دانلود رایگان ترجمه مقاله امنیت در رسانه های اجتماعی (ساینس دایرکت – الزویر 2016)

مبتدی (مناسب برای درک مفهوم کلی مطلب) 

در جدول 1 در زیر، ما مکانسیم های مختلفی را برای حریم شخصی مورد شناسایی قرار دادیم که این مکانیسم ها توسط سایت های رسانه های اجتماعی به کاربران پیشنهاد می شود تا مطابق آن تنظیمات را در مورد حریم شخصی فعالیت های خود انجام دهند.در این بررسی صورت گرفته یک دامنه گسترده ای از تبعیضات در رسانه های اجتماعی و مجموعه هایی که آنها تحت عنوان سیاست های حفظ حریم شخصی به کاربران خود ارائه می دهد وجود دارد که در اینجا مورد بررسی قرار گرفته است، و تا حد زیادی به آن اشاره شده است که بسیاری از کاربران سایت های رسانه های اجتماعی زیاد به حفظ حریم خصوصی خودشان اهمیت نمی دهند و معمولا جزئیات امنیتی آن را به صورت پیش فرض و طبق همان چیزی که ایجاد شده است حفظ می کنند.3 خطرهای مختلف و احتمالی که ممکن است در سایت های شبکه های اجتماعی رخ بدهد
اصلی ترین نیازمندی سایت های شبکه های اجتماعی بحث مسائل امنیتی و حریم خصوصی است.اما همچنان بسیاری از مرگبارترین نوع حملات در تمامی سایت های شبکه های اجتماعی رخ می دهد و محافظت از کاربران در برابر وظیفه ای چالش برانگیز برای بسیاری از تحلیلگران اجتماعی و توسعه دهندگان بوده است.حملات اساسی امنیتی به سه دسته تقسیم بندی می شوند.
 نقض حریم خصوصی- یافتن ارتباطی بین گره ها و یال ها و شناسایی احتمال وجود رابطه ای بین آنها است.
 حملات منفعل- این دسته از حملات کاملا ناشناس و غیر قابل شناسایی می باشد.
 حملات فعال – گره های جدیدی را شکل دهی می کنند که ذاتا سعی در اتصال به گره های مرتبط و کسب دسترسی به گره های دیگر است.
جدول 2 تصویری واضح از انواع حملاتی که در سایت های رسانه های اجتماعی رخ می دهد را ارائه می دهد و همچنین راه حل هایی احتمالی برای چگونگی مقابله با این حملات به صورت امن را نیز فراهم کرده است[10].
4 تنظیمات حریم شخصی در سایت های شبکه های اجتماعی
هدف از بررسی سایت های شبکه های اجتماعی تقویت تنظیمات حریم شخصی است. فیسبوک و دیگر شبکه های اجتماعی که دارای محدوده طولانی از ارتباطات هستنمد به عنوان تنظیمات پیش فرض خودشان دارای محافظت محدودی هستند.برای همین کاربران این سایت ها باید به قسمت تنظیمات مراجع کنند تا تنظیمات دلخواه خودشان را جایگزین تنظیمات فعلی سایت کنند.سایت هایی مانند فیسبوک به کاربران خودشان اجازه مخفی کردن اطلاعات شخصی مانند ،داده های مفهومی، ایمیل، شماره تلفن، و وضعیت کسب و کار را می دهد.برای افرادی که تصمیم به ترکیب این موارد دارند، فیسبوک به کاربرانش اجازه صدور دسترسی محدودی به پروفایل افرادی که خودشان را به عنوان “هم نیشن ها” می دانند برای دیدن پروفایل هایشان را می دهد.حتی در چنین سطحی از حریم شخصی نیز باز ممکن هم نشین ها تصویری را از کامپیوتر خودشان بردارند و در جایی دیگر پست کنند. اما همانطور که ممکن است بنظر برسد، در حال حاضر استفاده کنندگان رسانه های اجتماعی معمولا پروفایل خودشان را محدود می کنند.
برای مثال، اجازه دهید که نحوه محدود کردن قابلیت مشاهده پروفایل کاربران این سایت ها را توسط سایرین کاربرها را در اینجا توضیح دهیم:
• فیسبوک:تنظیمات حریم شخصی فیسبوک برای کاربران جدید آن به شکل “تنها دوستان” می باشد. باری تنظیم این مورد به قسمت تنظیمات>حریم شخصی> چه کسی می تواند پست های آینده من را ببیند؟ بروید.
• توییتر:تنظیمات>امنیت و حریم شخصی>خریم شخصی در توییتر>محافظت از توییت های من.
• لینکدین:برای تغییر آن باید به قسمت :تنظیمات>اکانت>لینک های کمکی>ویاریش پروفایل عمومی خودتان رجوع کنید.
• گوگل پلاس:برای تغییر این تنظیمات،نام یک دایره را در پایین قسمت “به” را در پایین پست های خودتان پیش از منتشر شدن آن را بنویسید.
فیسبوک به راحتی می تواند بگوید که هیچ گونه غرامتی را در برابر اطلاعات شما با توجه به سیاست های حریم شخصی و اطلاعات به شما نخواهد داد، و اگر مشتری پروفایل خودش را بر روی حالت باز قرار دهد، تمامی داده هایی که درون پروفایل وی موجود است ممکن است توسط اشخاصی مانند مدیر مدرسه و یا توسط پرسشگر های سو استفاده گر مورد بازدید قرار بگیرد.
البته به یاد داشته باشید که اکثر این ارتباطات غیر رسمی از راه دور حتی در صورت ترک این برنامه های کاربردی توسط شما یک مختصر اطلاعات مفیدی از شما را بدون اطلاع شما و به شکلی توطئه آمیز در اختیار دارند.با این حال بیشتر داده ها همچنان به صورت باز در اختیار آنها قرار می کند. این قضیه به نوعی ظالمانه است که حتی کسانی که پروفایل خودشان را در این شبکه های دوربرد اجتماعی به صورت بسته و محدود از لحاظ دسترسی سایر کاربران به پروفایل خودشان در آورده اند، و هیچ گونه داده ای از فعالیت های غیر قانونی با توجه به پست های پروفایل خودشان به جا نگذاشته اند، همچنان باید نگران در دسترس قرار گرفتن داده های خودشان توسط دیگران باشند.

4. مدیریت اعتماد و مسائل مرتبط با آن
حفاظت از اطلاعات یک پیش شرط اصلی برای خود افشاگری آنلاین است، با این حال خود قضیه خود افشاگری سبب کاهش حریم شخصی می شود زیرا مشتری های مختلفی به اطلاعات شما به صورت آنلاین دسترسی پیدا می کنند.ارتباط بین این ساختارها به نظر می رسد که تحت تاثیر متغیرهای مهمی قرار دارد، به عنوان مثال، اعتماد و کنترل[5].اعتماد دارای خصوصیاتی است که به عنوان یک عقیده مطرح می شود که در آن مردم،اجتماعات یا موسسات را برای اعتماد داشتن می توان در نظر گرفت.این مفهوم معمولا در تضاد با محافظت است،زیرا مردم برای اعتماد به فردی دیگر نیاز به دانستن اطلاعات آنها دارند به خصوص اگر هدف نهایی را اعتماد به آنها در نظر بگیریم،بدین ترتیب دارای نتایج مفیدی در مورد خود افشاگری آنلاین نیز وجود دارد.
سپس مجددا، پیشرفت اعتماد در یک دامنه آنلاین بر اساس این حقیقت که دنیای آنلاین شکننده است غیر قابل پیشبینی است.این همان دلیلی است که چندین مطالعه با تمرکز بر روی علت تمایل افراد برای افشا سازی داده های خودشان با وجود اعتماد و حفاظت صورت گرفته است.یک ساختار ضروری که می تواند این رابطه آشفته ذهنی را تحت تاثیر قرار بدهد را کنترل آشکار بر روی داده ها است. برای مثال،بررسی کلمات، و اجزایی که به طور مخصوص ساخته شده اند، و از ارزیابان آماده به طور منظمی برای تعیین کمیت خود افشاگری آنلاین، و از تنظیمات ابزار مونتاژ شده برای ارزیابی مکاتبات شخصی جهت ارزیابی اعتماد آنلاین مورد استفاده قرار می گیرد.