دانلود ترجمه مقاله ادراکات دینی و هژمونی توسعه گردشگری (وایلی 2014)

ادراکات دینی و هژمونی توسعه گردشگری: موردی از جمهوری اسلامی ایران

Religious Perceptions and Hegemony on Tourism Development: the Case of the Islamic Republic of Iran

چکیده
مقدمه
برداشت های مذهبی در قبال توسعه گردشگری در کشورهای اسلامی
مروری اجمالی بر صنعت گردشگری ایران
تحلیل زمانی توسعه گردشگری ایران: پتانسیل، محدودیت ها و طرح ها
بحث و نتیجه گیری
منابع

چکیده

مقاله حاضر بر محدودیت های توسعه گردشگری با توجه به برداشت های مذهبی در یک کشور تحت سلطة مذهب یعنی ایران تاکید می نماید. طبقه حاکم تمایلی برای تعدیل هیچ یک از ارزش های بنیادین اجتماعی و فرهنگی در فرآیند تدوین راهبردهای طرح های توسعه گردشگری ملی ندارد. کشورهایی مانند ایران که نگران تاثیرات منفی بالقوه توسعه گردشگری هستند، اثرات بالقوه مثبت اقتصادی را نادیده می گیرند. در ایران پس از انقلاب، توسعه و ترویج گردشگری از راهبردهای منحصر به فرد مذهبی پیروی می کند. طرح توسعه پنج ساله کنونی نخستین گام در راستای گذار به سوی به رسمیت شناختن اهمیت گردشگری در توسعه اقتصادی و بهبود روابط بین الملل محسوب می شود.

برداشت های مذهبی در قبال توسعه گردشگری در کشورهای اسلامی
در خاورمیانه، زیارتگاه ها و شهرهای مقدس، بناهای مذهبی، مراسم و اعیادی است که اغلب مسلمانان معتقد آرزومند بازدید از آن ها هستند. مشهورترین شهرهای مزبور، شهرهای مکه و مدینه در عربستان سعودی، کربلا، نجف و سامرا در عراق و مشهد و قم در ایران هستند. این شهرها پربازدیدترین شهرهای مذهبی از سوی مسلمانان سراسر دنیا محسوب می شوند (رولی، 1997؛ آرمسترانگ،‌ 2001؛ عزیز، 2001؛ سدون و خوجا، 2003). جعفری (1983) خاطرنشان نمود که: مسیحیان از واتیکان بازدید می نمایند، مسلمانان مکه را زیارت می کنند، یهودیان از اورشلیم بازدید می نمایند و چنین مذاهبی مشوق فرصت های کنونی برای حکومت ها هستند تا درصدد توسعه گردشگری باشند. پادشاهی عربستان سعودی، نمونه قدرتمندی از ترویج این نوع گردشگری با جذب سالانه بیش از ۳ میلیون مسلمان از سراسر جهان است که برای برگزاری مراسم حج در مکه گرد هم می آیند. با این حال، نگرش ها در قبال ترویج چنین زیارت های مذهبی بین کشورهای مسلمان تفاوت چشمگیری دارد. دین (1989، ص 547) اظهار نمود که کشورهای مسلمان عموماً در میان گردشگران بین المللی محبوب نیستند. به رغم شباهت های قابل توجه بین کشورهای عربی و سایر کشورهای اسلامی از نظر اعتقادات مذهبی عمومی آن ها، کشورهای اسلامی غیرعرب و مهمی در جهان اسلام وجود دارند یعنی ایران، مالزی و ترکیه که نه تنها زبان متفاوتی داشته بلکه سازمان های اجتماعی، ارزش ها و تفکر متفاوتی دارند. چنین تفاوت هایی تاثیر قابل توجهی بر توسعه گردشگری دارند (خاکساری، 2003).

یکی از تفاوت های اساسی، برداشت های رهبران مذهبی درباره اثرات احتمالی منفی اجتماعی – فرهنگی گردشگری، به ویژه اثراتی است که گردشگران بین المللی تحمیل می کنند. در ایران مشاهده شده که هر چقدر طبقه حاکمه بنیادگراتر باشد، محدودیت های بیشتری را بر توسعه گردشگری اِعمال نموده و مزیت اقتصادی آن چندان مهم انگاشته نمی شود (پرامانیک، 2003). در رابطه با توسعه گردشگری، کشورهای مسلمان احتمالاً دستکم از منظر سیاسی، در زمره حساس ترین کشورها قرار دارند (بهشتی، 2003؛ دابور، 2003؛ هفته نامه Asarh، 2006). با این حال، در خصوص ایران و ترکیه تفاوت هایی مشاهده می شود. اگر چه هر دو کشور مسلمان هستند اما ترویج گردشگری به دلیل نگرش های متفاوت احزاب حاکم در دو کشور در قبال گردشگری متفاوت است. نظام سیاسی در ایران پس از انقلاب بر بنیادگرایی اسلامی متمرکز شده، در حالی که نظام سیاسی ترکیه معاصر مبتنی بر سکولاریزم است که مشابهت بسیاری با نظام پادشاهی ایران پیش از انقلاب دارد (لطفی، 1999؛ عزیز، 2001؛ توگال، 2002).