مبتدی (مناسب برای درک مفهوم کلی مطلب) (ترجمه به صورت ناقص انجام شده است)

F1908

تست معاینه وضعیت روانی (MMSE) آسان و قابل اعتماد است که می تواند تجویز شود. MMSE به عنوان آزمونی برای شناخت استفاده می شود که شامل جهت گیری، ثبت نام (ذخیره سازی اطلاعات جدید به طوری که می تواند بعداً بازیابی شود)، توجه و محاسبه، فراخوان، توانایی و زبان بصری می شود. نمره بالا در آزمون کسری شناختی بعید است، با این حال، نمره کم غیر اختصاصی است و دارای هیچ گونه تشخیص خاصی از این اختلال نیست. برای بیماران بستری حساسیت ۸۷٪ و ویژگی ۸۲٪ در تشخیص سندرم مغزی ارگانیک است. توجه داشته باشید که MMSE باید با دقت در هذیان بیمار تفسیر شود زیرا بیمار دارای اختلال در توجه است که با عملکرد آزمون تداخل دارد (۱۱، ۱۲).

روش ارزیابی سردرگمی (CAM) به عنوان روشی آسان برای استفاده، حساس، ابزار خاص، و تشخیص قابل اعتماد و سریع هذیان توسعه یافته است (۱۳؛ جدول ۲). این حساسیت از ۹۳ – ۱۰۰٪ و ویژگی ۹۰ – ۹۵ درصد برای تشخیص هذیان است. این ابزار دارای ۴ ویژگی کلیدی است (شروع حاد و دوره نوسان، بی توجهی، تفکر آشفته و تغییر سطح آگاهی) که برای غربالگری هذیان استفاده می شود. دو تای اول و یکی از این دو باید در تشخیص هذیان وجود داشته باشد.

تشخیص های افتراقی و ارزیابی
تشخیص افتراقی از علل گسترده هذیان هستند (جدول ۳). هذیان توسط وضعیت بهداشتی، مسمومیت با دارو و یا خروج، و یا اثر جانبی دارو ایجاد می شود. جلوه بیماری های سیستمیک نهفته است. در هذیان، علت زمینه ای باید به منظور دستیابی به تفکیک در اسرع وقت درمان شود. در ابتدا اطلاعات ممکن است فاقد علت آشکار هذیان باشد. مهم است به خاطر داشته باشید که به طور بالقوه یک وضعیت تهدید کننده حیات وجود دارد و مداخله فوری می تواند نجات دهنده باشد. مداخلات درمانی ممکن است حتی قبل از اینکه علت زمینه ای خاص شناسایی شود مورد نیاز باشد. ارزیابی پزشکی و ثبات باید به موازات یکدیگر رخ دهند. نمونه هایی از علل تهدید سریع زندگی عبارتند از هیپوکسی، هیپوگلیسمی، افت فشار خون حاد انفارکتوس میوکارد، و سپسیس.
علل شایع هذیان عبارتند از عفونت، نارسایی هر عضو عمده، دارو یا استفاده از دارو و یا خروج، الکترولیت و یا اختلالات متابولیک و کم آبی.

تاریخچه
یک تاریخچه پزشکی دقیق در روشن شدن علت هذیان مهم. بدست آوردن اطلاعات از بسیاری از منابع که ممکن است از جمله بیمار، اورژانس خدمات پزشکی ارائه دهندگان، شاهد، خانواده، مراقبین و ارائه دهندگان مراقبت های اولیه مهم است. اطلاعات مربوط به وضعیت پایه بیمار روانی و سطح عملکرد مسلم و قطعی نیست. دانستن این مورد کمک بزرگی است اگر به بیمار مدنظر دارای زوال عقل، تغییر حاد باشد. بررسی بسیار کامل از استفاده دارو مهم است، زمانی که داروهای بسیاری هذیان در سالمندان مشترک هستند (۱۴). این تاریخچه باید بر عوامل علی مربوط ارائه حاد، مانند تاریخ ضربه یا سقوط، عدم مصرف خوراکی، حضور سیستمیک از جمله بیماری های متابولیکی و قلبی اختلالات، علایم عفونت، و ماده استفاده یا حذف تمرکز داشته باشد (۱۵).

معاینه فیزیکی
علائم حیاتی باید به دقت بررسی شود و درجه حرارت دقیق و اشباع اکسیژن باشد اندازه گیری شود. تعیین قند بالینی در نظر گرفته اغلب “نشانه حیاتی” است و در ارزیابی بیمار مضطرب بسیار مهم است (۱۶). معاینه فیزیکی دقیق باید انجام شود، از جمله معاینه وضعیت عصبی و روانی (نگاه کنید به وضعیت ذهنی ارزیابی بالا). معاینه باید به جستجوی شواهدی از علل پزشکی یا جراحی برای وضعیت بیمار، از جمله تروما، عفونت فاصله کانونی عصبی بپردازد.

تست های تشخیصی
هذیان نیاز به یک ارزیابی گسترده ای دارد که توسط شک بالینی و پاسخ به مداخلات هدایت می شود (جدول ۴). ارزیابی آزمایشگاه معمولا شامل شمارش کامل خون، الکترولیت ها، قند خون، تست های کلیوی و کبدی می شود.

آزمایش ادرار و رادیوگرافی قفسه سینه باید برای رد کردن عفونت به دست آید. یک الکتروکاردیوگرام برای ارزیابی ایسکمی میوکارد و آریتمی و برای ارزیابی QTc نشان داده می شود. آزمون های اضافی وابسته به زهرشناسی، سرم سطح (الکل، آسپرین، استامینوفن)، و تست های عملکرد تیروئید ممکن است نشان داده شوند اگر یک علت در ارزیابی اولیه یافت نشود. تاریخ سقوط، ضربه مشکوک، و یافته های کانونی در امتحان فیزیکی نشانه های تصویربرداری اولیه هستند (۱۷). تصویربرداری نیز باید در نظر گرفته شود اگر هیچ علت هذیانی پس از ارزیابی اولیه تکمیل شناسایی نشود (۱۸). بررسی مایع مغزی نخاعی مورد نیاز است، هنگامی که مننژیت یا آنسفالیت مظنون هستند.

عوامل خطر، مراقبت های حمایتی و مداخلات غیر دارویی
هذیان یک اختلال چند عاملی است. افراد مسن به ویژه در توسعه توهم آسیب پذیر هستند. تلاش برای جلوگیری از هذیان قبل از آن که رخ دهد از بالاترین اهمیت برخوردار است. اجرای مداخلات پیشگیرانه برای کاهش قابل ملاحظه خطر ابتلا به هذیان در بیماران بستری مسن تر نشان داده شده است (۱۹ – ۲۱). بیماران مبتلا باید با یک سطح بهینه حسی تحریک شوند. نشانه های محیط زیست و اعضای خانواده باید برای کمک به جهت گیری بیماران در دسترس باشد. به ویژه بیماران در صورتی در توسعه هذیان آسیب پذیر که از خواب محروم شوند، آب از دست بدهند، بی حرکت باشند و یا اختلال بینایی یا شنوایی داشته باشند. بیمارانی که نیاز به سمعک و یا عینک دارند باید برای جلوگیری از محرومیت حسی آنها را در دسترس داشته باشند. سر و صدای بیش از حد باید باشد در صورت امکان اجتناب شود و بیماران باید مجاز به خواب بی وقفه باشند. مایعات دهان و دندان باید تقویت شوند و اگر مایعات خوراکی دارای مصرف منع ، هیدراتاسیون وریدی باید فراهم شود. موانع فیزیکی باید اجتناب شود، چون آنها ممکن است آسیب و مرگ را تحریک نمایند و افزایش دهند (۲۲).
استفاده از داروهای غیر ضروری باید اجتناب شود و انتخاب عوامل درمانی با مطلوب ترین پروفایل عوارض جانبی ممکن باید لازم است (۱۴). با این حال، درد یک مورد مهم جدا شدنی از هذیان است و ارائه مناسب درد به بیماران مبتلا به درد مهم است (۲۳ – ۲۵).

مدیریت فارماکولوژی
مدیریت فارماکولوژی در موارد شدیدتر که در آن بیماران برای خود یا دیگران خطر ایجاد می کنند، و یا مانع ارزیابی های پزشکی و مراقبت می شوند لازم است. عامل ایده آل برای بیماران سالمند بشدت آشفته تمایز نیافته با شروع اثر سریع و موثر با حداقل عوارض جانبی در امان خواهد بود. درمان دارویی در افراد مسن با تغییر پیچیده همزمان اختلالات وابسته به سن و تغییر فارماکوکینتیک و فارماکودینامیک همراه است. افراد مسن بیشتر در ابتلا به مسمومیت دارویی در بخش به دلیل کاهش عملکرد کلیوی و کبدی مستعد هستند. به طور کلی، دارو باید در کمترین دوز موثر تجویز شود.