دانلود رایگان ترجمه مقاله تاثیر خودکارآمدی در درمان اختلال مصرف مواد – الزویر 2011

مقاله انگلیسی رایگان (PDF)

ترجمه فارسی رایگان (PDF)

خرید ترجمه با فرمت ورد

بخشی از ترجمه فارسی مقاله:

1 مقدمه
در دهه های اخیر، تعداد روزافزونی از مطالعات نشان دهنده ی اهمیت خوداثربخشی به عنوان پیش بینی کننده یا تعدیلگرِ اثرات درمان در حوزه های مختلف هستند مانند تحصیلات، ورزش، شرایط پزشکی مزمن، آسیب شناسی روانی، و اختلالات اعتیاد. از این رو، علی رغم مدارک تجربی فراوان، مفهوم خوداثربخشی هنوز باید یک عامل مهم در توسعه ی درمان روانی-اجتماعی باشد. مقاله ی پیش رو، یک بازبینی از مفهوم خوداثربخشی فراهم می کند چون با توجه به اختلالات مصرف مواد مطالعه شده است و در نظر می گیرد که چرا این امر اثر اندکی دارد.
2 مفهوم
باندورا (1977) امید به اثربخشی را به عنوان این باور تعریف کرد که فرد می تواند با موفقیت رفتارهای مورد نیاز برای ایجاد یک نتیجه ی مطلوب را اجرا کند. او این موضوع را از امید به نتیجه متمایز کرد که این باور است که اجرای یک رفتار معین منجر می شود به نتایج معین. باور اخیر، اینکه یک باور ویژه منجر به نتیجه ی مطلوب می شود، الزاما مستلزم باور داشتن این مطلب نیست که فرد می تواند با موفقیت فعالیت های مورد نیاز برای رسیدن به آن نتیجه را اجرا کند.
باندورا و لوک (2003) یک بازبینی از 9 فراتحلیل را فراهم کردند که باورهای خوداثربخشی را در حوزه های مختلفِ کارکرد رفتاری ارزیابی کرده بود (عملکرد مربوط به کار، عملکرد آکادمیک، عملکرد ورزشکار، کارکرد روانی اجتماعی، کارکرد سلامت). خوداثربخشی یک پیش بینی کننده ی قوی از وقوع رفتار مقابله ای، سطح عملکرد و پشتکار در برابر مسائل دشوار است. همچنین مشخص شد که رابطه بین عملکرد قبلی و عملکرد بعدی توسط باورهای اثربخشی به شدت تعدیل شد. باندورا و لوک نتیجه گرفتند که باور به اثربخشی عملکرد فرد، یعنی این باور که نتایج مطلوب با تلاش خود فرد قابل حصول هستند، برای جنبش و حفظ رفتارهای مقابله ای ضروری است. باندورا (1986) بیان کرد که خوداثربخشی می تواند بر اقدامات مستقل از رفتار گذشته اثر بگذارد و مطالعات زیادی را بیان کرده است که در آنها خوداثربخشی ادراک شده رفتار آینده را بهتر از عملکرد گذشته پیش بینی کرد.
3 یافته ها با توجه به اختلالات مصرف مواد
با توجه به اختلالات مصرف مواد، مطالعات مختلفی رابطه ی قوی بین باورهای اثربخشی (اغلب خوداثربخشی اجتنابی) و نتایج نوشیدن الکل یا مصرف مواد مخدر را در پی درمانهای مختلف نشان داده اند. همانطور که توسط باندورا بیان شده است، افرادی که مهارتهای لازم و اثربخشی مقابله ای قوی دارند، تلاش مورد نیاز برای مقاومت در برابر شرایط با ریسک بالا برای نوشیدن الکل یا مصرف مواد را می توانند انجام دهند. در هنگام لغزش، افرادی که خوداثربخشی بالا دارند، احتمالا لغزش را عقب نشینی موقتی در نظر می گیرند و دوباره کنترل را در دست می گیرند، در حالی که افرادی که خوداثربخشی پایینی دارند، احتمال زیادی دارد که به سمت بازگشت کامل حرکت کنند. در ادامه، تعدادی از مطالعات نسبتا اخیر را ارائه می کنیم که نقش خوداثربخشی در میان سوءمصرف کنندگان مواد مختلف را ارزیابی کرده اند.
این بازبینی به صورت شکل 1 سازماندهی شده است. ما ابتدا مطالعاتی را در نظر می گیریم که در آنها خوداثربخشی به نتیجه ارتباط دارد، که این مطالعات، رایج ترین نوع مطالعه می باشند. ما سپس مطالعاتی را در نظر می گیریم که در آنها نشان داده شده است که مداخلات مختلف خوداثربخشی را تقویت می کنند که پس از آنها مطالعاتی آمده اند که در آنها خوداثربخشی یک تعدیلگر بین درمان و نتیجه است.

بخشی از مقاله انگلیسی:

1. Introduction

In recent decades, there have been a growing number of studies demonstrating the importance of self-efficacy as a predictor and/or mediator of treatment effects in various domains, such as education, sports, chronic medical conditions, psychopathology, and addictive disorders. Nevertheless, despite considerable empirical evidence, the concept of self-efficacy has yet to become a significant factor in the development of psychosocial treatments. The present paper provides a review of the self-efficacy concept as it has been studied with respect to substance use disorders, and considers why it has thus far had only limited impact.

2. The concept

Bandura (1977) conceptualized efficacy expectancy as the belief that one can successfully execute behaviors needed to produce a desired outcome. He distinguished this from outcome expectancy, which is the belief that performing a given behavior will lead to certain outcomes. The latter belief, that a particular behavior will lead to a desired outcome, does not necessarily entail believing that one can successfully perform the activities required to achieve that outcome. Bandura and Locke (2003) provided a review of 9 meta-analyses that examined self-efficacy beliefs across diverse spheres of behavioral functioning (e.g., work-related performance, academic performance, athletic performance, psychosocial functioning, health functioning). Self-efficacy was found to be a strong predictor of the occurrence of coping behavior, level of performance, and perseverance in the face of difficult problems. It was also found that the relation between earlier performance and subsequent performance was heavily mediated through efficacy beliefs. Bandura and Locke concluded that belief in one’s performance efficacy, i.e., the belief that desired results can be achieved by one’s own efforts, is necessary to mobilize and sustain coping behaviors. Bandura (1986) noted that self-efficacy can affect actions independently of past behavior, and cited numerous studies in which perceived self-efficacy predicted future behavior better than past performance.

3. Findings

with respect to substance use disorders With regard to substance use disorders, numerous studies have shown a strong relationship between self-efficacy beliefs (often referred to as abstinence self-efficacy) and drinking/drug-use outcomes, following a variety of treatments. As noted by Bandura (1986), people who have both the necessary skills and strong coping efficacy are likely to mobilize the effort needed to successfully resist situations of high-risk for drinking or drug use. In the event of a slip, highly self-efficacious persons are inclined to regard the slip as a temporary setback and to reinstate control, whereas those who have low self-efficacy are more likely to proceed to a full-blown relapse. In what follows, a number of relatively recent studies assessing the role of self-efficacy among abusers of various substances are cited, but the list is not meant to be exhaustive. The review is organized according to Fig. 1. We first consider studies in which self-efficacy has been shown to be related to outcome, which are by far the most frequent type of studies. We then consider studies in which various interventions have been shown to enhance self-efficacy, followed by studies in which self-efficacy has been shown to be a mediator between treatment and outcome.