دانلود رایگان ترجمه مقاله تکنیک جراحی استئوتومی راموس داخل دهانی عمودی – الزویر ۲۰۱۶

دانلود رایگان مقاله انگلیسی روش جراحی استئوتومی راموس داخل دهانی عمودی به همراه ترجمه فارسی

 

عنوان فارسی مقاله روش جراحی استئوتومی راموس داخل دهانی عمودی
عنوان انگلیسی مقاله Intraoral Vertical Ramus Osteotomy Procedure and Technique
رشته های مرتبط دندانپزشکی،  آسیب شناسی دهان و تشخیص بیماری های دهان و دندان، جراحی دهان و فک و صورت
کلمات کلیدی جراحی ارتوگناتیک، استئوتومی راموس داخل دهانی عمودی، روش جراحی
فرمت مقالات رایگان

مقالات انگلیسی و ترجمه های فارسی رایگان با فرمت PDF آماده دانلود رایگان میباشند

همچنین ترجمه مقاله با فرمت ورد نیز قابل خریداری و دانلود میباشد

کیفیت ترجمه کیفیت ترجمه این مقاله متوسط میباشد 
نشریه الزویر – Elsevier
مجله مجله بین المللی جراحی دهان و فک و صورت – International Journal of Oral and Maxillofacial Surgery
سال انتشار ۲۰۱۶
کد محصول F553

مقاله انگلیسی رایگان (PDF)

دانلود رایگان مقاله انگلیسی

ترجمه فارسی رایگان (PDF)

دانلود رایگان ترجمه مقاله

خرید ترجمه با فرمت ورد

خرید ترجمه مقاله با فرمت ورد
جستجوی ترجمه مقالات جستجوی ترجمه مقالات دندانپزشکی

  

فهرست مقاله:

مقدمه

فنون جراحی

برنامه ریزی قبل از عمل

اماده سازی و موقعیت یابی بیمار

رویکرد جراحی

یادداشت های فنی

عمل جراحی

یادداشت های فنی

گام دوم

استئوتومی فوقانی

یادداشت های فنی

مرحله ۳: استئوتومی پایینی

یادداشت های فنی

مرحله ۴: پیرایش بخش پروکزیمال

یادداشت های فنی

یادداشت های فنی

مر اقبت های پس از عمل

توانبخشی و بهبود

جمع بندی

 

بخشی از ترجمه فارسی مقاله:

 مقدمه
استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی یک روش مفید در مدیریت حرکت بیش از حد فک افقی پایین، عدم تقارن فک پایین، و اصلاح اختلالات جزئی فک پایین ایفا می کند. این عمل که از طریق عمل برون دهانی انجام می شود با استفاده از یک اره برقی، به مدت بیش از ۳۰ سال در حالت برون دهانی انجام می شود. هدف این روش، انجام عمل استئوتومی عمودی از طریق ر اموس پسین فک پایین به روزنه ها ی ارواره ای با ایجاد یک مقطع پروکسیمال متشکل از کندیل و ر اموس خلفی و یک بخش دیستال حاوی ر اموس قدامی، فر ایند ، عصب آلوئولار تحتانی، و فک دندان تحمل می با شد. این یک عمل ساده ای است که به آسانی انجام شده و با اثر ات جانبی کمی همر اه است. این مقاله به مرور ملاحظات فنی، اصلاحات فنی و مشکلات بالقوه در IVRO می پردازد.
فنون جراحی
برنامه ریزی قبل از عمل
بزرگی افقی فک پایین ر ا می توان با جر احی استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی با تعیین موقعیت خلفی بخش دیستال بر طرف کرد. عدم تقارن فک پایین، که در آن نیاز به چرخش اطر اف یک ر اموس وجود دارد، ر ا می توان به طور موثر با جر احی استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی مدییت کرد. جر احی استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی یک جانبه را می توان با استئوتومی ساجیتال کنتر ا لنتر ال در زمان اصلاح عدم تقارن فک در هر طرف ترکیب کرد. جا به جایی خفیف فک پایین به میزان ۱ تا ۲ میلی متر با جر احی استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی با حفظ اتصال ماهیچه پتروگویید میانی مجاز است. جا به جایی ها ی کوچک در فک امکان پذیر است زیر ا حفظ این اتصال به چرخش رو به جلو در بخش پروگزیمال و اتصال با بخش دیستال ضمن حفظ جایگاه کوندیلار کمک می کند.
بیمار ان با اختلال اتصال گیجگاهی می تواند از جر احی استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی نسبت به SSO به دلیل اثر کندیلوتومی سودمند باشد. با جر احی استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی، موقعیت مقطع پروگزیمال مانع از بار گذاری مفصلی غیر فیزیولوژیکی می شود. همانند کندیلوتومی فک پایین اصلاح شده، جر احی استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی مانع از افزایش علایم مفصلی شده و موجب بهبود علایم قبلی می شود. بر عکس کندیلوتومی فک اصلاح شده که در آن اتصال میانی برداشته می شود، بایستی از برداشتن پتروگوید بر ای اطمینان از انسداد پس از عمل لازم است.
محدودیت ها یی در خصوص میزان شکستکی و حا به جایی با جر احی استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی وجود دارد. به طور کلی حرکت بیش از ۱۰ میلی متر می تواند در نظر گرفته شود. با این حال با توجه به تجربه محقق با جمعیت کلاس ۳ سفید پوست، نیاز به شکست فک پایین به این میزان غیر طبیعی است و بایستی بر طرف شود. در صورتی که تثبیت درونی برنامه ریزی شده باشد، این جا به جایی با نیاز به حفظ اتصال ماهیجه پتروگویید محدود می شود. برداشتن ماهیچه پتریگویید میانی بر ای تسهیل هم پوشانی مقطع منجر به ناپایداری در گاز زدن در زمان ازاد سازی تثبیت ماکسی لومندیبولار می شود. به علاوه، فعالیت ماهیجه جانبی ر ا می توان با جر احی استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی کنترل کرد. از نظر محققان میزان جا به جایی ۵ تا ۶ میلی متر ضمن حفظ اتصال ماهیچه پتری گویید میانی بر ای منع تثبیت درونی انجام می شود. فنون اولیه جر احی استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی که بر حفظ اتصال پتری گوید تاکید ندارند، با وقوع ۱۴ درصدی پس از ازاد سازی MMF همر اه بوده است. فنون جر احی استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی اصلاح شده بر ای حفظ اتصال میاتی پتروگویید موجب محدود شدن این می شود.
حفظ اتصال پتری گویید میانی مستلزم این است که بزرگی نشست بزرگ تر از عرض اتصال ماهیچه نباشد. در صورتی که نشست برنامه ریزی شده بزرگ تر از عرض اتصال پتری گویید باشد، کل ماهیچه با هم پوشانی بخش دیستال و پروکزیمال برداشته می شود. در زمان برنامه ریزی بیمار، لازم به یاد اوری است که هر چه جا به جایی فک بیشتر باشد، بخش پروگزیمال بایستی قادر به حفظ ماهیچه پتری گویید باشد. برنامه ریزی جر احی مجازی، به این کمک می کند زیر ا مقدار هم پوشانی بخش دیستال ر ا می توان قبل از عمل تعیین کرد. در این صورت تثبیت داخلی بر ای اطمینان از تثبیت کندیلار و پایداری بخش پروگزیمال در نظر گرفته می شود. این موارد در SSO نیز دیده می شود.
تثبیت درونی با جر احی استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی به دلیل دسترسی محدود چالش بر انگیز است. ابزار ها ی قائمه به بهبود توانایی استفاده از تثبیت درونی با جر احی استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی کمک کرده است. در این صورت یک دوره تعقیبی ۲ تا ۳ هفته ای تا ۳ تا ۴هفته از استفاده الاستیک پس از جر احی استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی لازم است.
جراحی استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی دار ای کاربرد محدودی در زمان وجود حرکت فک پایین است. تنها میزان کمی از حرکت یا جا به جایی ۱ تا ۲ میلی متر ر ا می توان بدون ایجاد یک فاصله و شکاف بین مقطع دیستال و پروکسیمال بدست اورد. بهبود پوشش بافتی مرم موجب بهبود حرکت بافت دیستال می شود. در جر احی دو فک، کوتاه شدگی ر اموس عمودی با فشرده سازی خلفی ماکسیا، موجب بهبود نشست کندیلار شده و به بخش پروکسیمال با جا به جایی کوچک کمک می کند. بر عکس، وقتی که طویل شدگی عمودی خلفی با جر احی ۲ فک وجود دارد، بافت نرم توسعه می یابد و این موجب افزایش جا به جایی کندیلار شده و بر پایداری نها یی اثر می گذارد.
وقتی که چرخش پاد ساعت گرد در مقطع فک پایین دیستال قابل پیش بینی باشد، جر احی استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی ر ا بایستی با احتیاط استفاده کرد. همان طور که قبلا گفته شد، بستن چرخش ها منجر به طویل شدن یک بافت نرم می شود و این موجب انحر اف بخش پروگزیمال و ناپایداری می شودو تنها چرخش ها ی کوچک ر ا بایستی در نظر گرفت.
جراحی استئوتومی ر اموس داخل دهانی عمودی نسبت به SSO دار ای مزیت بیشتری در توزیع اعصاب اولار پس از جراحی است. با در نظر گرفتن جر احی ۲ فک با اولین جر احی، SSO به دلیل سهولت تثبیت داخلی مطلوب است.

بخشی از مقاله انگلیسی:

Introduction

Intraoral vertical ramus osteotomy (IVRO) is a useful technique in the management of horizontal mandibular excess, mandibular asymmetry, and correction of minor mandibular defi- ciency. Originally performed through an extraoral approach, with the introduction of the power oscillating saw, the procedure has been performed transorally for more than 30 years. The goal of the procedure is to perform a full-thickness vertical osteotomy through the mandibular ramus posterior to the mandibular foramen with the creation of a proximal segment consisting of the condyle and posterior ramus and a distal segment containing the anterior ramus, coronoid process, inferior alveolar nerve, and tooth-bearing mandible. It is a technically straightforward procedure that can be performed efficiently and with low morbidity. This article reviews the technical considerations, technical modifications, and potential pitfalls in performing IVRO. Surgical technique Preoperative planning Horizontal mandibular excess can be addressed using IVRO with posterior positioning of the distal segment. Mandibular asymmetry, where there is an anticipated need for rotation around one ramus, can be efficiently managed with IVRO. Unilateral IVRO can be combined with contralateral sagittal split osteotomy (SSO) when correction of mandibular asymmetry dictates setback on one side and advancement on the other side. Minor mandibular advancement (1e2 mm) is permissible with IVRO with preservation of the medial pterygoid muscle attachment. Small mandibular advancements are possible because preservation of the proximal segment medial pterygoid attachment will favor forward rotation of the proximal segment and assure contact with the advanced distal segment while preserving condylar seating. Patients with symptomatic temporomandibular joint (TMJ) disorders may benefit from IVRO over SSO because of a condylotomy effect. With IVRO, muscle positioning of the proximal segment prevents unphysiologic joint loading. As with modified mandibular condylotomy, IVRO may prevent new or increased joint symptoms and possibly improve preexisting symptoms.1e3 In contrast to modified mandibular condylotomy where medial pterygoid attachment is intentionally stripped from the proximal segment to promote condylar sag, in IVRO, stripping of the medial pterygoid must be avoided to assure condylar seating and stable postoperative occlusion.4,5 There are limitations to the amount of setback that is possible with IVRO. Generally, up to 10 mm of mandibular setback can be achieved. However, in the authors’ experience with the class III Caucasian population, the requirement for mandibular setback of this magnitude is unusual and there is likely coexisting maxillary deficiency that should be addressed. Unless internal fixation is planned, the magnitude of setback is limited by the requirement to preserve the proximal segment medial pterygoid muscle attachment. Stripping of the medial pterygoid muscle to facilitate segment overlap can lead to condylar sag and bite instability at the time of maxillomandibular fixation (MMF) release. Additionally, unopposed activity of the lateral pterygoid muscle on the proximal segment can lead to condylar subluxation.4 In the authors’ experience, 5 to 6 mm of setback can be performed while keeping adequate medial pterygoid muscle attachment to obviate internal fixation. Early IVRO techniques, which did not emphasize preservation of medial  pterygoid attachment, were associated with a 14% incidence of open bite after MMF release.5 Modified IVRO techniques, which preserve medial pterygoid attachment, limit this complication.6 Preservation of medial pterygoid attachment requires that the magnitude of setback is not greater than the width of the proximal segment muscle attachment. If the planned setback exceeds the width of medial pterygoid attachment, the entire muscle will be stripped with obligatory proximal and distal segment overlap. When treatment planning, it is important to remember that the greater the mandibular setback planned, the wider the proximal segment needs to be to maintain sufficient medial pterygoid muscle. Virtual surgical planning is particularly helpful in making these determinations because the amount of proximal-distal segment overlap can be viewed preoperatively, the location of the mandibular foramen assessed, and the vertical osteotomy planned accordingly. If it is determined intraoperatively that adequate medial pterygoid attachment cannot be maintained, internal fixation should be considered to ensure condylar seating and proximal segment stability. Alternatively, such cases can be planned for SSO. Internal fixation is technically more challenging with IVRO because of limited access and visibility. Right-angled instrumentation has enhanced the ability to apply internal fixation with IVRO, often obviating percutaneous access. Unless rigid internal fixation is used, a 2- to 3-week period MMF followed by 3 to 4 weeks of guiding elastic use is required after IVRO. IVRO has limited applicability when mandibular advancement is indicated. Only small amounts of mandibular advancement (1e2 mm) can be achieved without creating an unacceptable gap between the proximal and distal segments. Further, advancement of the soft tissue envelope may promote distraction of the condyle. In the setting of 2-jaw surgery, vertical ramus shortening with posterior impaction of the maxilla will enhance condylar seating and may resist the tendency for unfavorable proximal segment positioning with planned small advancements. Conversely, when posterior vertical lengthening is planned with 2-jaw surgery, soft tissue envelope distracting forces, along with mandibular advancement, may promote unfavorable condylar positioning and impact ultimate occlusal stability. When significant counterclockwise rotation of the distal mandibular segment is anticipated, as in correction of a class III anterior open bite, IVRO should be used cautiously, if at all. As noted earlier, closing rotations cause vertical lengthening of the soft tissue envelope, which promotes distraction of the proximal segment, and occlusal instability. Only small closing rotations should be considered, such as with a presurgical edge-to-edge incisor relationship. A clear consideration in choosing IVRO over SSO is the statistically significant lower incidence of neurosensory disturbance in the distribution of the inferior alveolar nerve following surgery.6e8 When considering performing 2-jaw surgery with mandible first surgery, SSO is preferred because of the relative ease of internal fixation.

 

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا