دانلود رایگان ترجمه مقاله میکرواسفرهای پکتین/TiO2 کووالانسی برای رهایش دارو (نشریه الزویر ۲۰۱۴)

این مقاله انگلیسی ISI در نشریه الزویر در ۱۰ صفحه در سال ۲۰۱۴ منتشر شده و ترجمه آن ۲۱ صفحه میباشد. کیفیت ترجمه این مقاله ارزان – نقره ای ⭐️⭐️ بوده و به صورت کامل ترجمه شده است.

 

دانلود رایگان مقاله انگلیسی + خرید ترجمه فارسی
عنوان فارسی مقاله:

میکرواسفرهای پکتین/TiO2 کووالانسی و دارای نانوذرات Fe3O4 برای رهایش دارو با تنظیم میدان مغناطیسی

عنوان انگلیسی مقاله:

Covalent TiO2/pectin microspheres with Fe3O4 nanoparticles for magnetic field-modulated drug delivery

 
 
 
 
 

 

مشخصات مقاله انگلیسی (PDF)
سال انتشار ۲۰۱۴
تعداد صفحات مقاله انگلیسی ۱۰ صفحه با فرمت pdf
رشته های مرتبط با این مقاله شیمی
گرایش های مرتبط با این مقاله شیمی تجزیه، شیمی کاتالیست، شیمی دارویی، نانو شیمی
چاپ شده در مجله (ژورنال) مجله بین المللی ماکرومولکول های بیولوژیکی – International Journal of Biological Macromolecules
کلمات کلیدی رهایش دارو، نانوتکنولوژی، پکتین
ارائه شده از دانشگاه گروه شیمی، دانشگاه ایالتی مارینگو، برزیل
رفرنس دارد  
کد محصول F1502
نشریه الزویر – Elsevier

 

مشخصات و وضعیت ترجمه فارسی این مقاله (Word)
وضعیت ترجمه انجام شده و آماده دانلود
تعداد صفحات ترجمه تایپ شده با فرمت ورد با قابلیت ویرایش  ۲۱ صفحه با فونت ۱۴ B Nazanin
ترجمه عناوین تصاویر و جداول ترجمه شده است 
ترجمه متون داخل تصاویر ترجمه نشده است  
ترجمه متون داخل جداول ترجمه شده است  
درج تصاویر در فایل ترجمه درج شده است 
درج جداول در فایل ترجمه درج شده است  
درج فرمولها و محاسبات در فایل ترجمه  به صورت عکس درج شده است  
منابع داخل متن درج نشده است 
کیفیت ترجمه کیفیت ترجمه این مقاله متوسط میباشد 

 

فهرست مطالب

چکیده
۱-مقدمه
۲-بخش آزمایشی
۲-۱-مواد
۲-۲-واردسازی رادیکال وینیل به پکتین با واکنش GMA
۲-۳-ورود رادیکال وینیل به TiO2 بوسیله واکنش GMA
۲-۴-سنتز میکرواسفرهای پکتین با پیوند عرضی TiO2 با نانوساختار Fe3O4
۲-۵-رهایی آموکسی سیلین از میکرواسفر در یک محیط اسیدی
۲-۶-مشخصات
۳-نتایج و بحث
۳-۱-اصلاح پکتین و TiO2 با GMA
۳-۲-میکرواسفرهای پکتین نانوساختاری
۳-۳-رهایش آموکسی سیلین از میکرواسفرها در محیط کشت اسیدی
۳-۴-ارزیابی سیتوتوکسی سیته
۴-نتیجه گیری ها

 

بخشی از ترجمه
 چکیده
میکرواسفرهای TiO2 کووالانسی شده با پکتین و دارای نانوذرات Fe3O4 بوسیله واکنش پیوندعرضی/پلی مریزاسیون در اثر اولتراسوند بین متااکریلات گلیسیدیل از گروه های وینیل در TiO2 و در پکتین بوجود آمدند. پتانسیل های ζ- در میکرواسفرهای نانوساختاری کمتر منفی می باشد که در اثر حضور هر دو ذره غیرآلی در پکتین با بار منفی بوجود آمده است. میکرواسفرهای پکتین نانوساختاری یک میزان رهایش آموکسی سیلین را به طور کندتر از میکرواسفرهای پکتین خالص نشان دادند. میکرواسفرهای مطرح شده مشخص گردیدکه یک سیستم رهایش پایدار آموکسی سیلین در محیط اسیدی می باشد. بعلاوه، رهایش آنتی بیوتیک می تواند با قراردادن میکرواسفرها در یک میدان مغناطیسی راه دور تنظیم گردد. به اصطلاح ویژه، میکرواسفرهای نانوساختاری می تواند نسبت بزرگتری از بار اولیه خود را به جایگاه عمل خاصی رهایش کند. غلظتهای سیتوتوکسیکی برای ۵۰ درصد سلولهای VERO (CC50) که به شکل غلظت لازم برای کاهش بقای سلول به اندازه ۵۰ درصد بعد از ۷۲ ساعت انکوباسیون برای میکرواسفرهای پکتین معمولی و میکرواسفرهای پکتین نانوساختاری به ترتیب عبارت بود از ۲۱۷٫۷ ± ۶٫۵ و ۱۲۱٫۵ ± ۴٫۹ μg mL−۱٫ مقادیر بدست آمده برای CC50 میزان سیتوتوکسیکی قابل قبولی را برای یک دوره انکوباسیون ۷۲ ساعته نشان دادند که نشان می دهد که میکرواسفرهای پکتین یک قابلیت داروشناختی بزرگی برای استفاده در محیطهای بیولوژیکی حتی پس از ورود هم Fe3O4 و TiO2 هم دارند.
 
۱- مقدمه
در سالهای اخیر، سیستم های رهایش هوشمندانه (یا هوشمند) (که نیز مواد پیشرفته نامیده می شوند) هدف تحقیقات علمی مهمی بوده اند که به دلیل خصوصیات ویژه شان از لحاظ حساس بودن به محرکهای خارجی نظیر درجه حرارت و pH و میدان مغناطیسی می باشد. سیستم های رهایش دارو که مبتنی بر نانوذرات حساس به میدان مغناطیسی اعمالی از راه دور می باشد ظاهرا پیشروترین نوآوری های بیوتکنولوژیکی محسوب می شود چرا که میدان مغناطیسی اگر به میزان درمانی استفاده شود، اثر بدی بر بافتهای بیولوژیکی ندارند.
مگنتیت (Fe3O4) یک نوع ذره مغناطیسی می باشد که به دلیل عدم سمیت آن، میزان بالای تجمع در بافت، خاتمه مغناطیس سازی هنگام حذف میدان مغناطیسی، و قابلیت سازگاری زیستی به دلیل میل ترکیبی بالا برای آب که امکان تعامل با گونه های بیولوژیکی را می دهد، هدف مطالعات مهمی روی زیست پزشکی بوده اند. ترکیب شیمیایی ماده Fe3O4 با موادی که به طور طبیعی وجود دارند برای بوجود آوردن یک سیستم رهایش داروی هوشمند جهت استفاده در فرمولاسیون داروشناختی یک مفهوم نوآورانه از یک نقطه نظر بیوتکنولوژیکی می باشد.
پکتین یک نمونه از موادی است که به طور طبیعی وجود دارند و توجه قابل ملاحظه ای را در زیست پزشکی به خود اختصاص داده است. مزیت بزرگ استفاده از پکتین در ساخت میکروذرات و یا نانوذرات برای رهایش دارو براساس خصوصیات جذاب آن نظیر قابلیت تجزیه زیستی، فعالیت بیولوژیکی قابل کنترل، و زنجیره های قابل انعطاف می باشد که امکان تنظیم پلی ساکارید را به صورت یک شکل خاص فراهم می سازد. در این ارتباط، پکتین یک ماده مناسب برای استفاده در فرمولاسیون داروسازی می باشد. این پلی ساکارید بخاطر عملکردش به عنوان یک وسیله زیستی پلیمری برای درمان برخی انواع سرطان که نواحی خاصی از مجرای معدی رودی (GI) برای مثال کولون را مبتلا نموده، مورد مطالعه قرار گرفته است. این امر بدین خاطر امکان پذیر می باشد که پکتین در مقابل تغییرات برجسته pH فیزیولوژیک در کل GI مقاوم می باشد که باعث تضمین انسجام ساختار پلیمری اش می شود. هرچند اکثریت گزارشات در زمینه سیستم های رهایش دارو مبتنی بر پکتین بر درمان بیماریهای GI متمرکز بوده اند، برخی مطالعات استفاده از این پلی ساکارید را در مخاط نشان داده اند که به دلیل خصوصیات چسبندگی به مخاط این ماده می باشد. ولی قابلیت حل شدگی بالای پکتین در آب کاربردش را در یک محیط فیزیولوژیکی محدود می سازد که می تواند در رهایش پیش از موعد ماده اصلی فعال نقش داشته باشد. تغییرشکل و اصلاح شیمیایی پکتین به کمک واردسازی گروه های هیدروفوبیک برای کاهش قابلیت حل شدگی اش مطرح شده است. ترکیب گروه های وینیل مشتق از گلیسیدیل متاآکریلات (GMA) با پلی ساکاریدها یک راهکار اصلاح و تغییر شکل دائمی می باشد.
کانون توجه این مقاله ساخت یک وسیله زیستی هوشمند مبتنی بر میکرواسفرهای پکتین مغناطیسی می باشد که یک مشخصات رهایش پایداری را در یک جایگاه مخصوص نشان مید هد که در آن دارو یک نقشی را به عنوان عامل فعال درمانی موضعی ایفا می کند. مفهوم چنین وسیله ای می تواند براساس یک اثر پرپیچ و خم باشد که رهایش دارو را ابقا می کند. این رفتار نتیجه جابجایی نانوذرات درون وسیله پلیمری می باشد. راه انجام این کار همان ترکیب نانوذرات غیرآلی با وسیله زیستی (میکرواسفرهای پکتین) می باشد. این ماده جدید می تواند بوسیله یک رویکرد نانوساختارسازی میکرواسفر پکتین با استفاده از Fe3O4 به عنوان یک ذره مغناطیسی و تیتانیوم (TiO2) به عنوان یک پیونددهنده عرضی غیرآلی حاصل آید. چنین معماریی می تواند یک مشخصات رهایش چندکاره ای را نشان بدهد. رهایش دارو می تواند برای مدت مدیدتری ابقا گردد و نیز از راه دور کنترل شود. بعلاوه، ورود TiO2 به عنوان یک پیونددهنده عرضی برای پکتین اصلاح شده می تواند ایجاد میکرواسفرهای یکجور بنماید. برای بدست آوردن میکرواسفرها، یک روش کووالانسی با استفاده از TiO2 اصلاح شده شیمیایی بوجود آمد. این فرایند شامل واردسازی وینیل رادیکال به ساختار TiO2 برای واکنش رادیکالی بیشتر با پکتین وینیله شده می باشد.
وسیله زیستی پیشنهادی برای درمان اولسرهای مربوط به هلیکوباکتر پیلوری (H. pylori) مطرح گردیده است که بر مخاط معده اثر بد می گذارند. آموکسی سیلین در مطالعات رهایش استفاده گردید چرا که از رشد H. pylori جلوگیری می کند. این آنتی بیوتیک علیه H. pylori در درمان in vitro موثر می باشد که در آن دوزهای کم دارو با تجویز خوراکی لازم می باشد. ولی، برای بدست آوردن همان کارایی در درمان in vivo، دوزهای بالاتر آنتی بیوتیک مورد نیاز است که به دلیل سرعت بالاتر خالی شدن غذا (یا محتویات) از معده به داخل روده می باشد که رهایش و جذب یک داروی خاص را محدود می سازد. میکرواسفرهای پکتین مغناطیسی دارای یک معماری نوین بوده که یک قابلیت بزرگ برای تست های آتی را در درمان اولسرهای معدی نشان می دهد.

 

بخشی از مقاله انگلیسی

Abstract

Covalent TiO2-co-pectin microspheres containing Fe3O4 nanoparticles were developed through an ultrasound-induced crosslinking/polymerization reaction between the glycidyl methacrylate from vinyl groups in TiO2 and in pectin. ζ-potentials became less negative in the nanostructured microspheres, caused by the presence of both inorganic particles in the negatively charged pectin. The nanostructured pectin microspheres showed an amoxicillin release rate slower than that of pure pectin microspheres. The proposed microspheres were found to be a sustained release system of amoxicillin in the acid medium. Furthermore, the antibiotic release may be modulated by exposition of the microspheres to a remote magnetic field. In practical terms, the nanostructured microspheres could deliver a larger proportion of their initial load to specific site of action. The cytotoxic concentrations for 50% of VERO cells (CC50), calculated as the concentration required to reduce cell viability by 50% after 72 h of incubation, for pectin-only microspheres and nanostructured pectin microspheres were 217.7 ± ۶٫۵ and 121.5 ± ۴٫۹ μg mL−۱, respectively. The obtained CC50 values indicated acceptable cytotoxic levels for an incubation period of 72 h, showing that the pectin microspheres have a great pharmacological potential for uses in biological environments, even after the introduction of both Fe3O4 and TiO2.

۱ Introduction

In the last years, smart (or intelligent) release systems (also called advanced materials) have been the target of important scientific investigations [1–۵], owing to their specific properties of being sensitive to external stimuli, such as temperature, pH and magnetic field. Drug delivery systems based on nanoparticles sensitive to a remotely applied magnetic field appear on the top of the (bio)technological innovations, because the magnetic field, if used in a therapeutic level, does not affect biological tissues.

Magnetite (Fe3O4) is a type of magnetic particle that has been the target of important studies on biomedicine because of its non-toxicity, high level of accumulation in tissues, interruption of magnetization whenthemagneticfieldis removed, andbiocompatibility due to high affinity for water which allows to interact with biological species [6–۸]. The combination of Fe3O4 with naturally occurring materials to produce a smart drug delivery system for use in pharmaceutical formulation is an innovative concept from a biotechnological point of view.

Pectin is an example of naturally occurring material that has received considerable attention in biomedicine [9,10]. The great advantage of using pectin in the development of micro and/or nanoparticles for drug delivery is based on its appealing properties such as biodegradability, controllable biologic activity, and flexible chains that allow the modulation of the polysaccharide to a specific shape. In this connection, pectin is an appropriate material for use in pharmaceuticalformulations [11,12]. This polysaccharide has been studied to act as a polymer biodevice for the treatment of some types of cancer that affect specific regions of the gastrointestinal tract (GI), for example, the colon. This is possible because pectin resists the drastic variations of the physiologic pH throughout GI, which assures the integrity of its polymer structure [13–۱۵]. Although the majority of the reports on pectin-based drug delivery systems have been focused on the treatment of GI diseases. some studies have shown the use of this polysaccharide in mucosa, owing to its mucoadhesive properties [16–۱۹]. However, the high solubility of pectin in water limits its application in a physiological medium, which can contribute to a premature release of the active principle. Chemical modification of pectin by the introduction of hydrophobic groups has been proposed to reduce its solubility. The incorporation of vinyl groups derived from glycidyl methacrylate (GMA)topolysaccharides is aprominentmodificationstrategy [20].

The focus of this work was on developing a smart biodevice based on magnetic pectin microspheres that shows a sustained release profile in a specific site in which the drug plays a role as a local therapeutic agent. The concept of such a device may be based on a tortuosity effect that sustains the release of the drug. This behavior is the result ofthe disposition of nanoparticles within the polymer device. A way of doing this is to incorporate inorganic nanoparticles to biodevice (pectin microspheres). This new material could be obtained by a pectin microsphere-nanostructuring approach using Fe3O4 as magnetic particle, and titanium (TiO2) as an inorganic crosslinker. Such architecture could show a versatile release profile. The release of the drug could be sustained for a longer time, and also controlled remotely. Furthermore, the introduction of TiO2 as a crosslinker for modified pectin could produce consistent microspheres. To obtain microspheres, a covalent approach using chemically modified TiO2 was developed. This process consisted of inserting vinyl radical onto TiO2 structure for further radical reaction with vinylated pectin.

The proposed biodevice is addressed to the treatment of Helicobacter pylori(H. pylori)-associated ulcers that affectthe mucosa of the stomach. Amoxicillin was used in the studies of release because it inhibits the growth of H. pylori. This antibiotic is effective against H. pylori in the in vitro therapy in which low doses of the drug are required over the oral administration. However, to obtain the same efficiency in the in vivo therapy, higher doses of the antibiotic are required, owing to the high rate of emptying of food (or contents) from the stomach into intestine that limits the release and absorption of a given drug. The magnetic pectin microspheres are a new architecture that shows a great potential for future tests in the treatment of gastric ulcers.

 

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا