دانلود رایگان ترجمه مقاله ارتباط بین ایستادن بدون حفاظت، پیاده روی و بهبود زخم در افراد مبتلا به دیابت – Sage 2016

مقالات انگلیسی و ترجمه های فارسی رایگان با فرمت PDF آماده دانلود رایگان میباشند

همچنین ترجمه مقاله با فرمت ورد نیز قابل خریداری و دانلود میباشد

مقاله انگلیسی رایگان (PDF)

ترجمه فارسی رایگان (PDF)

خرید ترجمه با فرمت ورد

فهرست مقاله:

چکیده
روش ها
نتایج
بحث
نتیجه گیری
منابع مالی

بخشی از ترجمه فارسی مقاله:

دیابت اپیدمی جهانی است و یکی از مهمترین چالش های بهداشت عمومی امروز ماست. برآورد شده است که 642 میلیون نفر در سراسر جهان تا سال 2040، دیابت به مبتلا خواهند شد که حدود 50 درصد آن باعث ایجاد نوروپاتی محیطی (PN) خواهد شد. به علت PN و از بین رفتن حساسیت محافظتی، عوارض lower extremity از دیابت در کشورهاي توسعه یافته و در حال توسعه به عنوان بار بزرگ بر دوش بهداشت عمومی در سراسر دنیا محسوب می شود. و روی 15 تا 25 با ابتلای آن ها به PN اثر می گذارد. شایع ترین عارضه، زخم پا دیابتی، اغلب زمانی اتفاق می افتد که فشار و برش (چرخه های استرس ) توسط فعالیت (قسمت هایی از شروع حرکت، پیاده روی و ایستاده) افزایش می یابند. مدیریت فعالیت بدنی و الگوی کلی آن شامل فعالیت های حسی و فعالیت های لازم به تحمل وزن در بیماران مبتلا به بیماری پای دیابتی ضعیف است. پزشکان درباره مشاوره فعالیت های اضافی به بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی (DFU)احتیاط می کنند. بار بیش از حد روی پا باعث تاخیر در بهبود DFU به دلیل فشار متوسط تکراری بوده و یک نگرانی محسوب می شود. با این حال، داده های منتشر شده در مورد این ارتباط کاملا واضح نیست. علاوه براین اطلاعات کمی در مورد ارزیابی نقش فشار کم طولانی مدت در بهبود وجود دارد. چندین مطالعه، میزان فعالیت بدنی افراد در معرض خطر بالا DFU را مورد بررسی قرار داده اند. به نظر ما، هیچ کدام الگوی فعالیت شامل حالت ها (شامل ایستادن، دراز کشیدن، پیاده روی کردن ) و ویژگی های حرکت (به عنوان مثال تعداد گام های برداشته شده، پیاده روی های بدون تقلا، سرعت پیاده روی، انحالت انتقال و غیره)را فراد مبتلا به DFU بررسی نکرده اند. تعداد کمی از مطالعات نشان می دهد که فعالیت ورزشی ممکن است تأثیر مثبتی بر عملکرد فیزیولوژیکی (مانند اکسیژن) و روانی (مثلا استرس) داشته باشد و بنابراین می تواند میزان بهبود زخم را افزایش دهد. با این حال، هیچ یک از این مطالعات به بررسی اثر فعالیت بدنی در بیماران مبتلا به DFU نپرداخت. بنابراین، هیچ دستورالعمل استاندارد موجود برای
میزان فعالیت فیزیکی در این جمعیت ووجود ندارد و پزشکان معمولا نگران اعمال فشار اضافه روی پا که موجب کاهش بهبود زخم شود هستند. تنها داده کمی (به طور خاص شواهد از یک مطالعه ی تصادفی سازی شده) وجود دارد که به بررسی سطوح و پروفایل فعالیت بدنی در این جمعیت می پردازد. بنابراين هدف مطالعه حاضر، گزارشي از الگوي فعاليت جسماني به عنوان تابعي از روش هاي offloading قابل جابجايي و غیر قابل جابجایی در افراد با DFU بود.

روش ها
چهل و نه نفر از افراد واجد شرایط دارای دیابت تایید شده و PN، 18 سال و بالاتر با زخم های پایدار غیر عفونی، غیر ایسکمیک، نوروپاتیک کف پا به این آزمایش کنترل شده تصادفی سازی شده وارد شدند. افراد دارای قطع بخش عظیمی از پا ، آرتروپاتي شارکوت فعال ، شاخص قدامي مچ پا ((ABI) 5/0 و يا کمتر، سابقه مصرف الکل و مواد مخدر در عرض 6 ماه و يا عدم توانايي در شرکت در ملاقات های مطالعه از مطالعه حذف شدند. اگر افراد دارای رگ های غیر قابل انقباض (ABI >2.1) باشند، ما برای تعیین شاخص بازویی فشار انگشت (TBI) را اندازه گیری کردیم. 0.65TBI > برای ثبت نام لازم بود. علاوه بر این، ما بیماران را که نمی توانستند با کست واکر قابل جابجایی سازگار شوند و یا قادر به راه رفتن حداقل 20 دقیقه با یا بدون وسیله ی كمكی نبودند، حذف كردیم.
افراد از 2 مرکز بالینی شامل شرکت پزشکی همد ( (HMC) در دوحه، قطر و کلینیک اتحاد نجات عضو (SALSA) در سیستم سلامت دانشگاه آریزونا،ایالت متحده آمریکا ثبت نام شدند. این مطالعه تأییدیه هیئت بررسی محلی موسسه (IRB) از دانشگاه آریزونا و شرکت پزشکی حمد را دریافت کرد. همه افراد قبل از استخدام، رضایت کتبی دادند. با استفاده از یک لیست تصادفی تولید شده توسط رایانه، یکی از دو مدل offloading به هر شرکت کننده اختصاص داده شد: کست واکر قابل جابجایی و کست تماسی دائمی غیر قابل جابجایی ( همان کست واکر قایل جابجایی است که با یک بانداژ چسبناک پیچیده شده است) و سپس بترتیب نام گذاری شدندو در پاکت های کدر که حاوی گروه مورد مطالعه بود. به هر سایت ارائه شد. در زمان تصادفی سازی هماهنگ کننده مطالعه پاکت برای تعیین گروه مورد مطالعه باز می شود.
همه افراد تحت مراقبت از مراقبت از زخم، از جمله جدا کردن باقی مانده های زخم و بانداژهای محافظ رطوبت را توسط یک متخصص مراقبت از زخم دریافت کردند. این روش در مطالعات قبلی توصیف شده است. به افراد در گروه RCW دستور داده شد روزانه زخم را تمیز و پانسمان را عوض کنند. آنها دستور داده شد تا زخم را در هر تغییر پانسمان بررسی و نحوه تشخیص نشانه های بدتر شدن زخم را به ان ها آموزش داده شد. از آنها خواسته شد بلافاصله این نشانه ها را به هماهنگ کننده مطالعه گزارش دهند. افراد در این گروه نیز آموزش داده شدند که تنها با RCW راه بروند و آنرا همیشه بپوشند. افراد قرار گرفته بصورت تصادفی در گروه iTCC تغییرات بانداژ روزانه را با توجه به ماهیت غیرقابل جابجایی دستگاه انجام نمی دهند. در عوض، هر دو دستورالعمل نوشته شده و شفاهی را در مورد مراقبت از دستگاه، حمام کردن و علائم زوال دستگاه دریافت کردند. به صورت هفتگی، iTCC به منظور مراقبت از زخم و ارزیابی زخم مشابه افراد در گروه RCW برداشته شد و در پایان مراقبت و ارزیابی زخم دوباره اعمال شد. نتایج اولیه شامل تغییر در اندازه زخم، بسته شدن زخم و فعالیت های بدنی در اولین ملاقات و سپس به صورت هفتگی تا بهبود زخم و یا پایان 12 هفته، هر کدام که اول رخ داد، مورد بررسی قرار گرفتند. ابتدا اولین دیدار زمانی بود که بیمار از کلینیک زخم برای مراقبت از زخم بازدید کرد. ارزیابی زخم شامل اندازه گیری طول، عرض و عمق زخم قبل و بعد از جدا کردن باقی مانده های زخم بود. اگر بیش از 1 زخم وجود داشته باشد، بزرگترین زخم که تمام معیارهای ورود و خروج را به ثبت رساند، مد نظر قرار می گیرد. زخم های دیگر به همان شیوه ای که زخم های مطالعه مورد درمان قرار گرفتند درمان شدند. در هر ملاقات زخم را بررسی کردیم تا از عدم وجود عفونت اطمینان حاصل کنیم. در هر مطالعه، هماهنگ کننده مطالعه عکس هایی از زخم را که با استفاده از یک سیستم تصویربرداری سه بعدی (Silhouette، ARANZ Systems، Christchurch، (New Zealand اندازه گیری می شد، و توسط یک متخصص که اطلاعی از تخصیص خاص مطالعه ندارد مورد ارزیابی قرار گرفتند. عکس های پیش و پس از درمان گرفته شد این اندازه گیری سطح زخم، طول و عرض را فراهم می کند.. مناطق اپیتلیوم جدید یا زخم ضخیم جزئی اندازه گیری نمی شوند. ما تغییرات در ناحیه زخم در مقایسه با میزان زخم در ملاقات قبلی را برای برآورد میزان بهبود هفتگی زخم تخمین زدیم. یک زخم در صورتی که بصورت کامل با بافت اپی تلیال پوشیده شده باشد بعنوان زخم بهبود یافته محسوب می شود. فعالیت بدنی روزمره را با استفاده از حسگر قابل پوشیدنی و قابل اطمینان PAMShirt که توسط شرکت کنندگان برای 48ساعت در شروع و یک بار در هر هفته برای 48 ساعت تا 12 هفته پوشیده شد. پایبندی بیمار به پوشیدن PAMShirt ™ براساس اندازه گیری شاخص سرعت نوسان یا اندازه گیری تنفس، همانطور که در مقاله قبلی قبلی مطرح شد، مورد بررسی قرار گرفت. فعالیت ها توسط درصدی از هر موقعیت اصلی (یعنی نشستن، ایستاده، دراز کشیدن و پیاده روی)، تعداد کل قدم ها ، تعداد پیاده روی بدون تقلا، سرعت راه رفتن، طولانی ترین پیاده روی بدون تقلا ، تعداد و مدت زمان تغییر حالت (از جمله ، نشستن به ایستاده و ایستادن به نشستن) در روز است. برای بررسی اینکه آیا حضور DFU ممکن است فعالیت های فیزیکی روزانه را در بیماران DPN محدود کند، نتایج این مطالعه به طور گذشته نگاری با مطالعات قبلی ما که در آن پروتکل نظارت بر فعالیت مشابه برای نظارت بر فعالیت های فیزیکی در 13 بیمار DPN بدون زخم فعال انجام، مقایسه شد. (سن: 8 ± 59 سال، BMI: 4/34 ± 6/4 کیلوگرم در متر مربع).
نتایج به صورت میانگین ± انحراف معیا (SD) بیان می شود. آنالیز واریانس و آزمون دقيق فيشر (یا chi-square -به صورت مناسب) برای بررسی تفاوتهای بين گروهی در داده های توصيفی مورد استفاده قرار گرفت. اندازه گیری های تکراری ا آزمون ANOVA برای بررسی تفاوت های بین گروهی در نتایج بهبود زخم بصورت هفته ای استفاده شد. هنگامی که اختلاف معنی داری (به عنوان 05P <.0) تعریف شد، رابطه Student–Newman–Keuls عنوان آزمون پس آزمون برای ارزیابی مقایسه ها استفاده شد. ضریب همبستگی اسپیرمن برای بررسی ارتباط بین ویژگی های فعالیت و نتایج زخم استفاده شد. مدل رگرسيون لجستيك (پيش شرطي) براي شناسايي فعاليت هاي مهم پيش گویی کننده موفقيت در بهبود زخم استفاده شد. فردی که داده ها را تجزیه و تحلیل کرد، نسبت به نوع مداخله کور بود. داده های فعالیت بدنی جمع آوری شده با داده های قبلا جمع آوری شده از بیماران مبتلا به دیابت بدون زخم های پا (13 n=، سن: 59 ± 8، BMI: 4.2 ± 34.6) به منظور بررسی اینکه آیا وجود زخم های پا ممکن است بر فعالیت های جسمی روزانه تاثیر بگذارد، مقایسه شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از SPSS نسخه 20 (IBM، Armonk، نیویورک، ایالات متحده آمریکا) انجام شد.

بخشی از مقاله انگلیسی:

Diabetes is a global epidemic and is one of the most significant public health challenges of our day. It is estimated that 642 million people worldwide will have diabetes by 2040,1 of which about 50% will develop peripheral neuropathy (PN).2 Largely because of PN and loss of protective sensation, lower extremity complications of diabetes constitute a major public burden in both the developed and developing world and affect 15-25% of those with PN.2-5 The most common complication, the diabetic foot wound, occurs most frequently when pressure and shear (cycles of stress) are multiplied by activity (episodes of initiating movement, walking, and standing).6,7 Management of physical activity and its overall pattern including postures and weight-bearing activities in patients with diabetic foot disease is poorly understood.7-10 Clinicians are cautious about advising extra activity to their patients with diabetic foot ulcers (DFU). There is concern about excessive foot loading causing a delay with healing of DFU because of repetitive moderate stress.11,12 However, the published data regarding this association are not entirely clear. Furthermore, there are few if any data evaluating the role of prolonged low-grade pressure on healing. While walking on an unprotected wound may be plausibly detrimental to healing, the role of exercise on health benefits cannot be ignored, even in patients with DFU. Recent evidence suggests that exercise causes a trend of increased joint mobility, reduced psychological distress, and increased peripheral blood flow, which might reduce the risk of falling and contribute in accelerating wound healing.13-16 On the other hand, prolong immobilization of foot may lead to deconditioning, muscle atrophy and weakness17,18 and ultimately alter quality of life and wellbeing of patient even after successful wound healing. Thus it stands to reason to mobilize foot and encourage patients with DFU to be active and mobile. However, it is unclear whether weight-bearing activities even with protective offloading would suppress the impact of repetitive stress on plantar wound and its negative impact on success of wound healing. Several studies have explored the physical activity levels in individuals at high risk for DFU.19-23 To our knowledge, none have explored activity pattern including postures (i.e., sitting, standing, lying, walking) and locomotion characteristics (e.g., number of taken steps, unbroken walking bouts, walking speed, postural transition, etc.) in individuals with DFU. Few studies suggested that exercise activity may have positive effect on physiological (e.g., oxygen) and psychological (e.g., stress) functioning and thus could enhance rates of wound healing.15,24,25 However, none of these studies explored the effect of physical activity pattern in patients with a DFU. Thus, there are no standardized guidelines available to dose physical activity in this population and clinicians are generally concerned about excessive loading of the foot leading to poor wound healing outcomes.8 There exists only a paucity of data (more specifically evidence from a single randomized study) investigating the levels and profiles of physical activity in this population.26 Therefore, the purpose of the present study was to report the patterns of physical activity as a function of removable and irremovable offloading modality in people with DFU.

Methods

Forty-nine eligible subjects with confirmed diabetes and PN, age 18 or older with noninfected, non ischemic, plantar neuropathic foot ulcers were entered into this prospective randomized controlled trail. Subjects with major foot amputation, active Charcot arthropathy, ankle brachial index (ABI) of 0.5 or less,27 history of alcohol or substance abuse within 6 months, or unable to keep research appointments were excluded. If subjects had noncompressible vessels (ABI > 1.2), we measured toe pressures to determine a toe brachial index (TBI). A TBI > 0.65 was required for enrollment. In addition, we excluded those patients, who could not be accommodated in a standard removable cast walker or were unable to walk a distance of minimum 20 minutes with or without an assistive device. Subjects were recruited from 2 clinical sites including Hamad Medical Co (HMC) in Doha, Qatar and the Southern Arizona Limb Salvage Alliance (SALSA) clinic at the University of Arizona Health System, USA. The study received local institutional review board (IRB) approval from the University of Arizona and Hamad Medical Corporation. All subjects were given written informed consent before recruitment. Using a computer generated randomization list, participants were assigned to one of the two off-loading modalities; removable cast walker (RCW, DH Offloading Walker, Ossur, Reykjavik, Iceland) and instant total contact cast (iTCC, the same RCW wrapped with a cohesive bandage, rendering it irremovable; Figure 1).28,29 Sequentially numbered, opaque envelopes that contained the study group assignment were provided to each site. At the time of randomization, an envelope was opened by the study coordinator to identify the study group assignment. All subjects received standard of care including wound debridement and moisture retentive dressings by a wound care specialist. This methodology was described in previous studies.30,31 Subjects in RCW group were instructed to cleanse the wound daily and apply a dressing. They were instructed to inspect the wound at each dressing change and how to detect signs that the wound is worsening. They were asked to report these signs to the study coordinator immediately. Subjects in this group were also instructed to only walk with the RCW in place and to leave it on at all times. Subjects randomized to the iTCC group did not have daily dressing changes due to the irremovable nature of the device. Instead they received both written and oral instructions on device care, bathing, and signs of cast deterioration. On weekly basis, the iTCC was removed for the purpose of wound care and wound assessment similar to subjects in the RCW group and reapplied at the end of wound care and assessment. Outcomes including change in wound size, wound closure, and daily physical activities were assessed at baseline and then on weekly basis until wound healing or at 12 weeks, whichever came first. The baseline was defined the first visit when patient visited the wound clinic for the purpose of wound care. Wound assessment included measurement of length, width, and depth of the ulcer before and after debridement. If there was more than 1 ulcer, the largest ulcer meeting all the inclusion and exclusion criteria was enrolled. Other ulcers were treated in the same manner as the study ulcer. We evaluated wounds at each clinical visit to ensure the absence of infection. At each study visit the study coordinator took photographs of the wound, which were planimetrically measured using a 3-D imaging system (Silhouette, ARANZ Systems, Christchurch, New Zealand) and assessed by a clinician unaware of specific study allocation. This provides measures of wound area, length and width. Pre and post treatment photos were taken. Areas of new epithelium or partial thickness ulceration were not included. We estimated changes in wound area compared to previous visit wound size to estimate rate of weekly wound healing. An ulcer was considered “healed” when it is fully epithelialized with no drainage. Spontaneous daily physical activity was monitored using a validated and an unobtrusive wearable sensor (PAMSys™, BioSensics LLC, MA, USA; Figure 2)32 incorporated in a comfortable shirt (PAMShirt™) worn by participants for 48 hours at baseline and once every week for 48 hours until 12 weeks. Patient adherence in wearing the PAMShirt™ was assessed based on measuring acceleration fluctuation indicator of respiration as described in earlier publication.23 Activity was quantified by percentage of each main posture (i.e., sitting, standing, lying, and walking), total number of steps, number of unbroken walking episode, gait speed, longest unbroken episode of walking, number and duration of postural transition (i.e., sit-to-stand and stand-to-sit) per day.32-34 To examine whether the presence of DFU may limit spontaneous daily physical activities in DPN patients, the results of this study was retrospectively compared with our previous study23 in which similar activity monitoring protocol was used to monitor 48-hour spontaneous daily physical activities in 13 DPN patients without active ulcers (age: 59 ± 8 years, BMI: 34.6 ± 4.2 kg/m2 ). Results are expressed as mean ± standard deviation (SD). ANOVA and Fisher’s exact test (or chi-square, as appropriate) was used to examine between-group differences in descriptive data. Repeated measures ANOVA test was used to examine between-group differences in weekly wound healing outcomes. When a significant difference (defined as P < .050) was found the Student–Newman–Keuls correction was used as the post hoc test to assess pairwise comparisons. Spearman correlation coefficient was used to examine correlation between activity characteristics and wound outcomes. Logistic regression model (forward conditional) was used to identify significant activities predictors to successful wound healing. The person who analyzed the data was blind to the type of intervention. The collected physical activity data were also compared retrospectively with previously collected data7 from diabetic patients without foot ulcers (n = 13, age: 59 ± 8, BMI: 34.6 ± 4.2) to examine whether presence of foot ulcers may impact spontaneous daily physical activities. Statistical analyses were performed using SPSS® version 20 (IBM, Armonk, NY, USA).