دانلود رایگان ترجمه مقاله اینترنت پروتکل ویرایش ۶

مقاله انگلیسی رایگان

ترجمه فارسی رایگان 

بخشی از ترجمه فارسی مقاله:

اینترنت پروتکل ویرایش ۶ یک پروتکل لایه ای شبکه ای برای packet-switched در کارهای اینترنتی می باشد. این نسخه از IP به اندازه IPV4 ،که نسخه فعلی پروتکل اینترنت برای کاربردهای عمومی در اینترنت است ،موفق طراحی شده است.
مهمترین بهبودی که در IPV6 ایجاد شده است ، افزایش تعداد آدرسهای در دسترس برای تجهیزات شبکه شده است ، برای مثال ، هر تلفن همراه و وسیله الکترونیکی متحرک دارای آدرس خاص خود می باشد. IPV4 از ۲۳۲ آدرس ( در حدود ۳/۴ بیلیون آدرس ) پشتیبانی میکند ، که برای تخصیص یک آدرس برای هر فرد زنده ناکافی است، و فقط برای وسایل نصب شده و تجهیزات پورتابل کفایت می کند . با اینحال ، IPV6 از ۲۱۲۸ آدرس (در حدود ۳۴۰ بیلیون بیلیون بیلیون بیلیون آدرس) پشتیبانی میکند ، یعنی برای هر کدام از ۵/۶ بیلیون فرد زنده ، ۱۰۲۸ ×۵ آدرس تخصیص داده می شود. با چنین حجم بالایی از آدرسها ی در دسترس ،گره های IPV6 می توانند آدرسهای گسترده در سطح جهانی را بدون اینکه نیازی به انتقال آدرس شبکه باشد ،داشته باشند.
مقدمه
در اوایل دهه ۱۹۹۰ مشخص شده بود که تغییر ایجاد شده به شبکه طبقه بندی نشده ده سال قبل برای جلوگیری از رده خرج نشدن آدرس IPV4 کافی نیست و نیاز به تغییرات بیشتری در IPV4 وجود دارد. در زمستان سال ۱۹۹۲ ،سیستمهای چند منظوره به گردش در آمدند و در پاییز ۱۹۹۳ ،IETF فرخوانی را برای آگاهی عمومی (RFC 1550( منتشر کرد و گروههای کاری “IPng Area” را ایجاد کرد.
Ipng بوسیله گروه کاری مهندسی اینترنت (IETF) در ۲۵ ژولای ۱۹۹۴ همراه با تشکیل چندین گروه کاری تحت نام ” نسل بعدی IP” ایجاد شد. در سال ۱۹۹۶ یک سری از RFCها برای تعریف IPV6 منتشرشد که با RFC2460 شروع میشد. ( در ضمن IPV5 به اندازه IPV4 موفق نبود ،اما یک پروتکل تجربی برای پشتیبانی صوت و تصویربود.)
انتظار میرفت که IPV4 در کنار IPV6 از آینده قابل پیش بینی حمایت کند . ولی ، کلاینتها/سرورهای IPV4 به تنهایی قادر به ارتباط مستقیم با کلاینتها/ سرورهای IPV6 نبود ، و به سرورهای واسطه با کار مشخص یا سرورهای انتقالی پروتکل NAT-PT نیاز بود. آدرسهای رایگان IPV4 در سال ۲۰۱۰ ، زمانی که برای استهلاک تجهیزات فعلی صرف میشود ، از رده خارج می شوند.
خصوصیات IPV6
IPV6 یک نمونه گسترش یافته محافظه کارانه از IPV4 است. پروتکلهای انتقالی و لایه ای برای کار با IPV6 نیاز به تغییرات خیلی کم یا اصلاً نیازی به تغییر ندارند ، استثنا در این زمینه فقط شامل پروتکلهای کاربردی که آدرسهای لایه ای / شبکه ای را شامل میشوند ،می باشد. (همانند FTP یا NTPv3).
با اینحال ، کاربردها اغلب نیاز به تغییرات کوچکی و کامپایلر مجدد دارند تا بتوانند در IPV6 کار کنند.
فضای آدرسی بزرگتر
ویژگی عمده IPV6 این است که فضای آدرسی در آن بزرگتر شده است ،آدرسها در IPV6 ،۱۲۸ بیت طول دارند در صورتی که این اندازه در مورد IPV4 ،۳۲ بیت است.
فضای آدرسی بزرگتر از خروج بالقوه فضای آدرسی IPV4 بدون نیاز به انتقال آدرس شبکه و سایر تجهیزاتی که ماهیت سر به سر ترافیک اینترنتی را بهم میزند ، جلوگیری می کند. این ویژگی ، با اجتناب از نیاز به طرحهای پیچیده زیر شبکه ای ، باعث تسهیل مدیریت شبکه های متوسط و بزرگ می شود. ایجاد زیر شبکه ،بصورت ایده آل ، باعث تبدیل هدف به تقسیم بندی منطقی یک IP شبکه برای اجرای بهینه و دسترسی مطلوب میشود.
اشکال اندازه بزرگ آدرس این است که IPV6 دارای پهنای باند اضافی بیش از IPV4 است، که ممکن است در مناطقی که پهنای باند محدود است دچار مشکل گردد (از فشرده کردن عنوان برخی مواقع می توان برای کاهش این مشکل استفاده کرد).

بخشی از مقاله انگلیسی:

Internet Protocol version 6 (IPv6) is a network layer protocol for packet-switched internetworks. It is designated as the successor of IPv4, the current version of the Internet Protocol, for general use on the Internet. The main improvement brought by IPv6 is the increase in the number of addresses available for networked devices, allowing, for example, each mobile phone and mobile electronic device to have its own address. IPv4 supports 232 (about 4.3 billion) addresses, which is inadequate for giving even one address to every living person, let alone supporting embedded and portable devices. IPv6, however, supports 2128 (about 340 billion billion billion billion) addresses, or approximately 5×۱۰۲۸ addresses for each of the roughly 6.5 billion people alive today. With such a large address space available, IPv6 nodes can have as many universally scoped addresses as they need, and network address translation is not required.

Introduction

By the early 1990s, it was clear that the change to a classless network introduced a decade earlier was not enough to prevent the IPv4 address exhaustion and that further changes to IPv4 were needed.[1] By the winter of 1992, several proposed systems were being circulated and by the fall of 1993, the IETF announced a call for white papers (RFC 1550) and the creation of the “IPng Area” of working groups.[1][2] IPng was adopted by the Internet Engineering Task Force on July 25, 1994 with the formation of several “IP Next Generation” (IPng) working groups.[1] By 1996, a series of RFCs were released defining IPv6, starting with RFC 2460. (Incidentally, IPv5 was not a successor to IPv4, but an experimental flow-oriented streaming protocol intended to support video and audio.) It is expected that IPv4 will be supported alongside IPv6 for the foreseeable future. However, IPv4-only clients/servers will not be able to communicate directly with IPv6 clients/servers, and will require service-specific intermediate servers or NAT-PT protocol-translation servers. Free Ipv4 adresseses will exhaust around 2010, which is within the depreciation time of equipment currently being acquired.

Features of IPv6

To a great extent, IPv6 is a conservative extension of IPv4. Most transport- and application-layer protocols need little or no change to work over IPv6; exceptions are applications protocols that embed network-layer addresses (such as FTP or NTPv3). Applications, however, usually need small changes and a recompile in order to run over IPv6.

Larger address space

The main feature of IPv6 that is driving adoption today is the larger address space: addresses in IPv6 are 128 bits long versus 32 bits in IPv4. The larger address space avoids the potential exhaustion of the IPv4 address space without the need for network address translation and other devices that break the endto-end nature of Internet traffic. It also makes administration of medium and large networks simpler, by avoiding the need for complex subnetting schemes. Subnetting will, ideally, revert to its purpose of logical segmentation of an IP network for optimal routing and access. The drawback of the large address size is that IPv6 carries some bandwidth overhead over IPv4, which may hurt regions where bandwidth is limited (header compression can sometimes be used to alleviate this problem). The address size also lacks the immediate memorability of the more familiar, shorter IPv4 address.