دانلود ترجمه مقاله میزان مس، روی و منیزیم در بیماران دیابت ملیتوس – BMJ 1998

میزان مس، روی و منیزیم در بیماران دیابت ملیتوس بدون وابستگی به انسولین

Copper, zinc, and magnesium levels in non-insulin dependent diabetes mellitus

خلاصه

مواد و روش ها

سنجش بدن

کنترل دیابت

نمونه های آزمایشگاهی

تخمین زدن فروکتوزامین سرم

تخمین های مس، روی، و منیزیم

روش های آماری

نتایج

سطوح منیزیم، روی و مسس

مباحث

نکات خلاصه

خلاصه

یک رابطه بین عناصر ردگیری و دیابت قندی گزارش شده است. این مطالعه نقش این رابطه در ۸۳ بیکار با دیابت قندی غیر انسولینی (۴۰ مرد و ۴۳ زن) را بررسی کردند که میانگین مدت زمان ابتلا به دیابت در این افراد، ۳٫۹ ± ۳٫۶ سال بود. بیمارانی که مبتلا به نفروپاتی بودند از این مطالعه کنار گذاشته شدند. سی سوژه ی غیر دیابتی سالم نیز در این مطالعه برای تحلیل های مقایسه ای، مورد استفاده قرار گرفتند. سوژه ها در دسته های چاق و غیر چاق تقسیم بندی شدند. سوژه های دیابتی نیز در گروه های کنترل شده و کنترل نشده تقسیم بندی شدند ؛ گروه کنترل مبتنی بر اندازه گیری گلوکز خونی ناشتایی و سطح فروکتوزامین در خون، مشخص شد. مس ، روی و منیزیم موجود در پلاسما نیز با استفاده از طیف سنج جذبی دو اشعه ی اتمی از نوع GBC 902 مورد بررسی قرار گرفتند. سطح های روی در پلاسما و سطح منیزیم نیز بین افراد دیابتی و غیر دیابتی قابل مقایسه بود، در حالی که سطح مس به صورت محسوس در بیمارانی که به دیابت مبتلا بودند ( P<0.01) افزایش یافته بود. سن، جنسیت ، مدت زمان بیماری و کنترل دیابت هیچ تاثیری بر روی غلظت های مس، روی و یا منیزیم نداشت. ما به این نتیجه رسیدیم که سطح روی و منیزیم در بیماری دیابت قندی تغییر نمیکند، اما افزایش سطح روی در دیابت در مطالعه ی ما ، ممکن است نشان دهنده ی نیاز بیشتر برای بررسی رابطه ی بین مس و دیابت قندی غیر انسولینی را نشان دهد.

مباحث

عناصر ردگیری به عنوان یکی از موارد بسیار مهم برای سلامت بهینه، قبول شده اند. اهمیت بالینی این عناصر هنوز تا حدی چالش بر انگیز است. در میان عناصر ردگیری، مس و روی دارای اهمیت بسیار زیادی هستند. سطح مس مشخص شده که در بیماران IDDM افزایش پیدا میکند، در حالی که ترشح مس در ادرار تحت تاثیر دیابت قندی میباشد. مطالعه ی ما نشان داد که غلظت های مس به صورت محسوس در بیماران NIDDM نسبت به سوژه های غیر دیابتی ( P<0.01) بالاتر میباشد. در یک مطالعه که توسط Schileinger و همکارانش در مورد تاثیر دیابت بر روی عناصر ردگیری انجام شده بود، سطوح افزایش یافته از مس سرم خونی در بیماران مبتلا به IDDM و NIDDM شناسایی شد ؛ کنترل های قندی هیچ تاثیری بر روی سطح مس نداشت. این موضوع مطابق با مطالعه ی ما میباشد، با وجود این که یک مطالعه ی دیگر نتوانست هیچ رابطه ای بین این دو مورد را شناسایی کند. افزایش در سطح مس همچنین نشان دهنده ی یکی دیگر از عوامل برای آتروژنسیت میباشد.

Summary

A relationship has been reported between trace elements and diabetes mellitus. This study evaluated the role of such a relationship in 83 patients with non-insulin dependent diabetes mellitus (40 men and 43 women), with a mean duration of diabetes of 3.9 ± ۳٫۶ years. Patients with nephropathy were excluded. Thirty healthy nondiabetic subjects were studied for comparative analysis. Subjects were subdivided into obese and non-obese. Diabetic subjects were also subdivided into controlied and uncontrolled groups; control was based on fasting blood glucose and serum fructosamine levels. Plasma copper, zinc and magnesium levels were analysed using a GBC 902 double beam atomic absorption spectrophotometer. Plasma zinc and magnesium levels were comparable between diabetic and nondiabetic subjects, while copper levels were significantly elevated (p<0.01) in diabetic patients. Age, sex, duration and control of diabetes did not influence copper, zinc, or magnesium concentrations. We conclude that zinc and magnesium levels are not altered in diabetes mellitus, but the increased copper levels found in diabetics in our study may merit further investigation of the relationship between copper and non-insulin dependent diabetes mellitus.

Discussion

Trace elements have long been accepted as essential for optimum health.’ The clinical significance of trace elements is still somewhat controversial, however. Among the trace elements, copper and zinc are of particular interest.”9 20 Copper levels have been found to be elevated in IDDM subjects, while urinary excretion of copper has been found to be affected by diabetes mellitus.” 22 Our study showed that copper concentrations were significantly higher in NIDDM patients than non-diabetic subjects (p<0.01). In a study by Schlienger et al on the effect of diabetes on trace elements, elevated levels of serum copper were found in patients with IDDM and NIDDM; glycaemic control did not affect copper levels.23 This is consistent with our study, although another study failed to identify any such a relationship.4 Increases in copper levels have also been implicated as an additional factor for atherogenicity.

تصویری از مقاله ترجمه و تایپ شده در نرم افزار ورد

میزان مس، روی و منیزیم در بیماران دیابت ملیتوس بدون وابستگی به انسولین

Copper, zinc, and magnesium levels in non-insulin dependent diabetes mellitus