دانلود ترجمه مقاله حکمرانی اینترنت توسط پلتفرم های رسانه های اجتماعی (ساینس دایرکت – الزویر ۲۰۱۵) (ترجمه ویژه – طلایی ⭐️⭐️⭐️)

حکمرانی اینترنت توسط پلتفرم های رسانه های اجتماعی

Internet governance by social media platforms

چکیده

۱٫ لنز حکمرانی اینترنت به‌سوی پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی

۲٫سیاست‌های پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی در مورد حریم خصوصی و ناشناس ماندن

۳ خصوصی‌سازی سیاست‌های آزادی بیان

۴ تنش رسانه‌های اجتماعی با تعامل‌پذیری و نوآوری فاقد مجوز

۵ چالش رسانه‌های اجتماعی برای حکمرانی اینترنت

منابع

چکیده

یکی از حوزه‌های تحقیق نوظهور در پژوهش حکمرانی اینترنت، نقش واسطه‌های اطلاعات خصوصی در تأیید حکمرانی از طریق انتخاب طرح‌های فنی و سیاست‌های کاربر است. این مقاله با دنبال کردن این مسیر، حکمرانی توسط رسانه‌های اجتماعی را بجای حکمرانی رسانه‌های اجتماعی مورد توجه قرار می‌دهد؛ و با استفاده از چارچوب‌های مفهومی از حکمرانی اینترنت و مطالعات علم و فن‌آوری، چگونگی ارتقاء یا محدودیت حقوق توسط این پلتفرم‌ها را در سه حوزه موضوعی بررسی می‌کند: (۱) گفتار ناشناس و حریم خصوصی افراد؛ (۲) توانایی بیان عقاید که به صورت آزادی منفی ، آزادی از سانسور بیان‌شده؛ و (۳) قابلیت‌های فنی تعامل‌پذیری و نوآوری فاقد مجوز. پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی به دلیل نقش منحصربه‌فردی که به‌عنوان واسطه دارند، و دسترسی شهروندان به حوزه‌های عمومی دیجیتال را فراهم می‌آورند، نقاط اصلی کنترل در اینترنت هستند. مشاهده این پلتفرم‌های خصوصی از طریق لنز حکمرانی اینترنت بجای یک لنز محتوا، نشان می‌دهد که معماری‌ها و سیاست‌های فنی رسانه‌های اجتماعی در واقع چالش‌های بسیاری را برای حقوق ارتباطات و همچنین اینترنت آزاد به وجود می‌آورند. فرصتی برای مطالعات حکمرانی اینترنت که عمدتاً بر سیاست‌های دولت و نهادهای جهانی جدید متمرکز شده‌اند وجود دارد تا توجه بیشتری به نقش سیاست‌گذاری مستقیم واسطه‌های خصوصی و پدیده همراه با آن یعنی خصوصی‌سازی حقوق بشر داشته باشند.

خصوصی‌سازی سیاست‌های آزادی بیان

     پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی نیز به‌طور مشابهی نقش تعیین‌کننده‌ای در ترویج یا محدودیت آزادی بیان به صورت آنلاین دارند. اگر آن‌ها از طریق یک لنز فنی دیده شوند ازنظر محتوا بی‌طرف هستند، به این دلیل که به جای ایجاد محتوا و برنامه‌نویسی، در محتوای (فیلم‌ها، تصاویر، پست‌ها) ارائه شده توسط دیگران مداخله می‌کنند. عملاً، آن‌ها تصمیمات روزانه را در رابطه با اینکه کدام محتوا در آن پلتفرم مجاز است و همچنین شرایطی که آن‌ها باید حذف شوند را اتخاذ می‌کنند. واسطه‌ها نسبت به رویدادهای حمله سایبری و تعرضهای آنلاین پاسخگو هستند. آن‌ها با سانسورکردن گفتگوها و خاتمه دادن به حساب‌های کاربری، در بحث‌های عمومی مداخله می‌کنند. ازآنجایی‌که دولت‌ها جایگاه دربانی واسطه‌های خصوصی را در کنترل محتوا درک کرده‌اند، از شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی می‌خواهند تا در بحث‌های مربوط به مالکیت معنوی و گفتارهای جنجال‌برانگیز مداخله کنند.

     یک عامل ساختاری در ایالات‌متحده که پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی را با سؤالات آزادی بیان مرتبط می‌کند، بخش ۲۳۰ قانون شایستگی ارتباطات (CDA) است که مصونیت واسطه‌های اطلاعات از مسئولیت محتوای ارسال‌شده توسط کاربران را فراهم می‌آورد. برای مثال، یک شرکت رسانه اجتماعی در قبال محتوای افتراآمیز یا غیرقانونی که یک مشترک ممکن است به‌صورت آنلاین ارسال کرده باشد، مسئولیتی ندارد. بخش ۲۳۰ نقش مهمی در محافظت از ارزش‌های آزادی بیان دارد، زیرا این امر مانع احتمالی برای معرفی خدمات جدید برای واسطه‌گری محتوا را از بین می‌برد (Freivogel، ۲۰۱۱). از سوی دیگر، برخی بر این باورند که مشکلات اجتماعی غیرقابل‌پیگیری پیرامون محتوا مانند حمله سایبری و تعرضات اینترنتی، وجود چارچوب‌های قانونی جدیدی که در آن واسطه‌ها مسئولیت بیشتری را بپذیرند ایجاب می‌کند (Jaffe، ۲۰۱۳).

     شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی علیرغم مصونیتی که تحت قانون شایستگی ارتباطات (CDA) دارند، خودشان چارچوب‌ها و قوانینی را برای چگونگی ارتقاء گفتار و یا محدودیت خدماتشان ارائه می‌دهند. یکی از اصول فیس بوک (Facebook، ۲۰۱۴c) “آزادی به اشتراک‌گذاری و برقراری ارتباط است” و بر این امر تأکید می‌کند که “افراد باید این آزادی را داشته باشند که هر آنچه را که می‌خواهند در هر رسانه به هر شکلی […] به اشتراک بگذارند”. اصل “جریان آزاد اطلاعات” بیانگر این نکته است که کاربران “باید در دسترسی به کلیه اطلاعاتی که توسط دیگران در اختیار آن‌ها گذاشته می‌شود، آزادی داشته باشند. مردم باید ابزارهای عملی را نیز در اختیار داشته باشند که دسترسی به این اطلاعات و اشتراک‌گذاری آن‌ها را آسان، سریع و مؤثر می‌کند.” به همین ترتیب، Twitter تصریح می‌کند که” ما به مالکیت محتوایی که کاربران به اشتراک می‌گذارند احترام می‌گذاریم و هر کاربر خود مسئول محتوایی است که ارائه می‌دهد. با توجه به این اصول، ما بر محتوای کاربر به‌طور فعالانه‌ای نظارت نمی‌کنیم و آن‌ها را سانسور نمی‌کنیم مگر در شرایط محدود […]” (Twitter، ۲۰۱۴b).