دانلود ترجمه مقاله سیاست طنز و هویت ملی در دیپلماسی عمومی (Sage 2018) (ترجمه ویژه – طلایی ⭐️⭐️⭐️)

اشتباه شناسی بین المللی: سیاست طنز و هویت ملی در دیپلماسی عمومی اسرائیل

International misrecognition: The politics of humour and national identity in Israel’s public diplomacy

چکیده

مقدمه

شناسایی، اشتباه شناسی و سیاست هویت ملی

هویت ملی، اشتباه شناسی و دیگران بین المللی

مدیریت اشتباه شناسی بین المللی

دیپلماسی عمومی به عنوان مدیریت هویت ملی

طنز به عنوان یک مکانیزم مقابله ای

اشتباه شناسی بین المللی اسرائیل و تکنیک های میانجیگری آن

هویت ملی اسرائیل

دیپلماسی عمومی جدید اسرائیل

“معرفی اسرائیل”: طنز، تصورات بصری و نمایش دیگران

سیاست نمایش

نقش طنز

نتیجه گیری

چکیده

شناسایی و یا عدم شناسایی، مرکزیت نگرانی در مورد روابط بین المللی است. با این حال، چگونگی اشتباه شناسی بین المللی ایالات، تا کنون به طور کامل در تحقیقات روابط بین المللی مورد بررسی قرار نگرفته است. به این منظور، این مقاله یک چارچوب نظری برای درک اشتباه شناسی بین المللی از طریق ترسیم نظریه های استدلالی و روان تحلیلی تشکیل هویت جمعی و مطالعات طنز، ارائه می دهد. این مقاله مفهوم اشتباه شناسی بین المللی را به صورت یک شکاف بین روایت غالب خود یک ملیت و روشی که در آن خود ملیت در “آینه” بین المللی دیگران منعکس می شود، در نظر می گیرد. ما استدلال می کنیم که طنز یک راه مهم برای اشتباه شناسی با تمسخر کردن و در نتیجه کاهش انتقادات بین المللی است. اهمیت روابط بین المللی از طریق آنالیز کمپین دیپلماسی عمومی «معرفی اسرائیل» نشان داده شده است، که از طریق تقلید از ویدئو کلیپ ها، شهروندان عادی اسرائیل را برای شرکت در دیپلماسی عمومی نظیر به نظیر در هنگام سفر به خارج از کشور تشویق می کند. کمپین های دیپلماسی عمومی معمولا از دید محققان و متخصصان، تلاش هایی برای بهبود تصویر کشور و صلح آمیز کردن یا عادی کردن روابط بین خود با دیگران هستند. با این حال، پس از آنالیز اجزاء استدلالی و بصری این کمپین که نشان داد که چگونه رسانه های اروپایی دولت اسرائیل را قدیمی، خشونت آمیز و عجیب و غریب ترسیم می کنند، این مقاله نشان می دهد که این تلاش های مقابله ای در زمینه اشتباه شناسی بین المللی، می توانند موجب بیگانگی بیشتر بین المللی شوند.

نتیجه گیری

این مقاله سه کمک برای نظریه IR داشت. ابتدا ما استدلال کردیم که اشتباه شناسی بین المللی می تواند به عنوان یک شکاف بین یک روایت غالب از خود ملی و تصویر منعکس شده آن در “آینه” دیگران بین المللی در خارج از کشور تفسیر شود. برخلاف بیشتر روش های شناخت درون تئوری IR، ما پیشنهاد کردیم که اشتباه شناسی در هر فرآیند شناسایی، ذاتی است. با این حال، اشتباه شناسی تنها زمانی از لحاظ سیاسی چشمگیر می شود که با توجه به تجارب زیاد فردی مبهم و ناگفته، به طور عمومی به عنوان یک گفتمان خاص از اشتباه شناسی شناخته شود. دوم، در این مقاله استدلال می شود که یکی از روش های برجسته ای که با استفاده از آن دولت ها از عهده یک گفتمان در مورد اشتباه شناسی بین المللی برمی آیند، دیپلماسی عمومی است. بنابراین ما دیپلماسی عمومی را به عنوان تلاشی برای از بین بردن شکاف بین نشانگرهای هویت ملی غالب و تصویر جهانی دولت، از طریق ایجاد یک فانتزی وحدت میان خود ملی و دیگران بین المللی، مورد بررسی قرار دادیم.

Abstract

Recognition, or the lack of it, is a central concern in International Relations. However, how states cope with international misrecognition has so far not been thoroughly explored in International Relations scholarship. To address this, the article presents a theoretical framework for understanding international misrecognition by drawing on discursive and psychoanalytical theories of collective identity formation and humour studies. The article conceptualises international misrecognition as a gap between the dominant narrative of a national Self and the way in which this national Self is reflected in the ‘mirror’ of the international Other. We argue that humour offers an important way of coping with misrecognition by ridiculing and thereby downplaying international criticism. The significance for international relations is illustrated through an analysis of the public diplomacy campaign ‘Presenting Israel’, which, through parodying video clips, mobilised ordinary Israeli citizens to engage in peer-to-peer public diplomacy when travelling abroad. Public diplomacy campaigns are commonly seen by scholars and practitioners as attempts to improve the nation’s image and smoothen or normalise international Self–Other relations. However, after analysing the discursive and visual components of the campaign — which parodied how European media portrayed Israel as primitive, violent and exotic — this article observes that in the context of international misrecognition, such coping attempts can actually contribute to further international estrangement.

Conclusion

This article made three contributions to IR theory. First, we argued that international misrecognition can be understood as a gap between a dominant narrative of national Self and its image abroad, reflected in the ‘mirror’ of the international Other. Contrary to most approaches to recognition within IR theory, we proposed that misrecognition is inherent in any identification process. However, misrecognition only becomes politically salient when it is publicly articulated as a specific discourse of misrecognition, drawing on a multitude of unarticulated and ambiguous individual experiences. Second, the article argued that one of the prominent ways in which states cope with a discourse of international misrecognition is through public diplomacy. We thus explored public diplomacy as an attempt to stitch the gap between dominant national identity markers and the state’s global image, creating a fantasy of unity between the national Self and the international Other.

تصویری از مقاله ترجمه و تایپ شده در نرم افزار ورد

اشتباه شناسی بین المللی: سیاست طنز و هویت ملی در دیپلماسی عمومی اسرائیل

International misrecognition: The politics of humour and national identity in Israel’s public diplomacy