دانلود ترجمه مقاله درک مجرمانه بودن اقدام به خودکشی در نپال (ساینس دایرکت – الزویر ۲۰۲۲) (ترجمه ویژه – طلایی ⭐️⭐️⭐️)

درک مجرمانه بودن اقدام به خودکشی در نپال و تاثیر آن بر گزارش خودکشی

Perception of the criminality of attempted suicide in Nepal and its impact on suicide reporting

چکیده

۱- مقدمه

۲- پیش زمینه

۳- روش ها

۴- نتایج

۵- بحث

۶- نتیجه گیری

۶-۱ محدودیت ها

منابع

چکیده

     بر اساس آمار رسمی، در سال ۲۰۱۹-۲۰۱۸، ۵۷۵۴ نفر بر اثر خودکشی در نپال جان باختند. این رقم بالایی برای کشوری با جمعیتی ۲۹ میلیون نفری است. کارشناسان بر این باورند که نرخ واقعی بسیار بالاتر است و بسیاری از خودکشی ها گزارش نمی شوند. دلیل این کم گزارشیِ خودکشی را اغلب انگ و جرم بودن اقدام به خودکشی می دانند. با وجود این، هرگز یک مسئولیت کیفری برای اقدام به خودکشی در نپال وجود نداشته است. این مقاله درباره ی دلایل ادارک جرم بودن اقدام به خودکشی در این کشور و پیامدهای آن، و راه های پرداختن به این مسائل بحث می-کند. ما دریافتیم که دخالت پلیس در مراحل آغازین تحقیقات خودکشی این ادراک های عموم را تأیید می کند که اقدام به خودکشی یک جرم قابل مجازات است و این امر ممکن است انگ خودکشی را تقویت کند. جرم انگاری اخیر همدستی در خودکشی به این ادراک انجامیده است چون عامه ی مردم ممکن است تفاوت میان همدستی در خودکشی و اقدام به خودکشی برایشان روشن نباشد. جرم انگاری خودکشی نه در قانون بلکه در اذهان باعث دلسردی گزارش دهی و رفتار یاری خواهی می شود و افرادی که نیاز به پشتیبانی و خدمات دارند را قربانی می کند. ما استدلال می کنیم که جرم زدایی فراتر از صرفاً حذف بندهای حقوقی منسوخ شده از وضعیت حقوقی است، بلکه افزایش آگاهی عمومی درباره ی دلایل تحقیق پلیس درباره ی مرگ های مشکوک، آموزش حساسیت، و آموزش مقامات دولتی، سیاست گذاران، و پلیس درباره ی خودکشی و پیشگیری از آن را در بر می گیرد. این کنش ها و اقدامات برای رد کردن افسانه ی جرم انگاریِ اقدام به خودکشی در نپال مورد نیاز هستند. یافته های ما می تواند برای پژوهشگرانی که بر روی کاهش دادن انگ خودکشی و جرم زدایی از اقدام به خودکشی کار می کنند، اهمیت بیش تری داشته باشد.

پیش زمینه
مساله ی کم گزارش دهی و طبقه بندی نادرست خودکشی

     به گفته ی سازمان بهداشت جهانی (WHO)، دسترسی و کیفیت داده ها پیرامون خودکشی و اقدام به خودکشی در سطح جهان ضعیف است، چنان که عمده ی اعضای WHO قادر به فراهم کردن داده های مرگ ومیر باکیفیتی نیستند (سازمان بهداشت جهانی، ۲۰۲۱ الف). در حالی که این آمار منحصر به خودکشی نیست، با توجه به حساسیت خودکشی و غیرقانونی بودن رفتار خودکشی در برخی کشورها، WHO یادآور می شود که چه بسا کم گزارش دهی و طبقه بندی نادرست نسبت به بیش تر عوامل دیگر مرگ، مسائل بزرگ تری برای خودکشی باشند (سازمان بهداشت جهانی، ۲۰۲۱ الف). دلایل بالقوه برای طبقه بندی نادرست عبارتند از روال های گواهی فوت بی کیفیت، ثبت ضعیف داده ی حیاتی (یا عدم وجود آن ها)، و طبقه بندی خودکشی ها به عنوان مرگ های تصادفی یا «نامشخص» (راکت، کاپوستا و باندری، ۲۰۱۱؛ اسنودان و چوی، ۲۰۲۰). دلایل برای کم گزارش دهی ممکن است شامل پنهان نگاه داشتن خودکشی توسط مقامات ازجمله عدم تمایل برای رسیدن به یک یافته ای پیرامون خودکشی توسط پزشکان، پلیس و پزشک قانونی (تایت و کارپنتر، ۲۰۱۶)، و دوستان و خانواده به دلیل انگ و ترس از تحقیقات پلیسی است.

تکامل قانون و ادراک های مرتبط با خودکشی

     باورها و ادراک ها نسبت به خودکشی عمیقاً ریشه در فرهنگ دارد، اما عدم تأیید عمومیِ خودکشی رایج است (کولوچی و لستر، ۲۰۱۳). سنت های مذهبی عمده، بر اساس این باور که هر جان یک هدیه از سوی خداوند است و تنها اوست که می تواند آن را بستاند، خودکشی را به عنوان گناه و اقدام علیه خدا قلمداد می کنند (مندلسون و فرکلتون، ۲۰۱۳؛ استفان، ۲۰۱۶). به ویژه، سنن مذهبیِ یهودی-مسیحی دارای یک محکومیت مشترک خودکشی هستند (میشارا و ویستوب، ۲۰۱۶؛ ویکس، ۲۰۱۰). در غرب، این عوامل منجر به جرم انگاری اقدام به خودکشی شد تا مانع از پایان دادن به زندگی خود شوند و این موضوع اغلب توأم با مصادره ی اموال برای پر کردن خزانه ی دولت است (بری، ۱۹۶۵؛ تاکر، ۲۰۱۵).

     هندوئیسم و بودیسم نیز خودکشی را نهی می¬کنند، اما خودکشی مذهبی یا جانفشانانه را تحت شرایط خاصی اجازه می¬دهند و حتی تأیید می¬کنند (یعنی اقدام¬هایی که ریشه در همدردی فداکارانه برای دیگران دارد) (لاموت، ۱۹۸۷؛ شارما، ۲۰۰۹؛ ویکس، ۲۰۱۰). در حالی که خودکشی به عنوان کرداری دانسته می¬شود که سرنوشت بدی را پدید می¬آورد و از همین رو، ابزار کارامدی برای گریختن از درد کشیدن نیست، خودکشی فداکارانه تصور می¬شود که چرخه¬ی معیوب زایش را می¬شکند و می¬تواند قهرمانه دیده شود. برای نمونه، در هند، عمل جاهور (پیش¬مرگی زنان پیش از به جنگ رفتن شوهران) افتخاری قلمداد می¬شد (وو، چن و ییپ، ۲۰۱۲). به طریقی مشابه، نظام ساتی هندوئیسم—پیش¬مرگی زنان پس از مرگ شوهر—تصور می¬شود که دسترسی مستقیم به بهشت را برای آن زن، شوهرش و هفت نسل از خانواده¬اش را تضمین می¬کند (آبروتین، ۲۰۱۷).