دانلود ترجمه مقاله ماهواره های کوچک و اهداف توسعه پایدار U.N (اسپرینگر ۲۰۱۸)

ماهواره های کوچک و اهداف توسعه پایدار سازمان ملل متحد (U.N)

Small Satellites and the U. N. Sustainable Development Goals

ریشه های آرمان ها در توسعه مشترک جهانی
سازمان ملل متحد، فضا و توسعه پایدار
آرمان های توسعه پایدار در سازمان ملل متحد (SDG)
آرمان های ۱ و ۲ : پایان دادن به فقر و گرسنگی
هدف ۳ : سلامت 
آرمان ۴ : کیفیت آموزش
آرمان ۵: برابری جنسیتی
آرمان ۶: آب پاک 
آرمان ۱۲: مصرف و تولید مسئولیت پذیر
هدف ۱۴: زندگی زیر آب
آرمان ۱۳: اقدامات جوی
آرمان ۱۵: زندگی بر روی زمین
آرمان ۱۶: صلح، عدالت و موسسات
نتیجه گیری
منابع

سازمان ملل متحد، فضا و توسعه پایدار
سازمان ملل متحد از اولین روزهای عصر فضا در استفاده از فضا برای توسعه پیشگام بوده است. ریشه های عصر فضا به اواسط جنگ سرد برمی گردد. یک باور در جامعه بین المللی وجود دارد که رقابت های شدید بین ابرقدرت ها می تواند به فضا کشیده شود و خطرات زیادی را برای بشر به همراه داشته باشد و یا اینکه اکتشاف در فضا و استفاده از فضای بیرونی می تواند برای کل بشر فایده داشته باشد.

در سال ۱۹۵۸ درست یک سال پس از پرتاب اولین ماهواره ساخته بشر، مجمع عمومی سازمان ملل در قطعنامه ۱۳۴۸ یک کمیته موقت را برای استفاده های صلح آمیز از فضا (COPUOS) متشکل از ۱۸ عضو تشکیل داد تا به سوالاتی درباره استفاده های صلح آمیز از فضای بیرونی، ترتیبات سازمانی به منظور تسهیل مشارکت بین المللی در این زمینه و در چارچوب ملل متحد و مدیریت مشکلات قانونی احتمالی در اکتشافات و استفاده از فضا بپردازند. در سال ۱۹۵۹ مجمع عمومی، COPUOS (که اعضای آن به ۲۳ رسیده بود) را به عنوان یک نهاد مستقل تأسیس کرد و مجدداً آن را در قطعنامه ۱۴۷۲ تأیید نمود. از آن موقع COPUOS به عنوان یک نهاد بین المللی اصلی به موضوعات مربوط به مشارکت بین المللی در اکتشاف و بهره برداری در فضا پرداخته است. از زمان تأسیس این نهاد در سال ۱۹۵۹ ، تعداد اعضای آن با سرعت ثابتی رشد داشته و اکنون به ۸۴ عضو رسیده است. تعداد زیاد و در حال رشد COPUOS باعث تقویت نقش آن به عنوان نهاد چندجانبه در بحث های مربوط به همکاری فضایی شده و این موضوع به ویژه در حوزه ی توسعه پایدار که نیاز به اقدام جهانی برای رسیدن به آرمان ها دارد، حائز اهمیت می باشد.

COPUOS در عمر حدود شصت ساله ی خود به کاربردهای فضا در ارتباط با توسعه پایدار و آرمان های آن پرداخته است. این امر از طریق ارائه های فنی توسط اعضا و به وسیله تبادل اطلاعات، برگزاری کارگاه ها و کنفرانس ها، برگزاری برنامه های آموزشی و کارآموزی و چندین فعالیت دیگر در غالب برنامه سازمان ملل متحد و از سال ۱۹۷۱ انجام گرفته است. یکی از خروجی های مهم این برنامه برای توسعه ملل شامل مجموعه ای از برنامه-های آموزشی بوده که توسط دفتر امور فضایی سازمان ملل متحد با همکاری مراکز منطقه ای علم فضا و آموزش فناوری توسعه پیدا کرده است [۶]. این برنامه های درسی شامل سنجش از راه دور و سیستم های اطلاعات جغرافیایی، ارتباطات ماهواره ای، هواشناسی ماهواره ای و اقلیم جهانی، علوم فضا و جوی، حقوق فضایی و GNSS می باشد. اکنون یک برنامه درسی در رابطه با فناوری پایه فضایی در حال توسعه می باشد.

در سال های اخیر ابتکار فناوری پایه ی فضایی (UN-BSTI) از طریق مجموعه ای از کارگاه ها در سراسر جهان، ظرفیت ساخت ماهواره های کوچک را ارتقا داده است [۷]. علاوه براین سازمان ملل متحد فرصت های کارآموزی را در سازمان های فضایی پیشرو فراهم می کند تا کشورهای در حال توسعه بتوانند با ساخت و بهره برداری از ماهواره-های کوچک به بازیگران عرصه ی فضایی تبدیل شوند. هدف UN-BSTI شامل کمک به کشورهای در حال توسعه در راستای ایجاد ظرفیت های بومی در علم و فناوری فضایی می باشد. ضمناً این نهاد بازیگران مختلف در عرصه ماهواره های کوچک را به مشارکت بین المللی، استفاده از استانداردها و پایبندی به چارچوب های قوانین بین-المللی ترغیب می نماید.