دانلود رایگان ترجمه مقاله تخصیص بودجه در یک نمونه از پروژه (ASCE سال ۲۰۱۷)

مبتدی (مناسب برای درک مفهوم کلی مطلب) 

مدل مبتنی بر عامل ها از پایین به بالا، با شروع از عوامل فردی، تعریف ویژگی ها و رفتار آنها، و اجازه دادن به آنها در یک محیط در تعامل شروع می شود. عملکرد سیستم به عنوان یک نتیجه طبیعی اعمال خودجوش (Salamon 2011) می باشد.
هر یک از پروژه ها در پروژۀ مالک دارای قرارداد خاص خود (با شرایط و ضوابط خاص)، مشاوران و پیمانکاران مختلف، مدیران پروژه های فردی، سهامداران مختلف و بازارها و بسیاری از ویژگی های دیگر می باشد، و در نتیجه، هر پروژه به روش های مختلف تخصیص بودجه و سایر شرایط مالی را پاسخ می دهد. آنها دارای نرخ تورم مختلف هستند و با کسری بودجه یا مازاد مواجه می شوند که متفاوت عمل می کنند. با توجه به همه این جنبه ها، پروژه ها به نحوی خودمختار هستند و می توانند به عنوان عوامل در یک مدل مبتنی بر عامل طراحی شوند. بنابراین، یک مدل چند منظوره یک ابزار قدرتمند برای حل مسائل برنامه ریزی پیچیده منابع (Taghaddos و همکاران ۲۰۱۲) و شناسایی بهترین راه حل برای تخصیص بودجه را فراهم می کند. علاوه بر این، این نوع از مدل را می توان در مطالعات آینده ای استفاده کرد که در آن پروژه ها می توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند تا روابط را شناسایی کنند.
مدل پيشنهادي شبيه سازي پروژه ها به عنوان عواملي است كه براساس يك سناريوي شبيه سازي شده پيشرفت کرده و توسعه می یابند.این روش می تواند بهترین راه حل برای مدیریت سهام و تخصیص بودجه محدود به پروژه ها در آن را شناسایی کند. این مدل از مفهوم برنامه به دست آمده (ES) (Lipke 2013) برای شبیه سازی برنامه های پروژه استفاده می شود.

توسعه مدل شبیه سازی
همانطور که پیشتر مورد بحث قرار گرفت، پروژه ها در مدل شبیه ساز پیشنهاد شده در نظر گرفته می شوند. هر عامل می تواند در حالت های نشان داده شده در شکل ۱ باشد (به عنوان مثال، شروع نشده، ساخت و ساز در حال انجام، یا عامل).
پروژه ها براساس سناریوی شبیه سازی و قوانین رفتاری آنها تعریف شده است. همانطور که در شکل ۱ نشان داده شده است، هر پروژه ممکن است در هر یک از سه حالت اصلی و دو زیر ساخت(به عنوان مثال، هزینه های نهایی و ادامه عملیات) باشد. تعاریف و شرایط هر حالت در جدول ۱ ارائه شده است.این عوامل به طور موفقیت آمیزی وارد وضعیت خواهند شد و از وضعیت آغاز نشده شروع به کار خواهند کرد.
اگر بودجه برای شروع یک پروژه اختصاص نیافته باشد یا هیچ اهداف پیشرفتی برای آن وجود نداشته باشد، این پروژه در حالت شروع نشده باقی خواهد ماند. در هر زمانی که پروژه اهداف بودجه یا پیشرفت را دریافت می کند در سناریوی شبیه سازی شناسایی می شود، و آن را وارد حالت ساخت و ساز در پیشرفت می کند. این پروژه تا زمانی که پیشرفت آن به ۱۰۰ % برسد در این وضعیت باقی می ماند. پس از تکمیل پروژه، این پروژه وارد وضعیت اجرایی می شود و هزینه های مربوط به آن را نهایی می کند. این پروژه می تواند در زمانی که تمام هزینه ها پرداخت شده (به عنوان مثال، retainage و بدهی)وارد سیستم عملیاتی شوند. پیامدها یک پروژه (یعنی، درآمد یا محصولات)می تواند هر زمانی که پروژه وارد وضعیت اجرایی می شود، محقق شود.
برای هر پروژه در سهام، داده های زیر باید به عنوان متغیرهای ورودی جمع آوری شوند:
• میزان انبارداری برنامه ریزی شده بر اساس طرح پروژه؛
• جریان انبساط برنامه ریزی شده پول نقد براساس طرح پروژه (جریان هزینه)؛
• پیش بینی نرخ تورم هزینه بر اساس شرایط قرارداد پروژه، شرایط بازار و پیش بینی های مربوط به قیمت؛
• نتیجه پروژه (به عنوان مثال، پول نقد، درآمد و مشتقات) پس از اتمام (می تواند تجمعی یا غیر تجمعی باشد)؛
• پيش بينی ها درمورد نرخ تشديد نتيجه پروژه، به طور جداگانه به دليل اختلافات ماهيت هزينه ها و درآمد ها و بازار آنها تعريف شده است؛ و
• افزایش فاکتور کارآیی (IEF)، که اخیرا برای هر پروژه معرفی شده است و به منظور بررسی رفتار پروژه در مورد مازاد بودجه تعریف شده است. IEF حداکثر نرخ را نشان می دهد که پروژه ای با مازاد بودجه می تواند در مقایسه با برنامه اصلی آن پیشرفت کند.
چهار مورد اول باید در یک فرمت توزیع شده زمان (مثلا سال، ماه، هفته، و غیره) برای دوره شبیه سازی در نظر گرفته شده ارائه شود. دو مورد آخر پارامترهای ثابت شبیه سازی است. نرخ رشد در نتیجه پروژه، نرخ پیش بینی شده برای نتایج پروژه پس از تکمیل پروژه است. اثرات افزایش هزینه ها و نرخ رشد پیش بینی شده برای نتایج پروژه با استفاده از ارزش فعلی خالص (NPV) محاسبه می شود که در معادله زیر ارائه می شود.
IEF می تواند توسط کارشناسان و یا برنامه های برنامه ریزی شده بر اساس محاسبات خوش بینانه از مدت زمان لازم برای انجام فعالیت های پروژه فراهم شود. شکل ۲ ورودی ها و خروجی های مدل مبتنی بر عامل را نشان می دهد.
سپس کاربر سناریو را برای ارزیابی مدل ارائه می دهد. سه راه برای ساخت یک سناریو وجود دارد:
• سناریوی تخصیص بودجه: در این نوع سناریو، بودجه اختصاصی برای هر پروژه باید ارائه شود. در نتیجه، رفتار پروژه ها و نمونه کارها در رابطه با تخصیص نشان داده می شود.
• سناریو پیشرفت فیزیکی: در این نوع سناریو، کاربر درصد پیشرفت فیزیکی برای هر پروژه را فراهم می کند. نتایج شبیه سازی شامل بودجه مورد نیاز برای هر پروژه برای دستیابی به پیشرفت مورد نظر خود است و مدل در نظر گرفته شده است برنامه و اثر هزینه های افزایش یافته است.
• سناریو بهینه سازی: در این نوع سناریو، بودجه حداکثر در دسترس در زمان مشخص در سطح سهم مشخص می شود و مدل منابع مالی را به پروژه ها بر اساس ترجیحات تعریف شده اختصاص می دهد. در هر گام زمانی، مدل اولویت بندی پروژه ها را براساس معیارها مشخص شده و بودجه محدودی را به پروژه ها اختصاص می دهد و از اولویت اول شروع می شود. این امر ممکن است که پروژه هایی که در پایین لیست رتبه بندی قرار دارند هرگز به دلیل محدودیت های بودجه هیچگونه منابع مالی دریافت نکنند و این پروژه ها ممکن است به تأخیر بیفتد.

پیشرفت پروژه ها براساس برنامه پیشرفت فیزیکی آنها، طرح تخفیف، نرخ تورم هزینه و در نهایت بودجه اختصاص یافته (در اولین و سوم نوع سناریو) یا هدف پیشرفت فیزیکی (در نوع دوم سناریو) محاسبه خواهد شد. پس از اتمام پروژه، نتایج پیش بینی شده آن، با در نظر گرفتن نرخ رشد پیش بینی شده به موقع اتفاق می افتد.
در نوع اول و سوم سناریو، هر پروژه دارای مقدار بودجه موجود (BAvbl) در هر گام زمانی است. مدل NPV بودجه اختصاص یافته تجمعی (BNPVAvbl) را برای هر پروژه محاسبه خواهد کرد. بر اساس برنامه پیشرفت فیزیکی و طرح تخفیف، BNPVAvbl معادل درصد مشخصی از پیشرفت فیزیکی (PAvbl) است که در مورد بودجه اختصاص یافته موجود است. PAvbl بدون در نظر گرفتن آخرین زمان واقعی پیشرفت فیزیکی محاسبه خواهد شد. در نوع دوم سناریو، PAvbl در سناریو تعریف خواهد شد.
پروژه ها، با این حال، نمی توانند سریعتر از برنامه خود پیشرفت کنند. به عنوان مثال اگر بودجه اختصاصی بیش از نیاز پروژه باشد یا اگر اهداف به زودی از حد انتظار برآورده شوند، مدل برنامه زمان بندی پروژه را بررسی می کند و پیشرفت واقعی پروژه را به درستی محاسبه می کند. هر زمان که پیشرفت واقعی یک پروژه به ۱۰۰٪ برسد نتیجه حاصل می شود.
در هر گام زمانی در مدل (که می تواند هر واحد زمان، بسته به اهداف مدل سازی و نمونه کارها، به عنوان مثال، سال، ماه، هفته، و غیره)، هر عامل حداکثر (Pmax) بر اساس آخرین پیشرفت تجمعی، ES، منحنی پیشرفت فیزیکی انباشته شده و IEF محاسبه می شود. در مقایسه با حداکثر پیشرفت قابل تصور به پیشرفت فیزیکی موجود بر اساس سناریو، هر پروژه درصد واقعی پیشرفت فیزیکی بعدی خود را مشخص می کند