فاصله فرهنگی ملی، فرهنگ سازمانی و انطباق نوآوری های مدیریت در شرکت های تابعه خارجی: آنالیز مجموعه فازی اجرای TQM در عربستان سعودی

National cultural distance, organizational culture, and adaptation of management innovations in foreign subsidiaries: A fuzzy set analysis of TQM implementation in Saudi Arabia

چکیده

۱ مقدمه

۲ مرور ادبیات

۳ روش‌شناسی

۴ بحث

۵ نتیجه گیری

منابع

چکیده

      این مقاله تاثیرات فرهنگ سازمانی و فاصله فرهنگی ملی بین دفتر اصلی و زیر مجموعه‌های یک شرکت را در خصوص انطباق نوآوری‌های مدیریتی در شرکت‌های چند ملیتی (MNEs) بررسی می‌کند. اطلاعات در مورد پیاده‌سازی برنامه مدیریت کیفیت کلی (TQM) از نمونه متشکل از ۱۲۶ شرکت چند ملیتی فعال در عربستان سعوی استخراج شده و توسط تحلیل‌ کیفی مقایسه‌ای مجموعه فازی (fs-QCA) آنالیز شده است. یافته‌ها نشان دهنده نقش کلیدی مشترک فرهنگ ملی و سازمانی در انطباق نوآوری‌های مدیریتی هستند. نتایج نشان می‌دهند هنگامی که نوآوری‌های مدیریتی از سوی دفتر مرکزی شرکت به زیرشاخه‌های واقع در کشورهای خارجی انتقال پیدا می‌کند، تنظیمات مختلف در فرهنگ سازمانی و فاصله فرهنگی ملی منجر به سطوح مختلفی از وفاداری و گستردگی به‌کارگیری می‌شود. به بیان روشن‌تر، یافته‌های ما نشان می‌دهند که سطح بالایی از فاصله فرهنگی ملی لزوما مانعی بر سر راه انتقال نوآوری‌های مدیریتی در داخل یک شرکت چند ملیتی نیست و فرهنگ سازمانی می‌تواند تاثیرات ناشی از فاصله فرهنگی ملی را متعادل‌سازی نماید.

مرور ادبیات
به کار گیری و انطباق نوآوری‌های مدیریتی
ادبیات مطالعاتی گسترده‌ای در رابطه با به کار گیری نوآوری‌های مدیریتی (آبراهامسون ۱۹۹۱؛ اکس و گریو ۲۰۱۷؛ دامنپور ۱۹۸۷؛ جابین و بهری ۲۰۱۷) وجود دارد. این مطالعات چشم انداز قابل توجهی درباره الگوهای انتشار نوآوری در سازمان‌ها ارائه کرده است که چگونگی و چرایی انتقال روش را توضیح می‌دهد. با این حال، پس از به کار گیری و پیاده سازی چه اتفاقی برای این نوآوری‌ها می‌افتد موضوعی است که کمتر به آن پرداخته شده است. همانطور که لونسوبری و کراملی (۲۰۰۷) اشاره کرده‌اند «بخشی از مشکل آنجا ناشی میشود که پژوهش‌ها روش‌ها را موضوعاتی تلقی می‌کنند که یا به کار گرفته می‌شوند و یا خیر، این همان موضوعی است که منجر به جعبه سیاه شدن روش می‌گردد (صفحه ۹۹۳)». به دست آوردن درک بهتر از انطباق روش از آن جهت مهم است چون اکثر نوآوری‌های مدیریتی یا «منطبق» شده یا برای استفاده خاصی سازگار شده‌اند (کاناتو و همکاران ۲۰۱۳) همان جایی که سازگار کننده در تلاش است تناسبی بین روش‌های به کار گرفته شده و روش‌های سازمانی فعلی (ژو و کرامر ۲۰۰۵) ایجاد کند.

با توجه تحقیقات فیس و همکاران (۲۰۱۲)، وقتی که یک روش درون سازمانی و در طول مدت زمانی تفسیر و مدنظر قرار داده میشود، رویه انطباق شامل تغییرات خواهد بود. همانطور که فرامباخ و شیلوارت (۲۰۰۲) عقیده دارند، «فرآیند نوآوری تنها زمانی موفقیت محسوب میشود که درون سازمانی تایید و استفاده شود و سازگار کنندگان هدف در طول مدت زمان تداوم استفاده از آن را حفظ کنند (صفحه ۱۶۴)». بنابراین، طبق نظر محققان انطباق باید در کنار به کار گیری مورد بررسی قرار گیرد تا تغییرات کلی ایجاد شده در روش مدیریت نیز ثبت گردد. علاوه بر این، با اینکه بعضی تحقیقات روش‌های مدیریت پیاده‌سازی را در یک بعد بررسی کرده‌اند (جنسن، سولانسکی ۲۰۰۴؛ کندی و فیس ۲۰۰۹)، تعدادی از پژوهش‌های اخیر هم (انصاری و همکاران ۲۰۱۴؛ فیس و همکاران ۲۰۱۲) از مفهوم اجرای روش پیشنهاد شده توسط انصاری و همکاران (۲۰۱۰) بهره برده‌اند که دو بعدی است و شامل وفاداری و گستردگی تعریف شده توسط انصاری و همکاران (۲۰۱۰) میشود. بعد وفاداری مربوط به «این است که آیا روش منطبق شده به نوعی تغییر یافته مورد پیشین است یا خیر»؛ در عین حال بعد گستردگی بر «درجه‌ای از پیاده سازی روش که بیشتر یا کمتر از نسخه قبلی روش باشد» دلالت دارد.

نقش فاصله فرهنگی ملی در انطباق نوآوری‌های مدیریتی
فاصله فرهنگی موجود بین دفتر مرکزی و زیر مجموعه‌های یک شرکت چند ملیتی به عنوان مولفه‌ای اصلی در انتقال نوآوری مدیریتی تبدیل شده است (انصاری و همکاران ۲۰۱۴؛ جنسن و سولانسکی ۲۰۰۴؛ کوستوا و راس ۲۰۰۲). چنین نشان داده شده است که فاصله فرهنگی ملی که منعکس کننده میزان تفاوت فرهنگی ملی در یک کشور با کشور دیگر است (هوفستد ۲۰۰۵) بر پیاده سازی روش‌ها در شرکت‌ها چند ملیتی تاثیر می‌گذارد. برای مثال، کوستوا (۱۹۹۹) مدلی از انتقال روش داخل MNE ارائه کرده است و عقیده دارد فاصله سازمانی ملی، که خود بر اساس تفاوت‌های سازمانی و فرهنگ ملی بین دفتر مرکزی و زیر مجموعه یک شرکت شکل گرفته، به جای اینکه احتمال به کار گیری روش را افزایش دهد، احتمال انطباق را افزایش میدهد. جنسن و سولانسکی (۲۰۰۴) هم از این عقیده دفاع کرده و خاطر نشان می‌کنند دانش انتقال داخل یک MNE از فاصله فرهنگی تاثیر سوء می‌گیرد. در همین راستا، سیمونین (۱۹۹۹) پی برد فاصله فرهنگی بین ملت‌ها ابهام در انتقال بهترین روش‌ها بین شرکت اصلی و زیر مجموعه‌هایش را افزایش می‌دهد.