دانلود ترجمه مقاله خاطره کربلا به عنوان محرک ایدئولوژیک برای انقلاب صفویه (Brill 2015) (ترجمه ویژه – طلایی ⭐️⭐️⭐️)

به نام خون حسین: خاطره کربلا به عنوان محرک ایدئولوژیک برای انقلاب صفویه

In the Name of Hosayn’s Blood: The Memory of Karbala as Ideological Stimulus to the Safavid Revolution

چکیده

مقدمه

مقوله انتقام کربلا در سنت شیعه

مبانی اجتماعی انقلاب صفوی

پیش زمینه ی دینی – سیاسی در انقلاب صفوی : ظهور صوفی گری محبوب با پالایش شیعی

یادواره ی جمعی و تاریخچه ی دوره ای

تبلیغات صفویه

جمع بندی

چکیده

در طول قرن اخیر، یکی از موضوعاتی که بحث های زیادی در رابطه با تاریخ شناسی دوره ی صفویه مرتبط با آن صورت گرفته است، منابع ایدئولوژیک تعصب و جانفشانی های قزلباش ها بود که منجر به قدرت رسیدن خاندان صفوی به حکومت ایران گشت. تا کنون، در رابطه با شخصیت شاه اسماعیل به عنوان تجسم قدرت الهی با ماموریتی برای نجات بخشی و رستگاری ، یک توافق نظر حدودی ایجاد شده است. در این مقاله ما به صورت نسبی این مفهوم سازی بسیار قدیمی را ، با بررسی ماموریتی که شیخ ها در دوره ی انقلابی برای خودشان مشخص کرده بودند و این ماموریت تا کنون به مورد چشم پوشی قرار گرفته بود ، به چالش می کشیم. این ماموریت، تمایل شیوخ برای انتقام جویی از خون ریخته ی حسین بود، ماموریتی که تنها شامل تجسم و به یادآوری مقوله ی صاحب الخروج یا « ارباب قیام» بود، یک نشانه شناسی قهرمانانه که از طریق یک مجموعه ی خاص از ادبیات حماسی کربلا ترویج داده شده بود. بر اساس این ایده که تعصب جامعه ی ترک زبان که ریشه های اصلی جنبش صفویه را ایجاد کرده بودند در اصل بر اساس ادبیات حماسی کربلا ایجاد شده بود، در این مقاله اعتقاد ما این است که شیخ جنید، شیخ حیدر و به خصوص شاه اسماعیل به صورت موفق توانستند برنامه ها و عقاید صوفی صفوی را تغییر دهند تا قالب یک مذهب عمومی را شکل بدهند که این مذهب از قبل وجود داشت و توسط صوفی گری و المان های شیعه گری تکمیل شد و حالتی محبوب از مذهب اسلامی را ایجاد کرد و بر همین اساس ما معتقد هستیم که « شیعه گری منجر به پالایش صوفی گری» گشت.

جمع بندی

از زمان ظهور امام گرایی منطقی – شرعی از اواخر قرن هشتم تا کنون، می توان از دو رشته ی شیعه گری متفاوت اما به هم مرتبط صحبت کرد : دین گرایی منطقی با نام امامی و شیعه گری غلو آمیز. مخالف با سکوت سنتی سیاسی در دسته ی اول، گروه دوم همیشه غرق در لفظ های سیاسی بوده اند. در جماعت غلات ، انتقام برای خون حسین همیشه یکی از عوامل تحریک اصلی برای فعالیت سیاسی بوده است که معمولا حالت یک انقلاب انتظار ظهور را به خودش گرفته است. در طول دوره ی پس از مغول، فرهنگ انتقام شدید کربلا و انتظار برای حکومت هزار ساله ی حق در میان شیعه های غلات به صورت صوفی گری عمومی نمود پیدا کرد. در زمان میانه ی قرن چهاردهم، اتصال این المان های شیعه گری غلات و صوفی گری منجر به شکل گیری نوع خاصی از اتحاد دینی شد که من آن را صوفی گری عمومی تحت تاثیر شیعه گری می نامم. این جنبش های صوفی – انتظاری که در قرن پانزدهم در ایران ایجاد شد مانند نور بخشی ها ، مشعشع ها ، و حتی سربداران که در قرن چهاردهم در خراسان به پا خواستند را می توان به عنوان نمایه ای از این مکتب خاص دانست. انقلاب صفویه ازین رو همراه با قزلباش ها ، نشان دهنده ی پرورش این پدیده ی پسا مغولی در دین گرایی اسلامی می باشد.

Abstract

Over the past century, one of the most heavily debated topics within Safavid historiography has been the ideological sources of the Qezelbash zeal that carried the Safavid dynasty to the throne of Persia. By now, a near-consensus has been formed about Shah Esmaʿil’s personality as an incarnation of the Godhead armed with a messianic mission of salvation. This article partly challenges this long-entrenched conceptualization by calling attention to a heretofore overlooked mission that the shaykhs of the revolutionary period set for themselves. This was their desire to avenge the spilling of Hosayn’s blood, a mission which was nothing but a reincarnation of the topos of sāheb al-khorūj or the “master of the uprising,” a heroic typology cultivated via a particular corpus of Karbala-oriented epic literature. Based on the idea that the religiosity of the Turkishspeaking milieu that constituted the Safavid movement’s grassroots was primarily shaped by this Karbala-oriented epic literature, this essay argues that Shaykh Jonayd, Shaykh Haydar, and especially Shah Esmāʿil successfully reformulated the Safavid Sufi program to address the codes of popular piety, which already existed, nurtured by Sufism and some Shiʿite elements, a particular mode of Islamic piety that I call “Shiʿiteinflected popular Sufism.”

Conclusion

Ever since the emergence of rational-juridical Imamism from the late eighth century onwards, it has been possible to speak of two different but interrelated strands of Shiʿism: rationalized-“orthodox” Imamism and suprarational gholāt Shiʿism. Contrary to the political quietism of the former, the latter has always been immersed in political aspirations. In the gholāt milieu, the revenge for Hosayn’s blood has always become the principal stimulus of political action, which usually assumed a mode of chiliastic revolution. During the post-Mongol era, the intense revenge culture of Karbala and the millenarian-messianic aspirations of the gholāt Shiʿism filtered into popular Sufism. By the mid-fourteenth century, the confluence of these gholāt Shiʿite elements and Sufism gave rise to a peculiar type of ‘Alid piety, which I call Shiʿite-inflected popular Sufism. The messianic-Sufi movements that appeared in fifteenth-century Iran such as the Nurbakhshiya (Bashir, 2003), the Mosha‘sha‘ (Bashir, 2001), and even the Sarbadār uprising in fourteenth-century Khorasan (Smith) should be regarded as manifestations of this particular piety. The Safavid revolution, hence the Qezelbash synthesis, stands for the culmination of this post-Mongol phenomenon of Islamic religiosity.

تصویری از مقاله ترجمه و تایپ شده در نرم افزار ورد

به نام خون حسین: خاطره کربلا به عنوان محرک ایدئولوژیک برای انقلاب صفویه

In the Name of Hosayn’s Blood: The Memory of Karbala as Ideological Stimulus to the Safavid Revolution