دانلود رایگان ترجمه مقاله هاپتوگلوبین سرم در بیوشیمی بالینی (نشریه الزویر ۲۰۱۳)

این مقاله انگلیسی ISI در نشریه الزویر در ۳ صفحه در سال ۲۰۱۳ منتشر شده و ترجمه آن ۷ صفحه میباشد. کیفیت ترجمه این مقاله ارزان – نقره ای ⭐️⭐️ بوده و به صورت کامل ترجمه شده است.

 

دانلود رایگان مقاله انگلیسی + خرید ترجمه فارسی
عنوان فارسی مقاله:

هاپتوگلوبین سرم خونی در زیست شیمی بالینی: تغییر یک نمونه

عنوان انگلیسی مقاله:

Serum haptoglobin in clinical biochemistry: Change of a paradigm

 
 
 
 
 

 

مشخصات مقاله انگلیسی (PDF)
سال انتشار ۲۰۱۳
تعداد صفحات مقاله انگلیسی ۳ صفحه با فرمت pdf
رشته های مرتبط با این مقاله زیست شناسی و پزشکی
گرایش های مرتبط با این مقاله بیوشیمی، علوم سلولی و مولکولی و آسیب شناسی
چاپ شده در مجله (ژورنال) بیولوژی آسیب شناسی – Pathologie Biologie
کلمات کلیدی هیپوگلوبین، هموگلوبین، فعالیت پراکسیداز، گلیکوپروتئین فاز حاد، التهاب
ارائه شده از دانشگاه آزمایشگاه تحقیقات چشم پزشکی ، فرانسه
رفرنس دارد 
کد محصول F1362
نشریه الزویر – Elsevier

 

مشخصات و وضعیت ترجمه فارسی این مقاله (Word)
وضعیت ترجمه انجام شده و آماده دانلود
تعداد صفحات ترجمه تایپ شده با فرمت ورد با قابلیت ویرایش  ۷ صفحه با فونت ۱۴ B Nazanin
منابع داخل متن درج نشده است 
کیفیت ترجمه کیفیت ترجمه این مقاله متوسط میباشد 

 

فهرست مطالب

چکیده
مقدمه
هاپتوگلوبین ، کشف آن، تعیین آن و اهمیت زیستی آن
یک انفجار کوتاه در دانش پزشکی : حقایق آزمایشی و تفسیر های آن ها

 

بخشی از ترجمه
 چکیده
هاپتوگلوبین سرم خون (Hp) توسط Max Fernand Jayle در زمانی که یک استادیار جوان در دپارتمان زیست شیمی دانشکده ی پزشکی پاریس بود، که تحت ریاست پروفسور مایکل پولونوفسکی بود، کشف شد. Jayle نشان داد که Hp یک گلیکوپروتئین فاز شدید بوده و توانست روند شناسایی روتین این ماده در سروم خونی را مبتنی بر شکل گیری پیچیده اش با هموکلوبین با استفاده از فعالیت افزایش یافته ی پروکسیداز در پیچیده های هموگلوبین – هاپتوگلوبین (Hb-Hp) مشخص کند که برای تعیین عادی در زیست شیمی بالینی برای توصیف روند های التهابی، همراه با دیگر گلیکوپروتئین های فاز شدید مانند اورسوموکویید مفید میباشد. بعد از آن Smithies کنترل ژنتیکی ایزوفرم های Hp در بدن انسان را توصیف کرد و اخیرا نیز Andersen و همکارانش توصیف ساختار کریستالی پیچیده های Hb-Hp گوشت خوک را گزارش دادند. در آن مقاله هیچ ذکری از کشف Hp وجود نداشت، همچنین در مورد شناسایی آن در زیست شیمی بالینی به عنوان یک نشانگر التهابی نیز اطلاعاتی داده نشده بود. تنها نقش محسوس زیستی که به Hp در این مقاله ها توسط Andersen و همکارانش تخصیص یافته بود، نقش ( فرضی) آن برای پیش گیری و یا حداقل کردن تاثیر های مضر Hb در طول همولیز های میان عروقی، بود که توسط ایجاد گونه های فعال اکسیژن (ROS) و پیچیده سازی آن، فراهم میشد. این تغییر در نمونه، که حالت استثنا در زیست شیمی پزشکی ندارد، با در نظر گرفتن مشکلات و عواقب این ماده مورد بحث قرار گرفته و توصیف شده است.
 
۲- مقدمه
نشریات اخیر توسط تیم های بین المللی در مورد ساختار های سه بعدی دقیق هموگلوبین – هاپتوگلوبین (Hb-Hp) ، مرا به یاد دهه ها تحقیق در دپارتمان زیست شیمی در دانشکده ی پزشکی پاریس انداخت که تحت هدایت کاشف هاپتوگلوبین، Polonovski و M.F. Jayle انجام شده بود. استفاده ی روتین از تعیین Hp به عنوان یک گلیکوپروتئین فاز شدید، همراه با بعضی دیگر از نشانگر های التهابی مانند اورواسوموکوئید یا گلیکوپروتئین آلفا ۱ اسید ، دهه ها در زیست شیمی بالینی در آزمایشگاه ها انجام شده است. مشابه با هر ابتکار عمل در زمینه ی زیست شیمی پزشکی، این مورد نیز همراه با ارزیابی هایی در مورد نقش زیستی گلیکوپروتئین های فاز شدید بود. به دلیل کشف انجام شده توسط Polonovski و Jayle در سال ۱۹۳۸ در مورد Hp، و شکل گیری پیچیده ی این ماده همراه با Hb در کنار تعیین آن، ارزیابی هایی به منظور شناسایی ماهیت واکنش های فاز شدید، ارزش تشخیصی آن و همچنین مبدا گلیکوپروتئین های فاز شدید نیز انجام شد. به دلیل این که این مواد از نظر کربوهیدرات ها بسیار غنی هستند، بعضی از نویسنده ها مانند Catchpole و Pirani در دانشگاه Illinois در شیکاگو ، پیشنهاد دادند که ماده ی زمینه ی موکوپلی ساکارید ها تا حد امکان غیر پلیمری شود زیرا این ماده ی زمینه احتمالا منبع گلیکوپروتئین هایی است که غنی از کربوهیدرات میباشند. بعد از این که منشا کبدی گلیکوپروتئین های فاز شدید توسط miller و Sarcione شناسایی شد، دیگر این فرض اعتباری نداشت. این مباحث تکمیل شد و فرضیه ی Catchpole–Pirani به صورت کامل بعد از طبقه بندی ترکیبات مولکولی ماتریس بافت های پیوندی ، که توسط Hay مجدد به صورت ماتریس خارج سلولی نام گذاری شدند ، رد شد . این ماتریس بعد ها توسط Balazs نام دقیق تری به خود گرفت و با نام ماتریس درون سلولی شناسایی شد. اما سوال مرتبط با کارکرد گلیکوپروتئین های فاز شدید هنوز باقی بود و هنوز اطلاعاتی در مورد اهمیت محتویات کربوهیدرات و اهمیت آسیب شناختی آن ها وجود ندارد. ما یک تحلیل مختصر از این مشکلات را از نظر توصیفات اخیر در مورد ساختار های سه بعدی پیچیده ی Hb-Hp گوشت خوک ، ارائه میدهیم.

 

بخشی از مقاله انگلیسی

Abstract

Serum haptoglobin (Hp) was discovered by Max Fernand Jayle as a young assistant professor in the Department of Biochemistry of the Paris Medical Faculty, headed by Professor Michel Polonovski. Jayle showed that Hp was an acute phase glycoprotein and worked out its routine determination in the blood-serum, based on its complex formation with hemoglobin, using the increased peroxidase activity of the hemoglobin–haptoglobin (Hb–Hp) complex, for routine determination in clinical biochemistry for the characterisation of inflammatory processes, together with other acute phase glycoproteins as orosomucoide. Later Smithies described the genetic control of human Hp-isoforms and quite recently Andersen et al. reported the elucidation of the crystal structure of the porcine Hb–Hp complex. In that article there was no mention of the discovery of Hp, neither of its determination in clinical biochemistry as an inflammatory marker. The only biologically significant role assigned to Hp by Andersen et al. is its (hypothetical) role to prevent or minimize the harmful effects of Hb during intravascular hemolysis, by the generation of reactive oxygen species (ROS) and complexing it. This shift of paradigm, not at all exceptional in medical biochemistry, will be described and discussed with its pitfalls and consequences.

۲ Introduction

The recent publication by an international team of the detailed three-dimensional structure of the porcine hemoglobin–haptoglobin (Hb–Hp) complex [1] reminded me decades of research in the Department of Biochemistry of the Paris Medical Faculty, under the direction of the discoverers of haptoglobin, M. Polonovski and M.F. Jayle. The routine use of Hp determination as an acute phase glycoprotein, together with some other inflammatory markers such as orosomucoid or alpha1-acid glycoprotein [2,3] was practiced for decades in clinical biochemistry laboratories. As every innovation in medical biochemistry, this one was also accompanied by speculations on the biological ‘‘roles’’ of acute phase glycoproteins. Since the discovery by Polonovski and Jayle in 1938 of Hp and of its complex formation with Hb as well as its determination [4,5], speculations were directed to the nature of the acute phase reaction, its diagnostic value as well as towards the origin of acute phase glycoproteins. As they are rich in carbohydrates, some authors, such as Catchpole and Pirani at the University of Illinois in Chicago, proposed the ‘‘depolymerisation’’ of ground substance ‘‘mucopolysaccharides’’ as a possible source of acute phase, carbohydrate rich glycoproteins [6]. This hypothesis had to be abandoned after the demonstration by Miller [7] and Sarcione [8] of the hepatic origin of acute phase glycoproteins. These arguments were completed and the Catchpole–Pirani hypothesis abandoned after the clarification of the molecular composition of connective tissue matrices, renamed extracellular matrix by Hay [9] and more correctly intercellular matrix by Balazs [10]. Remained the question concerning the function of acute phase glycoproteins, the role of their rich carbohydrate content and their pathological significance. We propose a succinct analysis of these problems in the light of the recent description of the three-dimensional structure of the porcine Hb–Hp complex [1].

 

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا