مبتدی (مناسب برای درک مفهوم کلی مطلب) 

کلوب روم برای نشان دادن محدودیت های رشد، یک مدل جهانی ایجاد کرد که ظرفیت حمل و نقل سیاره و رشد جمعیت را تجزیه و تحلیل می کند. رشد جمعیت در یک محیط محدود، به چند روشِ ممکن می تواند به توانایی نهایی محیط نزدیک شود. همانطور که در قسمت چپ شکل ۱ نشان داده شد، با کاهش تدریجی نرخ رشد می توان به راحتی به تعادلی پایین تر از محدودیت های محیطی رسید. همانطور که در پانل سمت راست نشان داده شده است، با مصرف برخی از منابع غیر تجدید پذیر ضروری و یا بلا ایجاد آلودگی، می توان فراتر از ظرفیت رفت.یک هدف مهم در ایجاد مدل جهانی، پاسخ به این سوال است که کدام یک از حالت های رفتاری با رسیدن به محدوده رشد، مشخصه ترین سیستم جهان خواهد بود.

در حالی که کلوب روم یک ابتکار خصوصی بود، سازمان ملل متحد کمیسیون بروندلند را به طور رسمی به عنوان کمیسیون جهانی محیط زیست و توسعه منصوب کرد تا کشورها را متحد کند، به طوریکه توسعه پایدار را با یکدیگر دنبال کنند. گزارش بروندلند(۱۹۸۷) استدلال می کند که “… محیط” جایی است که ما زندگی می کنیم؛ و “توسعه” همان کاری است که همه ما در تلاش برای بهبود چیزها در محیط انجام می دهیم. این دو جدا نشدنی هستند.” این گزارش توسعه پایدار را اینگونه تعریف می کند: “توسعه ای که بدون به خطر انداختن توانایی نسل های آینده برای برآورده کردن نیازهای خود، نیازهای فعلی را برآورده می کند”. بنابراین گزارش بروندلند این حقیقت را تقویت می کند که پایداری مربوط به آینده است.
تغییر آب و هوا یکی از بزرگترین خطرات محیطی است که بر جامعه تاثیر می گذارد (استرن، ۲۰۰۸). در توافقنامه ۲۰۱۵ پاریس در مورد تغییر آب و هوا (COP21)، کشورها تایید کردند افزایش دما نسبت به جهان پیش از صنعتی را تا ۲ درجه سانتیگراد محدود کنند و به تلاش برای محدود کردن افزایش دما تا ۱.۵ درجه سانتی گراد ادامه دهند (UNFCCC، ۲۰۱۵). انجام این کار تضمین می کند که دی اکسید کربن و سایر گازهای گلخانه ای در جو، از حد معینی تجاوز نمی کند. هیئت میان دلتی تغییر آب و هوا تخمین می زند که تا سال ۲۰۱۵ مقدار کربن باقی مانده به ۹۰۰ گیگاتون CO2 می رسد. سرعت رسیدن به این محدوده، به میزان تولید گازهای گلخانه ای بستگی دارد. سرعت رسیدن به آن حد بستگی به مسیر انتشار دارد. اگر میزان انتشار کربن جهانی در حال حاضر حدود ۴۰ گیگاتون در سال کاهش نداشته باشد، دو دهه دیگر به حد مجاز ۲ درجه سانتیگراد خواهیم رسید.

۲٫۱٫ چالش های محیطی
هدف این است که این سیاره برای نسل های فعلی و آینده قابل سکونت باشد. شواهد زیادی وجود دارد که نشان می دهد فعالیت های انسانی بر روی سیستم زمین تاثیر می گذارند و آینده سیاره را تهدید می کنند. چارچوب مرزهای سیاره ای استفان و همکاران (۲۰۱۵)، فضای عملیاتی ایمن برای بشریت را در حدود نه ظرفیت اکولوژیکی تولیدی در سیاره تعریف می کند. این چارچوب مبتنی بر فرآیندهای بیوفیزیکی درونی است که ثبات سیستم زمین را در مقیاس سیاره ای تنظیم می کند. منطقه سبز در شکل ۲، فضای عملیاتی ایمن است، منطقه زرد نمایانگر عدم قطعیت (افزایش ریسک) و منطقه قرمز نشان دهنده ریسک بالا است. جدول ۱ متغیرهای کنترل را مشخص کرده و سقف اکولوژیکی را مورد بررسی قرار می دهد.
با به کار بردن اصل احتیاط، مرز سیاره ای در تقاطع مناطق سبز و زرد قرار دارد. برای نشان دادن نحوه عملکرد چارچوب، به دنبال متغیر کنترلی برای تغییر آب و هوا و تراکم جوی گازهای گلخانه ای هستیم. محدوده عدم قطعیت بین ۳۵۰ تا ۴۵۰ واحد کربن دی اکسید در هر میلیون (ppm) متغیر است. در سال ۱۹۹۵ از مرز سیاره ای ۳۵۰ ppm عبور کردیم و سطح آن در سال ۲۰۱۵ به ۳۹۹ ppm رسید. حد بالای ۴۵۰ ppm با هدف (در یک فرصت عادلانه ۶۶ درصد) محدود کردن گرم شدن جهانی هوای کره زمین تا ۲ درجه سانتیگراد بالاتر از سطح قبل از صنعتی شدن، مطابقت دارد و در تقاطع مناطق زرد و قرمز است.

سیستم تولید و مصرف خطی فعلی مبتنی بر استخراج مواد خام، پردازش محصولات (تولید)، مصرف (استفاده) و دفع (زباله) است. مدل های تجاری سنتی بر یک سیستم خطی متمرکز هستند و قابلیت دسترسی به منابع طبیعی را نامحدود و ارزان می دانند. این کار به شدت پرریسک است زیرا منابع غیرقابل تجدید مانند سوخت های فسیلی، مواد معدنی و فلزات به طور فزاینده ای در مضیقه هستند، در حالی که میزان منابع قابل تجدید بالقوه مثل جنگل ها، رودخانه ها و چمنزارها و میزان احیای آن ها در حال کاهش است.
با این سیستم اقتصادی خطی، ما از مرزهای سیاره ای عبور می کنیم که ممکن است این امر بیشتر از فعالیت های انسانی، سیستم زمین را بی ثبات کند. به طور خاص، مرزهای سیاره ای از تغییر آب و هوا، تغییر سیستم زمین (جنگل زدایی و فرسایش زمین)، از دست رفتن تنوع زیستی (زمینی و دریایی) و جریان های بیوشیمیایی (نیتروژن و فسفر، عمدتا به خاطر روش های فشرده کشاورزی) گذشته است (شکل ۲ را ببینید). تحول به موقع به سوی یک اقتصاد مبتنی بر تولید و مصرف پایدار، از جمله استفاده از انرژی تجدیدپذیر، استفاده مجدد از مواد و احیای زمین می تواند این ریسک ها را برای پایداری سیستم زمین کاهش دهد.

۲٫ بنیادهای اجتماعی
تولید انبوه در یک سیستم اقتصادی رقابتی، ابتدا در جهان توسعه یافته و سپس در جهان در حال توسعه منجر به ساعات کاری طولانی، دستمزدهای پایین و کار کودکان شده است. حقوق بشر، اساس اجتماعی مهمی برای همه مردم فراهم می کند تا زندگی و موقعیت هایشان را رهبری کند. هنجارهای حقوق بشری بر این ادعا تاکید دارند که هر فرد باید به ضروریات زندگی مانند غذا، آب، بهداشت، تحصیل، آزادی بیان، مشارکت سیاسی و امنیت فردی توجه کند. راورث(۲۰۱۷) بنیان اجتماعی را به صورت دوازده اولویت اجتماعی برتر تعریف می کند، که در سه خوشه گروه بندی شده است و بر توانمندسازی افراد در موارد زیر متمرکز است: ۱) خوب: از طریق امنیت غذایی، درآمد کافی، بهبود آب و بهداشت، مسکن و بهداشت؛ ۲) نوآور بودن: از طریق آموزش، کار شایسته و خدمات انرژی مدرن؛ و ۳) اختیار: از طریق شبکه ها، برابری جنسیتی، برابری اجتماعی، داشتن آزادی بیان سیاسی و صلح و عدالت.
در حالی که این بنیادها تنها حداقل حقوق هر انسانی را برآورده می کنند، توسعه پایدار در نظر دارد مردم و جوامع فراتر از این رشد کنند و به خلاقیت و کامیابی برسند. توسعه پایدار مفهوم مرزهای سیاره ای را با مفهوم مکمل مرزها یا بنیادهای اجتماعی ترکیب می کند. توسعه پایدار به این معنی است که نسل‌ های فعلی و آینده، بدون فشار به سیستم زمین، منابع مورد نیاز مانند غذا، آب، بهداشت و انرژی را در اختیار داشته باشند (راورث، ۲۰۱۷).
اما بسیاری از مردم هنوز پایین تر از اصول اجتماعی (یعنی زندگی بدون گرسنگی، بدون فقر (حداقل درآمد ۳.۱۰ دلار)، دسترسی به آموزش و دسترسی به امکانات تمیز برای آشپزی)، زندگی می کنند (جدول ۲ را ببینید). مشارکت سیاسی یک ارزش اساسی جامعه است و حق مردم برای مشارکت در تصمیماتی است که بر آن ها تاثیر می گذارد. اظهارنامه جهانی حقوق بشر سازمان ملل بیان می کند :”به رسمیت شناختن عزت ذاتی و حقوق برابر و غیرقابل انکار همه اعضای خانواده، پایه و اساس آزادی، عدالت و صلح در جهان است”. حقوق بشر بنیاد اجتماعی مهمی است. در مرحله بعد، کار شایسته می تواند جوامع را از فقر نجات دهد و زیربنای امنیت انسانی و صلح اجتماعی را پی ریزی کند. دستور کار ۲۰۳۰ برای توسعه پایدار (بخش ۲.۳ را ببینید)، در قلب سیاست های رشد و توسعه پایدار و جامع، کار معقولی برای تمام افراد انجام می دهد. کار درخور و مناسب چند بعد دارد: درآمد پایه (که به سبد زندگی پایه کشور بستگی دارد)، بدون تبعیض (به عنوان مثال در جنسیت، نژاد یا مذهب)، بدون کار کودکان، سلامت و امنیت و آزادی اجتماع.

از دیدگاه اجتماعی، مهم است که به این مبانی اجتماعی احترام بگذاریم و دستمزد پایین، کار کودکان و نقض حقوق بشر را ممنوع کنیم. مقررات اجتماعی در کشورهای توسعه یافته معرفی شده اند، اما این شیوه ها هنوز هم در کشورهای در حال توسعه استفاده می شود. یک مورد از نقض این قوانین، کار کودکان در کارخانه ها در کشورهای در حال توسعه است که کالاهای مصرفی مانند پوشاک و کفش تولید می کنند تا شرکت های چند ملیتی در کشورهای توسعه یافته به فروش برسانند. این کارخانه ها اغلب فاقد ویژگی های ایمنی کارگران هستند، به طوریکه در بنگلادش شاهد فروپاشی کارخانه رانا پلازا در بنگلادش بودیم (شونماکر، ۲۰۱۷). مثال دیگر در زمینه نقض حقوق بشر افراد بومی عبارت است از تخریب زمین و آلودگی توسط شرکت های استخراجی در اکتشاف و بهره برداری از سوخت های فسیلی، مواد معدنی و سایر مواد خام.
کیت راورث(۲۰۱۷) بنیان اجتماعی و مرزهای سیاره ای را در Doughnut خلاصه کرده است که نشان می دهد بین بنیان اجتماعی سلامت انسان و سقف ظرفیت اکولوژیکی فشار سیاره ای، چگونه می توان فضای امن و عادلانه ای برای بشریت ایجاد کرد (شکل ۳ را ببینید). جدول ۱، سقف ظرفیت اکولوژیکی و جدول ۲ بنیان اجتماعی را مشخص می کند.
. توسعه پایدار
سازمان ملل متحد برای هدایت تحول به سوی یک اقتصاد پایدار و فراگیر، دستورالعمل ۲۰۳۰ را برای توسعه پایدار تدوین کرده است (سازمان ملل، ۲۰۱۵). ۱۷ هدف توسعه پایدار سازمان ملل (SDG ها) به دنبال اقداماتی حیاتی برای بشریت و کره زمین در طول دوره ۲۰۱۵ تا ۲۰۳۰ هستند. به پیروی از راکستروم وسوخدف (۲۰۱۵)، SDG ها را براساس سطوح اقتصاد، جامعه و محیط زیست دسته بندی می کنیم:

اهداف اقتصادی
• هدف ۸. ترویج رشد اقتصادی فراگیر و پایدار، اشتغال کامل و مولد و کار مناسب برای همه
• هدف ۹. ساخت زیرساخت انعطاف پذیر، ترویج صنعتی سازی فراگیر و پایدار و ترویج نوآوری
• هدف ۱۰. کاهش نابرابری درون و بین کشورها
• هدف ۱۲. اطمینان از مصرف پایدار و الگوهای تولید