دانلود رایگان ترجمه مقاله انسجام چند فرهنگ گرایی و اجتماعی در اروپا (نشریه Sage 2001)

انسجام چند فرهنگ گرایی و اجتماعی در اروپا

Multiculturalism and Social Integration in Europe

چکیده
مقدمه
یک فرآیند دوگانه- جهانی سازی و محلی سازی
از فرهنگ ملی به فراملی
دیدگاه ها در مورد چند فرهنگ گرایی
شهروندان
شهروندی ملی: نابرابری و برابری
شهروندی ملی و تنوع فرهنگی
شهروندی ملی: یک جایگزین؟
قدرت مداوم دولت ها-ملت ها
پناهندگان در جهان فراملی
دولت ملی به عنوان یک برهان در سیاست پناهندگان
اتحادیه اروپا- جابجایی مشکل؟
هویت های فرهنگی در سیاست پناهندگی
هویت های فرهنگی در زمینه فراملی
یکپارچه سازی؟ شکل گیری هویت در کشورهای پناهندگی
بازگشت به آینده؟ بازگشت به کشور مبدا
نتیجه گیری: يک دادخواست براي شهروندی فراملی
شهروندان و تنوع فرهنگی: یاد گرفتن برقراری ارتباط
دولت و تنوع: بحث عمومی در مورد شهروندان فراملی
شهروند شرکت کننده
همکاری های فراملی
یادداشت ها

چکیده
چکیده
در دوران افزایش تنوع فرهنگی در کشورهای مختلف و گسترش حوزه های فرهنگی و افراد، مفهوم شهروندی ملی به مفهوم یک فرهنگ همگن و تک به اشتراک گذاشته شده توسط همه شهروندان منسوخ شده است. یک جایگزین ممکن ارائه شده است که در آن جدایی ملیت و فرهنگ منجر به ارتباطات ازاد و مساوی بین شهروندان و توسعه هویت مهاجران به عنوان اعضای یک جامعه جهانی فراملی و چند فرهنگ گرایی شده است که ممکن است دارای روابط با دو یا چند دولت-ملت باشند.
مقدمه
در برابری رسمی همه فرهنگ ها در حوزه دولت و سیستم آموزشی آن، چند فرهنگ گرایی نشان دهنده تقاضا برای تفکیک (تمرکززدایی) جامعه سیاسی و نهادهای اجتماعی مشترک آن از شناسایی با هر سنت فرهنگی است (Turner، 1993: 425)
ارتباط بین چند فرهنگ گرایی و اشکال انسجام اجتماعی بالا در دستور کار مدیران عمومی و محققان قرار گرفته است. این تعجب آور نیست، زمانی که جوامع امروزی و دولت ها-ملت ها با افزایش پیچیدگی و تنوع فرهنگی روبرو هستند. این روند با فشار رو به رشد در محرومیت اجتماعی همزمان شده است که به نوبه خود بر انسجام اجتماعی تاثیر می گذارد. 1
ما چند فرهنگ گرایی را برای استفاده جمعیتی-توصیفی آن (وجود بخش های گوناگون قومی در جمعیت یک جامعه یا دولت) و یا برای استفاده از برنامه سیاسی آن محدود نمی کنیم (که اشاره به انواع خاصی از برنامه ها و ابتکارات سیاست طراحی شده برای پاسخ به تنوع قومی دارد) در عوض، ما روی معنای ایدئولوژیک اصولی چند فرهنگ گرایی “شعار و مدل برای فعالیت های سیاسی … با تاکید بر این مورد تمرکز می کنیم که اذعان وجود تنوع قومی و تضمین حقوق افراد برای حفظ فرهنگ آنها باید با بهره گیری از دسترسی کامل، مشارکت و پایبندی به اصول قانون اساسی و ارزش های مشترک غالب در جامعه، دست در دست بچرخد (Inglis سال 1996: 16).
همکاری های فراملی
نه تنها دولت و شهروندان در تغییر شهروندی و مقابله با تنوع رو به رشد می توانند کمک نمایند، سوال این است که آیا دولت تنها نهاد مناسب و مجاز برای دادن فرم و محتوا به تنوع موجود است. بعد از همه اینها، نه تنها ما در جوامع چند فرهنگ گرایی ، بلکه در یک جهان چند فرهنگ گرایی مرتبط با ارتباطات فراملی زندگی می کنیم. به رسمیت شناختن چند فرهنگ گرایی هنوز به طور مستقیم منجر به رسمیت شناختن ارتباط گذرگاه مرزی نمی شود. اغلب دولت های ملی اجازه عضویت و تمرکز بر روی تنها یک جامعه سیاسی را می دهند. به نظر می رسد که مردم ترجیح می دهند تا در یک کشور چند فرهنگ گرایی زندگی می کنند به جای اینکه شناختی از جهان چند فرهنگ گرایی موجود داشته باشند. در حال حاضر آن است که هنوز هم فکر کردن به خارج از شبکه دولت ملی دشوار است. پرسش مهم این است که در نهایت، که در چه سطح، در چه محدوده، مردم، سازماندهی انسجام اجتماعی در یک جهان چند فرهنگ گرایی را می خواهند.
در اروپا، برای مثال، یک تعامل پیچیده بین نهادهای اتحادیه اروپا و نهادهای جداگانه دولت ها-ملت رخ می دهد. در بالای این، عوامل دیگری مانند سازمان های بین دولتی مانند سازمان ملل، (فراملی) سازمان های غیر دولتی، شرکت های خصوصی، مناطق، و مانند آن وجود دارد که همه در سوالات مربوط به مهاجرت، طرد، پناهندگی و ساخت تفاوت ها نقش دارند. سطوح و مراکز سیاست و حاکمیت، با هم همپوشانی دارند. ایالات ناپدید نمی شوند ، بلکه حاکمیت دولت ها را تحت تاثیر قرار می دهند. افراد در همان زمان، جوامع مختلفی هستند که متقابلا منحصر به فرد نیستند.
بنابراین تنوع زیادی بین، بلکه در میان، بازیگران وجود دارد.همه آنها خود منافع فرعی بدون داشتن منافع چتر مشترک هستند. با این حال، نیاز به هماهنگی و ترکیب این منافع فرعی وجود دارد چون در غیر این صورت سوالات پیچیده که فراتر از بازیگران جداگانه است، مانند مسئله پناهندگان و اتصالات متعدد مهاجران، در نظر گرفته نمی شود.
این دقیقا به دلیل جهانی شدن این است که این سطوح مختلف جداگانه اما وابسته به یکدیگر نیستند. در نتیجه مشکلات در قلمروی هماهنگ سازی در سیاست و صلاحیت، به خصوص با بسیاری از مسائل وجود دارد. این کار بسیار مشکل است اگر هیچ موسسه ای نتواند کار هماهنگی و تنظیم روابط وابستگی به طور فزاینده پیچیده تر، فشرده، و جامع را در سراسر مرزها انجام دهد. سوال این است که آیا نهادهای سازمان ملل متحد می توانند به عنوان داوران با توجه به تکه تکه شدن بازیگران، با تکثر راه زندگی، اهداف، ارزش ها، و تعاریف واقعیت عمل نمایند یا خیر.

Abstract

Inan era of increasing cultural diversity within nation-sates and the deterritorialization of cultures and peoples, the notion of a national citizenship signifying a single, homogenized culture shared by all citizens has become obsolete. A possible alternative is presented in which an uncoupling of nationality and culture would lead to open and equal communication between citizens and the development of transmigrants’ identities as members of a transnational and multicultural global society who may have ties with two or more nation-states.

Introduction

In calling for the formal equality of all cultures within the purview of the state and its educational system, multiculturalism represents a demand for the dissociation (decentering) of the political community and its common social institutions from identification with any one cultural tradition (Turner, 1993: 425).

The link between multiculturalism and social integration figures high on the agenda of public administrators and researchers. This is not surprising, as presentday societies and nation-states face rising cultural complexity and diversity. This trend coincides with growing pressure on social exclusion, which in turn affects social integration.’

We do not restrict multiculturalism to its demographic-descriptive usage (the existence of ethnically diverse segments in the population of a society or state) or to its programmatic-political usage (which refers to specific types of programmes and policy initiatives designed to respond to ethnic diversity). Rather, we focus on multiculturalism’s ideological-normative meaning of “a slogan and model for political action… emphasising that acknowledging the existence of ethnic diversity and ensuring the rights of individuals to retain their culture should go hand in hand with enjoying full access to, participation in and adherence to constitutional principles and commonly shared values prevailing in the society” (Inglis 1996: 16).

Transnational Cooperation

Not only can states and citizens contribute to the changing citizenship and deal with growing diversity, the question is whether the state is the only proper and authorized institution to give form and content to the existing diversity. After all, not only do we live in multicultural societies, but also in a multicultural world linked by transnational connections. The recognition of multiculturalism has not yet led directly to the recognition of boundary-crossing linkages. Often national governments allow membership of and focus on only one political community. It would seem that people prefer to live in a multicultural state rather than recognize the existing multicultural world. For the time being it is still difficult to think outside the grid of the national state. The important question is ultimately, on which level, within what limits, do people want to organize social integration in a multicultural world.

In Europe, for example, a complex interaction takes place between the institutions of the EU and the institutions of separate nation-states. On top of this, there are other factors such as intergovernmental organizations such as the UN, (transnational) non-governmental organizations, private companies, regions, and the like, which all have a role in questions concerning immigration, exclusion, asylum and the making of differences. Levels and centres of policy and sovereignty overlap. States do not disappear, but the sovereignty of states is affected. Individuals are at the same time members of various communities which are not mutually exclusive.

There is therefore a large diversity between, but also within, the actors. They all have their own subinterests without having a common umbrella interest. There is, however, a need to coordinate and combine these subinterests because otherwise complex questions which transcend the separate actors, such as the problem of refugees and the multiple connections of migrants, will not be considered.

It is precisely because of globalization that these different levels are not separate but dependent on one another. There are consequently problems in the terrain of harmonization in policy and jurisdiction, particularly with the many translevel matters. It is highly problematic if no institutions are able to coordinate and regulate the increasingly more complicated, intensive, and comprehensive dependency relationships across borders. The question is whether the United Nations institutions can function as arbiters given the fragmentation of actors, with a plurality of ways of life, objectives, values, and definitions of reality..