دانلود رایگان ترجمه مقاله پیشگیری از آزمایش بیماری ارتفاع بالا (PHAIT) ( BMJ سال ۲۰۰۴)

مبتدی (مناسب برای درک مفهوم کلی مطلب)

F1840

مسافران تازه وارد به ارتفاع پایه به طور روزانه غربال شدند و به صورت سریالی با شماره تصادفی ثبت نام کردند. آنها پرسشنامه لیک لوئیس را تکمیل کردند، قرائت های اکسی متری پالس از آنها گرفته شد و داده هایی در خصوص مشخصات شخصی و سرعت صعود ارائه دادند. اطلاعاتی در مورد روش های کاهش ریسک بیماری کوه زدگی به آنها داده شد. شرکت کنندگان به صورت دوسویه کور تقسیم شدند تا دو بار در روز, جینگو ۱۲۰ میلی گرم، استازولامید ۲۵۰ میلی گرم، ترکیب جینگو ۱۲۰ میلی گرم و استازولامید ۲۵۰ میلی گرم یا دارونما دریافت نمایند. قبل از اقدام به سفر خود بدون هیچ گونه تأثیری از مدیران مطالعه، شرکت کنندگان حداقل سه یا چهار دوز داروهای مطالعه را در ارتفاع پایه مصرف نمودند. در هنگام صعود آنها از ارتفاع ابتدای مطالعه، برخی از شرکت کنندگان در طول شب در یک اقامتگاه در ارتفاع ۴۵۹۵ متری توقف نمودند، اما همه انتظار داشتند که به ارتفاع نقطه پایانی برای جمع آوری داده ها (پرسشنامه ی لیک لوئیس، اکسی متری پالس، سرعت صعود و عوارض جانبی) برسند. نمرات لیک لوئیس صبح روز بعد از ورود گرفته شد که پس از آن, مطالعه کامل شد.

محاسبه قدرت و تجزیه و تحلیل آماری

برآوردهای اولیه پیشنهاد کردند که ما نمونه ای با حداقل تعداد ۷۰ نفر در هر گروه برای تعیین یک اختلاف آماری معنی دار (۸۰٪ قدرت) بین گروه های درمان و دارونما بر اساس نرخ منتشرشده بیماری کوه زدگی ۵۷٪ در نقطه انتهایی نیاز داریم. ما از نسبت های شانس و فواصل اطمینان مرتبط (آزمایش مجانبی یا دقیق فیشر)، برای برآورد اثرات متغیرهای دسته ای (بازه های اطمینان به استثنای موردی که اثرات قابل توجهی را نشان می دهد) استفاده نمودیم. میانگین های نتایج مداوم با استفاده از آزمون های t مقایسه شدند و ما مقادیر P کمتر از ۰۵/۰ را به عنوان مقادیر معنادار در نظر گرفتیم.

نتایج

به طور كلي، ۶۱۴ مسافر ثبت نام كردند و ۴۸۷ نفر, مطالعه را تکمیل کردند (شکل). شرکت کنندگان در هر چهار گروه، از جمله افرادی که پیگیری را از دست دادند، در ابتدای مطالعه مشابه بودند (جدول ۱). ۱۲۷ شرکت کننده (۷/۲۰٪) که پیگیری را از دست دادند, مشخصات فردی شبیه به همه شرکت کنندگان داشتند (داده ها نشان داده نمی شود).

جدول ۲, پروفایل نتیجه اصلی برای ۴۸۷ شرکت کننده که مطالعه را تکمیل نمود, را خلاصه نموده است. داده ها به عنوان یک هدف برای تجزیه و تحلیل ارائه می شوند؛ زمانی که جدول بدون داده ها از شرکت کنندگان غیرسازگار (داده ها نشان داده نمی شود) تولید شد, تغییرات معناداری وجود نداشت. تجزیه و تحلیل برای نقطه پایانی اولیه نشان داد که در مقایسه با دارونما, جینگو میزان بروز بیماری کوه زدگی را کاهش نداد؛ جینگو همچنین موفق به نشان دادن سود در تجزیه و تحلیل ثانویه نشد. افزایش کم در بروز و شدت بیماری های کوه زدگی یا سردرد در گروه جینگو در مقایسه با دارونما معنی دار نبود. هیچ عارضه جانبی معناداری در هیچ گروه (واکنش های آلرژیک تهاجمی یا ورم مغزی در ارتفاع یا ورم ریه) نیافتیم.

استازولامید به عنوان یک مداخله کنترل با کاهش قابل توجهی در بیماری کوه زدگی و بروز و شدت سردرد و همچنین بهبود میزان اشباع زدایی اکسیژن خون در حین صعود در مقایسه با دارونما همراه بود. در گروه استازولامید، تعداد مورد نیاز برای درمان, ۴ تا برای جلوگیری از بیماری کوه زدگی یک نمونه، ۷ تا برای جلوگیری از بیماری کوه زدگی شدید، ۳ تا برای جلوگیری از یک مورد سردرد، و ۸ تا برای جلوگیری از سردردهای شدید بیشتر بود. در مقایسه با استازولامید، داروی ترکیبی موجب افزایش حاشیه ای قابل توجه در میزان بروز سردرد شد (نسبت احتمال ۱٫۸۲، ۹۵٪ بازه اطمینان از ۱٫۰ تا ۳٫۳، تعداد مورد نیاز برای آسیب, ۹ بود) اما به طور معنی داری بر سایر شاخص های جایگزین (بروز بیماری کوه زدگی ۱٫۲۴، ۰٫۶ تا ۲٫۶؛ شدت بیماری کوه زدگی ۲٫۱۹، ۰٫۷ تا ۷٫۳؛ شدت سردرد ۱٫۹۰، ۰٫۳ تا ۱۰٫۶) تاثیر نگذاشت.

گروه ها برای نابرابری در چندین معیار مقایسه شدند اما در نهایت هیچ تعصب یا نابرابری در مقایسه با عوارض جانبی معمول استازولامید (جدول ۳) یافت نشد.

بحث و بررسی

جینگو در کاهش بروز یا شدت بیماری کوه زدگی در مقایسه با دارونما موثر نبود و موفق نشد تا یک منفعت محافظتی برای هر معیار نتیجه نشان دهد. علاوه بر این افزودن جینگو به استازولامید موجب کاهش حاشیه ای قابل توجهی در اثربخشی استازولامید در برابر سردرد شد (شایع ترین نشانه در ارتفاع)؛ با توجه به مکانیزم های مختلف پیشنهاد شده برای دو ماده، این غیرمنتظره بود. تحقیقات نشان داده است که جینگو دارای برخی از خواص بازکننده عروق شده است. این ممکن است به لحاظ تئوری جریان خون مغزی را افزایش دهد که به نوبه خود می تواند علائم بیماری کوه زدگی مانند سردرد را بدتر کند. صرفنظر از مکانیزم، پزشکان باید از پیشنهاد جینگو به عنوان پیشگیری کننده برای بیماری کوه زدگی به تنهایی یا همراه با استازولامید اجتناب کنند.

این اولین مطالعه است که در آن پیشگیری کننده جینگو در هنگامی داده شد که شرکت کنندگان در یک ارتفاع پایه بالا ثبت نام کردند (در مقایسه با شروع دارو در سطح دریا قبل از صعود). این می تواند توضیح دهد که چرا نتایج ما در مقایسه با مطالعات پیشین, منفی بود. سایر دلایل شامل کیفیت و خلوص آماده سازی جینگو، میزان استفاده از جینگو، تعداد روزهایی است که جینگو قبل از کنترل در حال افزایش است، و تاثیرات محیطی یا رفتاری بر اثربخشی جینگو می باشند.

مطالعه ما در میان بزرگترین آزمایش های تصادفی استازولامید برای پیشگیری از بیماری کوه زدگی است و رژیم ۲۵۰ میلی گرم دو بار در روز، یک اثر بالینی قوی و قابل پیش بینی دقیقا همگام با مطالعات قبلی را نشان داد.

* در مقایسه با بروز در گروه دارونما

+ دو شب

این نتایج, اعتبار استازولامید-درمانی را به عنوان استاندارد مراقبت برای پیشگیری دارویی از بیماری کوه زدگی  که می تواند به عنوان یک راهبرد اضافی برای اجتناب از بیماری ارتفاع مورد استفاده قرار گیرد، مورد تایید قرار می دهد. اثربخشی بالینی اساسی رژیم استازولامید ۲۵۰ میلی گرم دو بار در روز در این آزمایش نیز از نتایج پیشین گروه از یک آزمایش تصادفی طراحی مشابه که استازولامید ۱۲۵ میلی گرم دو بار در روز را استفاده نمود مهم است و همچنین حفاظت قابل توجهی در برابر بیماری کوه زدگی را نشان داد. داده های ترکیبی از این مطالعات آینده نگرانه به وضوح با نتایج یک فراتحلیل که قبلاً منتشر شده است، متضاد هستند که نشان می دهد که حداقل ۷۵۰ میلی گرم استازولامید روزانه برای پیشگیری مناسب از بیماری کوه زدگی مورد نیاز است.

محدودیت های مطالعه

مطالعه ما چندین محدودیت داشت. اولاً، ابتدای مطالعه در ارتفاع بالا (۴۲۸۰ متر یا ۴۳۵۸ متر) بود؛ بسیاری از شرکت کنندگان بیماری کوه زدگی را در زیر این ارتفاع داشته اند و از این رو مقایسه نتایج ما با مطالعات دیگر که دارای ارتفاع مقدماتی کم بودند دشوار است. اگر چه ممکن است استدلال شود که شرکت کنندگانی که به این ارتفاع می رسند نسبتاً نسبت به بیماری کوه زدگی مقاوم هستند. با استفاده از استازولامید, این افراد از بیماری کوه زدگی محافظت شدند, به گونه ای که نتایج با مطالعات قبلی سازگار بود و این نشان می دهد که شرایط آزمایش مناسب بوده اند. ثانیاً، درست بیش از یک پنجم شرکت کنندگان, پیگیری را از دست دادند و نتیجه در میان این افراد ممکن است بر معناداری یافته های ما تأثیر بگذارد. با این حال، شرکت کنندگان در همه گروه ها با احتمال برابر از مطالعه خارج شدند، و (و مطابق با مطالعات قبلی) درجه معقولی از بی میلی (و سازگار با مطالعات قبلی) به دلیل محیط وحشی و انگیزه پایین برای پیگیری در نقطه انتهایی مطالعه انتظار می رود. ۱۶ ۱۷ ثالثا، شرکت کنندگان در دو روستای واقع در مجاورت نزدیک، با حدود ۷۸ متر تفاوت در ارتفاع به کار گرفته شدند که ممکن است بر درجه مواجهه با کمبود اکسیژن در بافت های بدن به طور متفاوت تأثیر بگذارد. با این وجود، طبق قضاوت به واسطه فقدان هر گونه تفاوت آماری معنی دار در گروه ها برای مشخصات شخصی یا معیارهای نتایج (داده ها نشان داده نمی شود), ما این مورد را مهم در نظر نگرفتیم. در نهایت، اگرچه ما یک جمعیت متنوع از نظر شرایط معمول سفر را مورد مطالعه قرار دادیم، این نتایج قابل تعمیم به سایر محیط های سفر دارای ارتفاع بالا نمی باشد که در آنها, سرعت های صعود و ارتفاع ابتدای مطالعه یا ارتفاع نهایی ممکن است متفاوت باشند.