دانلود ترجمه مقاله حاکمیت مقصد در مواقع بحران و نقش مشارکت های دولتی و خصوصی در بهبود گردشگری (ساینس دایرکت – الزویر ۲۰۲۲) (ترجمه ویژه – طلایی ⭐️⭐️⭐️)

حاکمیت مقصد در مواقع بحران و نقش مشارکت های دولتی و خصوصی در بهبود گردشگری آسیب دیده از Covid-19: مورد ماکائو

Destination governance in times of crisis and the role of public-private partnerships in tourism recovery from Covid-19: The case of Macao

چکیده

۱-مقدمه

۲- پیشینه پژوهش

۳- روش شناسی

۴- یافته ها

۵- بحث، نتایج حاصله و محدودیت ها

منابع مالی

تضاد منافع

منابع

چکیده

     همه گیری کرونا (کووید-۱۹) اثرات منفی قابل توجهی را بر روی صنایع مختلف گذاشت که در این بین شاهد بیشترین آثار مخرب آن بر صنعت گردشگری هستیم. به منظور احیای سریع این صنعت آسیب دیده از بحران، به شیوه ای از حکمرانی پاسخگو و منعطف که قادر به استفاده از کمک تمامی ذینفعان در این حوزه باشد، نیاز است. در این مطالعه که از طریق انجام مصاحبه های کیفی با منابع آگاه در ادارات دولتی و اتحادیه های اصلی و مهم مرتبط با گردشگری صورت پذیرفته، چگونگی حکمرانی (راهبری) نسبت به مشارکت های عمومی- خصوصی در کمک به رونق مجدد صنعت گردشگری در (شبه جزیره خود مختار) ماکائو مورد بررسی قرار گرفته است. این مطالعه به طور مشخص به بررسی نقش دولت و فرمانده بحران (رهبر بحران) در بهبود وضعیت گردشگری آسیب دیده از بحران کووید- ۱۹، تغییرات ایجاد شده در بازارهای مصرف این حوزه، و نیز تاثیر تلاش های مشارکتی بین کارگزاران بخش های مختلف کسب و کارهای گردشگری با سازمان های بازاریابی مقصد گردشگری، می پردازد. این مطالعه نشان میدهد که چگونه مشارکت های عمومی- خصوصی باعث بهبود وضعیت گردشگری شده، و علاوه بر آن اهمیت نقش فرمانده بحران (رهبر بحران) را در طی این فرآیند مورد بررسی قرار می دهد. ضمن آنکه پیشنهاداتی را نیز به همکاران فعال در حوزه¬ی صنعت گردشگری ارائه میدهد تا بتوانند با استفاده از آن ها در زمان بحران عملکرد مناسب و بازخورد های موثرتری را از خود نشان دهند.

پیشینه پژوهش
حکمرانی و مشارکت های عمومی- خصوصی

     حکمرانی به شیوه حکومت و قدرت حکمراندن در جوامع مربوط می شود (Pierre & Peters, 2005). از آنجایی که شرایط و مقتضیات سیاسی و اجتماعی روز به روز پیچیده تر شده و مواردی نظیر خواست جامعه در راستای تحقق دموکراسی، مقررات زدایی و بازاری سازی، و مشکلاتی نظیر رکود اقتصادی، جهانی شدن، مطالبات جهانی برای توسعه پایدار، بلایا و بحران ها رو به افزایش است، دیگر دولت ها به تنهایی قادر به اداره و کنترل جامعه خود نیستند (Bramwell & Lane, 2011). حکمرانی به معنای شیوه ای جدید از حکومت است که به همکاری ذینفعان مختلف برای رسیدن به یک هدف جمعی مشترک اشاره می کند (Pierre & Peters, 2005). این مفهوم شامل دستورالعمل هایی برای قانونگذاری و سازماندهی (تجهیز) فعالیت های اجتماعی، ایجاد نظم اجتماعی (Bramwell & Lane, 2011, p. 411)، و همینطور هماهنگ کردن بخش های غیر دولتی نظیر مشاغل، گروه های داوطلب، جوامع محلی درون یک شبکه منسجم، می شود. دولت به عنوان یک رهبر برای تجهیز منابع و تسهیل تصمیم گیری میان متولیان، و نیز تعیین خط مشی، شیوه حکمرانی و ایجاد راهبردهای لازم در پاسخ به تغییرات و بحران ها، ایفای نقش می کند (Pierre & Peters, 2005). شرکای یک شبکه ذینفع، از طریق یادگیری انطباقی و انجام آزمون و خطا میتوانند برای دستیابی به شیوه ها¬ی بسیار مناسب تر یا موثرتری از حکمرانی که در راستای اهداف و شرایط و زیر ساخت ها است، تلاش کنند (Wan, 2013, p. 166). در بین شیوه های موجود، مشارکت های عمومی- خصوصی یا PPP موثرترین شیوه است.

     عبارت “مشارکت های عمومی- خصوصی” به وجود یک توافق همکاری بین بخش های عمومی و خصوصی اشاره می کند (Graci, 2013). همانطور که نئیوپان (۲۰۲۱, p. 55) نیز اشاره می کند، از جمله مزايای PPP این است که تمامی ذینفعان با اهداف، مهارت ها، و منابع مختلف را در یک مشارکت داوطلبانه رسمی یا غیر رسمی، با هدف افزایش جذابیت یک مقصد محلی، بهره وری آنها، همبستگی کارایی بازار، و مدیریت جامع گردشگری در آن منطقه، گرد هم می آورد.