دانلود ترجمه مقاله کار با تجزیه الکترومیوگرافی در کلاس عملی بیومکانیک و فیزیولوژی ورزشی (ام دی پی آی 2022) (ترجمه ویژه – طلایی ⭐️⭐️⭐️)

چگونگی کار با تجزیه الکترومیوگرافی در کلاس های عملی بیومکانیک و فیزیولوژی ورزشی

How to Work with Electromyography Decomposition in Practical Classes of Exercise Physiology and Biomechanics

چکیده

1 مقدمه

2 تاکید بکارگیری واحد حرکتی و ارزیابی آن

3 تجزیه الکترومایوگرافی سطحی و جنبه‌های روش‌شناسی برای درس‌های عملی

4 مثال‌هایی از درس‌های عملی با استفاده از تجزیه الکترومایوگرافی سطحی برای آموزش بکارگیری واحدهای حرکتی “

5 جمع‌بندی

مراجع

چکیده
     مفاهیم مربوط به بکارگیری واحد حرکتی ، مفاهیم مهم یادگیری در کلاس‌های فیزیولوژی ورزش و بیومکانیک هستند که معمولا به صورت نظری آموزش داده می‌شوند. در چند سال اخیر پیشرفت‌های زیادی در تجزیه الکترومایوگرافی سطحی رخ داده‌است که یادگیری مطالب نظری را به روش تجربی امکان پذیر می‌سازد. در این مقاله آموزشی ، ما تجزیه جنبه‌های روش‌شناختی الکترومیوگرافی سطحی و مثال‌هایی برای آموزش مفاهیم بکارگیری واحدهای حرکتی در درس‌های عملی فیزیولوژی ورزش و بیومکانیک را شرح داده‌ایم. این کار با هدف تسهیل فیزیولوژی و بیومکانیک دانشگاهی برای معرفی این تکنیک در کلاس‌های عملی انجام شده‌است.

تاکید بکارگیری واحد حرکتی و ارزیابی آن
     از این مفهوم که تولید حرکت با یک سیگنال عصبی منتقل‌شده از طریق پتانسیل‌های عمل محوری به یک یا چند واحد حرکتی آغاز می‌شود [۶، ۷]‏ تعاریف و محتوای نظری مختلف باید در طول کلاس‌های فیزیولوژیکی و بیومکانیکی ارائه شود. یک نورون حرکتی به نورون در سیستم عصبی مرکزی اشاره می‌کند که آکسون خود را به ماهیچه یا غده گسترش می‌دهد و یک واحد حرکتی تعداد فیبرهای ماهیچه‌ای است که توسط همان نورون‌های حرکتی عصب دار می‌شوند. تعداد واحدهای حرکتی فعال شده و نرخ اخراج متناظر آن‌ها نیروی عضله تولید شده و تعامل آن با محیط را تعیین می‌کند و اطلاعاتی در مورد کنترل فردی سیستم عصبی – عضلانی فراهم می‌کند [۶، ۹، ۱۰]‏. از سال ۱۹۵۷، هنگامی که آزمایش‌ها با گربه‌های بی‌هوش انجام شد [۱۱]‏ عموما پذیرفته شده‌است که واحدهای حرکتی به ترتیب با افزایش اندازه به کار گرفته می‌شوند [۹]‏. با این حال دانش خاص در مورد انواع واحد حرکتی و نرخ‌های اخراج مربوطه در طول دهه‌های اخیر ، تا حدی به دلیل محدودیت‌های روش‌شناختی ، دست‌خوش تغییرات زیادی شده‌است. تا دهه ۱۹۹۰ ، نظریه فرآیند سلسله مراتبی تحلیلی به طور معمول پذیرفته شد که بیان می‌کند که نورون‌های حرکتی کوچک‌تر نرخ‌های اخراج کمتری تولید می‌کنند ، با یک آستانه پایین‌تر و نیروی دامنه بزرگ‌تر و کوچک‌تر نسبت به نورون‌های بزرگ‌تر بکارگرفته می‌شوند[۹]‏.

     با این حال مطالعات خلفی از نظریه طرح Onion – Skin پشتیبانی می‌کنند که در آن واحدهای حرکتی که برای اولین بار به کار گرفته شده‌اند ، نرخ اخراج بالاتری نسبت به واحدهای حرکتی که بعدا به کار گرفته شده‌اند ، دارند [۹، ۱۲]‏. بنابراین واحدهای حرکتی با آستانه پایین‌تر قادر به حفظ تولید نیرو برای دوره‌های زمانی نسبتا طولانی‌تر (‏با نرخ اخراج بالاتر)‏ هستند در حالی که واحدهای حرکتی با آستانه بالاتر و تولید نیروی بالاتر در سطوح نیروی پایین فعال نمی‌شوند و برای کمک به سطوح نیروی بالا ، علی‌رغم سطوح نرخ اخراج پایین ، در دسترس می‌مانند [۹]‏.

     ارزیابی بکارگیری واحد حرکتی در طول ورزش و در جمعیت‌های مختلف بسیار مورد توجه است زیرا می‌تواند اطلاعات مربوط به ظرفیت فیزیکی ، ترکیب و یا عملکرد ماهیچه‌های مختلف و اثر یک مداخله بالینی را فراهم کند [۱۰، ۱۳، ۱۸]‏. علاوه بر این ارزیابی آن در ارائه اطلاعات در مورد تعادل ایستاده [۱۹]‏ ، سطوح نیرو در طول انقباضات دردناک [۲۰]‏ و تحرک و قدرت اندام تحتانی [۲۱]‏ مفید است. پتانسیل عمل واحد حرکتی منجر به سیگنال‌های الکتریکی می‌شود. اگرچه آن‌ها را می توان با استفاده از الکترودهای عضلانی ارزیابی کرد ، ماهیت تهاجمی آن‌ها و کشف حجم کم آن‌ها منجر به مطالعات مرتبط با الکترومیوگرافی سطحی (‏SEMG) ‏و حذف آن‌ها در تدریس درس‌های عملی شده‌است. استخدام واحدهای حرکتی با استفاده از الکترومایوگرافی سطحی با تحلیل فرکانس و طیفی ارزیابی شده‌است [۱۳ – ۱۵]‏، اما این نوع تحلیل به دلیل ارتباط دشوار بین نوع فیبر و سرعت هدایت مورد انتقاد قرار گرفته‌است [۲۳]‏. ظهور و پیشرفت تجزیه الکترومایوگرافی سطحی یک روش جالب برای ارزیابی بکارگیری واحدهای حرکتی و انتقال کاربرد آن‌ها به درس‌های عملی فیزیولوژی و بیومکانیک فراهم کرده‌است.