دانلود ترجمه مقاله استفاده اشتراک دوچرخه در ارتباط با حمل و نقل عمومی (ساینس دایرکت – الزویر 2020)

استفاده اشتراک دوچرخه در ارتباط با حمل و نقل عمومی: بررسی ابعاد فضایی، سنی و جنسیتی در اسلو، نروژ

Bike sharing use in conjunction to public transport: Exploring spatiotemporal, age and gender dimensions in Oslo, Norway

چکیده
1. مقدمه
2. یافته های موجود
3. روشها
4. نتایج
5. نتیجه گیری و بحث
منابع

چکیده
سیستم دوچرخه اشتراکی میتواند یک نقش کلیدی را در حمل و نقل فراهم سازد و به وابستگی کمتر به خودرو و حمل و نقل شهری پایدارتر، سالم تر و فراگیرتر (از لحاظ اجتماعی) ختم شود. ما در این مقاله دو پیش نیاز مهم برای دوچرخه اشتراکی را بررسی می کنیم تا فرضیات رو به رو را آزمایش کنیم: آیا این سیستم به جای اینکه رقیبی برای گزینه های جایگزین فعلی «جا به جایی شهری مبتنی بر خودرو» باشد، میتواند یک سیستم کمکی و هم افزا برای آنها باشد؛ و آیا کل جمعیت و بخش های مکانی می توانند به صورت فراگیر از این سیستم استفاده کنند؟ ما در ابن مقاله با استفاده از سوابق ثبت شده سفرهای کامل با استفاده از سیستم دوچرخه اشتراکی در دوره 2016-2017 برای شهر اسلو (نروژ)، استفاده بالقوه از دوچرخه اشتراکی برای دسترسی، خروج و تبادل حمل و نقل عمومی را تجزیه و تحلیل می کنیم، و ابعاد «سن و جنسیت» در آنرا مورد کاوش قرار می دهیم. تعداد مسافران (کاربران) دوچرخه اشتراکی در مسیرهایی که مبدأ یا مقصدشان ایستگاه های مترو/راه¬آهن است، خیلی بیشتر است؛ البته در این ارزیابی عوامل دیگر همچون مسافت مسیر، ارتفاع، شکل شهر، ساعت روز، و ظرفیت های ایستگاه های دوچرخه (برای پارک کردن دوچرخه) را کنترل کرده بودیم. با این حال نتایج ما همچنین نشان میداد که دوچرخه اشتراکی – هم به صورت یک سیستم مستقل و هم به صورت توام با حمل و نقل عمومی – برای زنان و افراد مسن، غیرقابل دسترس تر، نامناسب تر، و کم کاربردتر است. خصوصاً سوگیری های جنسیت به صورت سوگیری های عمیق، چندجنبه ای، و متقاطع با نابرابری های مکانی (که مناطق مرکزی که غالباً مردان در آنجا کار می کردند از شرایط بهتری برخوردار بودند) ظاهر شدند. ما این یافته ها را مورد بحث قرار می دهیم تا جهات سیاست و طراحی در خصوص یکپارچگی چندوجهی، گسترش ایستگاه های دوچرخه، محدودیت های اجاره، و معرفی دوچرخه های برقی را استخراج نماییم و به این طریق عملکرد، یکپارچگی چندوجهی، برابری جنسی، و جامعیت اجتماعی-مکانی کلی دوچرخه های اشتراکی را بهبود دهیم.

2. یافته های موجود
2.1 خصوصیات کاربران سیستم دوچرخه اشتراکی
مطالعات معمولاً نشان میدهند که اغلب کاربران سیستم دوچرخه اشتراکی مردان سفیدپوست با سن کمتر از 40 سال، کارمندان شاغل، افرادی با سواد بالا، و غالباً اعضای گروه های پردرآمد هستند (به عنوان مثال مارتین و شهین 2014؛ کمپبل و بریک وود 2017؛ فیشمن و همکارانش 2013؛ فیشمن و همکارانش 2015؛ هاسفورد و وینترز 2018). همپوشانی بین این خصوصیات و خصوصیات کاربران اولیه به خوبی قابل مشاهده است (شهین و همکارانش 2011). با اینکه نرخ اتخاذ نابرابر تکنولوژی غالباً با اولویت ها، مهارت ها یا هزینه ها مرتبط است اما به نظر می رسد که دسترسی نابرابر در مورد سیستم دوچرخه اشتراکی در وهله اول با جغرافیا مرتبط باشد. دو مطالعه تطبیقی از ایالات متحده (اورساکی و آلتمن هال 2015) و شهرهای کانادا (هاسفورد و وینترز 2018) بر ضرورت تلاش های اساسی در گسترش جغرافیایی خدمات دوچرخه اشتراکی برای مناطق محروم تأکید کرده اند.

برخی از محققان دیگر نیز به صورت اختصاصی روی سوگیری های جنسیتی تمرکز کرده اند. مانند نوع شناسی های کلی تر دوچرخه سواران (ریکی 2015)، ووگل و همکارانش (2014) نیز تقسیم بندی کاربران سیستم دوچرخه اشتراکی در شهر لیون فرانسه را به صورت رو به رو توسعه داده اند: کاربران مرکز شهر، و کاربران دوره ای. در تعریف این نوع شناسی های کاربران، جنسیت مانند یک طبقه مهم پدیدار شد چون شدت فعالیت های دوچرخه سواری ارتباط قوی با «مرد بودن» داشت. آدامز و همکارانش (2017) ادعا کرده اند که فقدان یک زیرساخت پایه برای دوچرخه ها می تواند توضیحی برای این مسئله باشد که چرا برخی از زنان از استفاده کردن از سیستم دوچرخه اشتراکی اجتناب می ورزند چون زنان اغلب نگرانی های ایمنی بیشتری دارند. اولویت های جنسیتی برای محیط های دوچرخه سواری ایمن و کم سرعت، در یک بررسی پدیدار شد که در بین اعضای سیستم دوچرخه اشتراکی شهر اسلو نیز پدیدار شده بود (اوتنگ و همکارانش 2019). زنان به طور میانگین مشکلاتی داشتند که تفاوت های زیادی با مشکلات بیان شده توسط مردان داشت. به عنوان مثال اعضای زن نسبت به زمان اجاره مجاز ماکزیمم 45 دقیقه ای انتقاد داشتند چون سفرهای زنجیره ای و تفریحی در این زمان کوتاه با مشکل مواجه می شدند. این حقیقت که زنان سفرهای دیگری غیر از دسترسی-خروج را انجام می دادند نیز به تغییرات جنسیتی کاربرد و انتظارات از این سیستم اشاره داشت. نتایج مشابهی در نیویورک یافت شد و داده های سفر Citi Bike نشان داد که مقصد اغلب کاربران مرد به ایستگاه اتوبوس یا ورودی مترو ختم می شد (وانگ و آکار 2019).