شدند که عملکرد مالی بخش هتلداری در صربستان، عمدتا تحت تاثیر سرمایه فیزیکی و مالی قرار دارد. نقد متداول این است که VAIC^TM در اندازه گیری سرمایه رابطه ای، موفق عمل نمی کند. در مطالعه دیگر، کیم و همکاران (۲۰۱۲) با استفاده از ۱۳ هتل بسیارلوکس در کره اعلام کردند که سرمایه ساختاری و سرمایه رابطه ای، به صورت مستقیم و مثبت بر عملکرد مالی هتل تاثیر می گذارند، در حالی که سرمایه انسانی تنها به طور غیر مستقیم بر عملکرد مالی هتل تاثیر می گذارد. اومرزل و جوردانا (۲۰۱۶) به منظور بررسی تاثیر IC بر نوآوری و رشد شرکت، یک نظرسنجی بین ۲۸۰۰ هتل اسلوونی و ۱۷۰۰ هتل کوچک و متوسط در کشور کروات در صنعت گردشگری انجام دادند. نویسندگان از سهم بازار و سودآوری برای سنجش رشد استفاده کردند. نتایج نشان داد که IC تاثیر مثبتی بر رشد هتل دارد. بنابراین بقا در رقابت بازار و توسعه بلندمدت هتل ها، با سرمایه گذاری ثابت در اجزای IC و استفاده موثر آن ها تضمین می شود. در ادامه مطالعات قبلی، ما استدلال می کنیم که هر یک از اجزای IC و نیز تعامل بین اجزای IC، عملکرد مالی هتل های کوچک و ممتوسط را افزایش می دهند. بنابراین، ما فرضیه زیر را فرموله می کنیم:
فرضیه ۱٫ سرمایه انسانی تاثیر مثبتی بر عملکرد مالی هتل های کوچک و متوسط دارد.
فرصیه ۲٫ سرمایه ساختاری تاثیر مثبتی بر عملکرد مالی هتل های کوچک و متوسط دارد.
فرضیه ۳. سرمایه رابطه ای، تاثیر مثبتی بر عملکرد مالی هتل های کوچک و متوسط می گذارد.
فرصیه ۴٫ ارتباط بین مولفه های ارتباطات داخلی، تاثیر مثبتی بر عملکرد مالی هتل های کوچک و متوسط می گذارد.

۳٫ داده، متغیرها و روش
۳٫۱ پایگاه داده
داده های مورد استفاده در این مقاله از پایگاه اطلاعاتی آمادئوس به دست آمده است، که پایگاه اطلاعات مالی و تجاری قابل مقایسه با شرکت های ۴۳ کشور اروپایی است. آمادئوس توسط Bureau van Dijk/ Moody’s Analytics منتشر شد که شامل داده های حسابداری شرکتی در قالب مالی استاندارد شده و متشکل از اقلام ترازنامه، موارد تبلیغی و سود زیان است.
در پژوهش حاضر هتل ها براساس طبقه بندی کد NACE (طبقه بندی فعالیت های اقتصادی در اتحادیه اروپا) برای ۱۵۵٫۱ هتل و اقامتگاه مشابه انتخاب شدند. هتل های کوچک و متوسط با توجه به تعریف مجدد اتحادیه اروپا L124/36 انتخاب شدند که بر اساس آن، یک شرکت زمانی به عنوان یک شرکت کوچک و متوسط در نظر گرفته می شود که حداقل دو معیار زیر را داشته باشد: ۱) کمتر از ۲۵۰ کارمند دارد؛ ۲) دارایی های آن کمتر از ۴۳ میلیون یورو باشد و ۳) حجم کسب وکار آن زیر ۵۰ میلیون یورو است. این مطالعه داده های سال های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۵ را جمع‌آوری کرده است. نمونه اولیه از ۱۷۳۱ هتل کوچک و متوسط پرتغالی تشکیل شده است. نمونه نهایی شامل ۹۳۴ هتل کوچک و متوسط پرتغالی است.
این مطالعه از داده های پانل نامتعادل استفاده می کند که در آن، تعداد سال های شرکت بین ۳ و ۹ متغیر است. بنابراین، به منظور کاهش تعصب بازماندگان احتمالی با اجازه ورود و خروج شرکت ها، از پیشنهادهای گواریگلیا (۲۰۰۸)، باند و همکاران (۲۰۰۳) و کامینز و همکاران (۲۰۰۶) پیروی کردیم. به منظور کنترل اثرات بالقوه نقاط دورافتاده، که ممکن است ناشی از رویدادهای خاص مانند ادغام بزرگ، خطا در کدگذاری یا شوک های غیرعادی شرکت باشد، ما داده ها را با یک درصد اصلاح کردیم (گواریگلیا، ۲۰۰۸).

۳٫۲ روش تخمین و اندازه گیری متغیر
با توجه به ویژگی های پویایِ متغیرها در این مطالعه، ما از یک روش گشتاور تعمیم یافته (GMM) استفاده کردیم که توسط بلوندل و باند (۱۹۹۸) پیشنهاد شده است و سیستمی از متغیرها را در اولین اختلاف در نظر می گیرد. برای متغیرهای اولین اختلاف، ابزارها در سطح ارائه شده اند، در حالی که برای متغیرهای در سطح، ابزارها در اولین اختلاف با هم مقایسه شده اند. ابزارهای مناسب و مرتبط باید با رگرسورهای درون زا مرتبط باشند و عمود بر خطا باشند. کارایی این برآوردکننده ها در امکان کنترل خطاهای همبستگی در طول زمان و همگنی در میان شرکت ها نهفته است. اعتبار برآورد کننده GMM سیستم پویا، تابع دو شرط است: ۱) اعتبار ابزارها؛ و ۲) عدم وجود مدرکی برای همبستگی خودکار خطای درجه دوم.