دانلود رایگان ترجمه مقاله فعل و انفعالات اصلی سورفاکتانت ها در فرمولاسیون پروتئین درمانی (نشریه الزویر ۲۰۱۵)

این مقاله انگلیسی ISI در نشریه الزویر در ۹ صفحه در سال ۲۰۱۵ منتشر شده و ترجمه آن ۱۷ صفحه میباشد. کیفیت ترجمه این مقاله ارزان – نقره ای ⭐️⭐️ بوده و به صورت کامل ترجمه شده است.

 

دانلود رایگان مقاله انگلیسی + خرید ترجمه فارسی
عنوان فارسی مقاله:

فعل و انفعالات اصلی سورفاکتانت ها در فرمولاسیون پروتئین درمانی: مروری

عنوان انگلیسی مقاله:

Key interactions of surfactants in therapeutic protein formulations: A review

 
 
 
 
 

 

مشخصات مقاله انگلیسی (PDF)
سال انتشار ۲۰۱۵
تعداد صفحات مقاله انگلیسی ۹ صفحه با فرمت pdf
رشته های مرتبط با این مقاله شیمی، زیست شناسی
گرایش های مرتبط با این مقاله شیمی دارویی، شیمی کاتالیست، بیوشیمی و شیمی پلیمر
چاپ شده در مجله (ژورنال) مجله اروپایی داروسازی و بیو دارویی – European Journal of Pharmaceutics and Biopharmaceutics
کلمات کلیدی فرمولاسیون پروتئین، سورفکتانت ها، پلی سوربات ها، پلو اکسامر، پایدارسازی
ارائه شده از دانشگاه دانشگاه بازل ، سوئیس
رفرنس دارد  
کد محصول F1529
نشریه الزویر – Elsevier

 

مشخصات و وضعیت ترجمه فارسی این مقاله (Word)
وضعیت ترجمه انجام شده و آماده دانلود
تعداد صفحات ترجمه تایپ شده با فرمت ورد با قابلیت ویرایش  ۱۷ صفحه (۲ صفحه رفرنس انگلیسی) با فونت ۱۴ B Nazanin
ترجمه عناوین تصاویر و جداول ترجمه شده است ✓ 
ترجمه متون داخل تصاویر ترجمه نشده است  
ترجمه متون داخل جداول ترجمه نشده است 
درج تصاویر در فایل ترجمه درج شده است  
درج جداول در فایل ترجمه درج شده است  
منابع داخل متن درج نشده است 
کیفیت ترجمه کیفیت ترجمه این مقاله متوسط میباشد 

 

فهرست مطالب

چکیده
مقدمه
استفاده از سورفکتانت های غیریونی در فرمولاسیون های پروتئینی
تعاملات سورفکتانت های غیریونی با پروتئین ها
تعاملات مخلوطهای پروتئین-سورفکتانت در محلول
تعاملات مخلوط های پروتئین-سورفکتانت در سطح مشترک ها
بحث
خلاصه

 

بخشی از ترجمه
 چکیده
پروتئین ها به عنوان ماکرومولکولهای آمفی فیلیک، فعال کننده سطح یک فعالیت اساسی بین وجهی را نشان می دهند که باعث اثر قابل ملاحظه ای روی کاربردهای متنوع آنها می شود. اقدامی که به طور متداولی استفاده شده تا از صدمه بین وجهی به پروتئین ها پیشگیری گردد، همان استفاده از مواد سورفکتانت غیریونی است. بویژه در فرمولاسیون های درمانی زیستی، استفاده از سورفکتانت های غیریونی برای پیشگیری از اثر استرس بین وجهی روی ثبات محصول دارویی در همه جا متداول است. هدف از این مقاله مروری ارائه درک کنونی درباره تعاملات سورفکتانت های غیریونی با پروتئین ها هم در سطح مشترک ماده و مایع و هم درون محلول می باشد که اثرات آنها را روی فرمولاسیون های درمانی زیستی مورد توجه خاص قرار می دهد.
 
۱- مقدمه
در دهه گذشته، افزایش مداوم بوجود آمدن داروهای بیولوژیکی جدید برای بیماران برای درمان بیماریهای مهم و مخاطره آمیز در انواع حیطه های درمانی از سرطان گرفته تا بیماریهای متابولیکی وجود داشته است. در این ارتباط، موجی در کشفیات دارویی پروتیئن های درمانی وجود داشته است بویژه انتی بادی های منوکلونال و فرمت های مربوطه ایشان مانند کونژوگه دارویی آنتی بادی، آنتی بادیهای اختصاصی Bispecific و غیره. حفظ قابلیت ثبات هر ماده بیولوژیکی طی عمل آوری زیستی، ساخت محصول دارویی، حمل، ذخیره سازی، و تجویز به بیمار امری حیاتی است. از اینرو، تعیین فرمولاسیون پروتئین به نحوی مناسب و بهینه مستلزم توجه عمده ای برای حفظ قابلیت ثبات آن طی همه استرس های ممکن تا زمانی که به دست بیمار می رسد، می باشد. مکانیسم های بیشماری وجود دارد که می تواند تشکیل تجمعات و ذرات را (برای مثال تجمع هیدروفوبیک پروتئین دارای دناتوراسیون ناکامل، تغییرات شیمیایی، و تعاملات با سطح مشترک ها) کاتالیز نماید. این رویدادها می تواند بر کیفیت محصول اثر بد داشته و یا افزایش میزان ذرات مرئی و نیمه مرئی را فراتر ز معیارهای قابل قبول افزایش دهد. وجود تجمعات نیز باعث افزایش نگرانی به عنوان یک عامل محرک برای ایمنوژنیسیته می شود. ولی تا به امروز تنها تجمعات مواد بیولوژیکی که دچار تغییرشکل شیمیایی شده اند، قابلیت بارزی را برای تحریک آنتی بادیهای ضددارویی در مدلهای پیش بالینی نشان داده اند.
یکی از استرس های اصلی که پروتئین ها ممکن است با آن روبرو باشند، همان استرس های بین وجهی است (برای مثال سطح مشترک هوا/آب به دلیل ترکیب سازی فرمولاسیون های مایع، یا سطح مشترک یخ/آب طی انجماد/آب شدن یخ)، که اگر به طور مناسبی تثبیت نشود باعث تجمعات یا ذرات پروتئینی می شود. در فقدان سورفکتانت های تثبیت کننده و تحت استرس یا ذخیره سازی طولانی مدت، فراکسیون های پروتئین های دارویی تمایل به تجمع و/یا ایجاد ذرات دارند.در چنین زمینه ای است که سورفکتانت ها به طور متداولی در صنعت داروسازی برای فراهم کردن ثبات پروتئین و تضمین آن استفاده می شوند، هر چند سایر مواد تنظیم کننده غلظت (مانند سیکلودکسترین ها) نیز خصوصیات حفاظتی نشان داده اند. برخی سورفکتانت ها مانند پلی سوربات ها دارای یک مشخصات ایمنی به اثبات رسیده ای هستند که به دلیل کاربرد آنها به عنوان مواد تنظیم کننده غلظت در فرمولاسیون های دارویی کوچک مولکول بوجود آمده و به عنوان مواد تشدید کننده قابلیت حل شدگی برای داروهایی که در آب به طور ضعیفی حل می شوند عمل می کنند و اخیرا هم به عنوان یک تثبیت کننده پراکندگی برای فرمولاسیون های نانوذرات بکار می روند. تعاملات سورفکتانت ها هم از نوع یونی و هم غیریونی با پروتئین ها قبلا بررسی شده است. و یک مرور کلی را از آن ارائه شده است. ولی دامنه مطالب این مقاله مروری متمرکز بر سورفکتانت های غیریونی و حفاظت ایشان از پروتئین های درمانی در فرمولاسیون های صفاقی است چرا که نقشی بارز به عنوان تثبیت کننده پروتئین درفرمولاسیون های تجاری در مقابل سورفکتانت های یونی ایفا می کنند. این مقاله مروری به بحث درباره وضعیت کنونی دانش در زمینه حالات تعاملی بین پروتئین ها و سورفکتانت ها در سطح مشترک های هوا-آب و روغن-آب و نیز تعاملات پروتئین-سورفکتانت در محلول می پردازد. سورفکتانت هایی که به طور وسیعی در مواد بیولوژیکی تجاری بکار رفته اند (برای مثال پلی سوربات ۲۰، پلی سوربات ۸۰ و پلورونیک ها (P188)) تاکید اصلی این بحث می باشند.

 

بخشی از مقاله انگلیسی

Abstract

Proteins as amphiphilic, surface-active macromolecules, demonstrate substantial interfacial activity, which causes considerable impact on their multifarious applications. A commonly adapted measure to prevent interfacial damage to proteins is the use of nonionic surfactants. Particularly in biotherapeutic formulations, the use of nonionic surfactants is ubiquitous in order to prevent the impact of interfacial stress on drug product stability. The scope of this review is to convey the current understanding of interactions of nonionic surfactants with proteins both at the interface and in solution, with specific focus to their effects on biotherapeutic formulations.

۱ Introduction

Throughout the past decade, there has been a steady increase in the availability of new biological drugs for patients to treat critical and life threatening diseases in various therapeutic areas from oncology to metabolic diseases [1,2]. Correspondingly, there has also been a surge in drug discovery of therapeutic proteins, especially monoclonal antibodies and their related formats such as antibody drug conjugates and bispecific antibodies. It is critical to preserve the stability of any biologic during bioprocessing, drug product manufacturing, transportation, storage, and administration to the patient. Therefore, formulating the protein suitably and optimally requires significant attention to preserve its stability during all possible stresses until it reaches the patient. There are numerous mechanisms that may trigger the formation of aggregates and particles (e.g. hydrophobic association of partially denatured protein, chemical modifications, and interactions with interfaces) [3]. These events may affect the quality of the product and/or increase the level of visible and sub-visible particles beyond the acceptance criteria. The presence of aggregates also raises a concern as a driving factor for immunogenicity; however, to date only chemically modified aggregates of biologics have shown a clear ability to induce anti-drug antibodies in preclinical models [4,5].

One of the major stresses proteins may encounter is interfacial stress (e.g. from air/water interfaces due to mixing of liquid formulations, or ice/water interfaces during freezing/thawing), which if not suitably stabilized generates aggregates or proteinaceous particles [6]. In the absence of stabilizing surfactants and while under stress or long-term storage, fractions of the therapeutic proteins tend to aggregate and/or generate particles [7–۹]. It is in this context that surfactants are prevalently used in the pharmaceutical industry to provide and ensure protein stability, although other excipients (e.g. cyclodextrins) have also shown protection properties [3,10,11]. Certain surfactants, such as polysorbates, have a proven safety profile established by their use as excipients in small molecule drug formulations, acting as solubility enhancers for poorly water-soluble drugs and later used as dispersion stabilizers for nanoparticle formulations [12–۱۸]. The interactions of both ionic and nonionic surfactants with proteins have been reviewed previously [19–۲۱], providing a broad overview. However, the scope of this review is focused on nonionic surfactants and their protection of therapeutic proteins in parenteral formulations, as they play a prominent role as protein stabilizers in commercial formulations, in contrast with ionic surfactants [22,23]. This review will discuss the present state of knowledge of the mode of interaction between proteins and surfactants at air–water and oil–water interfaces, as well as protein–surfactant interactions in solution. Surfactants extensively used in marketed biologics (e.g. polysorbate 20, polysorbate 80, and pluronics (P188)) are the primary emphasis for this discussion.

 

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا