دانلود ترجمه مقاله محاسبه منابع مقاومت عناصر بتن مسلح با توجه به معیار انرژی (ساینس دایرکت – الزویر ۲۰۲۲) (ترجمه ویژه – طلایی ⭐️⭐️⭐️)

محاسبه منابع مقاومت عناصر بتن مسلح با توجه به معیار انرژی

Strength resource calculation of the reinforced concrete elements according to the energy criterion

چکیده

۱٫ مقدمه

۲٫ تجزیه و تحلیل آثار و تحقیقات پایه

۳٫ مواد و روش های تحقیق

۴٫ نتایج تحقیق

۵٫ نتیجه گیری

منابع

چکیده
     مقاله حاضر به تحلیل معایب اصلی روش های موجود برای محاسبه عمر باقیمانده عناصر سازه های ساختمانی می پردازد. مدل و روش عمومی برای محاسبه منابع مقاومت عناصر بتن مسلح تحت شرایط بهره برداری بلندمدت پیشنهاد گردید. مدل تعمیم یافته نیرو – تغییرشکل مقاومت عناصر بتن مسلح در برابر اثرات نیروی وارده با توجه به کاربرد فرضیه تغییرناپذیری انرژی تغییرشکل بالقوه حدی در واحد حجم و استقلال آن از حالت بارگذاری برای سطح انرژی طراحی گردید. توصیه می شود از فرضیه مزبور به عنوان معیار انرژی عمومی برای فرسودگی مقاومت اتکایی عناصر بتن مسلح، حد خیز آن ها و عرض دهانه ترک در اثر اِعمال بار در هر دوره استفاده گردد.

تجزیه و تحلیل آثار و تحقیقات پایه
     معمولاً، پیش بینی عمر باقیمانده عناصر و سازه های بتن مسلح بر اساس مدل نیروی مقاومت آن ها در برابر اثرات و بارهای بیرونی انجام می شود. روش های محاسبه پیشنهادی در چارچوب مربوطه از نظر شدت تدوین خود مساله و روش های حل آن متفاوت هستند.

تمامی روش های شناخته شده کنونی برای محاسبه عمر باقیمانده عناصر و سازه های ساختمان با توجه به شدت بیان مساله باید به روش های قطعی و احتمالی تقسیم گردند.

     روش های قطعی (سامیلینوف (۲۰۰۲)، اشمیتکوف (۲۰۰۷) و بیگاس (۲۰۱۵)) با اطلاعات ناکافی یا نسبتاً محدود درباره عناصر یا سازه های تحت بررسی استفاده می شوند (DBN B.1.2-14-2018 (2018)). بنابراین، وابستگی های تحلیلی به شکل چند جمله ای های درجه متوسط (آکولوف و همکاران، ۲۰۱۵)، که در توصیف قوانین پایه تغییرشکل آن ها دخیل هستند، باید به اندازه کافی قانع کننده بوده و به درستی اثبات شوند. در واقع، در مورد انتخاب ارادی قانون رفتار یک عنصر یا سازه فردی در خلال بهره برداری بلندمدت، برونیابی وضعیت تنش – کرنش با توجه به برخی از پارامترهای خاص می تواند به اشتباهات محاسباتی بسیار جدی همراه با پیامدهای بسیار جدی و نامطلوب منجر گردد.

     روش های محاسبه احتمالی (ساشچف (۲۰۰۹) و بولوتین (۱۹۸۲)) مبتنی بر حجم بسیار بزرگ تری از اطلاعات دقیق درباره تاثیرات واقعی و بارهای بیرونی هستند. آن ها به چنین اطلاعاتی درباره تغییرات مربوط به ویژگی های مقاومت سازه تحت بررسی نیاز دارند. بی شک این امر افزایش قابل توجه قابلیت اطمینان محاسبات و نتایج مربوط به قابلیت اطمینان و دوام سازه های ساختمانی را امکان پذیر می سازد. با این حال، با این رویکرد، صرفاً توجه ویژه ای معطوف ویژگی های مقاومت مصالح، به ضرایب رزرو یا شاخص های فناورانه فردی می شود. تغییر ویژگی های تغییرشکل مصالح در بهره برداری بلندمدت عناصر و سازه های بتن مسلح به هیچ وجه مورد توجه قرار نمی گیرد.

تمام روش های محاسبه عمر باقیمانده عناصر و سازه های بتن مسلح مطرح شده امروزی را می توان به طور مشروط به زوش های تحلیلی و عددی تقسیم نمود.