دانلود رایگان ترجمه مقاله شواهدی از بخش های انرژی و داروسازی (سال ۲۰۱۸)

مبتدی (مناسب برای درک مفهوم کلی مطلب) 

رابطه بین دوسو توانی سازمانی، شدت کارآفرینی، توسعه پایدار، عملکرد سازمانی و مدیریت دانش به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته است. با این وجود، ما فقدان برآوردهای کمیتی دوسو توانی سازمانی در نوشته ها و نیز شواهد تجربی ناکافی و بحث برانگیز در مورد اثرات دوسو توانی سازمانی، که بیشتر ناشی از مصاحبه و پرسشنامه است، را خاطر نشان می نماییم. هدف این مطالعه, هدف پر کردن برخی از این شکافها است.
بر اساس نوشته های مرتبط، می توانیم نتیجه بگیریم که OA, یک مقوله مخصوص صنعت است. به همین دلیل ما شرکت ها را از دو بخش مهم در نظر گرفتیم. انتخاب ما از بخش انرژی (عمدتاً نفت و گاز) و داروسازی توجیه شد زیرا اهداف دوسو توانی و پایداری را می توان به راحتی در این صنایع دنبال کرد. ما یک روش شناسی را توسعه دادیم و سه رویکرد متفاوت را برای ارزیابی OA بر اساس برآوردهای کمیتی پیشنهاد می کنیم. ملاحظه دقیق سه رویکرد, الهام بخش مطرح نمودن انواع مختلف مدیریت دانش شد: سازمانی, فناورانه و زیست محیطی.
ما از شواهد تجربی به منظور تخمین OA و ارتباط آن با معیارهای عملکرد استفاده می کنیم. بر اساس نتایج تجربی ما، ما بحث می کنیم که چه نوع OA تأثیر قابل قبول تری بر کارآیی طولانی مدت دارد و برخی از پیامدها برای شرکت های کوچک و متوسط (SMEها) را در نظر می گیریم.

۲٫ رویکردها برای سنجش میزان دوسو توانی سازمانی در حوزه انرژی و داروسازی
نوشته های مربوطه, انواع مختلف OA را مورد بررسی قرار داده اند. ما در اینجا فقط سه رویکرد را درنظر می گیریم که از استدلال های برخاسته از راهکارهای مختلف KM که در هر مورد قابل کاربرد هستند استفادهمی نماییم. OA را می توان با دنبال کردن همزمان اهداف متمایز زیر مشخص کرد: رشد کوتاه مدت در مقابل رشد ارزش (نوع اول). در این حالت, استراتژی شرکت باید شامل مدیریت دانش سازمانی باشد. نوع دوم OA را می توان با افزایش سهم محصولات اصلی در مقابل سهم محصولات مختل کننده جدید دنبال کرد. در این حالت، KM فن آورانه به استفاده از اطلاعات مربوط به فن آوری های اصلی محصول و فرآیندهای فناورانه برای توسعه محصولات جدید کمک خواهد کرد. سرانجام سودآوری در مقابل پایداری می تواند نوع سوم OA را نشان دهد. در مورد سوم، KM به جلوگیری از نقض اهداف پایدار تعقیب کننده سود بیشتر کمک خواهد کرد. ما در اینجا ادعا می كنیم كه هر سه نوع مدیریت دانش باید در كنار انواع مختلف OA در استراتژی شركت تركیب شوند اما اصرار داریم كه همه آنها برای تحقق اهداف سازمانی ذکر شده ضروری هستند و به نشان دادن تفاوت ها بین استراتژی های در نظر گرفته شده كمك می كنند.
ما هر نوع OA به کار برده شده در بخش های انرژی و داروسازی را در نظر می گیریم.

۲٫۱٫ راندمان کوتاه مدت و بلند مدت
اولین رویکرد برای اندازه گیری OA بر اساس رویکرد اکتشافی-بهره برداری توسعه یافته است (He و Wong، ۲۰۰۴؛ Junni et al.، ۲۰۱۳؛ Uotila et al.، ۲۰۰۹). Junni و همکاران. (۲۰۱۳) رویکردهای اندازه گیری OA را خلاصه کردند. دو معیار عملکرد، یعنی سودآوری و رشد در نظر گرفته شدند. یک رابطه مثبت بین OA و عملکرد فقط برای شاخص های رشد نشان داده شد. آنها تأیید کردند که این نتیجه مخصوص صنعت است, به خصوص برای بخشهای فناوری پیشرفته و شرکتهای خدماتی.
He و Wong (2004) متوجه شدند كه اكتشاف و بهره برداری, رفتار متفاوت شرکت را منعکس می کنند. آنها شواهد تجربی ارائه دادند تا نشان دهند که تعامل بین استراتژی های نوآوری اکتشافی و بهره برداری به طور مثبت با نرخ رشد مرتبط است و اینکه عدم تعادل نسبی (تفاوت مطلق) بین استراتژی های نوآوری اکتشافی و بهره برداری به طور منفی با نرخ رشد فروش مرتبط است. Uotila و همکاران. (۲۰۰۹), یک رابطه ای U شکل معکوس بین جهت گیری نسبی اکتشافی یک شرکت و عملکرد مالی آن را کشف کردند که به عنوان Q Tobin اندازه گیری می شود. این اثر در صنایع R&D-محور قوی تر بود. Gibson و Birkinshaw (2004) به دو نوع OA اشاره كردند، یعنی دوسو توانی زمینه ای (ظرفیت رفتاری برای تطبیق) و دوسو توانی ساختاری (توانایی پیگیری دو هدف رقابتی).
براساس نوشته های فوق، دو هدف را در نظر می گیریم که یک شرکت در تلاش است تا به آنها دست یابد: رشد درآمد و نسبت بازار-به-دفتر (MB). رشد درآمد بیانگر یک هدف کوتاه مدت است در حالی که MB, یک شاخص بهره وری پیش بینی شده بلند مدت یک شرکت با توجه به انتظارات سرمایه گذار است. با تشریح مفهوم KM سازمانی، استدلال می كنیم كه دانش درون یک سازمان به دستیابی به اهداف سازمانی کوتاه مدت کمک می کند و در عین حال ارزش سهامداران آن را نیز افزایش می دهد (Bontis et al 1997؛ Chase 1997؛ Civi 2000؛ Wen Chong و همکاران ۲۰۰۰).
به منظور برآورد دوسو توانی سازمانی، راندمان پیگیری هر دو هدف با استفاده از تحلیل پوششی داده ها (DEA) ارزیابی شد. طبق روش DEA، ما بهترین شیوه را در مجموعه ای از تصمیم گیرندگان که یک مرز کارآمد را تشکیل می دهد شناسایی نمودیم و سطح کارآیی شرکت های غیرمرزی را مطابق با آن اندازه گیری نمودیم (Cook و Seiford، ۲۰۰۹). در نتیجه تخمین DEA، هر شرکت, یک امتیاز بازده نسبت به سایر مشاهدات در نمونه دریافت می کند. هر مشاهده, امتیاز کارایی را در بازه [۰,۱] دریافت می کند. این امتیاز با استفاده از تابع حداکثرسازی تولید (یعنی خروجی ها) با ورودی های محدود (داده شده) بدست می آید.
مزیت قابل توجه DEA ناشی از ماهیت غیرپارامتری مرز کارآمد است، یعنی نیاز نیست فرم عملکردی این رابطه مشخص شود. با مبتنی بودن رابطه بین متغیرها بر اساس ماهیت مشاهده شده آنها، روش DEA به معنای اینست که از فرضیات نامناسب جلوگیری می شود. مدل DEA, ناهمگونی طبیعی خود را دارد و تفاوت ها در استراتژی ها و شیوه های مدیریت را در نظر می گیرد (Richard و همکاران، ۲۰۰۹). DEA یک روش چند ورودی- چند خروجی است و ممکن است چند بعدی باشد. DEA در نظر دارد کارآیی استفاده از منابع و / یا فناوریهای بکار رفته در سازمانها را اندازه گیری کند (Charnes و همکاران، ۱۹۷۸). محدودیت های اصلی روش DEA, فقدان داده ها و نیاز به محدودیت های اضافی در حضور رقابت (به عنوان مثال قیمت منابع) می باشند.
ما EI را به عنوان ورودی در نظر می گیریم که منعکس کننده تصمیمات استراتژیک یک شرکت است. معیارهای عملکرد، که با رشد کوتاه مدت درآمد و نسبت ارزش بازاری به ارزش دفتری نشان داده می شوند، خروجی هایی برای روش DEA هستند. OA به عنوان امتیاز DEA اندازه گیری می شود و نشان دهنده توانایی یک شرکت برای پیگیری مؤثر اهداف عملکرد نوآورانه کوتاه مدت و بلند مدت به طور همزمان است. یک امتیاز بالای DEA لزوماً به معنای این نیست که شرکت کارآمد است یا عملکرد آن خوب است. این بدان معناست که این شرکت انگیزه های دوسو توانی دارد و به طور مؤثر منابع و فعالیت های کارآفرینانه را بین اهداف کوتاه مدت و بلند مدت توزیع می کند. در هر دو بخش انرژی و داروسازی، رویکرد اول می تواند به طور مشابه اعمال شود، که در مورد نوع دوم OA در نظر گرفته شده زیر برقرار نیست.

۲٫۲٫ سهم محصولات اصلی و مختل کننده
Voss و Voss (2013) در مورد SME ها مطالعه کردند و انواع مختلفی از OA را کشف کردند. نوع عمومی تر، دوسو توانی میان وظیفه ای در سراسر حوزه های محصول و بازار است. دوسو توانی محصول به طور همزمان قابلیت های محصول جدید را مورد کاوش قرار می دهد و از قابلیت های محصول فعلی بهره برداری می کند، در حالی که دوسو توانی بازار به طور همزمان بازارهای جدید مشتری را اکتشاف می کند و از مشتریان فعلی بهره برداری می کند. O’Rreilly و Tushman (2008) همچنین دو حوزه را برای بهره برداری و اکتشاف در نظر گرفتند: محصول و بازار. Shapiro (2006) اظهار داشت كه سهم درآمدهای حاصل از محصولات جدید, میزان یا سن نوآوری را اندازه گیری نمی كند، در حالی كه سهم درآمد حاصل از پلت فرم های جدید معیار مناسب تری برای نوآوری است. به علت مشکلات احتمالی در برآورد این درآمدها، ما دوسو توانی سنتی محصول را برای نوع دوم OA انتخاب می کنیم. دوسو توانی محصول, سهم محصولات مختل کننده در فعالیت های کلی یک شرکت است. با وجود برخی از معایب این شاخص، این بدان معناست که می توانیم عملکرد بخش تجارت مختل کننده را مستقیماً در مقایسه با فعالیتهای اصلی محاسبه کنیم.
برای بخش انرژی، ما دو فعالیت رقیب را نشان می دهیم: تجارت سنتی یا اصلی (استخراج، پالایش و توزیع نفت و گاز) و انرژی های تجدید پذیر. این دو هدف برای منابع، مشتریان و بازار شرکت ها رقابت می کنند. موفقیت در یک فعالیت باعث مختل شدن فعالیت دیگر خواهد شد. یک روند نوظهور در گذار از سوخت های فسیلی به انرژی های تجدید پذیر (Arens و همکاران، ۲۰۱۱) منبع سنتی درآمد شرکت های بخش انرژی را مختل می کند. اما با KM فن آورانه خوب, رقابت بین بخش های مختلف به شرکت آسیب نخواهد رسید و اهداف مالی و استراتژیک آن قابل تحقق می شود (Kakabadse et al 2003، Argyres and Silverman 2004).
برای تخمین OA، ما هزینه های R&D را در خط سنتی تجارت، یعنی مربوط به اکتشاف نفت و گاز را با مخارج R&D در توسعه منابع انرژی تجدیدپذیر مقایسه می کنیم. ما فرض می کنیم که KM, بخشی جدایی ناپذیر از R&D است و حداقل ویژگی های KM اختصاص داده شده به فعالیت های R&D در کل هزینه های R&D گنجانده می شوند. انتخاب مخارج R&D برای برآورد سهم محصولات مختل کننده را می توان با نسبت بالای منابع شرکتهای نفت و گاز نسبت به انرژی های تجدیدپذیر در مرحله توسعه که هنوز در درآمد مربوطه منعکس نشده است توجیه نمود.
برای شرکتهای دارویی، دو خط رقابتی تجارت را مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهیم: دارو برای درمان و واکسنها به عنوان پاسخ فناوری به اولویتهای مراقبتهای بهداشتی (Kaminskiy و همکاران، ۲۰۱۳). دوسو توانی سازمانی در این مورد با اهداف مختلف تجاری که زیربنای هر فعالیت است مرتبط می باشد. یک واکسن در صورت جلوگیری از برخی بیماری ها موثر است و بنابراین، تقاضای نهایی محصولات درمانی را محدود می کند. در مورد شرکت های داروسازی، ما از سهم درآمدهای حاصل از واکسن ها به عنوان نماینده ای برای OA استفاده می کنیم. یک معیار مبتنی بر درآمد برای بخش داروسازی مناسب تر است زیرا فعالیت های R&D ممکن است با هر دو هدف در نظر گرفته شده مرتبط باشند.