دانلود ترجمه مقاله تاثیر شرکت در ورزش های سازمان یافته برای جلوگیری از خودآزاری در نوجوانان (ساینس دایرکت – الزویر ۲۰۲۲) (ترجمه ویژه – طلایی ⭐️⭐️⭐️)

تاثیر شرکت در ورزش های سازمان یافته برای جلوگیری از خودآزاری در نوجوانان؟ تجزیه و تحلیل مکانیسم های اساسی

Can participation in organized sports help adolescents refrain from self-harm? An analysis of underlying mechanisms

چکیده

۱٫ مقدمه

۲٫  شیوه

۳٫ نتایج

۴٫ بحث

تامین بودجه

اعلامیه تعارض منافع

منابع

چکیده

     تحقیق به طور ویژه ای بر آن چه که ممکن است باعث وقوع کمتر خود آسیبی عمدی در نوجوانان شود، متمرکز شده است. زیرا حوزه ی ورزشی یک بستر حائز اهمیت برای ارتقای سازگاری مثبت است. ما پیشنهاد داده ایم که انجام فعالیت های ورزشی سازمان دهـی شده از طریق تاثیرگذاری روی بهزیستی روان شـناختی، می تواند از آسیب رساندن نوجوانان به خود ، خودداری کند. ما توسط دو موج داده های طولی از ۹۹۸ نوجوان سوئدی در مقاطع ۷ و ۸ ( که ۵۲% آن ها پسر بودند)، این موضوع که آیا علائم افسردگی و اعتماد به نفس واسطه ی ارتباط بین فعالیت های ورزشی سازمان یافته و خود آسیبی هست یا خیر را آزمایش کردیم. نتایج نشان داد که اعتماد به نفس ، و نه علائم افسردگی، در ارتباط بین فعالیت های ورزشی سازمانی و کاهش خودآزاری دخیل است. یافته های ما ، این نظر را که فعالیت های ورزشی سازمانی می توانند به عنوان راهی قابل اعتماد برای افزایش سلامت روان و بستری برای اقدامات آینده باشند را تقویت می کند.

پژوهش فعلی
      سوئد دارای حدود ۲۰۰۰۰ باشگاه ورزشی در سراسر کشور است که ۱۲۰۰۰ آن ها فعالیت های ورزشی برای جوانان را سازمان دهی می کنند (جیکوب سون و همکارانش ۲۰۱۸). پیرامون ۱۳ سالگی، حدود ۶۶% از نوجوانان سوئدی در باشگاه های ورزشی سازمان یافته شده شرکت می کنند (آمار سوئد، ۲۰۱۷-۲۰۱۸). این درصد در ۱۶ سالگی اندکی کاهش می یابد (جیکوب سون و همکارانش ۲۰۱۸). همچنین به نظر می رسد که سوئد به عنوان یکی از کشورهای اروپایی با بیشترین ابتلا به خودآزاری، نشان داده شده است، جایی که تا ۴۲% نوجوانان درگیر آن هستند (مولن کامپ و همکارانش ۲۰۱۲). با توجه به ارتباط فعالیت های ورزشی سازمان یافته و خودآزاری در سوئد، در این مطالعه، هدف ما تعیین این بود که آیا فعالیت های ورزشی سازمان یافته می تواند تغییر در خودآزاری نوجوانان و مکانیسم هایی که ممکن است چنین ارتباطی را توضیح دهند، پیش بینی کند. ما فرض کردیم که فعالیت های ورزشی سازمان یافته از طریق کاهش علائم افسردگی نوجوانان و افزایش حس خود ارزشمندی آن ها، می تواند سطوح خودآزاری را کاهش دهد ( برای مدل مفهومی به شکل ۱ مراجعه کنید).

     زمانی که به فعالیت های ورزشی سازمان یافته، اختلالات درونی و خودآزاری به صورت فردی نگاه می کنیم، مطالعات برخی تفاوت های جنسیتی را نشان دادند. هرچند فعالیت های ورزشی سازمان یافته به طور فزاینده ای در میان دختران درحال محبوب شدن است، اما یکی از محبوب ترین فعالیت های اوقات فراغت برای پسران بیان شده است (کائستنر و ژو ۲۰۰۶؛ آنگدامز بارومترن ۲۰۱۹). علاوه بر این، در دوران نوجوانی، دختران بیشتر از پسران اختلالات درونی بویژه علائم افسردگی را گزارش می کنند (گیرگوس و یانگ ۲۰۱۵) و کمبود عزت نفس (اورث و رابینز ۲۰۱۹). در آخر، بحث هایی در مورد این که آیا دختران بیشتر از پسران تمایل به آسیب رساندن به خود دارند، مطرح شده است ( برای بررسی پلنر و همکارانش ۲۰۱۳ مراجعه کنید). به خاطر این دلایل، ما تاثیر جنسیت را در تحلیل هایمان کنترل کردیم.

شیوه
شرکت کنندگان

     نمونه ی پژوهش از یک پروژه ی طولی [به علت داوری کور حذف شده است] شامل دانش آموزان پایه ی هفتم، هشتم و نهم از هفت دبیرستان وابسته به شهرداری در یک شهر متوسط در سوئد، گرفته شد. داده ها به صورت سالانه به مدت چهار سال جمع آوری شد. نمونه ی هدف از دانش آموزان در دومین و سومین زمان مشخص برای تحلیلمان گرفته شد ( از این پس آن ها را T1 و T2 می نامیم). نمونه ی تحلیلی این پروژه شامل شرکت ۹۹۸ نوجوان پایه ی هفتم و هشتم بود ( ۵۱۹ پسر؛ Mسن _ ۹۴٫ ۱۳؛ SD _ 74.0 ) همه ی دانش آموزانی که در T1 شرکت کرده بودند، در تحلیل هایمان مشمول شدند. بیشتر نوجوانان نمونه ی ما در سوئد به دنیا آمدند ( ۸۵٫۳%). اکثر این نوجوانان با هر دو والدینشان سکونت داشتند ( ۶۶% )، در حالیکه بقیه در محیط حضانت مشترک ( ۱۴٫۴%)، فقط با یک ولی ( ۱۷٫۳% مادر و ۲٫۴% پدر)، یا تمهیدات حضانتی دیگر ( حدود ۱% ) زندگی می کردند. همچنین، اکثریت پدرها (۸۹٫۴%) و مادرهای این نوجوانان (۷۳٫۲%) دارای شغل تمام وقت بودند.