دانلود رایگان ترجمه مقاله پیشرفت ها (به روز رسانی ها) در مش و بیومتریال (نشریه الزویر ۲۰۱۸)
این مقاله انگلیسی ISI در نشریه الزویر در ۸ صفحه در سال ۲۰۱۸ منتشر شده و ترجمه آن ۱۲ صفحه میباشد. کیفیت ترجمه این مقاله ارزان – نقره ای ⭐️⭐️ بوده و به صورت کامل ترجمه شده است.
دانلود رایگان مقاله انگلیسی + خرید ترجمه فارسی | |
عنوان فارسی مقاله: |
پیشرفت ها (به روز رسانی ها) در مش و بیومتریال |
عنوان انگلیسی مقاله: |
Updates in Mesh and Biomaterials |
|
مشخصات مقاله انگلیسی (PDF) | |
سال انتشار | ۲۰۱۸ |
تعداد صفحات مقاله انگلیسی | ۸ صفحه با فرمت pdf |
رشته های مرتبط با این مقاله | پزشکی |
گرایش های مرتبط با این مقاله | پزشکی داخلی، جراحی عمومی |
چاپ شده در مجله (ژورنال) | کلینیک های جراحی آمریکای شمالی – Surgical Clinics of North America |
کلمات کلیدی | فتق، دیواره شکم، مش بیولوژیکی، مش سنتتیک، مش بیوسنتتیک |
ارائه شده از دانشگاه | گروه جراحی، مرکز پزشکی کارولیناس، ایالات متحده آمریکا |
رفرنس | دارد ✓ |
کد محصول | F1595 |
نشریه | الزویر – Elsevier |
مشخصات و وضعیت ترجمه فارسی این مقاله (Word) | |
وضعیت ترجمه | انجام شده و آماده دانلود |
تعداد صفحات ترجمه تایپ شده با فرمت ورد با قابلیت ویرایش | ۱۲ صفحه (۲ صفحه رفرنس انگلیسی) با فونت ۱۴ B Nazanin |
منابع داخل متن | درج نشده است ☓ |
کیفیت ترجمه | کیفیت ترجمه این مقاله پایین میباشد |
فهرست مطالب |
مقدمه |
بخشی از ترجمه |
۱- مقدمه
مقالات پیشین مجله کلینیک جراحی امریکای شمالی بر چالش های فنی در باز سازی دیواره شکمی تاکید کرده اند. در سال ۲۰۰۸، یک شماره اختصاصی از مجله در خصوص باز سازی دیواره شکمی در مورد بیولوژی تشکیل فتق، تاریخچه ترمیم فتق، ترمیم فتق شکمی لاپروسکوپی و باز و مزایای استفاده از مش پروتزی بر روی برایند های بیمار بحث کرد. علی رغم انتخاب گسترده برند های مش، تقریبا همه مش ها از ۱ تا ۳ ماده پایه یعنی پلی پروپیلن، پلی استر یا پلی تترافلوراتیلن با ترکیبات مختلف بدون پوشش بازدارنده استفاده می کنند. انواع مش از نظر برخی ویژگی ها متمایز هستند از جمله مقاومت کششی، الاستیسیته ووزن که بستگی به اندازه منفذ و وزن پلیمر دارد. مشهای سنگین وزن از پلیمر های ضخیم، اندازه منافذ کم و مقاومت کشش بالا استفاده می کند در حالی که مش سبک وزن از پلیمر های نازک تر و منافذ بزرگ تر استفاده می کنند.
در مقاله سال ۲۰۰۸ در همین مجله، باکمن و بامشاو در مورد طیف وسیعی از محصولات مش برای بازسازی دیواره شکمی و چالش های پیش روی جراحان برای انتخاب ترمیم فتق شکمی یا مش مناسب بحث کردند. آن ها به این نتیجه رسیدند که اصلا بهترین مش وجود ندارد. یک دهه بعد، تصمیم برای نوع استفاده از مش بر اساس چندین عامل بود: نوع روش انجام شده، وضعیت بالینی (انتخاب الکترومغناطیسی، مراکز کنترل بیماری و پیشگیری [CDC] زخم طبقه بندی، و غیره)، ویژگی های دست زدن مورد نظر برای بهینه سازی قرار دادن مش، هزینه های مواد و محصولات موجود به جراح مبتنی بر در قراردادهای مربوط به مواد بیمارستانی . در همان نشریه، جین و رزن اطلاعات محدودی را که در مقایسه با نتایج دراز مدت برای مش و مصنوعی به بیولوژیک ارائه شده است، به طور خاص ارائه داده اند. به نظر می رسید که اکثر انتخاب های مش براساس تجربهای جنجالی بود. واضح است که مطالعات آینده نگر به مقایسه نتایج بالینی برای انواع مش در دسترس پرداختند ، ارل و مارک به بحث متغیرهای بسیاری از طرح های مش، از جمله پلیمر ، اندازه فیبر، استحکام الیاف، کشش، اندازه منافذ، چگالی و بیوراکتیویته پرداختند. این متغیرهای متعدد برای مقایسه مستقیم اجازه نمی دهند. ارل و مارک همچنین تأکید کردند که با ایجاد انواع مش بیشتر، جراحان باید عدم اطمینان از نتایج بلند مدت را در هنگام معرفی یک پروتز جدید علیه نتایج مشخصتر از محصولات موجود تعادل ببخشند. این چالش یک دهه بعد باقی ماند.
در شماره ۲۰۱۳ این مجله در خصوص باز سازی دیواره شکمی به برایند های بالینی مش بیولوژیکی و ایمنی ترمیم مش پروتزی در شرایط الوده پرداخته شد. منابع مربوط به پیوند های زیستی در زمینه های آلوده و آلوده ناامید کننده بود. مطالعات حیوانات پیشرو نشان داد که شواهد سازنده از تجدید ساختار شبکه های بیولوژیکی و نتایج بالینی درازمدت با استفاده از بیولوژیک نشان می دهد که بیشتر از میزان عود مجدد مورد انتظار است. همچنین کربنل و کوبب نسبت مرگ و میر نسبتا کم با استفاده از وزن سبک و حتی وزن سنگین مش پلی پروپیلن در زمینه های آلوده و غیر الوده را نشان دادن. با این حال، در آن زمان، بسیاری از جراحان تمایلی به تغییر شیوه خود را بر اساس این منابع به دلیل ترس از عوارض، به خصوص عفونت های زخم و مش و با استفاده از پروتز کلاس های II و III CDC نشان ندادند. این مجله مقاله ای دیکر را به بازسازی دیواره شکمی در ۲۰۱۸ ارایه کرد و این مقاله اطلاعات به روزی در خصوص بیومتریال ارایه می کند. این مقاله به طور خاص بررسی تحقیقات مصنوعی، بیولوژیکی و بیوسینتیک مش و با افکار درباره آینده تحقیقات مش انجام می دهد. این بروز رسانی به بررسی تحقیقاتی که از زمان انتشار قبلی انجام شده است جهت هدایت جراحان به منظور انتخاب گزینه های مبتنی بر شواهد در مورد مواد بیولوژیک برای تعمیر فتق شکم است که مناسب ترین آنها برای بیماران است. |
بخشی از مقاله انگلیسی |
۱ Introduction Prior publications of the Surgical Clinics of North America have highlighted the technical challenges of abdominal wall reconstruction. In 2008, the issue dedicated to abdominal wall reconstruction discussed the biology of hernia formation, the history of hernia repair, open and laparoscopic ventral hernia repair, and the benefits of the use of prosthetic mesh on patient outcomes. Despite the vast selection of mesh brands available, nearly all mesh continues to use 1 of 3 basic materials—polypropylene, polyester, or polytetrafluoroethylene in various combinations with or without barrier coating. The mesh types differ in many characteristics, including their tensile strength, elasticity, and weight, which depends on pore size and the weight of the polymer. Heavy weight mesh uses thick polymers, small pore size, and high tensile strength, whereas light weight mesh uses thinner polymers and larger pores. In the 2008 Surgical Clinics of North America publication, Bachman and Ramshaw1 discussed the wide variety of mesh products available for abdominal wall reconstruction and the challenge facing surgeons to choose the most appropriate mesh for ventral hernia repair. Interestingly, they concluded that there was no “best” mesh. Still a decade later, the decision of which mesh to use is based on several factors: the type of procedure being performed, the clinical situation (elective vs emergent, Centers for Diseased Control and Prevention [CDC] wound classification, etc), the desired handling characteristics to optimize mesh placement, material costs, and the products available to the surgeon based on hospital material contracts.1 In the same publication, Jin and Rosen2 described the limited data available specifically when comparing the long-term outcomes of for synthetic to biologic mesh. It seemed that most mesh selections were based on surgeon’s anecdotal experience. Clearly, prospective studies comparing clinical outcomes for the variety of meshes available is needed.2 In that same issue, Earle and Mark3 discussed the many variables of mesh designs, including the polymer used, fiber size, fiber strength, elasticity, pore size, density, and bioreactivity. These multiple variables do not allow for direct comparisons. Earle and Mark also stressed that, as more mesh types are being developed, surgeons must balance the uncertainty of long-term outcomes when introducing a new prosthetic against the more certain outcomes of existing products.3 This challenge remains true a decade later. The 2013 publication of the Surgical Clinics of North America on abdominal wall reconstruction further addressed the clinical outcomes of biologic mesh and the safety of prosthetic mesh repair in contaminated settings. The literature exploring the use of biologic grafts in infected and contaminated fields was disappointing. Preclinical animal studies failed to demonstrate consistent evidence of biological mesh remodeling and long-term clinical outcomes using biologics revealed higher than expected recurrence rates.4 Alternatively, Carbonell and Cobb5 cited a relatively low morbidity rate associated with the use of light weight and even heavy weight polypropylene mesh in clean-contaminated and contaminated fields. At that time, however, many surgeons remained reluctant to change their practice based on this literature owing to fears of complications, specifically wound and mesh infections, and using prosthetic mesh off-label in CDC class II and III wounds. The Surgical Clinics of North America is dedicating another publication to abdominal wall reconstruction in 2018, and this article provides an update on biomaterial research. This article specifically reviews synthetic, biologic, and biosynthetic mesh research and concludes with thoughts about the future of mesh research. This update highlights research that has been conducted since the prior publication to guide surgeons to make evidence-based choices about biomaterial for ventral hernia repair that are most appropriate for their patients. |