دانلود ترجمه مقاله پروتکل های استاندارد شده برای اینترنت اشیا (آی تریپل ای 2017) (ترجمه ویژه – طلایی ⭐️⭐️⭐️)

پژوهش پروتکل های استاندارد شده برای اینترنت اشیا (IOT)

Survey of Standardized Protocols for the Internet of Things

چکیده

1. مقدمه

2. پروتکل های لایه برنامه

3. پروتکل های کشف سرویس

4. پروتکل های زیرساخت

5. ادغام بین پروتکل های برنامه

6. مورد استفاده: خانه هوشمند

7. نتیجه گیری ها

منابع

چکیده

     اینترنت اشیا یک فناوری در حال رشد است که در حوزه های متعددی از جمله خانه های هوشمند تا سلامت و صنایع در حال توسعه است. از دیدگاه فناورانه، اینترنت اشیا توسعه پروتکل ها و سناریوهای جدید را امکان پذیر می سازد چرا که مجموعه پروتکل های استاندارد شبکه نمی تواند با تعداد رو به رشد دستگاه های متصل و داده های ارسالی مواجه شود. هدف این مقاله ارائه پروتکل های استاندارد متعدد در سطوح مختلف شبکه است که به طور ویژه برای دستگاه های تعبیه شده با حافظه کم، توان پردازشی پایین و نرخ داده پایین توسعه داده شده است. ما همچنین سناریو خانه هوشمند را پیشنهاد می دهیم که تنها از پروتکل های استاندارد شده اینترنت اشیا استفاده می کند.

پروتکل های لایه برنامه

     لایه برنامه سرویس هایی را ارائه می کند که کاربران به آن ها نیاز دارند. این پروتکل ها اطلاعات بین دروازه ها در شبکه های محلی و اینترنت را مدیریت می کنند، کاربران را با آخرین داده های به دست آمده به روز می کنند و دستورات را از برنامه ها به دستگاه های انتهایی منتقل می کنند.

پروتکل CoAP

     امروزه ها برنامه ها مبتنی بر معماری Web هستند و از HTTP برای دستیابی به اطلاعات یا آپدیت ها استفاده می کنند. این مبتنی بر سبک معماری انتقال وضعیت نمایشی (REST) است که از منابع در دسترس از طریق URIها استفاده می کند. HTTP برای دستگاه های IoT کوچک نسبتاً پیچیده است، بنابراین پروتکل جدیدی مبتنی بر REST توسط کارگروه IETF CoRE مشخص شده است. این پروتکل، پروتکل محدود برنامه (CoAP) نامیده می شود که یک پروتکل انتقال وب است که داده ها را بین سرورها و کلاینت ها مبادله می کند [1].

     این پروتکل از UDP به جای TCP در لایه انتقال استفاده می کند و یک “لایه پیام” را برای کار با ارسال های مجدد تعریف می کند. شکل 1 هدر CoAP را نشان می دهد که دارای طولی است که از 4 تا حداکثر 16 بایت متغیر است [2]. دو بیت اول یعنی “Ver” نشان دهنده نسخه CoAP است که در حال حاضر برابر 1 تعیین می شود؛ این بیت ها نسخه فعلی را تعریف می کند و مقادیر دیگر برای آینده رزرو می شوند. فیلد بعدی یعنی T نوع تبادل است که یک اینتجر دو بیتی است و مقادیر ممکن آن به این صورت است: صفر برای پیام قابل تایید، 1 برای غیر قابل تایید، 2 برای تصدیق و 3 برای پکت های ریست. OC، Option Count است که به تعداد گزینه های تعیین شده در یک پکت اشاره دارد. Code یک اینتجر 8 بیتی است که به یک کلاس سه بیتی و یک بخش 5 بیتی تقسیم می شود. این کلاس می تواند یک درخواست (صفر)، یک پاسخ موفق (2)، یک پاسخ خطای کلاینت (4) یا یک پاسخ خطای سرور (5) را نشان دهد. کد 0.00 به معنای یک پیام تهی است. همچنین Message ID برای شناسایی تکراری ها و تطبیق پکت ها از نوع Acknowledgement/Reset با پکت هایی از نوع Confirmable / Non-Confirmable مورد استفاده قرار می گیرد. مقادیر Token برای الصاق درخواست ها به پاسخ ها مورد استفاده قرار می گیرند. این با یک صفر یک بیش از یک Option همراه است. اگر یک Payload وجود داشته باشد، آنگاه یک نشانگر پیشوند (oxFF) برای تفکیک دو فیلد آخر وجود دارد [3].