دانلود ترجمه مقاله استفاده از یادگیری مشارکتی در کلاس زبان انگلیسی (ساینس دایرکت – الزویر ۲۰۲۳)

استفاده از یادگیری مشارکتی در کلاس زبان انگلیسی به عنوان زبان خارجی: میزان استفاده، صحت اجرا و چالش ها

The use of cooperative learning in English as foreign language classes: The prevalence, fidelity, and challenges

چکیده

۱ مقدمه

۲ بررسی منابع

۳ روش ها

۴ یافته ها

۵ بحث

۶ نتیجه گیری

دسترسی به داده ها

منابع

چکیده

     یادگیری مشارکتی غالباً در تحقیقات آزمایشی، مورد بررسی قرار گرفته و مزایای زیادی را نشان داده است. با این حال، وسعت و صحت استفاده از آن در کلاس، کمتر مطالعه شده است و حتی دربارۀ استفادۀ نادرست و بی فایدۀ آن، گزارش های اندکی وجود دارد. در این پژوهش اکتشافی، با استفاده از نظریۀ زمینه ای ، مصاحبه های دقیق و نیمه-ساختاریافته ای با ۱۴ مدرس ایرانیِ زبان انگلیسی به عنوان زبان خارجی (EFL) انجام شد تا چهارچوبی برای توضیح درک و کاربرد یادگیری مشارکتی به دست آید. یافته ها نشان دادند که یادگیری مشارکتی، علی رغم باورهای مثبت دربارۀ مزایای آن، به دلیل چالش های موجود در دانش، باورها و روش اجرای مدرسان، به درستی و به میزان زیادی در کلاس ها استفاده نمی شود.

۲ بررسی منابع
۲-۱ دیدگاه نظری دربارۀ یادگیری مشارکتی
     یادگیری مشارکتی، عموماً به عنوان روشی شناحته می شود که در آن از کار گروهی استفاده می گردد، ولی هر کار گروهی، یادگیری مشارکتی نیست (Baines et al., 2017; Ghahraman & Tamimy, 2017; Kutnick & Blatchford, 2014). دیدگاه های نظریِ حمایت کنندۀ زیادی وجود دارند که بیان می کنند چه چیزی بر صحت اجرای آن اثر می گذارد (Johnson and Johnson, 2017a). ایدۀ ویگوتسکی و پیاجت دربارۀ سازندگی گرایی، یک چشم انداز شناختی-توسعه ای برای یادگیری مشارکتی ارائه می دهد که در آن عملکرد بالاتر ذهنی، در اجتماع توسعه می یابد، و در آن، دانش آموزان، با هم تعامل دارند و با همکلاسی زرنگ تر از خود در یک محیط غیر تهدیدآمیز، تبادل اطلاعات می کنند (Inns & Slavin, 2018). از دیدگاه رفتاری-اجتماعی، انگیزه، نقش نتیجه بخشی دارد (Inns & Slavin, 2018) و پاداش جمعی، محرک اصلی مشارکت است (Johnson and Johnson, 2017a). از دیدگاه نظریۀ وابستگی متقابل ، که قدرتمندترین نظریه در مشارکت است (Johnson & Johnson, 2017a, 2017b)، «… روشی است که از طریق آن، وابستگی متقابل شکل می گیرد، تعیین می کند که چگونه افراد با هم تعامل می کنند، و الگوی تعامل، نتایج موقعیت را تعیین می نماید» (Johnson and Johnson, 2017b, p. 286). باید اشاره نمود که این دیدگاه های متفاوت، بیشتر مکمل یکدیگر هستند تا متضاد هم (Davidson, 2021; Inns & Slavin, 2018) و در بین آنها، وابستگی متقابل اجتماعی را می توان به عنوان «تاکنون، مهم ترین نظریه مرتبط با مشارکت» دانست ((Johnson and Johnson, 2017a, p. 89. این امر عموماً شامل حداقل عناصر اصلی دیدگاه های دیگر، شامل مدل تلفیقی اینز و اسلاوینز (۲۰۱۸) است.

     جانسن و جانسن (a2017) با توجه به نظریۀ وابستگی متقابل اجتماعی، چند ویژگی از یادگیری مشارکتی، از جمله وابستگی متقابل مثبت (نتایج، ابزار و موانع)، تعامل سازنده، جوابگویی فردی، مهارت های اجتماعی، و فرایند های گروهی را بیان می کنند. وابستگی متقابل کامل مثبت ، ویژگی تعیین کنندۀ یادگیری مشارکتی است که در آن اعضاء گروه برای رسیدن به هدف مشترک با هم همکاری می کنند و مشارکت هر عضو برای رسیدن به نتیجه و پاداش، حیاتی است (Gillies & Boyle, 2010; Johnson et al., 1991). در وابستگی مشارکتی، به هر فرد منابع، تکالیف و نقش هایی اختصاص داده می شود، به طوری که هر فرد مجبور به مشارکت است (Johnson & Johnson, 2009). همچنین، مقوله ای به نام وابستگی مشارکتی مرزی وجود دارد که در آن مرزهای بین گروهی بر حسب عوامل محیطی، جانبی، تاریخی، استثنایی یا اجتماعی تعیین می شوند و اعضاء گروه را تشویق می کنند بر ویژگی های گروه خود تمرکز نمایند (Johnson & Johnson, 2009). تعامل سازنده، که برای دستاوردهای بیشتر لازم است، ویژگی دیگری برای یادگیری مشارکتی است که در آن، اعضاء گروه به هم کمک می کنند، منابع را با هم ردّ و بدل می نمایند و دربارۀ ایده های یکدیگر محترمانه از هم سؤال می پرسند و نهایتاً به طریق قابل اعتمادی به اهداف خود می رسند (Gillies, 2019; Howe, 2014; Johnson and Johnson, 2017a). برای در امان نگه داشتن وابستگی متقابل مثبت و تعامل سازنده از تهدید های موجود مانند خودمختاری و شانه خالی کردن برخی اعضاء، هر عضو باید جوابگو باشد که چقدر در رسیدن به هدف تلاش کرده است (Johnson and Johnson, 2017a). مهارت های اجتماعی و فرایندهای گروهی برای حمایت از یادگیری مشارکتی مهم می باشند. مهارت های اجتماعی، که به طور واضحی در تحقیقات پیشین در نظر گرفته نشده اند، به عنوان مهارت هایی شناخته می شوند که به اعضاء کمک می کنند تلاش های فردی داشته باشند، اعتمادسازی کنند، «به دقت و بدون ابهام با هم ارتباط برقرار کنند، یکدیگر را بپذیرند و حمایت کنند و به طور سازنده ای تضادها را حل کنند» (Johnson and Johnson, 2017a, p. 113).