دانلود ترجمه مقاله ارتباط تفاوت های ارتباطی عملکردی در آمیگدال به اثر ضد افسردگی کتامین (ساینس دایرکت – الزویر ۲۰۲۳)

ارتباط تفاوت های ارتباطی عملکردی در آمیگدال به اثر ضد افسردگی کتامین در بیماران مبتلا به افسردگی اضطرابی

Functional connectivity differences in the amygdala are related to the antidepressant efficacy of ketamine in patients with anxious depression

چکیده
۱ مقدمه
۲ موضوعات و روش‌ها
۳ نتایج
۴ بحث
۵ منابع

چکیده

پیش زمینه: هنوز مشخص نشده است که کتامین چه اثرات ضد افسردگی در بیماران مبتلا به افسردگی اضطرابی (AD) دارد. بین تفاوت‌های ارتباط عملکردی (FC)در آمیگدال، و بهبود افسردگی در بیماران افسرده پس از درمان با کتامین ارتباطی وجود دارد، اما نقش آنها در بیماران مبتلا به AD مشخص نشده‌است. برای این منظور، ما رابطه بین بهبود افسردگی پس از استفاده از کتامین و ارتباط عملکردی آمیگدال در بیماران مبتلا به AD را مورد بررسی قرار دادیم.
روش‌ها: تزریق داخل وریدی کتامین (۰٫۵ mg/kg) برای شش دفعه طی مدت دو هفته برای ۳۱ بیمار مبتلا به AD و ۱۸ بیمار مبتلا به افسردگی غیر اضطرابی (NAD)انجام شد. سپس، بیماران AD به دو گروه پاسخ‌دهنده (که بر اساس ≥۵۰٪ کاهش در نمره کامل MADRS در روز ۱۳ تعریف می‌شود) و غیر پاسخ‌دهنده تقسیم شدند. ارتباط عملکردی زیرمناطق آمیگدال از جمله آمیگدال جانبی قاعده‌ای (LBA)، آمیگدال مرکزی میانی (CMA)، و آمیگدال سطحی در بین گروه ها مورد مقایسه قرار گرفت و برای پیش‌بینی پاسخ آنها به درمان پس از تزریق کتامین از منحنی‌های شاخص عملیاتی گیرنده استفاده شد.
نتایج: مشخص شد که تفاوت اولیه در ارتباط عملکردی در LBA و پرکونئوس سمت چپ بین بیماران AD پاسخ‌دهنده و غیر پاسخ‌دهنده، با بهبود افسردگی مرتبط است و پیش‌بینی‌کننده مهمی برای پاسخ به درمان با کتامین محسوب می‌شود. کاهش قابل‌توجهی در FC اولیه در LBA- پرکونئوس پس از تزریق کتامین به پاسخ‌دهندگان مشاهده شد. برخلاف بیماران مبتلا به افسردگی غیر اضطرابی، شکنج (چین) گیجگاهی میانی راست در CMA بیماران مبتلا به افسردگی اضطرابی به میزان کمتری مشاهده شد.
محدودیتها: اندازه نمونه نسبتاً کوچک است.
نتیجه‌گیری: یافته‌های ما ممکن است حاکی از آن باشد که ارتباط عملکردی آمیگدال پیش‌بینی‌کننده مهمی برای پاسخ بیماران مبتلا به AD نسبت به درمان با تزریق کتامین است. انجام مطالعات بعدی درباره مکانیسم‌های بالقوه ضد افسردگی کتامین ممکن است تاثیر مثبتی در درمان بیماران مبتلا به AD داشته‌باشد. 

۲ موضوعات و روش‌ها
این مطالعه، به عنوان بخشی از یک کارآزمایی بالینی برچسب- باز انجام شده‌است که توسط کمیته‌ اخلاقی بیمارستان مغز و اعصاب وابسته دانشگاه پزشکی Guangzhou مورد تایید قرار گرفته و در پلتفرم ثبت کارآزمایی‌های بالینی چین (به شماره ثبت: ChiCTR OOC-17012239) ثبت شده‌است. این کارآزمایی بالینی طی دوره زمانی نوامبر ۲۰۱۶ تا دسامبر ۲۰۱۷، در بیمارستان مغز و اعصاب وابسته به دانشگاه پزشکی Guangzhou در چین با هدف بررسی اثربخشی ضدافسردگی کتامین با تزریق مکرر آن در بیماران مبتلا به MDD انجام شد (Wang و همکاران، ۲۰۲۲، ۲۰۲۱؛ Zheng و همکاران، ۲۰۱۸؛ Zhou و همکاران، ۲۰۱۸ a، ۲۰۱۸ b). روند مطالعه برای همه شرکت‌کنندگان کاملا توضیح داده شد و قبل از شروع این کارآزمایی بالینی، رضایت آگاهانه کتبی از آنها گرفته شد.

۲-۱ شرکت کنندگان
در مجموع ۵۴ بیمار مبتلا به MDD که با معیارهای ورود به مطالعه زیر مطابقت داشتند در این مطالعه شرکت کردند. این معیارها عبارتند از: (۱) مردان یا زنان در رده سنی ۱۸ تا ۶۵ سال؛ (۲) تشخیص DSM-5/SCID MDD بدون علائم اختلالات روانی همبود؛ (۳) مجموع نمره ≥۱۷ در مقیاس ۱۷ گویه‌ای رتبه‌بندی افسردگی همیلتون (HAMD-17) (Hamilton، ۱۹۶۰) در روز اسکن rsfMRI؛ (۴) مقاومت نسبت به درمان (که به عنوان شکست دو یا چند دوره درمان با دوز مناسبی از داروهای ضد افسردگی در دوره زمانی مناسب تعریف می‌شود)؛ (۵) انجام اسکن اولیه rsfMRI ؛ و (۶) انجام شش دفعه تزریق با کتامین. معیارهای خروج از مطالعه، در مقاله قبلی ما بطور دقیقی توضیح داده شده‌است (Zhou و همکاران، ۲۰۱۸ a). قبل از انجام غربالگری rsfMRI، همه بیماران مبتلا به MDD می‌بایست دوز ثابتی از رژیم کنونی خود برای مصرف داروهای ضد افسردگی را برای بیش از چهار هفته ادامه می‌دادند و همین روند رژیم دارویی را در پیش می‌گرفتند. و استفاده از فیزیوتراپی‌هایی مانند درمان با شوک برقی طی مدت انجام مطالعه مجاز نبود. برای مشاهده طرح مطالعاتی کاملتری برای کارآزمایی فعلی، به مقاله قبلی ما مراجعه کنید (Zhou و همکاران، ۲۰۱۸ a).

ما با استفاده از تعریف ابعادی AD ، آن را به عنوان تشخیص MDD به اضافه امتیاز عاملی≥ ۷ اضطراب / جسمانی‌سازی HAMD-17 تعریف کردیم (Chen و همکاران، ۲۰۲۱؛ Qiao و همکاران، ۲۰۲۰). عامل اضطراب / جسمانی‌سازی متشکل از اضطراب روانی (گویه ۱۰)، اضطراب جسمانی (گویه ۱۱)، علائم جسمانی معدی-روده‌ای (گویه ۱۲)، علائم جسمانی عمومی (گویه ۱۳)، و بینایی (گویه ۱۷) می‌باشد که قابلیت‌اطمینان این موارد در ارزیابی نظام‌مند مشخصه‌های اضطراب بیماران مبتلا به MDD اثبات شد (Fava و همکاران، ۲۰۰۸).