دانلود ترجمه مقاله اختلال کم توجهی/ بیش فعالی در بزرگسالان (ساینس دایرکت – الزویر 2022)

اختلال کم توجهی/ بیش فعالی در بزرگسالان: یک مطالعه موردی

Attention deficit/hyperactivity disorder in adults: A case study

چکیده

مقدمه

نوروپاتی ADHD

ارزیابی

درمان و مدیریت ADHD بزرگسال

درمان با داروی محرک

درمان با داروی غیر محرک

درمان غیر دارویی

پیشگیری از سوء مصرف داروی محرک

مراجعه موردی بالینی

نتیجه گیری

منابع

چکیده

     اختلال کم توجهی/ بیش فعالی (ADHD) اغلب در بزرگسالان به اشتباه تشخیص داده می شود یا بد درمان می شود، زیرا اغلب به عنوان یک مشکل دوران کودکی در نظر گرفته می شود. اگر کودکی با این اختلال تشخیص داده شود و تحت درمان قرار گیرد، اغلب این اختلال تا بزرگسالی ادامه می یابد. در ADHD بزرگسالان، علائم ممکن است اختلالات همراه یا شبیه سایر بیماری هایی باشند که تشخیص و درمان را دشوار می سازند. بزرگسالان مبتلا به ADHD برای تشخیص و درمان مناسب نیاز به ارزیابی عمیق دارند. تشخیص و درمان بزرگسالان مبتلا به ADHD می تواند پیچیده باشد و اغلب به مراقبت های بین رشته ای نیاز دارد. ارائه دهندگان بهداشت روان و غیر روان اغلب این اختلال را نادیده می گیرند یا از درمان بزرگسالان احساس ناراحتی می کنند. هدف این مقاله بحث در مورد تشخیص و مدیریت بزرگسالان مبتلا به ADHD است.

نوروپاتی ADHD
     تغییرات مغزی که در طی دوران کودکی رخ می دهد در علائم مشاهده شده در ADHD نقش دارند. به طور کلی، پیشرفت کلی مغز در حوزۀ مهم عملکرد شناختی و حرکتی در افراد مبتلا به ADHD با تأخیر مواجه می شود (Kakuszi, Szuromi, Bitter, & Czobor، 2020). در ADHD، کاهش حجم قشر خاکستری در چند حوزۀ مغز مربوط به پردازش اطلاعات و کنترل تکانه وجود دارد (Humphreys و همکاران، 2018؛ Wang و همکاران، 2020). این باور وجود دارد که، این تغییرات ناشی از تکامل عصبی معمولی مسئول رفتار تکانشی و سایر اختلالات شناختی در فعالیت های روزانۀ مشاهده شده در افراد مبتلا به ADHD است (Giedd و همکاران، 2014). رفتار ها و تغییرات پاتولوژیکی مشابهی نیز با سایر اختلالات خلقی مشاهده شده است که می تواند شباهت های موجود در علائم بالینی و خطر تشخیص نادرست را شرح دهد. (Zhao و همکاران، 2020).

     این شواهد روز افزون وجود دارد که تغییر فعالیت انتقال دهندۀ عصبی دوپامین، سروتونین، و نوراپی نفرین می تواند نقش اساسی را در شناخت علائم ADHD ایفا کند. دوپامین در کارکردهای اجرایی، تصمیم گیری، و تمرکز نقش دارد؛ نوراپی نفرین مسئول حافظۀ کاری، توجه و کنترل توجه است؛ و کاهش سروتونین با تکانش در ارتباط است (Bokor & Anderson، 2014). در ADHD یک اختلال در عملکرد این انتقال دهنده های عصبی مشابه با موارد مشاهده شده در سایر اختلالات خلقی وجود دارد. افراد مبتلا به ADHD و افسردگی اساسی به عنوان یک ناهنجاری در عملکرد دوپامین و نوراپی نفرین نشان داده شده اند (Katzman & Sternat، 2016)، این، بیشتر مشکل در متمایز سازی ADHD بزرگسال از سایر اختلالات خلقی چون افسردگی را نشان می دهد. این بدان معناست که احتمال وجود ADHD به تنهایی در فرد یا همراه با سایر اختلالات خلقی دیگر وجود دارد.

     ADHD یک اختلال تکاملی عصبی است که خود را با عدم توجه، بیش فعالی و تکانش و یا هر دو خود را نشان می دهد (راهنمای آماری و تشخیصی اختلالات روحی [5DSM-]، 2013). 5DSM- مشخصات ADHD را در طول عمر نشان می دهند. مشخصات تعریف کننده رفتارهای جبرانی تکامل یافته را با بالا رفتن سن فرد در نظر نمی گیرد که این تشخیص را در بزرگسالان مشکل می سازد. لازم است که کودکان شش مشخصۀ 5 DSM- را برآورده سازند، در حالی که افراد بالغ و بزرگسال فقط باید پنج تا از این مشخصات را برآورده سازند. (APA, 2013). مشخصات مطرح شده راحت تر در کودکان مشاهده می شود. 18 معیار در 5 DSM- با مشکل ساختن تشخیص برای پزشکان ممکن است به راحتی تشخیص داده نشوند. این به این خاطر است که بزرگسالان با ADHD ممکن است تکامل مغزی پیشرفته ای داشته باشند و رفتار جبرانی دیگر با بلوغ آنها یاد گرفته شود. ثابت شده که تحلیل عامل مشخصات مختلف ADHD در بزرگسالان خیلی گسترده تر از موارد مطرح شده در 5 DSM- است که این تشخیص واضح را مشکل می سازد (Adler و همکاران، 2017). به عنوان مثال، اختلال در عملکرد اجرایی غالبا در بزرگسالان مشاهده می شود، در حالی که بیش فعالی مشخصۀ اصلی کودکان است. این احتمالا در نتیجۀ اختلال پردازش حسی باشد (Papp و همکاران، 2020). عدم توجه در بزرگسالان ممکن است به عنوان رفتارهای بیش تمرکز مشخص شده با یک عدم توانایی در تغییر توجه از یک فعالیت به فعالیت دیگر در بزرگسالان مبتلا به ADHD بروز کند. (Ozel-Kizil و همکاران، 2016). مشخصات بزرگسالان در 5 DSM- دارای تعریف واضحی نیستند. چون آنها مشخصات با تعریف واضح نیستند، ADHD در بزرگسالان را می توان به راحتی نادیده گرفت و به عنوان اختلال دیگر تشخیص داد.